Η Δύση, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, κάνει το λάθος να φοβίσει ταυτόχρονα όλους τους άλλους, από τις παλαιές αποικίες, ως τους αφυπνισμένους γίγαντες, Κινέζους και Ινδούς.
Σε ένα πρώτο, περιορισμένο, απολογισμό ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκει την Ευρώπη ενιαία, απέναντι στο δίδυμο Ρωσία-Κίνα και πλήρως υποταγμένη στις ΗΠΑ. Το “νέο” στοιχείο είναι ότι, σε ένα σημείο, η Ιστορία επαναλαμβάνεται: Η Γερμανία ήταν προ του Β’ Πολέμου μήλον της έριδος μεταξύ Ρωσίας και Αγγλογάλων. Έτσι είναι και τώρα. Σήμερα το Βερολίνο, δέσμιο της ήττας του στον Β΄ Παγκόσμιο, τάχθηκε με τη Δύση, αλλά οι ΗΠΑ πλήρωσαν ως τίμημα, τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Στο μέλλον θα φανεί πόσο βαρύ ήταν το τίμημα.
Αλήθεια είναι ότι και οι άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε συγχορδία παίζουν στις σκανδαλώδεις “πενήντα αποχρώσεις του γκρι”, ακολουθώντας την Ουάσιγκτον. Η αυτονομία της ΕΕ είναι, πλέον, κουρέλι που σέρνεται άδοξα στις ρούγες των Βρυξελλών, με την εξαίρεση του Ούγγρου ΟρμπΆν που δήλωσε με απλή μπακαλίστικη λογική: «Δεν θα πω στον κόσμο να βάλει πουλόβερ όταν, για να ζεσταθούμε, μπορούμε να έχουμε φτηνό αέριο-από τη Ρωσία». Οι Βρυξέλλες που τον κατηγορούσαν για απειθαρχία, πασπαλισμένη με φασισμό, δεν βγάζουν άχνα. Ποιος άλλος στην ΕΕ παίρνει πάνω από το 50% στις εκλογές;
Αξιωματούχοι των ΗΠΑ επιμένουν ότι ο πόλεμος θα παραταθεί. Προφανής στόχος είναι η φθορά της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν από ένα πόλεμο χωρίς νίκη και χωρίς τέλος, ώστε οι Ρώσοι φιλοδυτικοί ολιγάρχες να κινηθούν για καθεστωτική ανατροπή. Αν το σχέδιο πετύχει, οι ΗΠΑ θα έχουν περιφανή νίκη διαρκείας. Αν όχι η ήττα τους θα είναι καθοριστική. Ο χρόνος είναι πυκνός.
Ακμή και παρακμή της Ευρώπης
Η άνθηση της Ευρώπης άρχισε όταν γύρω στο 1600 εμφανίστηκε «ο καπιταλισμός που παράγει πλούτο πολύ ταχύτερα από τον κομμουνισμό» κατά τον Κώστα Παπαϊώαννου, Έλληνα αριστερό φιλόσοφο που γλίτωσε από τον εμφύλιο και διέπρεψε στο Παρίσι. Παρ’ όλα αυτά χρειάστηκαν 400 χρόνια για να φτάσει στη σημερινή κορυφή, χωρίς να ξέρουμε αν είναι η ψηλότερη, ή αν τα σύννεφα του Όλυμπου κρύβουν εκπλήξεις.
Ωστόσο ο πλούτος δεν εξαρτάται αποκλειστικά από το πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Καθοριστικό είναι το μέγεθος και η ισχύς των χωρών. Στην πορεία του χρόνου οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις διατήρησαν μεν τον συσσωρευμένο πλούτο τους, αλλά έχασαν μέγα μέρος από την πολιτική (και στρατιωτική) ισχύ. Η Ευρώπη (ΕΕ) θεωρείται πολιτικός νάνος (“fuck Europe”, Νούλαντ υφυπουργός Εξωτερικών ΗΠΑ) αλλά οικονομικός γίγας.
Τόσο γίγας ώστε να δείχνει αδιαφορία (ως τώρα) πόσο θα του κοστίσουν οι κυρώσεις που έχει επιβάλλει στη Ρωσία και ταυτόχρονα τόσο νάνος ώστε να καταπίνει αδιαμαρτύρητα τις δουλείες που επιβάλλουν οι ΗΠΑ στην ΕΕ, ως αφεντικό του Δυτικού Κόσμου. Το επιβεβαιώνει η Γερμανία, τέταρτη οικονομική δύναμη στον Κόσμο, που υποκύπτει στις ΗΠΑ και αποδέχεται να μην αγοράζει το φτηνό ρωσικό αέριο, αλλά να πληρώνει τριπλάσια τιμή για το αμερικάνικο.
Για να λέμε την αλήθεια η Γερμανία εξαγοράζει την υπακοή της, με την άδεια να επανεξοπλιστεί. Βλέπουν μακριά στο Βερολίνο. Ωστόσο, μια άλλη παρατήρηση είναι ότι παρά τους δυο Μεγάλους Πολέμους, η κατάταξη ισχύος των ευρωπαϊκών χωρών παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτη, από το 1914, όταν ο Σπέγκλερ έγραψε την “Παρακμή της Δύσης”, με πρώτη τη Γερμανία, μετά τους Αγγλογάλλους, τους Ιταλούς κλπ. Οι ανατροπές έγιναν στον περίγυρο, στον λεγόμενο “Τρίτο Κόσμο”, εκεί που το “σύστημα” δεν είχε παγιωθεί, με πρωταγωνιστές την Κίνα και τους “μικρούς δράκους”, Νότια Κορέα, Ταϋλάνδη, κλπ.
Η επανάπαυση της Δύσης
Ο συσσωρευμένος πλούτος αποχαύνωσε την ευρωπαϊκή Δύση. Οι ελίτ συμπαρέσυραν τον κόσμο σε μια θεώρηση ότι “άλλαξαν όλα για να μείνουν τα ίδια” και συνεπώς μπορούσαν, καταβάλλοντας ήσσονα προσπάθεια, να διατηρήσουν προνόμια, πλούτο, εξουσία όπως και στο παρελθόν. Αφέθηκαν στην προστασία των Αμερικανών. Η πτώση της ΕΣΣΔ εδραίωσε αυτή την αίσθηση, που επιβεβαιώθηκε από τη μέγιστη ανοησία περί του “Τέλους της Ιστορίας” του Φουκουγιάμα.
Η Δύση, οι ελίτ, βλέπουν ακόμα τον κόσμο με τα μάτια του περασμένου και του προπερασμένου αιώνα, θεωρώντας “απαράδεκτο” να θέλουν οι χθεσινοί αγράμματοι δούλοι να γίνουν αφέντες του εαυτού τους. Τυπικό παράδειγμα ο Μπρεζίνσκι που με γεροντικό πείσμα επέμενε ως τον θάνατό του ότι σκοπός της Αμερικής όφειλε να είναι ο περιορισμός της Ρωσίας σε ρόλο περιφερειακής και όχι παγκόσμιας δύναμης. Πείσμα που έχει μπολιάσει ισχυρό τμήμα του αμερικανικού και ευρωπαϊκού κατεστημένου, όπως φανερώνει η υστερική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν.
Λες και είναι δεδομένο εκ Θεού ότι αν εξαφανιστεί ο Πούτιν, (ως απρόβλεπτη διαβολική εξαίρεση), θα έρθει η συντέλεια για τη Ρωσία, θα βυθιστεί στη λάσπη, δεν θα υπάρξει αντάξιος διάδοχος. Αυτή η μεταφυσική πεποίθηση όχι των Αμερικανών αλλά του συνόλου Δυτικού Κόσμου, φαίνεται να είναι το υπόβαθρο των αντιδράσεων ΗΠΑ-Ευρώπης υπό το κράτος μιας ισχυρής αυθυποβολής: Ο κόσμος πλάστηκε και οφείλει να παραμείνει όπως η Δύση τον έπλασε προ δυο-τριών αιώνων, όταν μεσουρανούσε η αποικιοκρατία. Λάθος. Και ως γνωστόν τα λάθη πληρώνονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου