Mikko Hyppönen: Τρόποι με τους οποίους οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την τεχνολογία εναντίον των πολιτών

Σχόλιο ID-ont: Γνωρίζατε ότι κάθε έγχρωμος εκτυπωτής που πωλείται στην αγορά αφήνει, διαφορετικά ο ένας από τον άλλον, μερικά πολύ μικρά κίτρινα στίγματα, κάτι δηλ. σαν ίχνη, σε κάθε σελίδα που τυπώνει; Έτσι μπορούν οι κυβερνήσεις να γνωρίζουν κάθε έγχρωμη σελίδα από ποιόν εκτυπωτή τυπώθηκε!!!

Ο ειδικός στο Κυβερνο-έγκλημα Mikko Hypponen παρουσιάζει τρία είδη διαδικτυακών επιθέσεων εναντίον της προσωπικής μας ζωής - όμως μόνο τα δύο θεωρούνται έγκλημα. Γιατί όχι και το τρίτο; Η παρακολούθηση δηλαδή του κράτους προς τους πολίτες του;

Στο video που θα δείτε κατωτέρω, με ελληνικούς υποτίτλους, ο Mikko Hypponen κλείνει την ομιλία του ως εξής: 

"Οι πολίτες μπορεί να ισχυριστούν: Εντάξει αυτό ακούγεται άσχημο, αλλά αυτό εμένα δεν με επηρεάζει γιατί εγώ είμαι νόμιμος πολίτης. Γιατί πρέπει να ανησυχώ; δεν έχω τίποτα να κρύψω!"

Αυτό είναι ένα επιχείρημα που δεν βγάζει νόημα.

Η προστασία των προσωπικών μας δεδομένων υπονοείται.

Η προστασία των προσωπικών μας δεδομένων δεν τίθεται ως θέμα συζήτησης.

Δεν πρόκειται για ερώτηση ανάμεσα στην προστασία των προσωπικών δεδομένων ενάντια στην ασφάλεια. Είναι ερώτηση σχετική με την ελευθερία ενάντια στον έλεγχο.

Κι ενώ μπορεί να εμπιστευόμαστε τις κυβερνήσεις μας αυτή τη στιγμή, τώρα το 2011, όποιο δικαίωμα παραδίδουμε θα παραδίδεται για πάντα. Εμπιστευόμαστε, εμπιστευόμαστε τυφλά, οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που μπορεί να έχουμε σε 50 χρόνια από τώρα;

Αυτές είναι οι ερωτήσεις για τις οποίες πρέπει να ανησυχούμε τα επόμενα 50 χρόνια.

Σημείωση: Τα λόγια του κου Mikko Hypponen μας θύμισαν έντονα ένα παλαιότερο κείμενό μας με τίτλο: Εγώ έχω καθαρή και διάφανη ζωή. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Ας με παρακολουθεί όποιος θέλει!

Ισχυρισμοί όπως ο ανωτέρω ακούγονται συχνά από ανθρώπους που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους που κρύβει η Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση και το κλειδί της η Κάρτα του Πολίτη.

Με το κατωτέρω κείμενο καταγράφουμε αυτές τις θέσεις που έχουμε συναντήσει σε συζητήσεις που κάνουμε και παρουσιάζουμε τις απόψεις μας.  

Μετάφραση ομιλίας κου Mikko Hypponen: 

Την δεκαετία του 80 στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, εάν διαθέτατε μια γραφομηχανή, θα έπρεπε να την έχετε δηλωμένη στην κυβέρνηση. Έπρεπε να δηλώσετε ένα δείγμα από χαρτί από την γραφομηχανή. Και αυτό γινόταν έτσι ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να εντοπίζει από που έρχεται το κείμενο. Εάν έβρισκαν ένα χαρτί το οποίο είχε το λανθασμένο είδος σκέψης, μπορούσαν να εντοπίσουν ποιος δημιούργησε αυτή τη σκέψη. Και εμείς στην Δύση δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως μπορούσε κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο, πόσο αυτό θα εμπόδιζε την ελευθερία λόγου. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να το κάνουμε αυτό στις δικές μας χώρες.

