ΝΑΤΟ: Το τέλος του Πόντιου Πιλάτου

Το μήνυμα της Γαλλίας προς το ΝΑΤΟ υπήρξε κάτι περισσότερο από σαφές: πολιτικές του τύπου “νίπτω τας χείρας μου” εδώ δεν περνούν. Η απόφαση του Παρισιού να ανακαλέσει τη συμμετοχή του στη νατοϊκή ναυτική επιχείρηση Sea Guardian, (Θαλάσσιος Φύλακας), στη Μεσόγειο, στον απόηχο της ολοκλήρωσης έρευνας εκ μέρους του ΝΑΤΟ επί της καταγγελίας που είχε επισήμως διατυπώσει η Γαλλία περί επιθετικών ενεργειών εκ μέρους της Τουρκίας κατά πλοίου της, σημαίνει ένα και μόνον πράγμα: ξεκαθαρίστε τους όρους του παιχνιδιού ή ξεχάστε μας.

Αξιωματούχος του γαλλικού υπουργείου Ενόπλων Δυνάμεων (Ministère des Armées) δήλωσε χθες, ότι με επιστολή που εστάλη στο ΝΑΤΟ την Τρίτη, τίθενται τέσσερα αιτήματα: Πρώτον, επαναβεβαίωση εκ μέρους των μελών της συμμαχίας ότι σέβονται το εμπάργκο (σ.σ. που έχει επιβάλλει ο ΟΗΕ στη μεταφορά όπλων προς την Λιβύη), δεύτερον, διασφάλιση της μη χρήσης σημάτων και κωδίκων του ΝΑΤΟ στη διάρκεια εθνικών αποστολών, τρίτον, καλύτερο συντονισμό μεταξύ αποστολών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ σε ό,τι αφορά στην εφαρμογή του εμπάργκο και, τέταρτον, θεσμοθέτηση μηχανισμών για την αποφυγή παρομοίων περιστατικών στο μέλλον.

Ο θυμός της Γαλλίας αφορά περιστατικό το οποίο σημειώθηκε στις 10 Ιουνίου, όταν τουρκικά πολεμικά πλοία στοχοποίησαν το γαλλικό πολεμικό Courbet, το οποίο συμμετείχε στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ Sea Guardian, στα ανοικτά της Λιβύης.


Υπενθυμίζεται ότι τουρκικά πολεμικά πλοία, σε διαφορετικό περιστατικό, είχαν αρνηθεί να επιτρέψουν τον έλεγχο εμπορικού πλοίου από ελικόπτερο της ελληνικής φρεγάτας Σπέτσαι, που συμμετείχε στην ευρωπαϊκή επιχείρηση “Ειρήνη”, αντικείμενο της οποίας είναι επίσης η εφαρμογή του εμπάργκο.

Υπό το φως της οξύτητας της γαλλικής αντίδρασης, τόσο έναντι της Τουρκίας, όσο και έναντι του ΝΑΤΟ, το ενδεχόμενο περαιτέρω αποστασιοποίησης του Παρισιού από το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο δεν πρέπει να αποκλεισθεί. Πρώτον, υπάρχει ιστορικό προηγούμενο με την Γαλλία και δεύτερον, ο πρόεδρός της Εμ. Μακρόν, έχει αναφερθεί στον “εγκεφαλικό θάνατο” του ΝΑΤΟ εδώ και μήνες, υπό το φως των τάσεων αμερικανικής απεμπλοκής από τη συμμαχία, που έχουν καταγραφεί επί προεδρίας Τράμπ.

Ούτως ή άλλως, η στάση του “Πόντιου Πιλάτου”, που υιοθετεί η Βορειοατλαντική Συμμαχία σε υποθέσεις με τουρκική εμπλοκή, είναι γνωστή εδώ και χρόνια στη χώρα μας, η οποία αν και υφίσταται συστηματικά την τουρκική προκλητικότητα αντιμετωπιζόταν πάντα από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ βάσει μίας πολιτικής “ίσων αποστάσεων”. Στην Γαλλία τέτοιου είδους πρακτικές, προφανώς, δεν “περνούν”.

Είναι σαφές, δε, ότι η τρέχουσα υπόθεση ήταν εκείνη που “έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει”, για την Γαλλία, δεδομένου του ρόλου που διαδραματίζει η Τουρκία στην Λιβύη και τη Συρία αλλά και των όσων επεφύλαξε κατά των κουρδικών δυνάμεων, στη Συρία, συμμάχων του ΝΑΤΟ στον αγώνα κατά των εξτρεμιστών ισλαμιστών του ISIS.

Η ιδιότυπη ασυλία με την οποία εμφανίζεται το ΝΑΤΟ να περιβάλλει την Τουρκία, έχει ευθέως αμφισβητηθεί από τον ίδιο τον πρόεδρο Μακρόν, ο οποίος έχει κάνει λόγο για «ιστορική και εγκληματική ευθύνη» της Τουρκίας στη Λιβύη τονίζοντας ότι η Άγκυρα «δεν σέβεται καμία από τις δεσμεύσεις της Διάσκεψης του Βερολίνου» και εισάγει τζιχαντιστές από την Συρία.

Η κατάληξη αυτής της υπόθεσης, ευλόγως, δεν είναι ακόμη σαφής. Ασκεί πίεση όμως στο ΝΑΤΟ και κατά προέκταση στις ΗΠΑ να αποσαφηνίσουν τον ρόλο τους. Πράγμα χρήσιμο και για την Ελλάδα.

Ν. Γ. Δρόσος
Euro2day


https://kostasxan.blogspot.com/2020/07/blog-post_32.html