Δεν αρκεί η επίκληση του διεθνούς δικαίου...

Είναι πλέον σαφές πως η Τουρκία θέλει διά πυρός και σιδήρου να επιβάλει τους σχεδιασμούς της στη Μεσόγειο, την οποία επιδιώκει να ελέγξει, να την καταστήσει τουρκική λίμνη. Είναι, ίσως, η πρώτη φορά από την ανάληψη της εξουσίας από τον Ερντογάν και εντεύθεν, που το καθεστώς της Άγκυρας έχει ψηλά στις επιλογές της και τη στρατιωτική σύρραξη. Δεν θέλει μια σύγκρουση με την Ελλάδα, αλλά και δεν την αποκλείει. Η συμπεριφορά της Τουρκίας σε θάλασσα, αέρα και έδαφος, είναι τέτοια που τίποτε δεν αποκλείεται.

Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο, αλλά και επικίνδυνο σημείο. Η Τουρκία είναι αποφασισμένη να κλιμακώσει τις πιέσεις με στόχο τον έλεγχο της περιοχής και τη φινλανδοποίηση της Ελλάδος και της Κύπρου. Επιχειρεί διά της ισχύος να επιβάλει τετελεσμένα, να καταστήσει τις δύο χώρες προτεκτοράτο της. Την μεν Ελλάδα όταν τη σύρει σε διάλογο με τους όρους της, μετά την επιβολή τετελεσμένων και απειλώντας την με πόλεμο και την Κύπρο διά μιας συμφωνίας τύπου Ανάν.

Είναι προφανές πως δεν μπορεί κανείς να επικαλείται το διεθνές δίκαιο και να μην το ασκεί ως προς την εφαρμογή κυριαρχικών του δικαιωμάτων. Η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος, θα πρέπει να ασκήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα σε όλες τις περιοχές, περιλαμβανομένων και αυτών, που η κατοχική Τουρκία θεωρεί αμφισβητούμενες. Το πρώτο βήμα είναι ο καθορισμός θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Αντί να πανηγυρίζουν στην Αθήνα για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα δυτικά, πρέπει να προχωρήσουν και με την Κύπρο. Με αυτή την κίνηση θα διασκεδάσει η ελληνική κυβέρνηση τις εντυπώσεις (και όχι μόνο) ότι με τη συμφωνία με την Αίγυπτο εγκατέλειψε οριστικά την προοπτική αυτή. Εάν στην Αθήνα έχουν αποφασίσει πως δεν πρόκειται να καθορίσουν ΑΟΖ με την Κύπρο, τότε οφείλουν να το ξεκαθαρίσουν και προς τη Λευκωσία και προς τους πολίτες των δύο κρατών. Γιατί κάποιοι, όπως λένε και στο παρασκήνιο, έχουν στείλει αυτή την προοπτική στα αζήτητα.

Την ίδια ώρα, θα πρέπει η επέκταση των χωρικών υδάτων να γίνει σε όλες τις περιοχές, σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας και να καθορίσει και ΑΟΖ με όλες τις γειτονικές χώρες.



Είναι σαφές πως για να μπορεί να αντιμετωπιστεί η τουρκική επεκτατική πολιτική θα πρέπει να εγκαταλειφθεί η κατευναστική πολιτική. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη. Θα πρέπει να εγκαταλειφθεί η παθητική πολιτική, που παρακολουθεί και ακολουθεί γεγονότα και εξελίξεις.

Εάν, Ελλάδα και Κύπρος, θέλουν να αποφύγουν τη σύγκρουση με την Τουρκία, θα πρέπει να ενισχύσουν την αποτρεπτική τους ικανότητα. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, ντροπή, μετά το 1974 και με τα όσα είχαν συμβεί με την προδοσία, χούντας και ΕΟΚΑ Β’ και την παράδοση στην Τουρκία, να μην υπάρχει άμυνα (αυτό αφορά κυρίως την Κύπρο). Δεν μπορεί να μη διαμορφώνονται αποτρεπτικές ενέργειες σε όλα τα επίπεδα.

Έχει γραφτεί και πρέπει να τύχει επεξεργασίας, η ανάγκη διαμόρφωσης μιας συμμαχίας κρατών στην περιοχή. Είτε αυτό ονομαστεί αντιτουρκικό τόξο, είτε απλά μια συμμαχία για τη σταθερότητα στην περιοχή, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να δημιουργηθεί αυτή η συμμαχία ανάσχεσης και αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας.

Είναι δύσκολο το εγχείρημα. Είναι δύσκολη η προσπάθεια αντιμετώπισης της κατοχικής Τουρκίας. Υποστηρίζουν κάποιοι πως εάν επιβληθούν, για παράδειγμα, κυρώσεις στην Άγκυρα, τότε θα αντιδράσει και δεν θα υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης. Η απάντηση είναι απλή: Χωρίς κυρώσεις/μέτρα θα συνεχίσει ανενόχλητη την προέλασή της. Με μέτρα, που θα έχουν πραγματικό οικονομικό κόστος, υπάρχει πιθανότητα να κάνει δεύτερες σκέψεις. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και είναι αντιληπτό. Ποια, όμως, είναι η υπερδύναμη; Η Τουρκία ή οι ΗΠΑ, Ρωσία; Μπορεί μια Γερμανία να προσαρμόζεται στις αξιώσεις της Άγκυρας και η Κομισιόν, διά του κ. Μπορέλ, να κατηγορεί την Ελλάδα γιατί υπέγραψε μια συμφωνία με την Αίγυπτο στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου;

ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Κώστας Βενιζέλος
Απόψεις


https://kostasxan.blogspot.com/2020/08/blog-post_488.html