Αλλά σήμερα στο 2011, Εάν πας και αγοράσεις έναν έγχρωμο εκτυπωτή laser από οποιαδήποτε γνωστή κατασκευαστική εταιρία εκτυπωτών laser και εκτυπώσετε μια σελίδα, αυτή η σελίδα θα καταλήξει να έχει ελαφρά κίτρινες βούλες εκτυπωμένες σε κάθε σελίδα με πρότυπο που καθιστά την κάθε σελίδα μοναδική σε σας και στον εκτυπωτή σας. Αυτό συμβαίνει σε μας σήμερα. Κανείς δεν φαίνεται να κάνει φασαρία γι' αυτό. Και αυτό είναι ένα παράδειγμα από τους τρόπους που οι κυβερνήσεις μας χρησιμοποιούν την τεχνολογία εναντίον μας, τους πολίτες. Και αυτό είναι μία από τις τρεις βασικές πηγές των διαδικτυακών προβλημάτων σήμερα.

Εάν ρίξουμε μια ματιά στο τι πραγματικά συμβαίνει στον διαδικτυακό κόσμο, μπορούμε να οργανώσουμε τις επιθέσεις βασιζόμενοι στους επιτιθέμενους. Έχουμε τρία βασικά γκρουπ. Έχουμε τους διαδικτυακούς εγκληματίες. Όπως εδώ, έχουμε τον Κύριο Ντιμίτρι Γκόλουμποβ από την πόλη του Κιέβου στην Ουκρανία. Και τα κίνητρα των διαδικτυακών εγκληματιών είναι πολύ ευκόλως κατανοήσιμα. Αυτοί οι τύποι βγάζουν λεφτά. Χρησιμοποιούν διαδικτυακές επιθέσεις για να βγάλουν πολλά λεφτά, πάρα μα πάρα πολλά. Έχουμε πολλές υποθέσεις διαδικτυακών εκατομμυριούχων, πολυεκατομμυριούχων, που έβγαλαν λεφτά με τις επιθέσεις τους. Εδώ είναι ο Βλαντιμίρ Τσάστσιν, από την Τάρτου στην Εσθονία. Αυτός είναι ο Άλφρεντ Γκονζάλεζ. Αυτός είναι ο Στέφεν Βατ. Αυτός είναι ο Μπγιόρν Σούντιν. Αυτός είναι ο Μάθιου Άντερσον, Τάρικ Αλ-Νταούρ και ούτω καθεξής.

Αυτοί οι τύποι βγάζουν διαδικτυακά μια περιουσία, αλλά την βγάζουν με παράνομες μεθόδους χρησιμοποιώντας πράγματα όπως τραπεζικούς Δούρειους Ίππους για να κλέψουν χρήματα από τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς όσο διαχειριζόμαστε διαδικτυακά τα χρήματά μας. ή με κίλογκερς για να συλλέξουν πληροφορίες από τις πιστωτικές μας κάρτες όσο ψωνίζουμε διαδικτυακά από έναν μολυσμένο υπολογιστή. Η μυστική υπηρεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, πριν δύο μήνες, πάγωσε τον Σουηδικό τραπεζικό λογαριασμό εδώ, του Κυρίου Σαμ Τζάιν και αυτός ο τραπεζικός λογαριασμός είχε 14.9 εκατομμύρια αμερικανικά δολάρια πάνω του όταν πάγωσε. Ο Κύριος Τζάιν ο ίδιος, διώκεται από τις αρχές· κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται. Και υποστηρίζω πως σήμερα είναι πιο πιθανό για κάποιον από εμάς να γίνει θύμα ενός διαδικτυακού εγκλήματος παρά στον πραγματικό κόσμο. Και είναι πολύ προφανές ότι αυτό πηγαίνει προς το χειρότερο. Στο μέλλον, η πλειοψηφία των εγκλημάτων θα γίνεται διαδικτυακά.

Το δεύτερο μεγαλύτερο γκρουπ από επιτιθέμενους που παρακολουθούμε σήμερα δεν ωθούνται από τα λεφτά. Ωθούνται από κάτι άλλο -- ωθούνται από διαμαρτυρίες, ωθούνται από μια γνώμη, ωθούνται από τα γέλια. Γκρουπς όπως οι Ανώνυμοι έχουν λάμψει τους τελευταίους 12 μήνες και έχουν γίνει πρωταγωνιστικός παίκτης στο πεδίο των διαδικτυακών επιθέσεων.

Αυτοί είναι λοιπόν οι τρεις βασικοί επιτιθέμενοι: εγκληματίες που το κάνουν για τα λεφτά, χακτιβιστές όπως οι Ανώνυμοι που το κάνουν για την διαμαρτυρία, αλλά το τελευταίο γκρουπ είναι τα εθνικά κράτη, κυβερνήσεις που κάνουν τις επιθέσεις. Και τότε κοιτάμε υποθέσεις όπως συνέβη στην Ντίτζινοταρ. Αυτό είναι πρωταρχικό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν οι κυβερνήσεις επιτίθενται ενάντια στους ίδιους τους πολίτες τους. Η Ντίτζινοταρ είναι μια Αρχή Πιστοποίησης από την Ολλανδία -- η μάλλον, ήταν. Χρεοκοπούσε το περασμένο Φθινόπωρο επειδή δέχτηκε διαδικτυακή επίθεση. Κάποιος απέκτησε πρόσβαση και μπήκε πολύ βαθιά. Και ρώτησα την προηγούμενη εβδομάδα σε ένα meeting με εκπροσώπους της Ολλανδικής κυβέρνησης, ρώτησα έναν από τους αρχηγούς της ομάδας εάν το βρήκε εύλογο το ότι πέθαναν άνθρωποι εξαιτίας της πρόσβασης στην Ντίτζινοταρ. Και η απάντησή του ήταν ναι.

Πως λοιπόν πεθαίνουν άνθρωποι ως αποτέλεσμα τέτοιου είδους χακεριών; H Ντίτζινοταρ είναι αρχή έκδοσης πιστοποιητικών Πουλάνε πιστοποιητικά. Τι μπορείτε να κάνετε με τα πιστοποιητικά; Χρειάζεστε πιστοποιητικό εάν διαθέτετε δικτυακό ιστότοπο που έχει https, υπηρεσίες που κρυπτογραφούνται μέσω SSL υπηρεσίες όπως το Gmail. Όλοι μας, ή οι περισσότεροι από εμάς, χρησιμοποιούμε Gmail ή έναν από τους ανταγωνιστές της. αλλά αυτές οι υπηρεσίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς σε απολυταρχικά καθεστώτα όπως το Ιράν, όπου οι διαφωνούντες χρησιμοποιούν ξένες υπηρεσίες όπως το Gmail επειδή γνωρίζουν ότι είναι πιο έμπιστες από τις τοπικές υπηρεσίες και διαθέτουν κρυπτογραφημένες με SSL συνδέσεις, άρα η τοπική κυβέρνηση δεν μπορεί να κατασκοπεύσει τις συζητήσεις τους. Αλλά μπορούν εάν αποκτήσουν πρόσβαση σε κάποια ξένη υπηρεσία έκδοσης πιστοποιητικών. και εκδώσουν ψεύτικα πιστοποιητικά. Και αυτό ακριβώς συνέβη με την υπόθεση της Ντίτζινοταρ.

Και τι γίνεται σχετικά με την Άραμπ Σπρινγκ και πράγματα που συμβαίνουν, για παράδειγμα, στην Αίγυπτο; Στην Αίγυπτο, οι διαδηλωτές λεηλάτησαν τα αρχηγεία της Αιγυπτιακής μυστικής αστυνομίας τον Απρίλιο του 2011, και όσο λεηλατούσαν το κτίριο βρήκαν πολλά έγγραφα. Ανάμεσα σε αυτά τα έγγραφα, υπήρχε αυτός ο φάκελος με το όνομα "ΦΙΝΦΙΣΕΡ." και εντός αυτού του φακέλου υπήρχαν σημειώσεις από μια εταιρία με έδρα την Γερμανία που είχε πουλήσει στην κυβέρνηση της Αιγύπτου ένα σύνολο εργαλείων για παρακολούθηση -- και σε μεγάλη κλίμακα -- όλων των επικοινωνιών των κατοίκων της χώρας. Πούλησαν αυτό το εργαλείο για 280,000 Ευρώ στην κυβέρνηση της Αιγύπτου. Τα αρχηγεία της εταιρίας βρίσκονται εδώ.

Οι Δυτικές κυβερνήσεις λοιπόν παρέχουν σε απολυταρχικές κυβερνήσεις εργαλεία που χρησιμοποιούνται ενάντια στους ίδιους τους τους πολίτες. Αλλά οι Δυτικές κυβερνήσεις το κάνουν επίσης και στους εαυτούς τους. Για παράδειγμα, στην Γερμανία, μόλις πριν λίγες εβδομάδες βρέθηκε το γνωστό Στάατ Τρόγιαν, το οποίο ήταν ένας Δούρειος Ίππος που χρησιμοποιήθηκε από επίσημους υπαλλήλους της Γερμανικής κυβέρνησης για να διερευνήσουν τους ίδιους τους τους πολίτες. Εάν είστε ύποπτος σε εγκληματική υπόθεση, είναι αρκετά προφανές, το τηλέφωνό σας παρακολουθείται. Αλλά στις μέρες μας, αυτό πηγαίνει πιο μπροστά. Θα παρακολουθούν την σύνδεσή σας στο Ίντερνετ. θα χρησιμοποιήσουν ακόμα και εργαλεία όπως το Στάατ Τρόγιαν για να μολύνουν τον υπολογιστή σας με έναν Δούρειο Ίππο, ο οποίος τους επιτρέπει να παρακολουθούν όλες τις επικοινωνίες σας, να ακούν τις διαδικτυακές σας συνομιλίες, να συλλέξουν τα password σας,

Αν τώρα εμβαθύνουμε σε πράγματα όπως αυτά, η προφανής ανταπόκριση από τους ανθρώπους θα έπρεπε να είναι αυτή, "Εντάξει, αυτό ακούγεται άσχημο, αλλά αυτό εμένα δεν με επηρεάζει επειδή είμαι νόμιμος πολίτης. Γιατί θα πρέπει να ανησυχώ; Επειδή δεν έχω τίποτα να κρύψω." Και αυτό είναι ένα επιχείρημα, που δεν βγάζει νόημα. Η προστασία των προσωπικών δεδομένων υπονοείται. Η προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν τίθεται ως θέμα συζήτησης. Δεν πρόκειται για ερώτηση ανάμεσα σε προστασία των προσωπικών δεδομένων ενάντια στην ασφάλεια. Είναι ερώτηση σχετικά με την ελευθερία ενάντια στον έλεγχο. Και ενώ μπορεί να εμπιστευόμαστε τις κυβερνήσεις μας αυτή τη στιγμή, τώρα το 2011, όποιο δικαίωμα παραδίνουμε θα παραδίδεται για τα πάντα. Εμπιστευόμαστε, εμπιστευόμαστε τυφλά, οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που μπορεί να έχουμε σε 50 χρόνια από τώρα; Αυτές είναι οι ερωτήσεις για τις οποίες πρέπει να ανησυχούμε για τα επόμενα 50 χρόνια.

Πηγή: lossofprivacy.com

id-ont


https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2020/04/mikko-hypponen.html?m=0