Σ᾿αὐτὀ ἀναφέρεται στήν εἰσαγωγή,σέ κάτι πολύ σημαντικό :
Το δημοψήφισμα που εξέλεξε τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Σπύρο Μαρκεζίνη ως μεταβατικό Πρωθυπουργό τον Οκτώβριο και η υπόσχεση για εκλογές τον Φεβρουάριο του 1974 δεν μπόρεσαν να κατευνάσουν τον ελληνικό λαό που ήθελε την ελευθερία του.
Στήν συνέχεια ἐξιστοροῦνται ὅλα τά γεγονότα ἀπό τήν 14η ἕως τήν 17η Νοεμβρίου 1973 :
Στρατός και αστυνομία άφησαν όλους τους διαδηλωτές μέσα στο Πολυτεχνείο να φύγουν σώοι από την πύλη της οδού Στουρνάρη. Την επόμενη μέρα η δικτατορία ανακοίνωσε ότι δεν σκοτώθηκε κανένας φοιτητής από τη στιγμή που η αστυνομία μπήκε στο Πολυτεχνείο Αθηνών, αλλά οι αναφορές έκαναν λόγο για 24 νεκρούς έξω από την ίδια την πανεπιστημιούπολη.
Στις 25 Νοεμβρίου, λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας τον Παπαδόπουλο και τον Μαρκεζίνη. Ο νέος δικτάτορας καθιέρωσε ένα ακόμη πιο σκληρό καθεστώς το οποίο έληξε αρκετούς μήνες αργότερα με την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Κύπρο που έφερε την Τουρκική Εισβολή στο νησί στις 20 Ιουλίου 1974.
Καί ἐν συνεχείᾳ περνᾶ στήν οὐσία στό κεφάλαιο :
Η μνήμη του Πολυτεχνείου Αθηνών στιγματίστηκε από βία
...Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, νικητής των πρώτων μεταδικτατορικών εκλογών, σε μια μεγαλειώδη χειρονομία για την ενότητα των Ελλήνων, νομιμοποίησε το ΚΚΕ που είχε τεθεί εκτός νόμου μετά τον Εμφύλιο. Στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, το σύνθημα «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο» σηματοδότησε το συλλαλητήριο, διεκδικώντας τον αγώνα των φοιτητών ως αγώνα της Αριστεράς και μόνο.
Το ΚΚΕ τότε χρηματοδοτούνταν γενναιόδωρα από τη Σοβιετική Ένωση και υπήρχαν πολλά χρήματα για προπαγάνδα. Σύντομα όλοι οι ήρωες του Πολυτεχνείου διεκδικήθηκαν από το ΚΚΕ, λες και οι μόνοι που δεν ήθελαν τους δικτάτορες ήταν τα μέλη του ΚΚΕ και οι άλλοι αριστεροί.Βουλευτής εξελέγη η Μαρία Δαμανάκη, εκπροσωπώντας το ΚΚΕ. Η προπαγάνδα του ΚΚΕ είχε χωρίσει αυθαίρετα τους Έλληνες σε αριστερούς και χουντικούς συμπαθούντες σαν να μην υπήρχε κόσμος που να στέκεται στη μέση οδό...
....
Ακόμη και πολιτικοί άρχισαν να σνομπάρουν την τελετή κατάθεσης στεφάνων στην αυλή της πανεπιστημιούπολης. Κάθε χρόνο είναι όλο και λιγότερος ο κόσμος.
Οι Έλληνες υπέμειναν μια σκληρή, καταστροφική ύφεση με τους συντηρητικούς της Νέας Δημοκρατίας, τους σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ και τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Είδαν ότι στην καθημερινότητά τους στα χρόνια της κρίσης, όποιος είναι στην εξουσία —αριστερός, κεντρώος ή δεξιός— το ψωμί στο τραπέζι είναι πάντα πενιχρό.
Τα ιδανικά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν είναι πολύ σημαντικά για αυτούς αυτή τη στιγμή...Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα — και οι Έλληνες διαπιστώνουν ότι το νόημα της 17ης Νοεμβρίου έχει χαθεί πίσω από τον καπνό των μολότοφ, τα αντικοινωνικά συνθήματα και τη γενική απάθεια. ( Ὁλόκληρο τό θἐμα Ε Δ Ω )
Ἐν τέλει,ξέρετε γιατί ἐπέλεξα αὐτό τό θέμα; Διότι μπορεῖ νά δῆ κανείς καθαρά,πῶς οἱ ὁμογενεῖς μας βλέπουν ἕνα γεγονός πού στιγμάτισε καί στιγματίζει τίς ζωές μας μέχρι σήμερα,πέρα ἀπό ἐπιρροές,πολιτικάντικες ἐκμεταλλεύσεις καί γενικῶς μέ μία ματιά τόσο ξεκάθαρη καί τόσο κοντά στήν πραγματικότητα πού οὔτε ἐμεῖς πού τό βιώνουμε 50 χρόνια σχεδόν τώρα,δέν μποροῦμε ἔτσι νά τό ἀντιμετωπίσουμε. Τόσο ἁπλά πράγματα !
Ὅμως αὐτοί,οἱ ὁμογενεῖς μας,ζώντες ἐπί δεκαετίες στό ἐξωτερικό ἔχουν ἀπαλλαχθεῖ ( ναί,ναί ἀπαλλαχθεῖ) ἀπό τό συναίσθημα γιά τέτοια θέματα. Διότι ὅταν στά θέματα πολιτικῆς ἐπικρατεῖ τό συναίσθημα,ἡ λάθος ἐπιλογή εἶναι τό πλέον βέβαιον. Ἀπό ἀπόσταση λοιπόν,καί κυρίως μέ ψυχραιμία,βλέπει κανείς τά διάφορα,κυρίως πολιτικά,γεγονότα ἔτσι ὅπως εἶναι. Ἔτσι ὅπως οἱ πολιτικάντηδες προσπαθοῦν νά ἐπιβάλλουν. Καί ὅταν τό βλέπει αὐτό καί κυρίως ὅταν τό κατανοεῖ,τότε εἶναι πολύ δύσκολο ἕως ἀπίθανο νά κάνῃ τό ἴδιο λάθος σ᾿ἐπανάληψη,ἔτσι ὅπως μέχρι σήμερα κάνουμε,50 χρόνια μετά τήν 17η Νοεμβρίου 1973...
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου