Αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί, είπε, « βλέποντας τι συμβαίνει σε πολλές δυτικές χώρες, μένουμε έκπληκτοι όταν βλέπουμε τις (κομμουνιστικές) εγχώριες πρακτικές, που, ευτυχώς, έχουμε αφήσει, ελπίζω, στο μακρινό παρελθόν».
Από την ομιλία του Πούτιν στο 18ο valdai club
(επιλογή αποσπασμάτων της ομιλίας, από henrymakow.com)
Βλέπουμε με έκπληξη τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στις χώρες που παραδοσιακά θεωρούνταν οι σημαιοφόροι της προόδου.
Φυσικά, οι κοινωνικοί και πολιτιστικοί κραδασμοί που συμβαίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη δεν είναι δική μας δουλειά και κρατούμε τις αποστάσεις μας.
Μερικοί άνθρωποι στη Δύση πιστεύουν ότι μια επιθετική εξάλειψη ολόκληρων σελίδων από τη δική τους ιστορία, «αντίστροφη διάκριση» κατά της πλειοψηφίας προς όφελος μιας μειοψηφίας και η απαίτηση να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές έννοιες της μητέρας, του πατέρα, της οικογένειας και ακόμη και του φύλου, πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι τα ορόσημα στην πορεία προς την κοινωνική ανανέωση.
Ακούστε, θα ήθελα να επισημάνω για άλλη μια φορά ότι έχουν το δικαίωμα να το κάνουν αυτό, μένουμε έξω από αυτό. Θα θέλαμε όμως να τους ζητήσουμε να μείνουν έξω από τις δικές μας υποθέσεις, επίσης.
Έχουμε διαφορετική άποψη, τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία της ρωσικής κοινωνίας -θα ήταν πιο σωστό να το πούμε έτσι- έχει διαφορετική άποψη για αυτό το θέμα. Πιστεύουμε ότι πρέπει να βασιστούμε στις δικές μας πνευματικές αξίες, στην ιστορική μας παράδοση και στον πολιτισμό του πολυεθνικού μας έθνους.
Οι υποστηρικτές της λεγόμενης «κοινωνικής προόδου» πιστεύουν ότι εισάγουν την ανθρωπότητα σε κάποιο είδος νέας και καλύτερης συνείδησης. Καλή τύχη σας εύχομαι...
Το μόνο που θέλω να πω τώρα είναι ότι οι συνταγές τους δεν είναι καθόλου καινούριες. Μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κάποιους, αλλά η Ρωσία το έχει ζήσει όλο αυτό.. Μετά την επανάσταση του 1917, οι Μπολσεβίκοι, βασιζόμενοι στα δόγματα του Μαρξ και του Ένγκελς, είπαν επίσης ότι θα άλλαζαν τους υπάρχοντες τρόπους και έθιμα και όχι μόνο πολιτικά και οικονομικά, αλλά την ίδια την έννοια της ανθρώπινης ηθικής και τα θεμέλια μιας υγιούς κοινωνίας.
Η καταστροφή των παλαιών αξιών, της θρησκείας και των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι και την πλήρη απόρριψη της οικογένειας (το είχαμε και αυτό), η ενθάρρυνση για ενημέρωση των αγαπημένων προσώπων - όλα αυτά κηρύχθηκαν πρόοδος και, παρεμπιπτόντως, υποστηρίχθηκεαν ευρέως σε όλο τον κόσμο τότε και ήταν αρκετά της μόδας, όπως και σήμερα. Οι Μπολσεβίκοι ήταν απολύτως αδιάλλακτοι σε απόψεις διαφορετικές από τις δικές τους.
Οι κλασικοί δηλώνονται καθυστερημένοι και αγνοούν τη σημασία του φύλου ή της φυλής. Στο Χόλυγουντ διανέμονται υπομνήματα σχετικά με τη σωστή αφήγηση και πόσοι χαρακτήρες του χρώματος ή του φύλου πρέπει να είναι σε μια ταινία. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο και από το τμήμα agitprop ( Αγκιτπρόπ ή αγκίτ-προπ [ ἀπό τό Αγκιτάτσια και Προπαγάνδα] ονομάζεται η πολιτική στρατηγική που χρησιμοποιεί μια σειρά από τακτικές για τη διάδοση και προπαγάνδας ιδεών και θέσεων, τεχνικές που αποσκοπούν στην επίδραση στην κοινή γνώμη και την κινητοποίησή της υπέρ κάποιων σκοπών ή στόχων-ἐδῶ- καί ἐδῶ) της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η καταπολέμηση των πράξεων ρατσισμού είναι ένας απαραίτητος και ευγενής σκοπός, αλλά η νέα «κουλτούρα ακύρωσης» την έχει μετατρέψει σε «αντίστροφη διάκριση», δηλαδή σε αντίστροφο ρατσισμό. Η εμμονική έμφαση στη φυλή διχάζει περαιτέρω τους ανθρώπους, όταν οι πραγματικοί μαχητές για τα πολιτικά δικαιώματα ονειρεύονταν ακριβώς να διαγράψουν τις διαφορές και να αρνηθούν να χωρίσουν τους ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος. Ζήτησα συγκεκριμένα από τους συναδέλφους μου να βρουν το ακόλουθο απόσπασμα από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σε ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από τον χαρακτήρα τους». Αυτή είναι η πραγματική αξία. Ωστόσο, εκεί τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Παρεμπιπτόντως, η απόλυτη πλειοψηφία των Ρώσων δεν πιστεύει ότι το χρώμα του δέρματος ενός ατόμου ή το φύλο του είναι σημαντικό θέμα. Ο καθένας μας είναι ένας άνθρωπος. Αυτό είναι που έχει σημασία.
Σε ορισμένες δυτικές χώρες, η συζήτηση για τα δικαιώματα των ανδρών και των γυναικών έχει μετατραπεί σε μια τέλεια φαντασμαγορία. Κοιτάξτε, προσέξτε να μην πηγαίνετε εκεί που κάποτε σχεδίαζαν να πάνε οι Μπολσεβίκοι - όχι μόνο κοινοτικοποιώντας τα κοτόπουλα, αλλά και την κοινοτικοποίηση των γυναικών. Ένα ακόμη βήμα και θα είσαι εκεί.
Οι ζηλωτές αυτών των νέων προσεγγίσεων φτάνουν ακόμη και στο σημείο να θέλουν να καταργήσουν αυτές τις έννοιες εντελώς. Όποιος τολμήσει να αναφέρει ότι άνδρες και γυναίκες υπάρχουν στην πραγματικότητα, κάτι που είναι βιολογικό γεγονός, κινδυνεύει να εξοστρακιστεί.
Οι λέξεις "Γονέας νούμερο ένα" και "γονέας νούμερο δύο", ""βιολογικός γονέας" αντί για "μητέρα" και το "ανθρώπινο γάλα" για το "μητρικό γάλα" αντικαθιστούν ότι γνωρίζαμε ως φυσιολογικό επειδή μπορεί να αναστατώσει τους ανθρώπους που δεν είναι σίγουροι για το φύλο τους. Επαναλαμβάνω, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Στη δεκαετία του 1920, οι λεγόμενοι Σοβιετικοί Kulturtraegers ( Κάποιος ή κάτι που μεταδίδει πολιτιστικά ιδανικά, ειδικά από τη μια γενιά στην άλλη.ἐδῶ) επινόησαν επίσης κάποια είδηση, πιστεύοντας ότι δημιουργούσαν μια νέα συνείδηση και άλλαζαν τις αξίες με αυτόν τον τρόπο. Και, όπως έχω ήδη πει, έκαναν τέτοιο χάος που ακόμα ανατριχιάζει κανείς μερικές φορές.
Για να μην αναφέρουμε μερικά πραγματικά τερατώδη πράγματα όταν τα παιδιά διδάσκονται από μικρή ηλικία ότι ένα αγόρι μπορεί εύκολα να γίνει κορίτσι και το αντίστροφο. Δηλαδή, οι δάσκαλοι ουσιαστικά τους επιβάλλουν μια επιλογή που υποτίθεται ότι έχουμε όλοι. Το κάνουν ενώ αποκλείουν τους γονείς από τη διαδικασία και αναγκάζουν το παιδί να πάρει αποφάσεις που μπορούν να ανατρέψουν ολόκληρη τη ζωή του. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συμβουλευτούν παιδοψυχολόγους - είναι ένα παιδί σε αυτή την ηλικία καν ικανό να πάρει μια τέτοια απόφαση; Λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό αγγίζει ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και αυτό γίνεται στο όνομα και υπό το λάβαρο της προόδου.
Λοιπόν, αν αρέσει σε κάποιον αυτό, ας το κάνει. Έχω ήδη αναφέρει ότι, στη διαμόρφωση των προσεγγίσεών μας, θα καθοδηγούμαστε από έναν υγιή συντηρητισμό. Αυτό ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν τα πάθη στη διεθνή σκηνή δεν ήταν ακόμη τόσο ψηλά όσο τώρα, αν και, φυσικά, μπορούμε να πούμε ότι μαζεύονταν σύννεφα ακόμη και τότε.
Τώρα, όταν ο κόσμος διέρχεται μια δομική αναστάτωση, η σημασία του εύλογου συντηρητισμού ως θεμελίου μιας πολιτικής πορείας έχει εκτοξευθεί - ακριβώς λόγω των πολλαπλασιαζόμενων κινδύνων και κινδύνων και της ευθραυστότητας της πραγματικότητας γύρω μας.
Αυτή η συντηρητική προσέγγιση δεν αφορά μία παραγνωρισμένη παράδοση, έναν φόβο αλλαγής ή ένα περιοριστικό παιχνίδι, πόσο μάλλον για την απόσυρση στο δικό μας καβούκι. Πρόκειται κυρίως για την εξάρτηση από μια παράδοση δοκιμασμένη στο χρόνο, τη διατήρηση και την ανάπτυξη του πληθυσμού, μια ρεαλιστική αξιολόγηση του εαυτού μας και των άλλων, μια ακριβή ευθυγράμμιση προτεραιοτήτων, μια συσχέτιση αναγκαιότητας και δυνατότητας, μια συνετή διατύπωση στόχων και μια θεμελιώδη απόρριψη του εξτρεμισμού ως μεθόδου. Και ειλικρινά, στην επικείμενη περίοδο της παγκόσμιας ανοικοδόμησης, η οποία μπορεί να διαρκέσει αρκετά, με τον τελικό σχεδιασμό της να είναι αβέβαιος, ο μέτριος συντηρητισμός είναι η πιο λογική συμπεριφορά, από όσο το βλέπω. Αναπόφευκτα θα αλλάξει κάποια στιγμή, αλλά μέχρι στιγμής, το «μη κάνεις κακό» - η κατευθυντήρια αρχή στην ιατρική - φαίνεται να είναι η πιο λογική. Noli nocere, όπως λένε.
Και πάλι, για εμάς στη Ρωσία, αυτά δεν είναι κάποια θεωρητικά αξιώματα, αλλά μαθήματα από τη δύσκολη και μερικές φορές τραγική ιστορία μας. Το κόστος των κακοσχεδιασμένων κοινωνικών πειραμάτων είναι μερικές φορές πέρα από κάθε εκτίμηση. Τέτοιες ενέργειες μπορούν να καταστρέψουν όχι μόνο τα υλικά, αλλά και τα πνευματικά θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνοντας πίσω τους ηθικά συντρίμμια όπου τίποτα δεν μπορεί να χτιστεί για να τα αντικαταστήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα...
Οι συντηρητικές απόψεις που έχουμε είναι ένας αισιόδοξος συντηρητισμός, ο οποίος είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία. Πιστεύουμε ότι είναι δυνατή μια σταθερή, θετική εξέλιξη. Όλα εξαρτώνται πρωτίστως από τις δικές μας προσπάθειες. Φυσικά, είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τους εταίρους μας για κοινούς ευγενείς σκοπούς.
ἀπό : henrymakow.com
Λοιπόν ἄς τό γράψουμε γι᾿ἀκόμη μία φορά. Ὁ Ποῦτιν καί ἡ Ῥωσσία εἴτε ἀρέσει σέ κάποιους εἴτε ὄχι,ἀντιπροσωπεύουν,σταθερῶς, τόν Παραδοσιακό Πολιτισμό. Τίς ἀνθρώπινες κοινωνίες πού μέσα ἀπό ἕναν ὑγιῆ τρόπο ἐπέτυχαν νά καθιερώσουν ὅ,τι λέγεται Πολιτισμός. Καί αὐτό σέ συνάρτησιν μέ τόν Χριστιανισμό μᾶς ἔδωσε ὅλο αὐτό πού λέγεται Πολιτισμός τῆς Δύσεως.
Αὐτό πού μέ κάθε τρόπο καί κάθε μέσον ἔρχονται οἱ τῆς Δύσεως,σήμερα,νά καταστρέψουνν ὁλοκληρωτικῶς!
Ὁ Βλαντιμίρ Ποῦτιν,σ᾿αὐτή του τήν ὁμιλία, τέσσερις μῆνες πρό τῆς ἐξάρσεως τῆς Οὐκρανικῆς κρίσεως, ἔδωσε τό στῖγμα τοῦ πολέμου πού θά κρίνῃ τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτό πού ὅσοι λογικῶς σκεπτόμενοι,εἴδαμε ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῶν ῥωσσικῶν ἐπιχειρήσεων στήν Οὐκρανία.
Συνεπῶς ἄς ἐπαναλάβουμε,ὅσο μονότονοι καί νά γινόμαστε,πώς ἐμεῖς,ἔτσι ὅπως ἔχουν ἐξελιχθεῖ τά πράγματα,δέν μποροῦμε παρά νά εἴμεθα μέ τήν πλευρά τῆς Ῥωσσίας. Τήν πλευρά ἐκείνη πού ἔχει κληθεῖ νά ἀντιπροσωπεύει τόν ἀπόλυτο ὑπερασπιστή τῆς Πολιτιστικῆς Παράδοσης. Βεβαίως οἱ ἐπιλογές τῶν κυβερνόντων μας νά ἔχουν τήν λάθος πλευρά,ὅμως εἶμαι σίγουρη πώς ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων εἶναι μέ τήν ὑγιή Παράδοση,τόν Πολιτισμό ἐκεῖνο πού μᾶς ἔδωσαν οἱ πρόγονοί μας καί πού ἑδραίωσαν στήν κοινωνία μας οἱ διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Γιά τούς ἄλλους,ὅπως εἶπε κι᾿ὁ Ποῦτιν « καλή τύχη σᾶς εὐχόμαστε στόν κομμουνιστικό ...παράδεισον»
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου