The Con Job of the Century?
Οι ιατρικές επιλογές κάποιου επηρεάζουν την υγεία του, την ευεξία και το σώμα του, που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πει ότι της ανήκει
Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, μια σειρά από πραγματικά συγκλονιστικές ληστείες έχουν πραγματοποιηθεί από απατεώνες, των οποίων ο τρόπος λειτουργίας είναι να εκμεταλλευτούν ανθρώπινες αδυναμίες όπως η αξιοπιστία, η ανασφάλεια και η απληστία.
(Στη περίπτωση της COVID-19 καταλυτικό ρόλο έχει και το συναίσθημα του φόβου)
by Laurie Calhoun | Jun 22, 2021
Η λέξη «Con» είναι σύντομος τύπος για τη λέξη «εμπιστοσύνη», γιατί ο απατεώνας-«con artist»- πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των στόχων του, και κατόπιν τους πείθει να του παραδώσουν τα χρήματά τους.
Μια “con job” -απάτη- διαφέρει από μια ηθική συναλλαγή μεταξύ δύο πρoθύμων, πλήρως ενημερωμένων εμπορικών εταίρων, επειδή ένας από τους εταίρους εξαπατάται και η εξαπάτηση αποτελεί μορφή εξαναγκασμού. Με άλλα λόγια, το άτομο που εξαπατάται δεν είναι πραγματικά ελεύθερο. Εάν ήξερε τι πραγματικά συνέβαινε, δεν θα συμφωνούσε ποτέ να επενδύσει στη συγκεκριμένη δουλειά.
Το «σύστημα Ponzi-Ponzi scheme» πήρε το όνομά του από τον Charles Ponzi, ο οποίος στη δεκαετία του 1920 έπειθε τους επενδυτές να πιστέψουν ότι δημιουργούσε εντυπωσιακά κέρδη αγοράζοντας διεθνή απαντητικά κουπόνια (IRC) σε χαμηλές τιμές στο εξωτερικό και εξαργυρώνοντάς τα στις Ηνωμένες Πολιτείες με υψηλότερα ποσοστά, η διακύμανση της αγορά συναλλάγματος ήταν το μυστικό της φαινομενικά έξυπνης επιτυχίας του.
Στην πραγματικότητα, ο Ponzi χρησιμοποιούσε τα χρήματα των επενδυτών χαμηλού επιπέδου για να εξοφλήσει παλαιότερους επενδυτές, να συντηρεί τον εαυτό του και να επεκτείνει την επιχείρησή του προσελκύοντας όλο και περισσότερους επενδυτές.
Πιο πρόσφατα, ο Bernie Madoff κατάφερε να το σκάσει με δισεκατομμύρια δολάρια παρουσιαζόμενος ως επενδυτής-ιδιοφυΐα που θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικές, μάλιστα εξαιρετικές, αποδόσεις στις επενδύσεις των πελατών του.
Είναι πιθανό ότι τουλάχιστον μερικοί από τους πρώτους επενδυτές σε τέτοια παιχνίδια, οι οποίοι πληρώνονται σύμφωνα με τις υποσχέσεις που τους έχουν δοθεί, να καταστέλλουν ό, τι αμφιβολίες μπορεί να αναδύονται στο μυαλό τους καθώς απολαμβάνουν το μεγαλείο του νέου τους πλούτου.
Αλλά ακόμη και εκείνοι που αρχίζουν συνειδητά να κατανοούν τι συμβαίνει μπορεί να κλείσουν τα μάτια καθώς το σχέδιο μεγαλώνει και νέοι επενδυτές εγκολπώνονται που θα ξεγελαστούν, έχοντας πεισθεί να συμμετάσχουν όχι μόνο από τον πειστικό απατεώνα, αλλά και από τα αναφερόμενα κέρδη προηγούμενων επενδυτών. Τελικά, ωστόσο, ο χάρτινος πύργος καταρρέει, αποκαλύπτοντας την απίστευτη αλλά αναμφισβήτητη αλήθεια: δεν υπήρξαν ποτέ καθόλου επενδύσεις. Δεν πραγματοποιήθηκε καμία διαπραγμάτευση και όλες οι συναλλαγές της εταιρείας ήταν είτε καταθέσεις είτε αναλήψεις μετρητών αφελών επενδυτών.
Πριν από την αποκάλυψη ενός απατεώνα, σχεδόν όλοι όσοι εμπλέκονται συνεχίζουν να παίζουν, είτε επειδή κερδίζουν είτε επειδή πιστεύουν πραγματικά.
Μερικές φορές οι συνέπειες του λάθους είναι πολύ καταστροφικές για να το παραδεχτούν, και αυτές οι ίδιες ψυχολογικές δυναμικές λειτουργούν σε πολλούς άλλους τομείς όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα υποπτεύονταν ποτέ ότι υπάρχει κάτι όπως ένα σύστημα Ponzi.
Είναι αναμφισβήτητο, για παράδειγμα, ότι η συνεχής μετάγγιση του εισοδήματος των πολιτών των ΗΠΑ για την πληρωμή λανθασμένων στρατιωτικών παρεμβάσεων στο εξωτερικό αποτελεί μια μορφή σχεδίου Ponzi.
Εάν ο Πρόεδρος George H. W. Bush δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ τα δολάρια των φορολογουμένων για να πραγματοποιήσει τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου στο Ιράκ το 1991 και να εγκαταστήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στη Μέση Ανατολή, τότε ο Osama bin Laden πιθανώς δεν θα είχε ζητήσει ποτέ τζιχάντ εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Εάν ο στρατός των ΗΠΑ δεν είχε εισβάλει στο Ιράκ το 2003, τότε το ISIS δεν θα είχε ποτέ αναδυθεί και εξαπλωθεί στη Συρία και πέραν αυτής. Τέτοια υπονοούμενα είναι βαθιά ενοχλητικά, και ακόμη και ενόψει σωρείας αποδεικτικών στοιχείων, οι περισσότεροι προτιμούν να προσκολλώνται στην επίσημη ιστορία σύμφωνα με την οποία ο πόλεμος του Κόλπου του 1991 ήταν απαραίτητος και δίκαιος, ενώ οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ήταν εντελώς αβάσιμες, και όλες οι επακόλουθες παρεμβάσεις είναι θέμα εθνικής αυτοάμυνας.
Η σειρά βομβαρδιστικών εκστρατειών στη Μέση Ανατολή που ξεκίνησαν το 1991 θεωρούνται εύλογα ως ένα είδος συστήματος Ponzi επειδή οι «επενδυτές» (φορολογούμενοι), στην πραγματικότητα έχουν πληρώσει για να χειροτερέψουν τη θέση τους, και όχι να την καλυτερέψουν.
Οι επιθέσεις “αντιποίνων” που διαπράχθηκαν σε απάντηση της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στο εξωτερικό όχι μόνο σκότωσαν πολλούς αθώους ανθρώπους, αλλά οι ζωές χιλιάδων στρατιωτών έχουν καταστραφεί και συνεχίζουν να καταστρέφονται μέσω αμφίβολων αποστολών στο εξωτερικό.
