Η “πετυχημένη” ελλαδική “στρατηγική Ζήκου” απέναντι στην Τουρκία

“Μαλώνεις ρε; Μαλώνω. Σου την έσκασα, εγώ δεν μαλώνω”… Αυτό το ξεκαρδιστιικό στιγμιότυπο από παλιά-καλή ελληνική ταινία με πρωταγωνιστές τον Κώστα Χατζηχρήστο και τον Νίκο Ρίζο, φαίνεται πως περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την “ελληνική στρατηγική” απέναντι στην Τουρκία. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τα περί “μη στρατιωτικοποίησης της κρίσης με την Τουρκία”, τη στιγμή που έχεις βγάλει στο Ανατολικό Αιγαίο το 85% του στόλου, κυρίως όμως όταν ο Τούρκος αντίπαλος έχει στρατιωτικοποιήσει την κρίση ο ίδιος;

Ασφαλώς, εάν δεν βγούμε καθόλου στο Αιγαίο, δεν αντιδράμε σε οποιοδήποτε τουρκικό ερέθισμα, η κρίση δεν πρόκειται να στρατιωτικοποιηθεί. Ξέρεις όμως νομοτελειακά τι θα συμβεί. Η Τουρκία θα πετύχει όλους τους στόχους της, διότι έχουμε φροντίσει επί πολλές δεκαετίες να την εκπαιδεύσουμε στην πεποίθηση, ότι ο στρατιωτικός καταναγκασμός με την Ελλάδα παράγει αποτελέσματα. Μετρήσιμα...

Το χειρότερο δεν είναι αυτό, το χειρότερο είναι ότι φέρνει την Ελλάδα σε δυσκολότερη θέση από αυτή που πραγματικά βρίσκεται! Διότι είναι απόλυτα λογικό, όταν δείχνεις ότι δεν είσαι διατεθειμένος να υπερασπίσεις αυτά που νόμιμα σου ανήκουν, όσο και αν αναγνωρίζεται το δίκιο σου από το διεθνές περιβάλλον, δεν πρόκειται να κάνει τη δουλειά για λογαριασμό σου ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ.

Στα μάτια των φίλων και συμμάχων μετατρέπεσαι σε μια χώρα μειωμένης κυριαρχίας και κανείς δεν θα μπορεί να σε πάρει στα σοβαρά. Πάντα θα σου χαϊδεύουν τα αυτιά λέγοντάς σου πόσο “κοσμοπολίτης – σωστός” σύμμαχος και εταίρος είσαι, όμως στο τέλος της ημέρας τις συμφωνίες πρέπει να τις κάνεις με το “κακό παιδί”. 

Αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα υπέρ του να μετατρέψουμε τη χώρα σε “κακό παιδί”. Αποτελεί όμως επιχείρημα υπέρ του να γίνει κατανοητός ο κίνδυνος στην καθημερινότητα των διεθνών σχέσεων, το “καλό παιδί” να εξισωθεί με το “καρπαζοεισπράκτορας”.

Ο αφελής πρόθυμος που και δεν θα κερδίζει -εφόσον δεν διεκδικεί- όσα δικαιούνται όλοι οι υπόλοιποι, αλλά και θα καλείται αυτός να προβαίνει σε υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, “για το κοινό καλό”. Τα λέμε με τον πιο απλό τρόπο που γίνεται, μπας και γίνουν κατανοητά.

Τα περί “μη στρατιωτικοποίησης” είναι γελοιότητες, αφού την απόφαση δεν την λαμβάνουμε εμείς αλλά ο αντίπαλος. Άρα, η πραγματική απόφαση της Ελλάδας είναι ΕΑΝ θα αντιδράσει σε αυτό σε πρακτικό επίπεδο. Εάν θα αρνηθεί στον αντίπαλο τους στόχους του. Εάν θα χρησιμοποιήσει την ΑΠΟΤΡΟΠΗ σε όλες της τις διαστάσεις και ΧΩΡΙΣ εξαιρέσεις…

Διότι για κάποιον λόγο η στρατιωτική διάσταση της αποτροπής, η οποία τυγχάνει να είναι και η πλέον κομβικής σημασίας, τους τρομάζει. Και πάντα, διαχρονικά, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, η αποτρεπτική στρατιωτική ισχύς δεν αποτελούσε προτεραιότητα.

Μόνο μετά το φιάσκο των Ιμίων έσπευσαν να δώσουν όπως όπως δισεκατομμύρια. Η ζημιά είχε γίνει. Ο δε τρόπος που δόθηκαν, αφενός προκάλεσε πολλά “παρατράγουδα” (διαφθορά), αφετέρου δε το αποτέλεσμα είναι πολύ κατώτερο αυτού που θα έπρεπε να έχει παραχθεί για τη χώρα.

Κι όμως, αρνούνται να κατανοήσουν πως εάν διαθέτει κάτι η χώρα σήμερα να αντιπαρατεθεί με την Τουρκία, είναι αυτά τα οπλικά συστήματα που αγοράστηκαν τότε… Αυτό ας μην το ξεχνάμε. 

Διότι όταν συζητάμε για την ασφάλεια της χώρας και το… ρίχνουμε στο τσάμικο για τον Άκη και τον Γιάννο, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Από ένα σημείο και πέρα μοιάζει για τη δικαιολογία – φύλλο συκής που αναζητούμε για να καλύψουμε την γύμνια μας στον τομέα αυτόν. 

Το άλλο που πρέπει αν αναλογιστούμε, είναι ότι όπως τα Ίμια ήταν αποτέλεσμα της σχεδόν δεκαετούς εξοπλιστικής αδράνειας της χώρας, έτσι και τώρα μπορεί να παρουσιαστεί το ίδιο φαινόμενο. Άρα, δεν φταίνε οι Τούρκοι. Εμείς το προ(σ)καλέσαμε με την συμπεριφορά μας. Και το δις εξαμαρτείν… 

πηγή

http://koukfamily.blogspot.com/2020/05/blog-post_733.html