Η γλώσσα, με τα ρούχα της γέννησής της, τις προσμίξεις και τους δανεισμούς της, είναι αφ' εαυτής το πιο δυναμικό μοτίβο ζωής, αφού ξέρει να αλλάζει μέσα στον χρόνο, να προσαρμόζεται και να αναπροσαρμόζεται χωρίς να χαλάει και να φθείρεται, χωρίς να υπόκειται σε αβεβαιότητες και... επιδημίες.
Αν σ' ανοίξει μάλιστα για να μπεις στα άδυτα των μυστικών της, γίνεται τελειωμένη υπόθεση στην προσωπική σου ζωή. Ένας Έρωτας με την πρώτη ματιά που καταλύει τις αντιστάσεις σου, με αποτέλεσμα να του αφήνεις να έχει πάντα το πρώτο χέρι.
Αυτό, τουλάχιστον, ένιωσα εγώ στο μαγικό πρώτο ''κλικ'' που ένωσε την καταγωγή μου με εκείνην των λέξεων και τον απροσμέτρητο πλούτο τους με τον ταπεινό δικό μου.
Την πιο πρόσφατη και ψυχόρμητη εμπειρία μου απ' τις ξένες προσμίξεις που διαμόρφωσαν μέσα στον χρόνο το γλωσσικό μας σύστημα την είχα χθες συμπτωματικά, όταν - λαθροκοιτώντας το λεξικό που ξεφύλλιζα - το βλέμμα μου σκάλωσε στο λήμμα μιας τουρκικής λέξης, η οποία γέννησε μέσα μου ασυναίσθητα ιστορικούς συνειρμούς προσαρμοσμένους στην πολιτική πραγματικότητα.
''Κιοτής: λέξη-δάνειο απ' το kötό = κακός, με την έννοια του δειλός....'', διάβασα ψιθυριστά.
Έκανα ολιγόλεπτη παύση αφήνοντας το μολύβι να κυλήσει απ' τα δάχτυλά μου, σαν να μου ήταν πια άχρηστο.
''Κάπου το έχω διαβάσει αυτό τελευταία...'' συλλογίστηκα με μικρή ταραχή και κλείνοντας κουρασμένη τα μάτια σούφρωσα τα φρύδια μου προσπαθώντας να ανακαλέσω στην μνήμη μου το χωρίο όπου το είχα συναντήσει.
Δεν περίμενα για πολύ, γιατί οι συνειρμοί με κατέκλυσαν μεταφέροντάς με στην εποχή του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του '21, στην εποχή του Κολοκοτρώνη και του Μακρυγιάννη. Σ' έναν απ' τους αγώνες που έδωσε ο τελευταίος για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους κατακτητές:
''... Την κούλια της Μητρόπολης, του περιβολιού, κι' όλα τα τριγύρα τείχη και την Οδηγήτρα τα βαστούσαν Τούρκοι και µας χτυπούσαν• ήταν πολλά πλησίον µας. Ριχτήκανε απάνου µας οι οχτακόσοι. Αν ήµαστε οι εκατό κιοτήδες κι ανάξιοι, οι τρακόσοι µας φιλοτίµησαν, η γενναιότητα οπού 'δειξαν εκείνοι, και µας κάµαν κ' εµάς πολεµιστάς...'', γράφει μεταξύ άλλων στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός κι εκείνη η αναφορά του ξύπνησε μέσα μου ασυναίσθητα ένα είδος ιερής αγανάκτησης για τους ''κιοτήδες'' της πολιτικής μας ζωής.
Γι' αυτούς που μ' όποια σημαία κι αν κυβερνάνε, παίρνουν ύφος υποτακτικού που σκύβει το κεφάλι στο επιτακτικό της Τουρκίας και των ξένων ''προστατών'' της. Γι' αυτούς που αφήνουν μια χώρα, που μόλις ξεμύτισε απ' την δεκαετή κρίση και προσπαθεί να πατήσει στα πόδια της για να αναμετρηθεί με τις προσδοκίες της, να ψάξει να βρει μόνη της τα... θαλάσσια σύνορά της και τις χαμένες αξίες της.
Αξίες που θα της δώσουν κουράγιο να αντιπαλέψει τον δαίμονα εξ Ανατολών της, πολιορκημένη καθώς είναι απ' τον θάνατο (επέλαση covid 19) και την οικονομική αβεβαιότητα (προηγηθείσα οικονομική κρίση και τρέχοντα, επαναλαμβανόμενα lockdowns λόγω της πανδημίας).
Πολιορκημένη απ' την αφυδατωμένη εθνική πολιτική ισορροπιών, κατευνασμού και παθητικότητας, την τυφλότητα των ''Μεγάλων'' (''συμμάχων'' του ΝΑΤΟ) στο λαθρομεταναστευτικό και τον ''πόλεμο'' νεύρων και στρατιωτικών προκλήσεων που μας έχει κηρύξει η Τουρκία στο Αιγαίο κλιμακώνοντας τις διεκδικήσεις της σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.
Φευ!.. Μιλώ για χαμένες αξίες που ψάχνουν να βρουν οι ''φυλακισμένοι'' (λόγω κορονοϊού) στα σπίτια τους Έλληνες, όταν στην έκκληση για υπεράσπιση των οσίων και των ιερών της πατρίδας απ' τον ''προαιώνιο'' εχθρό που ζητά να την ακρωτηριάσει, υπάρχουν μέσα και έξω από την Βουλή Συνέλληνες που συστήνουν κατευνασμό, υποχωρητικότητα και περιορισμό της... μαξιμαλιστικής πολιτικής μας.
Το κακό είναι ότι όλοι αυτοί οι ελληνόφωνοι ημεδαποί ξιφουλκούν ανθελληνικά έχοντας πλάτες στην εξουσία. Ξιφουλκούν από έδρες πανεπιστημιακές, θέσεις διπλωματικές και πολιτικές, Μέσα ποδηγετημένα και πόστα κυβερνητικά, συχνά συμβουλευτικά, που ανοίγουν Κερκόπορτες ανθελληνικής προπαγάνδας, φιλοσκοπιανής ή φιλοτουρκικής, ανάλογα με την περίπτωση και τις άκρες που έχουν στον Τύπο και την εκτελεστική εξουσία.
Και είναι ανθελληνική και δόλια η τακτική τους, γιατί κατευθύνει απ' το παρασκήνιο μειοδοτικά την Εξωτερική μας πολιτική, ώστε να κρατάει η Ελλάδα μονίμως παθητική, ηττοπαθή και φοβική στάση έναντι του εξ Ανατολών αντιπάλου της, που πετυχαίνει αβρόχοις ποσίν πολλαπλές νίκες χάρη στο εσωτερικό μέτωπο που υπάρχει εδώ και συγκλίνει υπέρ του.
Με βάση το status quo της πειθήνιας στα ξένα κέντρα αποφάσεων πολιτικής μας, που ζητά να μη βγάζουμε άχνα και να δεχόμαστε μοιρολατρικά τα τουρκικά τετελεσμένα, αφήσαμε το Oruc Reis να επικυριαρχεί για πάνω από τρεις μήνες στην υφαλοκρηπίδα μας γκρεμίζοντας εξευτελιστικά τις ''κόκκινες γραμμές'' της Άμυνάς μας.
Κλείσαμε ημιτελώς τη συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο αφήνοντας ακάλυπτη στις ορέξεις των Τούρκων την θαλάσσια ζώνη των κοιτασμάτων μεταξύ του 28ου και του 32ου μεσημβρινού, υποσχόμενοι ψευδώς στους Έλληνες ότι θα την ολοκληρώσουμε στο εγγύς μέλλον, έχοντας την ελπίδα να μεσολαβήσουν οι εκλογές ή η Χάγη για να δικαιολογήσουν άλλη μια κωλοτούμπα μας.
''Κιοτέψαμε'' να υποσχεθούμε καθαρά και ξάστερα στρατιωτική συνδρομή στην Κύπρο που απειλείται με διχοτόμηση και υφαρπαγή της ΑΟΖ της απ' τον ίδιο επιβουλέα, αλλά και να οριοθετήσουμε τη δική μας ΑΟΖ με εκείνην διασφαλίζοντας την μεταξύ μας επικοινωνία και τα εθνικά αμφοτέρων συμφέροντα.
''Κιοτέψαμε'' να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα από 6 σε 12 νμ - αν και έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε με βάση το Διεθνές Δίκαιο - για να μην θυμώσει ο ''σουλτάνος'' της απέναντι όχθης. Και αφήσαμε, άκουσον άκουσον, τον Γιώργο Γεραπετρίτη να επισημοποιεί τηλεοπτικά (ως κυβερνητικός εκπρόσωπος εκτελών χρέη... πρωθυπουργού) την εθελούσια συρρίκνωσή μας (την οποία επιβεβαίωσε εκ των υστέρων ο τελευταίος).
Την ίδια ωστόσο στιγμή, πάνω που υψώσαμε φωνή αποφασιστικότητας στην τουρκική απαίτηση για περιορισμό του εναέριου χώρου μας από 10 σε 6 νμ, χαμηλώσαμε παγωμένοι τους τόνους μας μέχρι που τους εξαφανίσαμε ακούγοντας τη... ''φωνή εξ Αμερικής'' να δίνει την νότα της σύμπλευσης με τις τουρκικές θέσεις.
Μιας σύμπλευσης της ''στρατηγικής συμμάχου'' μας με τον ιταμό εχθρό μας, που ζήτησε κι έλαβε απ' την (...''Γερμανική'') Ευρώπη και Αμερική το ok διεκδίκησης της ''μείωσης του στρατιωτικού αποτυπώματος'' (ο κατά Πομπέο ορισμός της αποστρατικοποίησης) στα ηπειρωτικά και νησιωτικά σύνορά μας με την Τουρκία, τους ακριτικούς φάρους δηλαδή του Ελληνισμού στο Αιγαίο και τη Θράκη μας.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ίδια ''στρατηγική'' σύμμαχος μέσω του πρώην υφυπουργού των ΗΠΑ επί προεδρίας Ομπάμα Μ. Μπράιζα (ο οποίος τυχαίνει να είναι στενός φίλος και συνεργάτης του φερόμενου ως προορισμένου από τον νυν Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν ως ΥΠΕΞ της Αμερικής Α. Μπλίνκεν), υψώνει τους τόνους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ διπλωματικά επί των κεκτημένων μας μιλώντας για δυνατότητα μιας ελληνοτουρκικής συμφωνίας που θα δίνει την Ρόδο και την Κρήτη στην Ελλάδα και το Καστελόριζο στην... Τουρκία!!!.
Σας ακούω να ωρύεστε αγανακτισμένοι ανακαλώντας στην μνήμη σας την πισώπλατη μαχαιριά των ΗΠΑ στους Κούρδους κατά την εισβολή των Τούρκων στη Συρία ένα χρόνο νωρίτερα. Κι εγώ να συμφωνήσω μαζί σας και να τη λογαριάσω σαν πράξη κοινής προδοσίας της ''στρατηγικής συμμαχίας'' μας, όταν και αν επισημοποιηθεί η σύμπλευση ΗΠΑ-Τουρκίας για μοίρασμα των κεκτημένων μας στο Αιγαίο, χωρίς να τους έχουμε δώσει δικαιώματα...
''Χωρίς να τους έχουμε δώσει δικαιώματα;'' αναρωτιέμαι και καταλήγω αβίαστα στο συμπέρασμα πως τους δώσαμε και τους δίνουμε με το παραπάνω αμφότερους, αφού - πέρα από τις πομφόλυγες καταγγελίες που υψώνουμε κατά των τουρκικών αυθαιρεσιών και παρανομιών στο επίπεδο της Εξωτερικής πολιτικής μας - κινούμαστε αυτοπεριοριστικά υπό τις απειλές της Τουρκίας ή με υπόδειξη των ''φίλων'' και ''συμμάχων'' μας (όπως οι ΗΠΑ), οι οποίοι - έχοντας εξασφαλίσει αιώνια πίστη από μας - διαγκωνίζονται για να σταματήσουν το σφιχταγκάλιασμα της Ρωσίας με την Τουρκία θυσιάζοντας προς χάριν της τελευταίας τα κεκτημένα μας.
Κι αυτή η τάση μας για αυτοπεριορισμό, υποτέλεια και εθνικό αποχρωματισμό μας μόνο τυχαία δεν είναι, αφού γονιμοποιήθηκε εν γνώσει μας απ' τις Κερκόπορτες που αφήσαμε ανοιχτές και μας οδήγησαν στην αφελληνισμένη εκπαίδευση, την καταναλωτική αποχαύνωση και την απαξίωση των αξιών στην παρηκμασμένη ελληνική κοινωνία.
Σε μια κοινωνία που - γονατισμένη καθώς ήταν οικονομικά, εργασιακά, πολιτιστικά και εθνικά - δέχτηκε άβουλα και παθητικά το μπόλιασμα του καρποφόρου δέντρου της ελληνικής παιδείας με την ελαστική εθνική συνείδηση, την κουλτούρα της αθεΐας, της ήσσονος προσπάθειας, της αντικατάστασης του ''εμείς'' από το ''εγώ'' στην κοινωνική μας ζωή και την αντικατάσταση της ελευθερίας και αξιοπρέπειας της πατρίδας μας από την δική μας.
Έτσι η διεθνής κενότητα υπερίσχυσης του δυνατού της πυγμής έγινε και εθνική μας κενότητα πέραν του δέοντος υποχωρητική στις έξωθεν πιέσεις και παρεμβάσεις, σε βαθμό που - ελλείψει εθνικού αναστήματος εκ μέρους των κυβερνώντων - να οδηγεί τους Τούρκους μεθοδευμένα και στρατηγικά στην παραβίαση και των 6νμ ακόμα (του έσχατου ορίου ελληνικής οπισθοχώρησης).
Σκοπός τους είναι, φυσικά, να αποκόψουν τον ''γας ομφαλό'' των γεωτεκτονικών ζωνών της Ελλάδας με δυναμικό ολκής υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων - το Καστελόριζο - απ' τον εθνικό μας κορμό, ώστε να μην μπορεί να τροφοδοτηθεί αυτό παρά μόνο από την... γειτονική του Τουρκία.
Έτσι θα αποδειχθεί περίτρανα ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, πατώντας στα χνάρια εκείνης του ΣΥΡΙΖΑ το '18, ανοίγει Κερκόπορτες με την ατολμία της που αδυνατεί να τις κλείσει, με αποτέλεσμα ο πήχυς ευθύνης της να εκτιναχθεί ψηλά, παρά τις απεγνωσμένες - αλλά καθυστερημένες, όπως πάντα - προσπάθειες του ΥΠΕΞ μας να στείλει αυστηρά μηνύματα προειδοποίησης στην υπεύθυνη για την αποθράσυνση της Τουρκίας Γερμανία.
Κι αυτό προοιωνίζεται δυστυχώς περαιτέρω υποχωρήσεις μας που θα ισοδυναμούν με στρατιωτική ήττα, σε περίπτωση έλευσης και ενεργοποίησης του τουρκικού γεωτρύπανου Kanuni στην Κρήτη, για εξόρυξη υδρογονανθράκων στην υφαλοκρηπίδα μας.
Τα φιλοκυβερνητικά μέσα, φυσικά - και προπάντων αυτά που παίζουν αβίαστα το παιχνίδι της τουρκικής προπαγάνδας - θα βρουν τρόπο να παραπλανήσουν τον κόσμο και πάλι λειτουργώντας αποπροσανατολιστικά.
Θα προβάλλουν, το πιο πιθανό, φιλοτουρκικές απόψεις κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών βακτηριών της κυβέρνησης, οι οποίες - σε ρόλο Νέστορα της πολιτικής - θα δείχνουν παρατεταμένα τη Χάγη αδιάφορες αν αυτό συνεπάγεται εδαφικό ακρωτηριασμό μας.
Κι αυτό είναι ένα επικίνδυνο ρίσκο, Ένα ρίσκο ασύμβατο με το πατριωτικό DNA της ΝΔ, η Εξωτερική πολιτική της οποίας - με το Oruc Reis στα 7 μίλια απ' το Καστελόριζο - κινδυνεύει να ευθυγραμμιστεί αργά αλλά σταθερά με την Εξωτερική πολιτική εκείνων που προκάλεσαν την απώλεια των Ιμίων γιατί δείλιασαν να αντιδράσουν με λόγια και πράξεις στην θανατηφόρα για μας τουρκική πρόκληση, με αποτέλεσμα να μείνουν στη σύγχρονη ιστορία μας ως οι ''κιοτήδες'' της Εξωτερικής πολιτικής μας...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου