Πῶς ἔγινε ἡ Ἀντι-Παραδοσιακή ἐκτροπή τοῦ κόσμου μας

Γράφει ὁ Ἀναστάσιος Γιαννᾶς

René Guénon

     Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσουμε ένα κείμενο του Γάλλου διανοούμενου René Guénon* (1886–1951), το οποίο κατά την γνώμη μας έχει εξαιρετική σημασία, γιατί παρουσιάζει τεράστιο βάθος ανάλυσης. Κάθε πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι η εξωτερική έκφραση ενός πνεύματος, μιας μεταφυσικής. Έτσι , η εκτροπή πρώτα παρουσιάζεται σε αυτόν τον βαθύτερο πυρήνα και μετά  κάνει αισθητή την παρουσία της  στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς.  Το εν λόγω κείμενο  αποκτά  ιδιαίτερη βαρύτητα, επίσης εάν λάβουμε υπόψιν μας, ότι ο συγγραφέας δεν υπήρξε απλώς ένας θεωρητικός ερευνητής, αλλά κατά την διάρκεια της ζωής του πέρασε μέσα από όλες τις  μασονικές  και αποκρυφιστικές οργανώσεις της Ευρώπης.
 

    Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό το κείμενο εκμηδενίζει όλους τους επαγγελματίες ιστορικούς της κατεστημένης νεωτερικής και  μετανεωτερικής νοοτροπίας  και αποδεικνύει  την ρηχότητα  των ερμηνειών  τους.                  

                      -------------------------------------------------

Απόσπασμα από το έργο : Le Règne de la Quantité et les Signes des Temps  (Η βασιλεία της ποσότητας και τα σημεία των καιρών.)

το εξώφυλλο του βιβλίου

       «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός  στο να αλλάξει την γενική νοοτροπία και αφ' ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της  Δύσεως. Και τούτο, διότι σε αυτήν [τη Δύση] εξασκήθηκε αρχικά και άμεσα [η αντιπαραδοσιακή δράση], καραδοκώντας την περίσταση που θα της επέτρεπε να επεκταθεί πάνω σε όλον τον κόσμο με όργανά της τους Δυτικούς, τους οποίους θα είχε προηγουμένως  προπαρασκευάσει, ώστε να μεταβληθούν  σε εργαλεία επίτευξης των στόχων της. 

 Άμα άλλαζε η νοοτροπία άλλωστε, όλα τα καθεστώτα που δεν θα ήσαν πια εναρμονισμένα με  αυτήν  φυσικό θα ήταν [πολύ] εύκολο να καταστραφούν. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως  πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως με αυτό το ζήτημα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως.

     Είναι σαφές [βέβαια] ότι  αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς·  προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού. Αν αναλογιστούμε την όσον αφορά τον Μεσαίωνα  πλήρη έλλειψη κατανόησης που, από κάθε άποψη, χαρακτήρισαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε  αυτόματα και με φυσικό τρόπο. 

Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν' αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων. 

Είναι άλλωστε αυτονόητο ότι ο ορθολογισμός άρχισε την δράση του προτού ακόμη να προσλάβει αυτήν την ονομασία και την επί το φιλοσοφικώτερον μορφή του: αυτό, όπως ήδη εξηγήσαμε, επιτεύχθηκε ήδη με τον προτεσταντισμό. 

Ο «ανθρωπισμός», έπειτα, δηλαδή ο  ουμανισμός/ανθρωποκρατία της Αναγέννησης,  δεν ήταν τίποτε άλλο... παρά ο άμεσος πρόδρομος του ορθολογισμού, όπως τον εννοούμε [σήμερα]. Και τούτο,  διότι όποιος κι αν είναι εκείνος που επικαλείται τον «ανθρωπισμό», ξεκινάει από πρόθεση αναγωγής όλων των πραγμάτων σε καθαρώς ανθρώπινα στοιχεία και επομένως... καταλήγει στο να  αποκλείει οτιδήποτε εντάσσεται σε τάξη [ή πεδίο] που υπερβαίνει το άτομο. 

 

Η δράση  αυτή έπρεπε, στη συνέχεια,  να στρέψει την προσοχή του ατόμου σε πράγματα εξωτερικά και αισθητά, έτσι ώστε να  το περιορίσει... στην περιοχή του ανθρωπίνου όντος και, ακόμη περισσότερο, μέσα στον κόσμο των ενσωμάτων καταστάσεων, δηλαδή μέσα σε όρια ασφυκτικώς στενά. Αυτό ακριβώς υπήρξε και η αφετηρία όλης της  νεώτερης επιστήμης, η οποία, εφόσον κινούνταν αποκλειστικώς προς αυτήν την κατεύθυνση, φυσικό ήταν να κάνει ολοένα και στενώτερο αυτόν τον  περιορισμό/αποκλεισμό. Η διαμόρφωση  επιστημονικών  ή και φιλοσοφικοεπιστημονικών θεωριών ήταν φυσικό να προκύψει   από αυτή την κατάσταση... έτσι  ώστε να ανοίξει  ο δρόμος προς τον υλισμό. Ο υλισμός όμως αμετακινήτως τοποθετεί τον ορίζοντα της νόησης μέσα στην περιοχή του σώματος, που εφ’εξής θεωρείται  πως αποτελεί τη μόνη «πραγματικότητα»...
       Φυσικό ήταν να αναλάβει, σ' αυτό το σημείο, σπουδαίο ρόλο και η επεξεργασία της έννοιας της «ύλης», στην οποία προχώρησαν οι φυσικοί επιστήμονες. Έκτοτε η ανθρωπότητα υποτάχθηκε στην «εξουσία της ποσότητας»: Η βέβηλη επιστήμη,  που είχε γίνει [τελείως] μηχανοκρατική ήδη από την εποχή του Καρτέσιου κι έγινε  υλιστική από τα μέσα του 18ου αιώνα, αναγκαστικώς μεταβαλλόταν σε ολοένα και πιο πολύ ποσοτική λόγω των [διαφόρων] θεωριών που διαδέχονταν η μία την άλλη· ταυτόχρονα, ο υλισμός εισέδυε στη γενική νοοτροπία και σταθεροποιούσε μέσα σε αυτήν  στάση ανάλογη... Ο υλισμός, κατά συνέπεια, προσέλαβε διαστάσεις ενστίκτου, το οποίο, μάλιστα, ονομάστηκε «πρακτικός υλισμός»...Ενώ όμως συνεχιζόταν αυτή η εργασία της «υλιστικοποίησης» και  « ποσοτικοποίησης», που βέβαια δεν τελείωσε ούτε είναι δυνατόν να τελειώσει, εφ’ όσον η αναγωγή των πάντων σε όρους αποκλειστικώς... ποσοτικούς είναι ανέφικτη, είχε αρχίσει και άλλη διεργασία που είναι ενάντια στην ποσοτικοποίηση αλλά μόνον επιφανειακώς. Να θυμηθούμε, πράγματι, πως αυτό έγινε από τότε που παρουσιάστηκε ο «καθαρός υλισμός».

*  *  *

Και, αφού μας παρουσίασε τη νεωτεριστική φάση του υλισμού, συνεχίζει ο Guénon αναλύοντάς μας τώρα τη μετανεωριστική φάση.

      Το δεύτερο αυτό μέρος της αντιπαραδοσιακής δράσης δεν έπρεπε να τείνει προς τη σταθεροποίηση αλλά προς την [αποσταθεροποίηση και τη διάλυση]. Πολύ όμως απέχοντας από το να ανταγωνίζεται την πρώτη τάση, που χαρακτηριζόταν από την αναγωγή  στο ποσοτικό, έπρεπε... τώρα να την ενισχύσει, δεδομένου ότι η πρώτη φάση, η «νεωτεριστική»,  ήδη έφτανε στο ανώτατο σημείο της και, συνακολούθως, μετατρεπόταν σε τάση καθαρώς διαλυτική.

 

o θρησκευτικός συγκριτισμός του New Age

   Σ'αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή, η δεύτερη αυτή μορφή δραστηριότητας [η μετανεωτεριστική], που αρχικώς συντελούνταν  προπαρασκευαστικώς, λανθανόντως και μέσα σε κύκλους λίγο-πολύ κλειστούς, βγήκε στην επιφάνεια και απλώθηκε... Πρόκειται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακριβώς σήμερα. Ο υλισμός δεν μπορεί πια να επιβιώσει παρά [σε αποκλειστική συμμαχία] με τον εαυτό του· δεν υπάρχει αμφιβολία, μάλιστα, πως μπορεί να επιζήσει για καιρό ακόμα και μάλιστα υπό τη μορφή του «πρακτικού υλισμού». Έπαψε όμως να έχει ρόλο πρωτεύοντα όσον αφορά την αντιπαραδοσιακή δράση. Αφού έκλεισε τον ενσώματο κόσμο σε όσο το δυνατόν στενώτερα πλαίσια, εμποδίζοντας παράλληλα την αποκατάσταση της επικοινωνίας [του ενσώματου κόσμου]  με πεδία ανώτερα [από αυτόν], έπρεπε τώρα να τον «ανοίξει από τα κάτω», έτσι ώστε να γίνει δυνατή η διείσδυση σε αυτόν των κρυφών, διαλυτικών και καταστροφικών δυνάμεων των κατώτερων [κοσμικών] πεδίων.

    Η «εξαπόλυση» λοιπόν αυτών των [κατώτερων, διαλυτικών] δυνάμεων  και η χρησιμοποίησή τους με στόχο την «ολοκλήρωση» της εκτροπής του κόσμου μας και την ενεργό διαβουκόλησή του προς την τελική διάλυση είναι ό,τι συναπαρτίζει αυτήν τη δεύτερη, μετανεωτεριστική φάση, για την οποία ήδη μιλήσαμε.

     Προφητικός ο  Guénon : Αυτή η εξαπόλυση των διαλυτικών δυνάμεων άρχισε μετά τον θάνατό του, με τη διάδοση των έργων της Σχολής της Φραγκφούρτης σε επίπεδο πολιτικοκοινωνικό καθώς  και την εμφάνιση (σε μαζική πλέον μορφή) του κινήματος τού New Age (Λευκή αδελφότητα, ψευδό-ανατολικές δοξασίες κ.λπ.) καθώς και, σε θρησκευτικό επίπεδο,  των Νεοπαγανιστών (Wicca κλπ).

 

 ἀπό : Θεόδοτος

Διαβᾶστε ἐπίσης : 1) Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΥ: Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΦΟΥΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ’60

 2)  H Σχολή της Φρανκφούρτης: ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

* Ο Ρενέ Γκενόν (René Jean Marie Joseph Guénon, Μπλουά, Γαλλία, 15 Νοεμβρίου 1886 – Κάιρο, Αίγυπτος, 7 Ιανουαρίου 1951), γνωστός και ως Σεΐχης Αμπντούλ-Ουάχιντ Γιάχια (το όνομα που χρησιμοποιούσε αφότου ασπάστηκε το Ισλάμ), ήταν Γάλλος συγγραφέας και στοχαστής.
Γεννήθηκε σε μια παραδοσιακή καθολική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας. Στα νεανικά του χρόνια (1905-1912) εντυπωσιάστηκε από τις εσωτεριστικές/αποκρυφιστικές οργανώσεις, τον τεκτονισμό καθώς και από τον γνωστικισμό.

ἀπό Βικιπέδια

Ἡ Πελασγική

http://sxolianews.blogspot.com/