Όταν η Τουρκία «στριμώχνεται» καταφεύγει στη διπλωματία

Όταν η Τουρκία μιλά για διάλογο εννοεί ανατολίτικο παζάρι. Όταν μιλά για διαπραγμάτευση εννοεί αρπαγή. Με τα δεδομένα αυτά η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να κάνει ούτε σκέψη να καθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί της. Επειδή όμως ζούμε σε έναν πολύπλοκο κόσμο, δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Πρέπει να τηρούμε και τα προσχήματα. Δηλαδή η χώρα δεν θα έπρεπε να κατηγορηθεί για αδιαλλαξία αρνούμενη κάποιον διάλογο. Θα ήταν όμως ολέθριο να πιστέψουμε ότι μπορεί, μέσω του διαλόγου, να βρεθεί λύση που θα εξασφαλίσει σχέσεις καλής γειτονίας με μια χώρα σαν την Τουρκία.

Προσερχόμενοι λοιπόν σε κάποιο τραπέζι συνομιλιών, θα πρέπει να έχουμε ως μοναδικό στόχο να εκθέσουμε την Άγκυρα και τις κουτοπόνηρες προσεγγίσεις της στα διεθνή ζητήματα. Η στρατηγική και η τακτική μας εκεί πρέπει να κατατείνουν και δεν θα πρέπει να διστάσουμε να είμαστε επιθετικοί και καταγγελτικοί σε οποιαδήποτε ευκαιρία μας δώσει η γειτονική χώρα. Είναι βέβαιο ότι θα μας δώσει πολλές. Ας μην τις αφήσουμε να πάνε χαμένες.

Δυστυχώς είναι ένα έργο που το έχουμε ξαναδεί. Όταν η Τουρκία «στριμώχνεται» στρατιωτικά «καταφεύγει» στην διπλωματία. Πάντα με την μεθοδολογία του άρπαγα. Το κακό είναι ότι εμείς σε τέτοιες περιπτώσεις αποδεικνυόμαστε αφελείς (για να μην το χαρακτηρίσουμε απρεπέστερα).

Θα θυμίσουμε ότι προ 20ετίας περίπου, όταν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου ήταν σε πλήρη εφαρμογή, όταν η Κύπρος είχε γίνει «αστακός» και οι Τούρκοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να ασκήσουν την προσφιλή τους απειλή βίας, τότε ελίχθηκαν. Και εμείς αντί να εκμεταλλευθούμε την στιγμή ώστε να επιβάλλουμε την λύση του Κυπριακού, δείξαμε τραγική ολιγωρία. Σαν να πιστέψαμε ότι μπορεί η Τουρκία να είχε λογικευτεί. Αποτέλεσμα ήταν ότι αντί για λύση φθάσαμε στο σχέδιο Ανάν…

Τα επισημαίνουμε αυτά, διότι και σήμερα είμαστε σε μια ανάλογη κατάσταση. Νομίζοντας ότι ο Ερντογάν ότι τα 15 χρόνια εξοπλιστικής απραξίας θα μας είχαν «γονατίσει» εξαπέλυσε τις ασύμμετρες επιχειρήσεις εναντίον μας. Πρώτα στον Έβρο και μετά στην θάλασσα του Καστελλορίζου. Και στις δύο περιπτώσεις αποδείχθηκε ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και διέψευσαν τις ελπίδες -αλλά και τις εκτιμήσεις- των βαρβάρων της Ασίας. Αποτέλεσμα και πάλι στράφηκαν στον διάλογο. Προσοχή λοιπόν.

Να μην χάσουμε αυτό που με τιτάνια προσπάθεια έχουν επιτύχει οι Ένοπλες Δυνάμεις μας. Γιατί ήδη κάποια σημεία στην Αθήνα μας κάνουν να ανησυχούμε. Την στιγμή που έπρεπε να έχουμε την πρωτοβουλία κινήσεων φαίνεται ότι πιεζόμαστε να συμβιβαστούμε.

Αξίζει στο σημείο αυτό να παραθέσουμε μια φράση από το μήνυμα του Αρχηγού του Στόλου, του ναυάρχου Παναγιώτη Λυμπέρη προς τα πληρώματα που έκαναν τον άθλο της πολεμικής κινητοποίησης. «Η βεβαιότητα ότι τα νερά τούτα δικά μας είναι και θα μείνουν επιβεβαιώθηκε από τη στάση σας. Τώρα είναι η ώρα των υπολοίπων να την ενισχύσουν». Μακάρι αυτοί οι «υπόλοιποι» να μην προδώσουν τις προσδοκίες των πληρωμάτων του Στόλου, αλλά και όλων των Ελλήνων. Και κάτι ακόμη. Ο ναύαρχος Λυμπέρης καταλήγει: «Κρατήστε τις σημειώσεις των ημερολογίων σας εύκαιρες. Όταν χρειαστεί, τώρα ξέρετε ότι γίνεται. Και θα χρειαστεί».

Εστία




https://kostasxan.blogspot.com/2020/09/blog-post_323.html