Μαζί με όλο το χυμένο αίμα, χάθηκε πολύ χρήμα. Το εθνικό χρέος άνω των 28 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (όπως αυτό ήταν Ιούνιο του 2021) οφείλεται εν μέρει στον τεράστιο προϋπολογισμό του Πενταγώνου, που σφραγίζεται ετησίως από το Κογκρέσο, για να μην πούμε τίποτα για τις πολλές άλλες «διακριτικές» πρωτοβουλίες που ισχυρίστηκαν ότι ήταν απαραίτητες για την εθνική άμυνα. Το Αφγανιστάν είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων συνεχίζουν να σκορπίζονται στον άνεμο, ακόμη και όταν η επίσημη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ αποκλιμακώνεται. Ο λόγος για τον οποίο συνεχίζεται ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας δεν είναι επειδή προστατεύει τους πολίτες που πληρώνουν για αυτό ή βοηθά τον λαό της Μέσης Ανατολής, αλλά επειδή έχει αποδειχθεί επικερδές για άτομα που είναι σε θέση να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Κάποιος μπορεί εύλογα να υποθέσει ότι όποιος προσπαθεί να πλουτίσει από τις κυβερνητικές πολιτικές θα πρέπει να αποκλειστεί από επακόλουθες διαπραγματεύσεις σχετικά με το τι πρέπει να γίνει, και σε ορισμένα πεδία, η αρκετά ορθολογική ανησυχία για σύγκρουση συμφερόντων εξακολουθεί να ισχύει σε κάποιο βαθμό.
Όσον αφορά τον στρατό, ωστόσο, υπήρξε μια γενική συγκατάθεση του λαού για την ιδέα ότι επειδή μόνο εμπειρογνώμονες μέσα στο σύστημα είναι σε θέση να παρέχουν κατάλληλες συμβουλές, πρέπει να ζητηθεί η γνώμη τους, ακόμη και όταν θα επωφεληθούν από τις πολιτικές που προωθούν, όπως ο βομβαρδισμός, ο οποίος αυξάνει πάντοτε την αξία των αποθεμάτων σε εταιρείες όπως η Raytheon.
Καθ ‘όλη τη διάρκεια της ιστορίας, πάντα αυτοί που κέρδιζαν από τον πόλεμο προωθούσαν στρατιωτικές επεμβάσεις, αλλά ο Dick Cheney, ο οποίος υπηρέτησε ως Υπουργός Άμυνας υπό τον George H.W. Bush και ως αντιπρόεδρος υπό τον γιο του George W. Bush, πήγε τα κέρδη πολέμου σε ένα εντελώς νέο επίπεδο.
Με την ιδιωτικοποίηση πολλών στρατιωτικών υπηρεσιών μέσω του Logistics Civilian Augmentation Programme (LOGCAP), ο Cheney εισήγαγε αποτελεσματικά μια περίοδο επιχειρηματικού πολέμου, ξεκινώντας με την Halliburton (της οποίας ήταν διευθύνων σύμβουλος από το 1995-2000), που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, καθιστώντας δυνατό να επωφελείται από τον ατελείωτο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας ένα τεράστιο σύμπλεγμα υπεργολάβων. Όταν περισσότεροι άνθρωποι έχουν ιδιοτελείς λόγους να υποστηρίζουν στρατιωτικές παρεμβάσεις, τότε γίνεται πιο πιθανό αυτές να πραγματοποιηθούν.
Με τον κατευνασμό των ανησυχιών ότι η σύγκρουση συμφερόντων θα πρέπει να περιορίσει τα άτομα που συμβουλεύουν τον πρόεδρο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, η επίσημη απαίτηση ο γραμματέας άμυνας να μην είναι στρατιωτικός αξιωματούχος αλλά ένας πολίτης έχει καταρριφθεί αποτελεσματικά, τόσο με τον James Mattis όσο και με τον Lloyd Austin καθώς επιβεβαιώθηκαν εύκολα ως «εξαιρέσεις» στον κανόνα, παρά το γεγονός ότι, όχι μόνο είχαν και οι δύο σημαντικά οικονομικά συμφέροντα από την προώθηση του πολέμου, αλλά και ο καθένας είχε μια πλήρη καριέρα στον στρατό πριν αποσυρθεί και κληθεί να ηγηθεί του DoD.
Οι στρατιωτικοί έχουν την τάση να αναζητούν στρατιωτικές λύσεις σε συγκρούσεις, και αναμφίβολα για αυτό οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί καλούνται να προσχωρήσουν στα διοικητικά συμβούλια των στρατιωτικών εταιρειών, κάνοντας την περίπτωση Mattis and Austin παράδειγμα εγχειριδίου για τον φαύλο κύκλο της μετακίνησης από δημόσιο σε ιδιωτικό τομέα υψηλόβαθμων υπαλλήλων.
Αναμφισβήτητα, ακόμη πιο καταστροφική για τη δημοκρατία μακροπρόθεσμα από την ανεξέλεγκτη σύγκρουση συμφερόντων που ενυπάρχει στο φαύλο κύκλο μετακίνησης υψηλόβαθμων στρατιωτικών στελεχών μεταξύ της κερδοσκοπικής στρατιωτικής βιομηχανίας και της κυβέρνησης ήταν η διείσδυση του στρατού στην ακαδημαϊκή κοινότητα, με πολλά πανεπιστήμια να λαμβάνουν μεγάλες επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Άμυνας για έρευνα.
Η ακαδημαϊκή κοινότητα θα ήταν ένα φυσικό μέρος για λόγιες αντιρρήσεις όσον αφορά την προοδευτική στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, αλλά όταν οι ίδιοι οι μελετητές και οι επιστήμονες επωφελούνται άμεσα από τα κονδύλια του DoD, έχουν ιδιοτελείς λόγους να απορρίψουν ή να δυσφημίσουν αυτούς τους τύπους κριτικών – είτε συνειδητά είτε όχι – στη δημοσίευση , διατήρηση και προώθηση αποφάσεων.
Εκτός από τη θεσμική ερευνητική υποστήριξη που παρέχεται από το DARPA (το Defense Advanced Research Projects Agency), οι επιτυχημένοι ακαδημαϊκοί μπορεί να λάβουν τεράστιες αμοιβές ως σύμβουλοι για το Πεντάγωνο και τις πολλές θυγατρικές του, καθιστώντας τους πολύ πιο πιθανό να υπερασπιστούν τον ηγεμόνα παρά να εγείρουν ηθικές αντιρρήσεις για οι εκστρατείες μαζικής ανθρωποκτονίας που ονομάζονται κατ’ ευφημισμό «εθνική άμυνα».
Από την εξάπλωση των πλοκαμιών του στρατού, Cui bono (ποιος κερδίζει;) καθώς το προειδοποιητικό ρητό έχει αντικατασταθεί από το Ποιος νοιάζεται;
Οι άνθρωποι φαίνεται να μην ενοχλούνται καθόλου από αυτές τις βαθιές συγκρούσεις συμφερόντων, και το προηγούμενο έτος έχει δείξει πώς η συνύπαρξη και η διαφθορά μπορούν να διεισδύσουν εύκολα και σε άλλες σφαίρες.
Πράγματι, υπάρχει μια αίσθηση στην οποία έχουμε σήμερα δύο Συμπλέγματα: το στρατιωτικό-βιομηχανικό-σύμπλεγμα και, τώρα, στην εποχή της Covid-19, το ιατρικό-βιομηχανικό-σύμπλεγμα.
Αυτή η τελευταία εξέλιξη μπορεί να θεωρηθεί, εν μέρει, ως συνέπεια της πρώτης, διότι τις τελευταίες δεκαετίες το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει ξεφυτρώσει πλοκάμια για να γίνει το Σύμπλεγμα: Στρατός-Βιομηχανία-Κογκρέσο-Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης-Ακαδημαϊκή Κοινότητα-Φαρμακευτικές-Διαχείριση Τραπεζών.
Πολύ πριν εμφανιστεί η Covid-19 στη σκηνή, η Διοίκηση Βετεράνων (VA) υιοθέτησε πολιτικές υπέρ της Big Pharma, συμπεριλαμβανομένης της συνταγογράφησης μιας τεράστιας σειράς ψυχοτρόπων φαρμάκων αντί της «ψυχοθεραπείας» για τη θεραπεία του PTSD (μετατραυματικού στρες) μεταξύ βετεράνων και για την προληπτική φαρμακευτική αγωγή στρατιωτών που εξέφρασαν ανησυχία για το τι τους ζητήθηκε να κάνουν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Η αύξηση της συνταγογράφησης ναρκωτικών σε στρατιωτικό προσωπικό δημιούργησε τεράστια κέρδη για τις φαρμακευτικές εταιρείες, επιτρέποντάς τους να επεκτείνουν τις προσπάθειες μάρκετινγκ και πίεσης με στόχο όχι μόνο τους γιατρούς αλλά και τους πολιτικούς και τον πληθυσμό.
Από την αρχική κυκλοφορία του Prozac το 1986, η φαρμακευτική βιομηχανία έχει γίνει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη στη δυτική κοινωνία, έγινε ακόμη περισσότερο στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν άρθηκαν οι περιορισμοί στη διαφήμιση απευθείας στον καταναλωτή από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA) το 1997.
Ήδη μέχρι το 2020, περίπου το 23% των Αμερικανών (σχεδόν 77 εκατομμύρια από τον πληθυσμό των 331 εκατομμυρίων) λάμβαναν ψυχιατρικά φάρμακα και οι αριθμοί αυτοί φαίνεται να έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια της καραντίνας του 2020, γεγονός που επηρέασε πολλών ανθρώπων τη ψυχική ευημερία.
Καθώς τα φάρμακα συνταγογραφούνται όλο και περισσότερο σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, οι κατασκευαστές φαρμάκων ασκούν όλο και μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική, ακόμη και καθώς η επιδημία υπερβολικής δόσης ηρωίνης / φαιντανύλης, που προκλήθηκε άμεσα από το επιθετικό μάρκετινγκ και την αχαλίνωτη υπερσυνταγογράφηση παυσίπονων οπιοειδών, συνεχίζεται.
Ακριβώς όπως η στρατιωτική βιομηχανία ωφελείται από το Τεκμήριο της αθωότητας για το ότι βοηθά στην προστασία του έθνους, η φαρμακευτική βιομηχανία αντλεί σεβασμό από τη σύνδεσή της με το ιατρικό επάγγελμα.
Ποιος, τελικά, θα μπορούσε να αντιταχθεί στην «άμυνα» και την «υγεία»;
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι κερδοσκοπικές εταιρείες όπλων και φαρμάκων δεν είναι υπόχρεες στους συμπατριώτες τους, ούτε στην ανθρωπότητα, αλλά στους μετόχους τους. Ο πόλεμος και η ασθένεια είναι επικερδείς, ενώ η ειρήνη και η υγεία δεν είναι.
Οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι των στρατιωτικών και φαρμακευτικών εταιρειών, όπως όλοι οι επιχειρηματίες, επιδιώκουν να διασφαλίσουν ότι τα κέρδη τους αυξάνονται με όλα τα απαραίτητα μέσα, με την επιδημία των οπιοειδών να είναι μια τρομακτική περίπτωση.
Ακριβώς όπως οι ακαδημαϊκοί μπορούν να απολαμβάνουν χρηματοδότηση από το Υπουργείο Άμυνας, πολλοί γιατροί και διαχειριστές ιατρικών ιδρυμάτων λαμβάνουν σήμερα χρηματοδότηση από φαρμακευτικές εταιρείες και την κυβέρνηση, είτε άμεσα είτε έμμεσα.
Αυτές οι διασυνδέσεις είναι εξαιρετικά σημαντικές επειδή πολλοί πολιτικοί λαμβάνουν γενναιόδωρες συνεισφορές για τις πολιτικές τους καμπάνιες από τη Big Pharma, η οποία έχει πλέον περισσότερους λομπίστες στην Ουάσιγκτον, από ό, τι υπάρχουν γερουσιαστές, και όχι χωρίς λόγο.
Οι τυπικές αποφάσεις της VA σχετικά με την καταλληλότητα συνταγογράφησης, για παράδειγμα, επικίνδυνων αντιψυχωσικών φαρμάκων όπως το Seroquel της Astrazeneca σε στρατιώτες ως βοηθήματα ύπνου λαμβάνονται από διοικητικούς υπαλλήλους που είναι πολιτικά διορισμένοι, όπως και οι αξιωματούχοι δημόσιας υγείας γενικότερα.
Με μια λειτουργική Τέταρτη Εξουσία, θα ήταν δυνατόν να αμφισβητήσουμε αν όχι να καταδικάσουμε τις συγκρούσεις συμφερόντων ανάμεσα στις κερδοσκοπικές στρατιωτικές και ιατρικές σφαίρες.
Δυστυχώς, ωστόσο, ο Τύπος δεν είναι πλέον άξιος και ικανός. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της κρίσης του Coronavirus, αυτό κατέστη αρκετά ξεκάθαρο καθώς οι διαφορετικές απόψεις για κάθε θέμα πολιτικής ,έχουν καταπνιγεί καταπιεστεί και λογοκριθεί εντελώς στο όνομα της αλήθειας, όταν μπορεί να υπήρχε απώτερος σκοπός στο παιχνίδι.
Στην πραγματικότητα, η πλήρης εξάλειψη οποιωνδήποτε οδηγιών σχετικά με θεραπείες χωρίς να χρειάζονται εμβόλια για τον μετριασμό των επιπτώσεων της Covid-19 – συμπεριλαμβανομένης της Ιβερμεκτίνης και της υδροξυχλωροκίνης – μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα από το απλό γεγονός ότι η έγκριση έκτακτης ανάγκης για χρήση εμβολίων από την FDA είναι δυνατή στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο όταν «δεν υπάρχουν επαρκείς, εγκεκριμένες και διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις», όπως αναφέρεται σαφώς στα φύλλα προδιαγραφών για τα εμβόλια Pfizer και Moderna.
Όσον αφορά την προέλευση του ιού, πρώιμοι ισχυρισμοί ορισμένων ερευνητών ότι η Covid-19 μπορεί να έχει παραχθεί στο εργαστήριο ιολογίας στη Wuhan και απελευθερώθηκε κατά λάθος απορρίφθηκαν γρήγορα ως «θεωρίες συνωμοσίας»
Όποιος πρότεινε αυτήν την εξαιρετικά εύλογη προέλευση του ιού καταγγέλθηκε αμέσως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και υποτιμήθηκε ή λογοκρίθηκε από τους μεγάλους τεχνολογικούς γίγαντες.
Η έρευνα «Gain-of-function», συχνά χρηματοδοτούμενη από τον στρατό, περιλαμβάνει την ύπαρξη υπαρχόντων ιών θανατηφόρων για τα ανθρώπινα όντα και λέγεται από τους υποστηρικτές της ότι είναι απαραίτητη για να προετοιμαστούμε για μελλοντικές φυσικές πανδημίες ή σε περίπτωση που κάποιος εχθρός χρησιμοποιήσει έναν ιό σαν βιολογικό όπλο.
Το τελευταίο είναι μια γνωστή γραμμή συλλογιστικής μεταξύ στρατιωτικών ερευνητών, που επικαλούνται επίσης (mutatis mutandis) τον πυρηνικό πολλαπλασιασμό και τον στρατιωτικό αποικισμό του διαστήματος: πρέπει να αναπτύξουμε τις πιο πρόσφατες και μεγαλύτερες πυρηνικές βόμβες και να επιτύχουμε την κυριαρχία του συνολικού φάσματος του γαλαξία πριν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να το κάνει!
Πολλοί από τους επιστήμονες που εμπλέκονται σε αυτές τις προσπάθειες μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, αλλά αυτό δεν μειώνει την τάση των ανθρώπων να διαπράττουν λάθη.
Στην περίπτωση του Covid-19, η προέλευση του ιού θεωρήθηκε διευθετημένη, διότι ο Anthony Fauci, ένας ένθερμος υπέρμαχος της “gain-of-function” έρευνας και ο επικεφαλής γκουρού δημόσιας υγείας στις Ηνωμένες Πολιτείες, επέμεινε επιτακτικά ότι η μετάβαση από νυχτερίδες στους ανθρώπους προέκυψε φυσικά.
Μετά την ανακοίνωση του Fauci, φαινόταν θέμα κοινής γνώσης για τους «συνετούς» απανταχού πιστούς του The Science ™ ότι ο ιός πιθανότατα προήλθε από την αγορά ζώντων ζώων στη Wuhan, όπου τα ζωντανά ζώα πουλήθηκαν ως συστατικά για χρήση σε γαστρονομικές λιχουδιές όπως η σούπα νυχτερίδας .
Όταν η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) εξέτασε το ζήτημα, διόρισαν τον Peter Daszak να ηγηθεί της έρευνας. Όμως, ο Daszak ήταν στην πραγματικότητα χρηματοδότης της “gain-of-function” έρευνας ανασυσκευάζοντας και διανέμοντας αμερικανικά κυβερνητικά κεφάλαια μέσω της εταιρείας EcoHealth Alliance. Περιττό να πούμε ότι ο Daszak είχε κάθε λόγο να καταπνίξει οποιαδήποτε υπόδειξη ότι ο ίδιος μπορεί να είχε σχέση με τα εκατομμύρια των θανάτων που προκλήθηκαν από τον Covid-19.
Δεν γνωρίζουμε ακόμη εάν ο ιός είχε φυσική ή ανθρωπογενή προέλευση, αλλά αν στην πραγματικότητα η έρευνα που χρηματοδοτείται από τους αμερικανούς φορολογούμενους προκάλεσε την πανδημία και εκατομμύρια θανάτους, τότε αυτό θα αποτελούσε ένα ακόμη παράδειγμα ενός κυβερνητικού συστήματος Ponzi, που θα ανταγωνιζόταν και ίσως ακόμη και να ξεπερνούσε τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας στις αρνητικές του συνέπειες.
Πληρώνουμε για έρευνα “gain-of-function” (που καθορίζεται από γραφειοκράτες όπως ο Anthony Fauci ως καλή ιδέα) και μετά υποφέρουμε τις συνέπειες όταν τα πράγματα πάνε στραβά. Σημειώστε ότι, όπως ακριβώς οι δράστες του συστήματος Ponzi μπορεί να ξεκινήσουν ως κανονικοί επιχειρηματίες πριν διαπράξουν απάτη, δεν υπάρχει ανάγκη στην περίπτωση της Covid-19 να επικαλεστεί κανείς συνωμοτικές υποθέσεις.
Πολλοί πολιτικοί που προώθησαν και έτσι βοήθησαν στην πραγματοποίηση της εισβολής του 2003 στο Ιράκ μπορεί να ήταν πεπεισμένοι ότι ο Saddam Hussein αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τον κόσμο. Ομοίως, μπορεί να μην υπήρχε συνειδητή πρόθεση από κανέναν να αφήσει τον ιό SARS-CoV-2 (Covid-19) στον κόσμο. Άλλωστε, η ανικανότητα μεταξύ των κυβερνητικών γραφειοκρατών είναι σπάνια.
Είτε προκαλούνται κατά λάθος είτε εκ προθέσεως, οι καταστροφές ανοίγουν πάντα το δρόμο για μαζική συσσώρευση δύναμης εκ μέρους επιλεγμένων ατόμων που βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση.
Με το που έγινε η εισβολή στο Ιράκ, αυτό χρησίμευσε ως πρόσχημα για να θυσιαστεί ακόμη περισσότερο αίμα και χρήμα καθώς το τέλμα εντατικοποιήθηκε και εξαπλώθηκε σε άλλες χώρες.
Όταν ο ιός Covid-19 έφτασε στη προσκήνιο, έγινε το πρόσχημα για μια μαζική και απότομη μεταφορά πλούτου. Όχι μόνο μεγάλο μέρος του εμπορίου μικρών επιχειρήσεων που συνθλίβονται από lockdowns μετανάστευσαν σε εταιρείες όπως η Amazon και η Walmart, αλλά έχουν δοθεί δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων σε φαρμακευτικές εταιρείες.
Τα πακέτα βοήθειας πολλαπλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων για την Covid-19 περιλάμβαναν παροχές για έρευνα και ανάπτυξη, δοκιμές και νοσοκομεία. Αλλά η πιο επικερδής επιχείρηση σε όλο αυτή τη φρενίτιδα ήταν ένα πρόγραμμα εμβολίων με παγκόσμιες φιλοδοξίες.
Η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδότησε την ανάπτυξη των εμβολίων Covid-19 και τώρα που υπάρχουν, ο Πρόεδρος Biden αγόρασε 500 εκατομμύρια περισσότερες δόσεις του προϊόντος Pfizer για να δωρίσει σε άλλες χώρες.
Η παγκόσμια εκστρατεία προπαγάνδας για τον εμβολιασμό όλων παντού με ελιξίρια που είχαν αρχικά προωθηθεί από τους προγραμματιστές τους ως έχοντα έως και 95% αποτελεσματικότητα, έχει επίσης πληρωθεί από τις κυβερνήσεις.
Δεν ήταν ξεκάθαρο από τα αρχικά δελτία τύπου σχετικά με τα εντυπωσιακά νέα εμβόλια τι εννοούσε πραγματικά η αποτελεσματικότητα, καθώς υπήρχε μια εύλογη αμφιβολία σχετικά με το εάν οι θεραπείες θα παρέχουν ανοσία και θα αποτρέψουν τη μετάδοση της νόσου ή απλώς θα μειώσουν τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων.
Αφού είχαν ήδη εμβολιαστεί εκατομμύρια άτομα, προέκυψε ότι οι αναφορές αποτελεσματικότητας 95% ήταν στην καλύτερη περίπτωση παραπλανητικές και στη χειρότερη δόλιες, διότι τα αναφερόμενα ποσοστά ήταν ποσοστά σχετικής μείωσης του κινδύνου (RRR), τα οποία αντικατοπτρίζουν τα αποτελέσματα μόνο για το μικρό ποσοστό του πληθυσμού που είναι ευάλωτος στην ασθένεια.
Όταν τα ποσοστά υπολογίζονται για τον γενικό πληθυσμό, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν είναι ευάλωτη στο Covid-19, αποδεικνύεται (καθώς εκείνοι που απέρριψαν το εμβόλιο είχαν ήδη εκτιμήσει βάσει των στατιστικών επιβίωσης), ότι τα ARR (απόλυτη μείωση του κινδύνου) ποσοστά των εμβολίων Pfizer, Moderna, Astra Zeneca και Johnson & Johnson είναι αρκετά χαμηλά, για να είμαστε ακριβείς: 0,84%, 1,2%, 1,3% και 1,2%, αντίστοιχα!!!
Παρ ‘όλα αυτά, επιθετικές εκστρατείες για την απαίτηση διαβατηρίων εμβολίων των πολιτών ως προϋπόθεση για την επανέναρξη της φυσιολογικής ζωής τους εμφανίζονται παντού.
Μια ένδειξη ότι η ευημερία των ασθενών δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μυαλού αυτών που διεξάγουν την εκστρατεία «όλοι εμβόλιο» ήταν η ενθάρρυνση των εγκύων και των παιδιών να υποβληθούν σε εμβολιασμό, αν και καμία ομάδα από αυτές δεν κινδυνεύει σοβαρά από τον ιό και καμία ομάδα δεν συμπεριλήφθηκε στις δοκιμές που χρησιμοποιήθηκαν για τη διασφάλιση έκτακτης ανάγκης.
Ακόμα πιο αξιοσημείωτα, ενάντια σε όλες τις καθιερωμένες επιστήμες για την ανοσολογία, η ιδέα ότι τα άτομα που έχουν ήδη αναρρώσει από την ασθένεια πρέπει επίσης να «τρυπηθούν» έχει προωθηθεί επιθετικά σε όλο τον κόσμο.
Κρίνοντας από την κάλυψη των μέσων ενημέρωσης, ο λόγος που επιμένει ότι τα άτομα που είχαν ήδη μολυνθεί και έχουν αναρρώσει από το Covid-19 πρέπει επίσης να εμβολιαστούν υποτίθεται ότι είναι ότι τα άτομα μπορούν να μολυνθούν εκ νέου με τον ιό.
Αυτή η λογική, ωστόσο, αντικρούεται από τα στατιστικά στοιχεία για την εκ νέου μόλυνση.
Από τον Ιούνιο του 2021, από περίπου 180 εκατομμύρια περιπτώσεις Covid-19 παγκοσμίως, υπήρχαν 148 επιβεβαιωμένες περιπτώσεις επαναμόλυνσης.
Μελέτες που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο Nature και από την Κλινική του Cleveland καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο εμβολιασμός δεν προσφέρει κανένα όφελος σε άτομα που είχαν προσβληθεί προηγουμένως.
Κατά την ανάπτυξη κάθε νέου πολέμου, πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν να επωφεληθούν με το να παρέμβουν και μπορεί ακόμη και να πληγούν από αυτή τους την παρέμβαση συχνά υποκύπτουν στην προπαγάνδα και ενστερνίζονται με ενθουσιασμό τον αγώνα.
Στην τρέχουσα κρίση, η λανθασμένη διχοτόμηση σε δύο διεξοδικές και αμοιβαία αποκλειστικές κατηγορίες, οι φωτισμένοι λάτρεις της επιστήμης και οι αντι-εμβολιαστές, είναι επίσης μέρος μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας.
Τα άτομα που έχουν αρνηθεί τον εμβολιασμό, είτε επειδή έχουν ήδη επιβιώσει από το Covid-19, είτε επειδή προτιμούν να περιμένουν για μακροπρόθεσμα δεδομένα ασφαλείας και δεν πιστεύουν ότι τα πιθανά οφέλη υπερτερούν των άγνωστων κινδύνων, απορρίπτονται ως γραφικοί, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά συνετοί.
Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να διαδίδουν μια παραπλανητική απεικόνιση της διστακτικότητας για εμβόλιο σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση ως απόδειξη εχθρότητας προς την επιστήμη.
Αυτό το είδος πόλωσης του πληθυσμού, είναι περιττό να πούμε σε πρώτο πλάνο, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, όταν όποιος τολμά να αντιταχθεί σε στρατιωτική επέμβαση απεικονίζεται ως υποστηρικτής ενός τυράννου του εξωτερικού ή ως παράλογος ειρηνιστής ή όταν αποτυγχάνουν όλα τα άλλα, ως απλός προδότης.
Θα ήταν απίστευτα αφελές να πέσουμε θύμα της ιδέας ότι τα στελέχη των φαρμακευτικών εταιρειών είναι φιλάνθρωποι, διότι παίρνουν τεράστιους μισθούς για τη μεγιστοποίηση των κερδών των μετόχων τους.
Το 2020, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Pfizer Anthony Bourla απόλαυσε 17% αύξηση αποζημίωσης, 21 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η Διευθύνων Σύμβουλος της Moderna, Stéphane Bancel, έγινε δισεκατομμυριούχος.
Η φαρμακευτική βιομηχανία και η στρατιωτική βιομηχανία, παρά το γεγονός ότι αποτελούν εισηγμένες εταιρείες, επωφελούνται από μεγάλες ενέσεις μετρητών από την κυβέρνηση, τα οποία διατίθενται από γραφειοκράτες πολλών από τους οποίους η καριέρα και άλλα οικονομικά συμφέροντα διακυβεύονται.
Επιπλέον, οι χρηματοδοτικοί δεσμοί μεταξύ του στρατού και της δημόσιας υγείας και των φαρμακευτικών τομέων αποτελούν ένα μπερδεμένο ιστό.
Όχι μόνο το Υπουργείο Άμυνας έλαβε ένα κομμάτι από τα πακέτα διάσωσης Covid-19, αλλά η έρευνα gain-of-function έχει πληρωθεί από στρατιωτικά ιδρύματα.
Πράγματι, μεγάλο μέρος της χρηματοδότησης που δόθηκε στον Peter Daszak για αναδιανομή από την EcoHealth Alliance προήλθε από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.
Τόσο η κερδοσκοπική στρατιωτική όσο και η κερδοσκοπική φαρμακευτική βιομηχανία χρησιμοποιούν τώρα τα mainstream media(συστημικά μέσα ενημέρωσης) ως διέξοδο για την προώθηση των συμφερόντων των μετόχων τους.
Ακόμη και στα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης έχουν διεισδύσει στρατιωτικές και φιλοφαρμακευτικές φωνές, γι ‘αυτό και τα ψεύδη όπως το «Ο Saddam συνωμοτεί με τον Bin Laden και έχουν WMD(όπλα μαζικής καταστροφής)!» και «Τα lockdown σώζουν ζωές!» είναι σε θέση να γίνουν τόσο δημοφιλή στο λαό.
Το ότι οι πολιτικές περιορισμού της ελευθερίας θα πρέπει να αρθούν μόνο με την προϋπόθεση του εμβολιασμού απαιτεί από τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι οι πολιτικές διαμεσολάβησης ήταν τόσο απαραίτητες όσο και αποτελεσματικές.
Όμως στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι διαφορές στα αποτελέσματα σε διάφορες πολιτείες δεν φαίνεται να εξαρτώνται από το χρονοδιάγραμμα ή την έκταση του lockdown.
Παρ ‘όλα αυτά, όπως η μαζική παρακολούθηση και η συλλογή προσωπικών δεδομένων έγινε αποδεκτή από πολλούς ως απαραίτητο μέρος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, πολλά άτομα των οποίων οικονομικά συμφέροντα δεν διακυβεύονται τώρα είναι υπέρμαχοι της Big Pharma για καθολικό εμβολιασμό.
Η παγκόσμια προπαγανδιστική εκστρατεία που απαιτεί από τους ανθρώπους να δείξουν έγγραφα υγείας ή ένα «διαβατήριο εμβολίων» για να συμμετάσχουν στην ανθρώπινη κοινωνία – να ταξιδέψουν, να δειπνήσουν, να ψωνίσουν ή ακόμα και να συγκεντρωθούν σε ομάδες – αποκαλύπτει ότι τα λάθη που έγιναν από μερικούς τα εκμεταλλεύονται για να ασκείται όλο και περισσότερος έλεγχος στον πληθυσμό.
Η μαζική παρακολούθηση των Αμερικανών έγινε αποδεκτή από πολλούς, εφόσον ήταν απαραίτητο, δεδομένου του πιθανού κινδύνου από την φραξιονιστική τρομοκρατία και τώρα, έχοντας περάσει περισσότερο από έναν χρόνο, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να υποκινούν μια κατάσταση φόβου για έναν ιό που σκοτώνει λιγότερο από το 1% των ατόμων που μολύνει, πολλοί πολίτες φαίνονται πρόθυμοι να αποδεχτούν αυτό που επιμένουν οι έχοντες επιρροή παγκοσμιοποιητές ότι πρέπει να είναι «το νέο φυσιολογικό».
Αυτό είναι ένα σοβαρό λάθος.
Είναι πολύ νωρίς για να μάθουμε πώς θα τελειώσει αυτό το πρωτοφανές κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία, αλλά οι τάσεις δεν είναι ενθαρρυντικές.
Με τις χώρες να συνεχίζουν τα κατ΄ εξακολούθηση lockdown , τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, την κάλυψη με μάσκες, τα τεστ και τις απαιτήσεις καραντίνας, εμβαθύνουν τη διχοτόμηση που ήδη εμφανίζεται, καθιστώντας πιο πιθανό ότι θα εμφανιστεί κάποια μορφή κράτους του απαρτχάιντ με ιδιότητες ολοκληρωτισμού.
Έχει οποιαδήποτε κυβέρνηση το δικαίωμα να υποχρεώσει τους πολίτες της να υποβληθούν σε ιατρική περίθαλψη για την οποία, σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, δεν έχουν ανάγκη; Γιατί τα πανεπιστήμια χρειάζονται εμβολιασμό ως προϋπόθεση εγγραφής και απασχόλησης;
Γιατί περισσότεροι γιατροί δεν ξεσηκώνονται να αμφισβητήσουν την επιθετική ώθηση να εμβολιαστούν όλοι παντού με μια πειραματική θεραπεία; Δεν υπάρχει καμία απολύτως ιατρική βάση για την υποχρέωση εμβολιασμού ατόμων που είχαν μολυνθεί προηγουμένως, κάτι που δεν έχει ζητηθεί ποτέ στην περίπτωση οποιασδήποτε άλλης ασθένειας.
Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι απλώς η ταλαιπωρία, και η λύση δεν είναι, όπως πρότειναν ορισμένοι εραστές της ελευθερίας (αν όχι μόνο αστειευόμενοι), να αποκτήσουν πλαστό διαβατήριο εμβολίου.
Πρέπει να απορρίψουμε με τους πιο κατηγορηματικούς όρους την ίδια την ιδέα ότι οποιοσδήποτε οπουδήποτε θα πρέπει να υποχρεωθεί να αποδείξει την κατάσταση της υγείας του σε οποιονδήποτε άλλο και ότι οποιοσδήποτε οπουδήποτε πρέπει να υποχρεωθεί να υποβληθεί σε ιατρική περίθαλψη ενάντια στη βούλησή του – ανεξάρτητα από τους λόγους του.
Οι ιατρικές επιλογές κάποιου επηρεάζουν την υγεία του, την ευεξία και το σώμα του, που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να πει ότι της ανήκει.
Το να παραιτηθεί κάποιος το δικαιώματος στο σώμα του είναι να καθιστά τον εαυτό του ιδιοκτησία μιας τυραννικής κατάστασης.
Εάν οι πολίτες επιτρέψουν στην κυβέρνηση να τους αφαιρέσει το δικαίωμά τους να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με το πώς να ζήσουν τη ζωή τους, τότε θα τους έχουν γδάρει πολύ χειρότερα από τα θύματα του πιο ιδιοτελούς συστήματος Ponzi, έχοντας πληρώσει με την ελευθερία τους τη μελλοντική τους δουλεία.
The Con Job of the Century?
Over the course of the past century, a number of truly awe-inspiring heists have been carried out by con artists, whose modus operandi is to exploit human frailties such as credulity, insecurity and greed. Con is short for confidence, for the con artist must first gain the trust of his targets, after which he persuades them to hand their money over to him.
by Laurie Calhoun | Jun 22, 2021
A con job differs from a moral transaction between two willing, fully informed trading partners because one of the partners is deceived, and deception constitutes a form of coercion. In other words, the person being swindled is not really free. If he knew what was really going on, he would never agree to invest in the scheme.
The “Ponzi scheme” was named after Charles Ponzi, who in the 1920s persuaded investors to believe that he was generating impressive profits by buying international reply coupons (IRCs) at low prices abroad and redeeming them in the United States at higher rates, the fluctuating currency market being the secret to his seemingly savvy success. In reality, Ponzi used his low-level investors’ money to pay off earlier investors, support himself, and expand his business by luring more and more investors in. More recently, Bernie Madoff managed to abscond with billions of dollars by posing as an investment genius who could deliver sizable, indeed exceptional, returns on his clients’ investments.
It is plausible that at least some of the early investors in such gambits, who are paid as promised, suppress whatever doubts may creep up in their minds as they bask in the splendor of their newfound wealth. But even those who begin consciously to grasp what is going on may turn a blind eye as the scheme grows to engulf investors who will be fleeced, having been persuaded to participate not only by the smooth-talking con artist, but also by the reported profits of previous investors. Eventually, however, the house of cards collapses, revealing the incredible but undeniable truth: there never were any investments at all. No trading ever took place, and all of the company’s transactions were either deposits or withdrawals of gullible investors’ cash.
Before a con artist is unmasked, nearly everyone involved plays along, either because they stand to gain, or because they truly believe. Sometimes the implications of having been wrong are simply too devastating to admit, and these same psychological dynamics operate in many other realms where most people would never suspect anything like a Ponzi scheme. It is arguable, for example, that the continuous siphoning of U.S. citizens’ income to pay for misguided military interventions abroad constitutes a form of Ponzi scheme. If President George H. W. Bush had never used taxpayers’ dollars to wage the First Gulf War on Iraq in 1991 and to install permanent military bases in the Middle East, then Osama bin Laden would likely never have called for jihad against the United States. If the U.S. military had not invaded Iraq in 2003, then ISIS would never have emerged and spread to Syria and beyond. Such implications are deeply unsettling, and even in the face of mounds of evidence, most people prefer to cling to the official story according to which the 1991 Gulf War was necessary and just, while the terrorist attacks of September 11, 2001, were completely unprovoked, and all subsequent interventions a matter of national self-defense.
The series of bombing campaigns in the Middle East beginning in 1991 are plausibly regarded as a type of Ponzi scheme because the “investors” (taxpayers), have actually paid to make themselves worse, not better, off. Not only have the “blowback” attacks perpetrated in response to U.S. military intervention abroad killed many innocent persons, but the lives of thousands of soldiers have been and continue to be wrecked through dubious deployments abroad. Along with all of the blood spilled, much treasure has been lost. The more than $28 trillion national debt (as of June 2021) is due in part to the massive Pentagon budget, rubber-stamped annually by Congress, to say nothing of the many other “discretionary” initiatives claimed to be necessary in national defense. Afghanistan is a perfect example of how billions of taxpayer dollars continue to be tossed into the wind even as the formal U.S. military presence winds down. The reason why the War on Terror continues on is not because it is protecting the citizens who pay for it or helping the people of the Middle East but because it has proved to be profitable to persons in the position to influence U.S. foreign policy.
One might reasonably assume that anyone who stands to enrich himself from government policies should be excluded from consequential deliberations over what ought to be done, and in certain realms, the quite rational concern with conflict of interest still operates to some degree. With regard to the military, however, there has been a general acquiescence by the populace to the idea that because only experts inside the system are capable of giving competent advice, they must be consulted, even when they will profit from the policies they promote, such as bombing, which invariably increases the value of stock in companies such as Raytheon. Throughout history, there has always been a push by war profiteers to promote military interventions, but Dick Cheney, who served as Secretary of Defense under George H.W. Bush and vice president under his son, George W. Bush, took war profiteering to an entirely new level. By privatizing many military services through the Logistics Civilian Augmentation Program (LOGCAP), Cheney effectively ushered in a period of war entrepreneurialism, beginning with Halliburton (of which he was CEO from 1995-2000), which continues on today, making it possible for a vast nexus of subcontractors to profit from the never-ending War on Terror, and to do so in good conscience. When more people have self-interested reasons for supporting military interventions, then they become more likely to take place.
With the quelling of concerns that conflict of interest should limit the persons who advise the president on matters of foreign policy, the formal requirement that the secretary of defense be not a military officer but a civilian has been effectively dropped, with both James Mattis and Lloyd Austin easily confirmed as “exceptions” to the rule, despite the fact that, not only did both have significant financial interests in promoting war, but each also had a full career in the military before retiring and being invited to lead the DoD. Military men are inclined to seek military solutions to conflict, which is undoubtedly why high-ranking officers are invited to join the boards of military companies, making Mattis and Austin textbook examples of “revolving door” appointments.
Arguably even more ruinous to the republic in the longterm than the rampant conflict of interest inherent to “revolving door” appointments between the for-profit military industry and the government has been the infiltration of the military into academia, with many universities receiving large grants from the Defense Department for research. Academia would be a natural place for intellectual objections to the progressive militarization of society, but when scholars and scientists themselves benefit directly from DoD funds, they have self-interested reasons to dismiss or discredit those types of critiques—whether consciously or not—in publishing, retention and promotion decisions. In addition to the institutional research support provided by DARPA (the Defense Advanced Research Projects Agency), successful academics may receive hefty fees as consultants for the Pentagon and its many affiliates, making them far more likely to defend the hegemon than to raise moral objections to its campaigns of mass homicide euphemistically termed “national defense”.
As a result of the tentacular spread of the military, Cui bono? as a cautionary maxim has been replaced by Who cares? People seem not at all bothered by these profound conflicts of interest, and the past year has illustrated how cooption and corruption may creep easily into other realms as well. Indeed, there is a sense in which today we have two MICs: the military-industrial-complex and, now, in the age of Covid-19, the medical-industrial-complex. This latter development can be viewed, in part, as a consequence of the former, for in recent decades the military industrial complex has sprouted tentacles to become the military-industrial-congressional-media-academic-pharmaceutical-logistics banking complex. Long before Covid-19 appeared on the scene, the Veterans Administration (VA) adopted pro-Big Pharma policies, including the prescription of a vast array of psychotropic medications in lieu of “talk therapy” to treat PTSD among veterans and to preemptively medicate soldiers who expressed anxiety at what they were asked to do in Afghanistan and Iraq. The increase in the prescription of drugs to military personnel generated hefty profits for pharmaceutical firms, allowing them to expand marketing and lobbying efforts to target not only physicians but also politicians and the populace.
Since the initial launch of Prozac in 1986, the pharmaceutical industry has become an extremely powerful force in Western society, made all the more so in the United States when restrictions on direct-to-consumer advertising were lifted by the Food and Drug Administration (FDA) in 1997. Already by 2020, about 23% of Americans (nearly 77 million out of a population of 331 million) were taking psychiatric medications, and those numbers appear to have increased significantly during the 2020 lockdowns, which took a toll on many people’s psychological well-being. As medications are prescribed more and more throughout every sector of society, drug makers exert a greater and greater influence on policy, even as the heroin/fentanyl overdose epidemic, caused directly by the aggressive marketing and rampant overprescription of opioid painkillers, continues on.
Just as the military industry is granted the benefit of the doubt on the assumption that they are helping to protect the nation, the pharmaceutical industry accrues respectability from its association with the medical profession. Who, after all, could oppose “defense” and “health”? In reality, however, for-profit weapons and drug companies are beholden not to their compatriots, nor to humanity, but to their stockholders. War and disease are profitable, while peace and health are not. The CEOs of military and pharmaceutical companies, like all businesspersons, seek to ensure that their profits increase by all means necessary, the prescription opioid epidemic being a horrific case in point. Just as academics may enjoy Defense Department funding, many doctors and administrators of medical institutions today derive essential funding from drug companies and the government, whether directly or indirectly. These connections are immensely important because many politicians receive generous campaign contributions from Big Pharma, which by now has more lobbyists in Washington, DC, than there are congresspersons, and not without reason. Formulary decisions at the VA regarding the appropriateness of prescribing, for example, dangerous antipsychotic medications such as Astrazeneca’s Seroquel to soldiers as sleep aids are made by administrators who are political appointees, as are public health officials more generally.
With a functional Fourth Estate, it would be possible to question if not condemn the conflicts of interest operating in the for-profit military and medical realms. Unfortunately, however, we no longer have a competent press. Throughout the Coronavirus crisis, this has become abundantly clear as alternative viewpoints on every matter of policy have been squelched, suppressed, and outright censored in the name of the truth, when there may have been ulterior motives at play. In fact, the complete quashing of any directives regarding non-vaccine therapies for mitigating the effects of Covid-19—including Ivermectin and Hydroxychloroquine—may be best explained by the simple fact that FDA emergency use authorization of vaccines in the United States is possible only when “there are no adequate, approved, and available alternatives,” as is stated plainly on the specification sheets for the Pfizer and Moderna vaccines.
Regarding the origins of the virus, early claims by some researchers that Covid-19 may have been produced in the virology lab in Wuhan and released accidentally were swiftly dismissed as “conspiracy theories.” Anyone who suggested this eminently plausible origin of the virus was immediately denounced by the media and deplatformed or censored by the big tech giants. “Gain-of-function” research, often funded by the military, involves making existent viruses deadlier to human beings and is said by its proponents to be necessary in order to be prepared for future natural pandemics or in the event that some enemy might use such a virus as a bioweapon. The latter is a familiar line of reasoning among military researchers, invoked also (mutatis mutandis) in nuclear proliferation and the military colonization of space: we must develop the latest and greatest nuclear bombs and effect total spectrum domination of the galaxy before any other government has the chance to do so! Many of the scientists involved in these endeavors may have the best of intentions, but that does nothing to detract from the propensity of human beings to commit errors.
In the case of Covid-19, the origin of the virus was deemed settled because Dr. Anthony Fauci, an ardent apologist for gain-of-function research and the reigning public health guru in the United States, authoritatively insisted that the transition from bats to humans came about naturally. After Fauci’s pronouncement, it seemed a matter of common knowledge to “right-thinking” believers in The ScienceTM everywhere that the virus probably came from the wet market in Wuhan, where live animals were sold as ingredients for use in culinary delicacies such as bat soup. When the World Health Organization (WHO) looked into the matter, they appointed Peter Daszak to lead the investigation. But Daszak had in fact funded gain-of-function research by repackaging and distributing U.S. government funds through his firm EcoHealth Alliance. Needless to say, Daszak had every reason in the world to squelch any suggestion to the effect that he himself may have had something to do with the millions of deaths caused by Covid-19.
We do not yet know whether the virus had a natural or manmade origin, but if in fact U.S. taxpayer-funded research caused the pandemic and millions of deaths, then this would constitute yet another example of a government-perpetrated Ponzi scheme, rivaling and perhaps even surpassing the War on Terror in its negative consequences. We pay for gain-of-function research (determined by bureaucrats such as Anthony Fauci to be a good idea), and then we suffer the consequences when things go awry. Note that, just as Ponzi scheme perpetrators may begin as regular businesspersons before committing fraud, there is no need in the case of Covid-19 to invoke conspiratorial hypotheses. Many politicians who promoted and thereby helped to realize the 2003 invasion of Iraq may have been convinced that Saddam Hussein posed a grave danger to the world. Similarly, there may not have been a conscious intention on the part of anyone to let loose the SARS-CoV-2 (Covid-19) virus on the world. After all, it’s not as though incompetence among government bureaucrats is a rarity.
Whether accidentally or intentionally caused, disasters invariably pave the way for massive power grabs on the part of select persons advantageously situated. Once Iraq had been invaded, this served as the pretext for sacrificing even more blood and treasure as the quagmire intensified and spread to other countries. When the Covid-19 virus arrived on the scene, it became the pretext for a massive and abrupt transfer of wealth. Not only did much of the commerce of small businesses crushed by lockdowns migrate to companies such as Amazon and Walmart, but billions of taxpayer dollars have been poured into pharmaceutical firms.
The multi-trillion dollar Covid-19 aid packages included provisions for research and development, testing, and hospitals. But the most lucrative venture in all of this frenzy has been a vaccine program with universal aspirations. The U.S. government funded the development of the Covid-19 vaccines, and now that they exist, President Biden has purchased 500 million more doses of the Pfizer product to donate to other countries. The global propaganda campaign to vaccinate everyone everywhere with elixirs touted initially by their developers as having up to 95% efficacy, too, has been paid for by governments. It was unclear from the initial press releases about the spectacular new vaccines what efficacy actually meant, as there was a fair amount of equivocation regarding whether the treatments would confer immunity and prevent transmission of the disease or simply lessen the severity of symptoms. After millions of persons had already been vaccinated, it emerged that the reports of 95% efficacy were at best misleading and at worst fraudulent, for the reported percentages were relative risk reduction (RRR) rates, which reflect outcomes only for the small proportion of the population vulnerable to the disease. When the rates are calculated for the general population, the vast majority of whom are not vulnerable to Covid-19, it turns out (as those who declined the vaccine had already surmised on the basis of the survival statistics), that the absolute risk reduction (ARR) rates of the Pfizer, Moderna, Astra Zeneca, and Johnson & Johnson vaccines are quite low, to be precise: 0.84%, 1.2%, 1.3%, and 1.2%, respectively. Nonetheless, aggressive campaigns to require vaccine passports of citizens as a condition on their resumption of normal life are everywhere on display.
A clue that the well-being of patients is not at the forefront of the minds of those running the “vaccine everyone” campaign has been the encouragement of pregnant women and children to undergo vaccination, though neither group is at serious risk from the virus and neither group was included in the trials used to secure emergency authorization. Even more remarkably, against all established science on immunology, the idea that persons who have already recovered from the disease must also “get the jab” has been aggressively promoted all around the globe. Judging by the media coverage, the reason for insisting that persons who were already infected with and have recovered from Covid-19 must also be vaccinated is supposed to be that people can become reinfected with the virus. That line of reasoning, however, is refuted by the statistics for reinfection. As of June 2021, out of nearly 180 million cases of Covid-19 worldwide, there were 148 confirmed cases of reinfection. Studies recently published in Nature and by the Cleveland Clinic conclude that vaccination offers no benefit to previously infected persons.
In the build up to every new war, many people who do not stand to benefit from the intervention and may even be harmed by it often succumb to the propaganda and enthusiastically take up the cause. In the current crisis, the false dichotomization into two exhaustive and mutually exclusive categories, the enlightened science lovers and the anti-vaxxers, is also a part of a propaganda campaign. The persons who have declined vaccination, either because they already survived Covid-19, or because they prefer to wait for longterm safety data and do not believe that the possible benefits outweigh the unknown risks, are dismissed as crackpots, when in fact they are simply being prudent. Yet the media persists in propagating a misleading depiction of vaccine hesitancy in this specific case as proof of hostility toward science. This sort of polarization of the populace is, needless to say, on display during wartime as well, when anyone who dares to oppose a military intervention is depicted as a supporter of a tyrant abroad or an irrational pacifist or, when all else fails, a simple traitor.
It would be incredibly naïve to fall prey to the idea that pharmaceutical executives are somehow philanthropic, for they command enormous salaries for maximizing their stockholders’ profits. In 2020, Pfizer CEO Anthony Bourla enjoyed a 17% increase in compensation, to $21 million, while Moderna’s CEO, Stéphane Bancel, became a billionaire. The pharmaceutical industry and the military industry, despite comprising publicly traded companies, are prime examples of “crony capitalism”, benefiting as they do from large infusions of cash from the government, which is allocated by bureaucrats many of whom have career and other financial interests at stake. Moreover, the funding links between the military and the public health and pharmaceutical sectors form a tangled web. Not only did the Department of Defense receive a chunk of the Covid-19 rescue packages, but gain-of-function research has been paid for by military institutions. Indeed, much of the funding provided to Peter Daszak for redistribution by EcoHealth Alliance derived from the U.S. Department of Defense.
Both the for-profit military and for-profit pharmaceutical industry now use the mainstream media as a propaganda outlet to further the interests of their shareholders. Even the independent media have been infiltrated by pro-military and pro-pharma voices, which is why falsehoods such as “Saddam is in cahoots with Bin Laden and has WMDs!” and “Lockdowns save lives!” are able to gain such traction among the populace. That liberty-restricting policies should be lifted only on the condition of vaccination requires people to believe that the mediation policies were both necessary and effective. But in the United States, the differences in outcomes in various states do not appear to depend on the timing or extent of lockdowns. Nonetheless, just as the mass surveillance and collection of people’s private data was accepted by many as a necessary part of the War on Terror, many persons with no financial interests at stake now rally on behalf of Big Pharma for universal vaccination.
The global propaganda campaign to require people to show health papers or a “vaccine passport” in order to participate in human society—to travel, dine out, shop or even gather together in groups—reveals that the mistakes made by a few actors are being seized upon to exert more and more control over the population. The mass surveillance of Americans was accepted by many as necessary, given the potential dangers of factional terrorism, and now, having spent more than a year whipped up by the media into a paralyzing state of fear for a virus which kills less than 1% of the persons it infects, many citizens appear willing to accept what influential globalists have been insisting must be “the new normal”. This is a grave mistake.
It is too early to know how this unprecedented chapter in human history will end, but the trends are not encouraging. With countries continuing their serial lockdowns, travel restrictions, masking, testing, and quarantine requirements, they deepen the divisions already on display making it seem more likely that some form of apartheid state with totalitarian qualities will emerge. Does any government have the right to force its citizens to undergo a medical treatment for which, according to all available statistical data, they have no need? Why are universities requiring vaccination as a condition of enrollment and employment? Why are more doctors not rising up to challenge the aggressive push to vaccinate everyone everywhere with an experimental treatment? There is no medical basis whatsoever for requiring previously infected persons to undergo vaccination, which has never been demanded in the case of any other disease.
What is at stake is not merely inconvenience, and the solution is not, as some liberty lovers have suggested (if only facetiously), to acquire a forged vaccine passport. We should reject in the most categorical of terms the very idea that anyone anywhere should be required to prove his health status to anyone else and that anyone anywhere should be compelled to undergo a medical treatment against his own will—whatever his reasons may be. One’s medical choices affect one’s health, well-being and body, which no government can be said to own. To relinquish one’s right to one’s own body is to render oneself the property of a tyrannical state. If citizens permit the government to strip them of their right to make decisions about how to lead their very own lives, then they will have been fleeced far worse than the victims of the most mercenary Ponzi scheme, having paid with their freedom for their future enslavement.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου