Από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, τα αμερικανικά και δυτικοευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης έχουν σχεδόν ομόφωνη ώθηση στο πρότυπο που θέλουν να πιστέψουμε και στην ατζέντα που επιθυμούν να ακολουθήσουμε. Στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, όπως και στα περισσότερα διαβουλευτικά όργανα της Δυτικής Ευρώπης και σε διεθνείς οντότητες όπως τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), το ρεφρέν ήταν σχεδόν το ίδιο: ότι ο ηρωικός και ευγενής του Προέδρου Volodymyr Zelensky Η «φιλελεύθερη δημοκρατική» κυβέρνηση της Ουκρανίας υπερασπίζεται και υπερασπίζεται τις «φιλελεύθερες δημοκρατικές μας αξίες» και ότι έχει δεχθεί βάναυση επίθεση σε μια απρόκλητη επίθεση από τους κακούς Ρώσους υπό τον κακό πρόεδρό τους - τη νέα «μετενσάρκωση του Χίτλερ» - Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος Φυσικά, επιθυμεί να αποκαταστήσει την παλιά Σοβιετική Αυτοκρατορία που έληξε πριν από τριάντα ένα χρόνια.
Μεταξύ των «συντηρητικών» του κατεστημένου -ιδίως εκείνων που αποκαλούμε Νεοσυντηρητικούς- αυτό το ρεφρέν βρίσκει έντονη απήχηση, καθώς και μεταξύ των Ρεπουμπλικανών μελών του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Είναι τουλάχιστον συναρπαστικό να βλέπεις έναν Lindsey Graham και τον Mitch McConnell να ενώνονται στο ισχίο -χωρίς φως της ημέρας ανάμεσά τους- με έναν Chuck Schumer και τη Nancy Pelosi, ως ένας που υποστηρίζει με ζήλο μια ταχύτητα κλιμάκωση της αμερικανικής εμπλοκής στην Ουκρανία, όχι σημασία αν τέτοιες επιθετικές ενέργειες (π.χ. απαγορευμένες ζώνες πτήσης, στρατεύματα των ΗΠΑ στο έδαφος) θα μπορούσαν να επιφέρουν πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.Ο Γκράχαμ και άλλοι πολιτικοί ηγέτες φαίνεται να καλωσορίζουν τέτοιες τακτικές πυρηνικές ανταλλαγές με «αποδεκτά επίπεδα αμάχων και απωλειών μάχης», αγνοώντας τι συνέβαινε στην πραγματικότητα.
Πιο πρόσφατα, αυτή η θέση, διανοητικά, παρουσιάστηκε από έναν κάτοικο του Κολλεγίου Claremont McKenna (ένα δυτικό φυλάκιο του νεοσυντηρητισμού), ο οποίος επανέλαβε για άλλη μια φορά όλα τα τυπικά παρεμβατικά επιχειρήματα για μια «δημοκρατική Ουκρανία», «Ρωσική παγκόσμια επιθετικότητα (νεοκομμουνισμός ?),» και η «αμερικανική αποστολή» ως παγκόσμιος θεματοφύλακας (και επιβολής) της «φιλελεύθερης δημοκρατίας».
Ενώ υπήρξε κάποια διαφωνία από αυτή την οπτική στη Δύση (π.χ. Tucker Carlson. Συνταγματάρχης Douglas MacGregor, Professor John Mearsheimer, Jacques Baud, Scott Ritter), το γεγονός παραμένει ότι σχεδόν το σύνολο των μεγάλων ειδήσεων για την ουκρανική σύγκρουση προέρχεται από ρεπόρτερ που επιμένουν —και μετά επαναλαμβάνουν ως αναμφισβήτητη και αδιαμφισβήτητη— κάθε λέξη που τηλεγραφεί η ουκρανική κυβέρνηση και οι στρατιωτικές υπηρεσίες πληροφοριών. Ενώ δεκάδες δυτικοί ρεπόρτερ είναι ενσωματωμένοι στον ουκρανικό στρατό, κανένας εκπρόσωπος μεγάλων ΜΜΕ δεν διευκολύνει παρόμοια ρεπορτάζ από τη ρωσική προοπτική. Πράγματι, τόσο οι ΗΠΑ όσο και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης προσπάθησαν να καταπνίξουν ή να απαγορέψουν αντίθετες προοπτικές. Μόνο μέσω μη δυτικών μέσων ενημέρωσης ή μικρότερων ανεξάρτητων υπηρεσιών μπορεί συνήθως να επιτευχθεί οποιαδήποτε ισορροπία.
Έτσι, στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη βομβαρδιζόμαστε ακατάπαυστα από τεράστιες ιστορίες για «ρωσικά εγκλήματα πολέμου» και τώρα για «ρωσική τρομοκρατία», έτσι ώστε ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Graham πιέζει να χαρακτηριστεί η Ρωσία ως «κράτος τρομοκρατίας», με βεβαιότητα με «συνέπειες» που πρέπει να ακολουθήσουν. Ωστόσο, μια πιο στενή και βαθύτερη έρευνα για αυτές τις κατηγορίες και κατηγορίες θα πρέπει να αναγκάσει τους ενδιαφερόμενους Αμερικανούς να αμφισβητήσουν όχι μόνο τους λογαριασμούς αλλά και τους καλόπιστους όσων αναφέρουν τέτοια υποτιθέμενα γεγονότα.
Έχω γράψει για τα λεγόμενα «ρωσικά εγκλήματα πολέμου» στη Μαριούπολη , την Μπούχα και το Κραματόρσκνωρίτερα φέτος, και προτρέπω τους αναγνώστες να επιστρέψουν και να διαβάσουν αυτά τα άρθρα και να ελέγξουν, ξανά, τις πηγές. Πιο πρόσφατα (3 Αυγούστου), η Διεθνής Αμνηστία, σε μια αποκαλυπτική και ίσως απροσδόκητη στιγμή αληθινών εκθέσεων, όρισε την Ουκρανία και τον ουκρανικό στρατό ως υπεύθυνους για εγκλήματα πολέμου και τρομοκρατία, χρησιμοποιώντας τους αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες, συμπεριλαμβανομένου του εξαναγκασμού αμάχων να γίνουν συγκεκριμένοι στόχοι Ρωσικός στρατός, κάτι που έκαναν στο εργοστάσιο χάλυβα στη Μαριούπολη, αν και οι περισσότερες δυτικές πηγές μέσω ενημέρωσης αγνοούν την αλήθεια και εξακολουθούν να κατηγορούν τους Ρώσους.Με ένα ευέλικτο και ενθουσιώδες δυτικό σώμα Τύπου, η συνεχής ροή της ουκρανικής προπαγάνδας κατακλύζει τα αμερικανικά νοικοκυριά όλες τις ώρες της ημέρας…και αυτό περιλαμβάνει το τμήμα ειδήσεων του Fox News, το οποίο μπορεί να είναι ο χειρότερος παραβάτης.
Όμως, καθοδηγώντας από τη γεωπολιτική και στρατηγική συζήτηση, το ζήτημα των εγκλημάτων πολέμου και την πορεία των στρατιωτικών εκστρατειών -είτε οι Ουκρανοί προχωρούν πέρα από το Χάρκοβο είτε οι Ρώσοι υπερασπίζονται επιτυχώς τη Χερσώνα- πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να επικεντρωθούμε σε μια πιο θεμελιώδη και ιδεολογικό ερώτημα, το οποίο, καταθέτω, πρέπει να αναγκαστεί να πλαισιώσει αυτή τη σύγκρουση και πώς τη βλέπουμε.
Μόλις πρόσφατα, τόσο το παραδοσιακό καθολικό περιοδικό The Remnant όσο και το The Saker δημοσίευσαν την πιο συνοπτική και προσιτή στον γενικό αναγνώστη περίληψη της σύγκρουσης στην Ουκρανία, τι σημαίνει στην πραγματικότητα σε παγκόσμιο και ιδεολογικό επίπεδο. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πράγματι ένας πόλεμος αντιπροσώπων για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δυτική Ευρώπη. αλλά το βαθύτερο νόημά του πρέπει να γίνει κατανοητό και κατανοητό. Διότι οι επιπτώσεις του επηρεάζουν την ιστορία και τα ίδια τα θεμέλια αυτού που ονομάσαμε δυτικό χριστιανικό πολιτισμό.
Το άρθρο τιτλοφορείται: «Η σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας είναι θρησκευτική» και ο συγγραφέας είναι ο Έμετ Σουίνι, ένας δημοσιευμένος ιστορικός και συγγραφέας. Το μεταφέρω εδώ παρακάτω:
Η σύγκρουση μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας είναι θρησκευτική
Emmet Sweeney • The Remnant • 24 Αυγούστου 2022
Ο πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία - ο οποίος φέρνει την Ουκρανία ως αντιπρόσωπο της συλλογικής Δύσης εναντίον της Ρωσίας - είναι κατά κύριο λόγο ιδεολογικός ή θρησκευτικός, με τη Ρωσία να εκπροσωπεί ό,τι έχει απομείνει από τη χριστιανική Ευρώπη και τη «Δύση» δεν αντιπροσωπεύει μια ολοκληρωμένη ιδεολογία που απεχθάνεται τη θρησκεία γενικά και ο χριστιανισμός ειδικότερα. Αυτή η δήλωση μπορεί να ακούγεται περισσότερο, δεδομένου του γεγονότος ότι ορισμένοι Δυτικοί –αν και λιγότερο καθημερινά– εξακολουθούν να βλέπουν τη «Δύση», (βασικά την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική) ως χριστιανική και τη Ρωσία ως κομμουνιστική ή κρυπτοκομμουνιστική. Αλλά αυτό δεν ισχύει πλέον, και δεν συμβαίνει εδώ και αρκετό καιρό.Στην πραγματικότητα, τα τριάντα χρόνια που έχουν περάσει από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, έχουν δει μια πλήρη αντιστροφή των ρόλων. η συλλογική Δύση είναι τώρα ένα ολοκληρωμένο και επιθετικό αντιθρησκευτικό μπλοκ εξουσίας που επιδιώκει να εξηγήσει την αντιχριστιανική και αντιανθρώπινη ιδεολογία της στον υπόλοιπο κόσμο. Και η Ρωσία απεχθάνεται από την κυρίαρχη ελίτ της Δύσης ακριβώς επειδή αντικαταστάθηκε σε αυτή τη διαδικασία και έχει προχωρήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση: αφού κάποτε υπήρξε ενεργός υποστηρικτής του «επιστημονικού υλισμού» και του αθεϊσμού, η Ρωσία έχει στις ορθόδοξες χριστιανικές ρίζες της και κύλησε. πίσω από τις πιο ολέθριες πολιτικές και συμπεριφορές της σοβιετικής εποχής.
Για να δείξουμε την αλήθεια αυτού, πρέπει να δούμε την ιστορία της Ρωσίας και την αλληλεπίδρασή της με τη Δύση από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Μέχρι το 1991, όταν η Σοβιετική Ένωση καταργήθηκε επίσημα, σαφές ότι η Δύση είχε κερδίσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Η ίδια η Ρωσία, υπό τον νέο της πρόεδρο Μπόρις Γέλτσιν, κήρυξε ανοιχτά το τέλος όλων των εχθροπραξιών. Οι δορυφόροι της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη είχαν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο και οι αυτόνομες δημοκρατίες εντός της Σοβιετικής Ένωσης είχαν τη δυνατότητα να ανακηρύξουν ανεξάρτητες χώρες. Το παλιό σοβιετικό σύστημα κρατικής ιδιοκτησίας καταργήθηκε επίσημα και σχεδόν πάντα ιδιωτικοποιήθηκαν. Ο Τύπος και τα ΜΜΕ γενικότερα απαλλάχτηκαν από κάθε λογοκρισία και μπορούσαν πλέον να λένε ό,τι ήθελαν. Η Ρωσία υπό τον Γέλτσιν άπλωσε το χέρι της φιλίας προς τη Δύση – μια χειρονομία που δεν ανταποκρίθηκε και τελικά σνόμπαρε η Δύση.
Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία λογική εξήγηση άλλη από το να υποθέσουμε μια υποβόσκουσα πολιτιστική/θρησκευτική αντιπάθεια προς τη Ρωσία και τον λαό της από την πλευρά ενός μεγάλου τμήματος της πλουτοκρατίας που κυριαρχεί στη Δύση.
Η ευφορία του 1991 σύντομα υποχώρησε και η δεκαετία του 1990 αποδείχθηκε μια καταστροφική δεκαετία για τη Ρωσία και τον λαό της. Πρώτα και κύρια, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αποδείχθηκε καταστροφική. Ψηφίστηκε νόμος που απαγόρευε στους ξένους να αγοράσουν ρωσικές επιχειρήσεις κοινής ωφελείας και βιομηχανίες. μόνο οι Ρώσοι μπορούσαν να το κάνουν. Δυστυχώς, κανείς στη Ρωσία, μέχρι τότε κομμουνιστική χώρα, δεν είχε χρήματα. Ωστόσο, ορισμένες ομάδες εντός της χώρας –κυρίως εθνοτικές Εβραίοι– είχαν σημαντικές και πλούσιες διασυνδέσεις στο εξωτερικό. Αυτά κανόνισαν να στείλουν κεφάλαια στη Ρωσία με σκοπό την αγορά των κρατικών βιομηχανιών της χώρας.Απελπισμένη για όσα δολάρια και ευρώ θα μπορούσε να βάλει στα χέρια της, η κυβέρνηση Γέλτσιν πούλησε αυτές τις βιομηχανίες για ένα μικρό κλάσμα της πραγματικής τους αξίας. (Οι φυσικοί πόροι της Ρωσίας και μόνο την καθιστούν δυνατή μια από τις πλουσιότερες χώρες στον πλανήτη). Οι αγοραστές των εν λόγω βιομηχανιών έγιναν οι διαβόητοι «ολιγάρχες», που λεηλάτησαν συστηματικά τη χώρα για σχεδόν δέκα χρόνια, σε αυτό που περιγράφεται ως η μεγαλύτερη πράξη στην ιστορία. Αντί να οργώσουν κάποια από τα κέρδη πίσω στις επιχειρήσεις, οι ολιγάρχες εξήγησαν σχεδόν όλα, εξαθλιώνοντας τόσο τους υπαλλήλους τους όσο και τη χώρα γενικότερα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού άρχισαν να αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες.Πολλοί πλησίασαν την πείνα και πολλοί πέθαναν από υποθερμία κατά τη διάρκεια των πικρών ρωσικών χειμώνων. Ορισμένοι κρατικοί υπάλληλοι αμείβονταν με λάχανα και υπολογίζεται ότι η Ρωσία υπέστη περισσότερους από πέντε εκατομμύρια θανάτους μεταξύ 1991 και 2000 . Όμως, οι θάνατοι από όλες τις αιτίες, συμπεριλαμβανομένων των δολοφονιών, των αυτοκτονιών, του αλκοολισμού και του εθισμού στα ναρκωτικά, αυξήθηκαν. Η Ρωσία ήταν μια χώρα που διαλύθηκε και ο πληθυσμός άρχισε να πέφτει κατακόρυφα.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ένα κίνημα ανεξαρτησίας της Τσετσενίας, που υποκινήθηκε από κονδύλια από τη Σαουδική Αραβία και (δήθεν) τη Δύση, ξεκίνησε μια βίαιη εκστρατεία κατά των ρωσικών αρχών. Ακολούθησε ένας άγριος πόλεμος, ο οποίος στοίχισε δεκάδες χιλιάδες ζωές και τελικά είχε ως αποτέλεσμα το 1997 να αναγνωρίσει ο Γέλτσιν μια ημι-ανεξάρτητη Τσετσενία. Κινήματα ανεξαρτησίας άρχισαν να εμφανίζονται σε άλλες αυτόνομες περιοχές και ήταν σαφές ότι η ίδια η Ρωσία βρισκόταν στα πρόθυρα της διάλυσης.
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών, η στάση της Δύσης ή αυτών που ελέγχουν τη Δύση ήταν εντυπωσιακή. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, μέχρι τότε στα χέρια λίγων μεγάλων εταιρειών, ήταν σχεδόν χαρούμενα στην αναφορά τους για το τραύμα της Ρωσίας. Στα βάσανά του, ο ρωσικός λαός έγινε ο πισινός του σκιωδών φρονημάτων της Δύσης . Και πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ήταν ακριβώς στη δεκαετία του 1990 που οι διαφημιστικές εταιρείες ξεκίνησαν μαζική «εξωτερική ανάθεση» των βιομηχανιών τους σε άλλες, και λιγότερο δαπανηρές, τοποθεσίες. Ολόκληρα εργοστάσια μαζί με τα μηχανήματα και την τεχνολογία τους εξάγονταν μαζικά , κυρίως στην Κίνα. Σχεδόν τίποτα δεν πήγε στη Ρωσία.Αυτό παρά το γεγονός ότι η Κίνα συνέχισε να είναι μια κομμουνιστική και μάλιστα ολοκληρωμένη χώρα. Ούτε η σφαγή της πλατείας Τιενανμέν (1989) και η επακόλουθη καταστολή δεν μπορούσαν να σταματήσουν τον ενθουσιασμό της αμερικανικής πλουτοκρατίας για εξαγωγικές εργασίες και αγορές. Έτσι η Ρωσία, που είχε απλώσει το χέρι της φιλίας προς τη Δύση, και είχε επιτρέψει στους υποταγμένους λαούς να απελευθερωθούν, συνέχισε να αντιμετωπίζεται ως εχθρός και ουσιαστικά λεηλατήθηκε από τα δυτικά συμφέροντα, ενώ η Κίνα που δεν έκανε κάτι τέτοιο, αντιμετωπιζόταν πλέον ως ευνοούμενος. εμπορικός και επιχειρηματικός εταίρος. Πώς να εξηγήσετε μια τόσο εκπληκτική ανισότητα;
Παράλληλα με τις οικονομικές του μεταρυθμίσεις, ο Πούτιν επέβλεψε την αναβίωση της ρωσικής ορθόδοξης πίστης.
Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία λογική εξήγηση άλλη από το να υποθέσουμε μια υποβόσκουσα πολιτιστική/θρησκευτική αντιπάθεια προς τη Ρωσία και τον λαό της από την πλευρά ενός πολύ μεγάλου τμήματος της πλουτοκρατίας που κυριαρχεί στη Δύση. Προτείνω ότι αυτή είναι η περίπτωση, και η θρησκεία της Ρωσίας βρίσκεται στη ρίζα του.
Κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής, ο Χριστιανισμός καταπνίγηκε στη Ρωσία και σε όλο το σοβιετικό μπλοκ. Στη χειρότερη περίπτωση, υπό τον Λένιν και τον Στάλιν, το κομμουνιστικό καθεστώς σφαγίασε χριστιανούς. Τα θύματα ήταν κυρίως Ορθόδοξοι, αλλά οι Χριστιανοί κάθε δόγματος υπέφεραν. Ακόμη και μετά το θάνατο του Στάλιν και στη δεκαετία του 1980, η θρησκεία συνέχισε να διώκεται. Όλα τα παιδιά έπρεπε να παρακολουθήσουν μαθήματα αθεΐσμου, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Χριστιανισμός και η θρησκευτική πίστη γενικότερα κοροϊδεύονταν. Μέχρι το τέλος του κομμουνισμού, η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ένα μικρό απομεινάρι του πρώην εαυτού της υπό τους Τσάρους, αλλά αυτό σύντομα άρχισε να αλλάζει. Οι κακούχιες γέννησαν μια πνευματική αναβίωση.από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς και άλλοι κλάδοι του Χριστιανισμού, άρχισαν να γνωρίζουν αξιοσημείωτη ανάπτυξη. Ωστόσο, μόλις την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα,
Ο Πούτιν είχε καταλάβει μια ανώτερη θέση στην κυβέρνηση Γέλτσιν και αναμφίβολα θεωρούνταν από τους ολιγάρχες, τους πραγματικούς άρχοντες της Ρωσίας εκείνη την εποχή, ως ένα ασφαλές ζευγάρι χέρια στο οποίο θα μπορούσαν να βασιστούν για να συνεχίσουν τις πολιτικές που τους επέτρεψαν να λεηλατήσουν τη χώρα για σχεδόν μια δεκαετία. Διορίστηκε Πρωθυπουργός στις 9 Αυγούστου 1999 και, μόλις τέσσερις μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο, ασκούσε καθήκοντα Προέδρου της Ρωσίας, μετά την απροσδόκητη παραίτηση του Μπόρις Γέλτσιν. Οι προεδρικές εκλογές στις 20 Μαρτίου 2000 κέρδισε εύκολα ο Πούτιν με 53% των ψήφων. Ένας λόγος για τη δημοτικότητα του Πούτιν ήταν ότι θεωρήθηκε ισχυρός ηγέτης κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Πολέμου της Τσετσενίας, ο οποίος ξεκίνησε την 7ηΑύγουστος 1999, δύο μόλις μέρες πριν τον διορισμό του στην πρωθυπουργία. Ο πόλεμος τελείωσε τον Απρίλιο του 2000, με την Τσετσενία και πάλι μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, μια νίκη που ενίσχυσε τη φήμη του Πούτιν ως ισχυρού άνδρα, πρόθυμου και ικανού να αποκαταστήσει τη σταθερότητα και να επιβάλει τον νόμο.
Τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Πούτιν έδειξε ότι οι κυβερνώντες πλουτοκράτες είχαν εξαπατηθεί πάρα πολύ αν τον φαντάζονταν ότι ήταν υπό τον έλεγχό τους και μέρος της ομάδας τους. Αντίθετα, ο νέος πρόεδρος άρχισε να σπάει την εξουσία τους. Η επόμενη δεκαετία έγινε μάρτυρας μιας σειράς νομικών υποθέσεων και δίκες που άφησαν ορισμένους από τους ολιγάρχες στη φυλακή και άλλους αναγκάστηκαν να πληρώσουν σημαντικές αποζημιώσεις. Άλλοι, αναμφισβήτητα οι πιο εγκληματίες, διέφυγαν από τη χώρα και τα περιουσιακά τους στοιχεία κατασχέθηκαν. Η διάρρηξη της εξουσίας των ολιγαρχών, μαζί με αυτή της «ρωσικής μαφίας» που επέβαλε τη διεφθαρμένη κυριαρχία τους, άρχισαν να αποκαθιστούν κάποια μορφή κανονικότητας.
Το 2013, ο ρωσικός «νόμος για την προπαγάνδα των ομοφυλοφίλων», που περιγράφεται ως «Προστασία των παιδιών από πληροφορίες επιβλαβείς για την υγεία και την ανάπτυξή τους», απαγόρευσε ρητά τις παρελάσεις Gay Pride, καθώς και άλλες μορφές LGBT, όπως και βιβλία. φυλλάδια, που προσπαθούσαν να ομαλοποιήσουν την ομοφυλοφιλία και να επηρεάσουν τα παιδιά στη στάση τους απέναντι στην ομοφυλοφιλία.
Παράλληλα με τις οικονομικές του μεταρυθμίσεις, ο Πούτιν επέβλεψε την αναβίωση της ρωσικής ορθόδοξης πίστης. Σε μια πράξη βαριά συμβολική, πραγματοποίησε μια επίσκεψη στον μεγάλο ορθόδοξο μοναστικό οικισμό του Αγίου Όρους στην Ελλάδα το 2001, μόλις ένα χρόνο από την προεδρία του. Αν και αυτή η απόπειρα έπρεπε να ματαιωθεί λόγω καταιγίδας που έριξε στο έδαφος το ελικόπτερο του, και μια δεύτερη προσπάθεια το 2004 παρομοίως σταμάτησε όταν έπρεπε να επιστρέψει στη Ρωσία για να αντιμετωπίσει την πολιορκία του Σχολείου Μπεσλάν, τελικά έφτασε στο Όρος το 2005. Εκεί. δημιούργησε έναν δεσμό με τους μοναχούς που άλλαξε την κοινότητά τους και επηρέασε τις ζωές των απλών Ρώσων. Ξεκίνησε ένα σημαντικό πρόγραμμα ανέγερσης εκκλησιών και ο αριθμός των παρευρισκόμενων στην εκκλησία άρχισε να αρχίζει.Ο Πούτιν κατέστησε σαφές ότι θεωρούσε την Ορθοδοξία ως εθνική θρησκεία της Ρωσίας και ότι η Εκκλησία είχε ευνοϊκή νομική θέση. Και τέτοιες συμβολικές χειρονομίες υποστηρίχθηκαν από νέα νομοθεσία που άρχισε να μεταμορφώνει τη ρωσική κοινωνία: οι νόμοι της χώρας για τις αμβλώσεις, που μέχρι τότε ήταν από τους πιο φιλελεύθερους στον κόσμο, έγιναν αυστηρότεροι. Τον Οκτώβριο του 2011, το ρωσικό κοινοβούλιο ψήφισε νόμο που περιγράφει τις αμβλώσεις στις πρώτες 12 εβδομάδες της εγκυμοσύνης, με εξαίρεση έως και 22 εβδομάδες εάν η εγκυμοσύνη ήταν αποτέλεσμαβιασμός. Ο νέος νόμος καθιστούσε επίσης υποχρεωτική μια περίοδο αναμονής από δύο έως επτά ημέρες πριν να πραγματοποιηθεί μια άμβλωση, για να επιτρέψει στη γυναίκα να «αναθεωρήσει την απόφασή της».
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η απεικόνιση της Ρωσίας στα δυτικά μέσα ενημέρωσης μετατράπηκε από μια εικόνα συγκατάβασης σε απόλυτη εχθρότητα. Ήδη από το 2005, οι μελετητές Ira Straus και Edward Lozansky παρατήρησαν μια έντονη αρνητική κάλυψη για τη Ρωσία στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, αντιπαραβάλλοντας το αρνητικό αίσθημα των μέσων ενημέρωσης με το σε μεγάλο βαθμό θετικό συναίσθημα του αμερικανικού κοινού και της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Καθώς η Ρωσία παρουσίαζε αυξανόμενα σημάδια χριστιανικής αναγέννησης, έτσι και τα μέσα ενημέρωσης στη Δύση έγιναν όλο και πιο εχθρικά. Μόνο σπάνια, ωστόσο, οι δημοσιογράφοι επιτέθηκαν ανοιχτά στη Ρωσία για τον «εκχριστιανισμό» της. Συνήθως, οι αρθρογράφοι, έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι μεγάλος αριθμός ανθρώπων στη Δύση συνέχισαν να αυτοχαρακτηρίζονται ως χριστιανοί, απεικόνισαν τα αντιρωσικά σχόλιά τους ως αποτέλεσμα της «επιθετικότητας», της «διαφθοράς» ή της «έλλειψης δημοκρατίας» της Ρωσίας. Όλα αυτά όμως άλλαξαν με τον νέο νόμο περί αμβλώσεων του 2011. Τώρα οι επιθέσεις κατά της Ρωσίας έγιναν ρητά ιδεολογικές. Οι Ρώσοι, μας είπαν, καταπίεζαν τις γυναίκες και γύριζαν την πλάτη τους στην «πρόοδο».
Μόλις το 2013, ωστόσο, η αντιρωσική ρητορική έγινε υπερβολική. Εκείνο το έτος, το ρωσικό κοινοβούλιο ψήφισε τον λεγόμενο νόμο «Gay Propaganada». Το νομοσχέδιο, που περιγράφεται ως «Προστασία των παιδιών από πληροφορίες επιβλαβείς για την υγεία και την ανάπτυξή τους», απαγόρευε ρητά τις παρελάσεις Gay Pride, καθώς και άλλες μορφές υλικού LGBT, όπως βιβλία και φυλλάδια, που προσπαθούσαν να ομαλοποιήσουν την ομοφυλοφιλία και να επηρεάσουν τα παιδιά στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Στην πραγματικότητα, από το 2006 περίπου, πολλές περιφέρειες στη Ρωσία είχαν επιβάλει τις δικές τους τοπικές απαγορεύσεις σε τέτοιο υλικό, αν και αυτοί οι κανόνες δεν είχαν καμία ισχύ εκτός της δικής τους δικαιοδοσίας. Το νομοσχέδιο, το οποίο υπεγράφη σε νόμο από τον Πούτιν στις 30 Ιουνίου 2013, ήταν εξαιρετικά δημοφιλές και πέρασε από το ρωσικό κοινοβούλιο ομόφωνα, με μία μόνο αποχή. Αλλά ο αντίκτυπος στη Δυτικήnomenklatura που αποτελούν τους θυρωρούς της αποδεκτής γνώμης, ήταν άμεση. Σχεδόν ομόφωνα, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν τώρα να συγκρίνουν τον Πούτιν με τον Αδόλφο Χίτλερ. ήταν ένας «τραμπάς», ένας «φασίστας», ένας «δολοφόνος». Μεταξύ των κρίσεων οργής που βράζει, έγινε ο πισινός της καυστικής σάτιρας. Επιλέχτηκε για τον ρόλο ενός κακού του Τζέιμς Μποντ, δολοφονώντας και βασανίζοντας συστηματικά όσους κρατούσε μνησικακία. Υπάρχουν ακόμη και στοιχεία, ομολογουμένως κάπως περιστασιακά, ότι φορείς της Δυτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όπως η CIA και η MI5, ενεπλάκησαν ενεργά στην αντιρωσική προπαγάνδα.
Η συλλογική «Δύση» δεν θα μπορούσε να αγνοεί τους κινδύνους της ανάμειξής της στις υποθέσεις της Ουκρανίας.
Η επίδραση αυτού του κατακλυσμού δαιμονοποίησης στους απλούς Δυτικούς άρχισε να φαίνεται σύντομα: Ενώ το 2006 μόνο το 1% των Αμερικανών απαριθμούσε τη Ρωσία ως τον «χειρότερο εχθρό της Αμερικής» μέχρι το 2019, το 32% των Αμερικανών, συμπεριλαμβανομένου του 44% των Δημοκρατικών ψηφοφόρων, συμμεριζόταν αυτή την άποψη. Ωστόσο, μόνο το 28% των Ρεπουμπλικανών συμφώνησε. μια αξιοσημείωτη αντιστροφή απόψεων. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι, παραδοσιακά το πιο θρησκευτικό και εθνικιστικό στοιχείο του αμερικανικού πολιτικού χάσματος, θεωρούσαν τους Ρώσους ως τη μεγαλύτερη απειλή. τώρα ήταν οι λιγότερο ή μη θρησκευόμενοι (και πιο φιλο-ΛΟΑΤ) Δημοκράτες που είχαν αυτή τη γνώμη.
Αλλά οι δυτικές ελίτ δεν περιόρισαν τις προσπάθειές τους να εξοργίσουν τα συντακτικά στους Times του Λονδίνου ή στην Washington Post : Οι οικονομικές κυρώσεις τώρα άρχισαν να συζητούνται. Υπήρξαν άμεσες εκκλήσεις για μποϊκοτάρισμα των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, που πραγματοποιήθηκαν τον Φεβρουάριο του 2014 στο Σότσι της Ρωσίας. Ενώ το κάλεσμα για μποϊκοτάζ γενικά αντιστάθηκε από αθλητές, πολλοί δυτικοί πολιτικοί αρνήθηκαν να παρευρεθούν και η ρωσοφοβική θερμοκρασία στα δυτικά μέσα ενημέρωσης ανέβηκε. Και τα πράγματα επρόκειτο να γίνουν πολύ χειρότερα.
Το 2010 ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, με καταγωγή από το ρωσόφωνο Ντόνετσκ, εξελέγη Πρόεδρος της Ουκρανίας, νικώντας την πρωθυπουργό Γιούλια Τιμοσένκο, σε αυτό που κρίθηκε από τους διεθνείς παρατηρητές ως ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Τον Νοέμβριο του 2013 ο Γιανουκόβιτς καθυστέρησε την υπογραφή μιας εκκρεμούς συμφωνίας σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με το σκεπτικό ότι η κυβέρνησή του ήθελε να διατηρήσει οικονομικούς δεσμούς με τη Ρωσία, καθώς και με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα, η Ρωσία είχε ένα πιο ευνοϊκό πρόγραμμα διάδοσης δανείου από αυτό που ήταν έτοιμη να προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση.Αυτό οδήγησε σε διαμαρτυρίες και την κατάληψη της Πλατείας Ανεξαρτησίας του Κιέβου, μια σειρά εκδηλώσεων που ονομάστηκαν «το Euromaidan» από εκείνους που ήταν υπέρ της ευθυγράμμισης της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ μερικές φορές φαινόταν ότι οι διαμαρτυρίες θα σβήσουν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σχεδόν από την αρχή υπήρξε μια συντονισμένη προσπάθεια από μέρους των δυτικών πολιτικών για να συνεχιστούν. Ξεκινώντας στις αρχές Δεκεμβρίου, αρκετοί πολιτικοί από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες πραγματοποίησαν ταξίδια «ενισχύοντας το ηθικό» στην πλατεία και ακολούθησαν, στις 15 Δεκεμβρίου, η άφιξη των Αμερικανών γερουσιαστών John McCain και Chris Murphy. Στο συγκεντρωμένο πλήθος, ο Μακέιν λέει ότι «είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε τον δίκαιο σκοπό σας».Οι Ρώσοι, από την πλευρά τους, καταδίκασαν την «ωμή ανάμιξη» της Αμερικής στις υποθέσεις της Ουκρανίας. Ο Μακέιν θέλει ότι «είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε τον δίκαιο σκοπό σας». Οι Ρώσοι, από την πλευρά τους, καταδίκασαν την «ωμή ανάμιξη» της Αμερικής στις υποθέσεις της Ουκρανίας. Ο Μακέιν θέλει ότι «είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε τον δίκαιο σκοπό σας». Οι Ρώσοι, από την πλευρά τους, καταδίκασαν την «ωμή ανάμιξη» της Αμερικής στις υποθέσεις της Ουκρανίας.
Η Βικτώρια Νούλαντ, τότε ο Βοηθός Υπουργός Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις στην κυβέρνηση Ομπάμα, έφτασε στην Ουκρανία λίγο αργότερα και αμέσως άρχισε να ανακαλύπτει τις φλόγες μιας ήδη ασταθούς κατάστασης. Σε ομιλία μετά από ομιλία υποσχέθηκε στους διαδηλωτές και στους ταραχοποιούς ότι η Αμερική ήταν πίσω τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στις αρχές Φεβρουαρίου 2014 η Ουκρανία φαινόταν να βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αντικυβερνητικών διαδηλωτών και αστυνομικών προκάλεσαν πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Φοβούμενος για τη ζωή του, στις 21 Φεβρουαρίου ο Γιανουκόβιτς έφυγε από την πρωτεύουσα, ταξιδεύοντας αρχικά στην Κριμαία και τελικά στη Ρωσία.Στο Κίεβο εγκαταστάθηκε αμέσως μια νέα προσωρινή κυβέρνηση, που επέλεξε η Νούλαντ, και ήταν έντονα αντι-Ρωσική.
Η στροφή του Γιανουκόβιτς προς τη Ρωσία θεωρήθηκε από το «ξύπνημα» κατεστημένο στην Ουάσιγκτον ως ένδειξη ότι η Ουκρανία ακολούθησε τη Ρωσία για να υιοθετήσει μια ολοένα και πιο φιλική προς τους χριστιανούς κοινωνικής καλλιέργειας. κάτι που οι «φιλελεύθεροι» και οι «προοδευτικοί» στην Ουάσιγκτον περιφρονούσαν.
Όταν εξετάζουμε τις ενέργειες της Αμερικής και της συλλογικής Δύσης αυτή τη στιγμή, πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ουκρανία ήταν μια βαθιά διχασμένη κοινωνία. Η μισή χώρα, περίπου η βόρεια και η δυτική, θεωρεί τον εαυτό της ως Ουκρανό και είναι ιστορικά ανταγωνιστική προς τη Ρωσία. Το άλλο μισό, κυρίως το νότο και το ανατολικό, είναι φιλορώσο και θεωρεί τον εαυτό του ταυτόχρονα ως Ουκρανό και Ρώσο. Μια ματιά στον εκλογικό χάρτη της χώρας καταδεικνύει αυτή τη διαίρεση με τον πιο γραφικό τρόπο, γιατί ήταν το ρωσικό τμήμα της χώρας, το νότιο και το ανατολικό, που έφεραν στη συντριπτική πλειοψηφία του Γιανουκόβιτς στην εξουσία. Υποστηρίζοντας μια βίαιη τροπή της τελευταίας, η αμερικανική κυβέρνηση έριχνε σκόπιμο το βάρος της στο αντι-ρωσικό μισό του πληθυσμού.Και είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι η πολιτική ελίτ στην Ουάσιγκτον δεν καταλάβαινε τι έκανε. Έπρεπε να ξέρουν ότι έκαναν εμφύλια διαμάχες –αν όχι καθαρό εμφύλιο πόλεμο– μια απόλυτη βεβαιότητα.
Η εμφύλια διαμάχη δεν άργησε να έρθει. Καθώς οι αντικυβερνητικοί όχλοι στο Κίεβο βρίσκονταν στη διαδικασία να εκδιώξουν τον Γιανουκόβιτς, μεγάλες διαμαρτυρίες κατά του πραξικοπήματος άρχισαν να συμβαίνουν στα νότια και τα ανατολικά. Η Κριμαία, η οποία ήταν συντριπτική ρωσική και είχε μεταφερθεί στη δικαιοδοσία του Κιέβου μόλις το 1954 από τον Χρουστσόφ, διεξήγαγε δημοψήφισμα, με αποτέλεσμα το 97% των ψήφων υπέρ της επανένωσης με τη Ρωσία. Ο Πούτιν, εξωργισμένος από τις αμερικανικές ενέργειες στο Κίεβο, αποδέχθηκε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και της επισήμανσης της επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία.Ταυτόχρονα, πόλεις και κωμοπόλεις σε όλο το νότιο και ανατολικό τμήμα της χώρας, είδαν μαζικές «αντι-Μαϊντάν» διαδηλώσεις, με πολλούς ανθρώπους να ζητήσουν από την Ουκρανία και ένωση με τη Ρωσία. Το νέο καθεστώς που διορίστηκε από την Ουάσιγκτον στο Κίεβο αντέδρασε με δύναμη. Σαράντα επτά φιλορώσοι διαδηλωτές στην Οδησσό πολιορκήθηκαν στο κτίριο του Συνδικάτου της πόλης και κάηκαν μέχρι θανάτου από όχλο νεοναζί. Βλέποντας πώς πήγαιναν τα πράγματα, οι εθνικές ρωσικές επαρχίες («Περιφέρειες») του Λουγκάνσκ και του Ντόνετσκ διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους και ετοιμάστηκαν να αμυνθούν.Αυτό γρήγορα κλιμακώθηκε σε πόλεμο πλήρους κλίμακας και τα επόμενα δύο χρόνια περίπου 14.000 άνθρωποι, κυρίως Ρώσοι πολίτες, έχασαν τη ζωή τους, καθώς η κυβέρνηση του Κιέβου αγωνίστηκε για να επιστρέψει τις δύο επαρχίες στην Ουκρανία.
Οι μάχες στο Λούγκανσκ και το Ντόνετσκ (το «Ντονμπάς») αποκλιμακώθηκαν μετά την υπογραφή της λεγόμενης Συμφωνίας Μινσκ 2 το 2015. Αυτή η συμφωνία, με τη μεσολάβηση της Ρωσίας, των ΗΠΑ και του ΟΗΕ, προέβλεπε έναν βαθμό αυτονομίας για την δύο αποσχισθείσες επαρχίες, καθώς και αναγνώριση και σεβασμό για τη ρωσική γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Η συμφωνία ζητούσε επίσης την άμεση παύση κάθε στρατιωτικής δράσης.
Οι παρελάσεις «Pride» των ομοφυλόφιλων έγιναν τακτικό χαρακτηριστικό της ζωής στο Κίεβο, όπου, αν και ήταν σαφώς αντιδημοφιλείς στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, έλαβαν τεράστια υποστήριξη και προστασία από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Αν είχε λάβει πλήρως η συμφωνία του Μινσκ, είναι πολύ πιθανό όλες οι εχθροπραξίες να τελειώσει, αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Η νέα κυβέρνηση στο Κίεβο, της οποίας από τον Μάιο του 2014 επικεφαλής ήταν ο Πέτρο Ποροσένκο, δεν έκανε καμία προσπάθεια να τηρήσει τις διατάξεις της Συμφωνίας. Αντίθετα, η ρωσική γλώσσα, μέχρι τότε μια από τις επίσημες γλώσσες της Ουκρανίας, υποβιβάστηκε και η ρωσική κουλτούρα γενικά υποβαθμίστηκε. Ακόμη χειρότερα, κανένας από αυτούς που είχαν διαπράξει φόνο στην Οδησσό και άλλο δεν οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη και οι νεοναζιστικές πολιτοφυλακές που ήταν υπεύθυνες για αυτές τις φρικαλεότητες ενσωματώθηκαν στην πραγματικότητα στον ουκρανικό στρατό.Το χειρότερο από όλα, συνεχίστηκαν οι σποραδικοί βομβαρδισμοί πολιτικών στόχων στο Λουγκάνσκ και το Ντόνετσκ – για τα επόμενα έξι χρόνια.
Επαναλαμβάνω; η συλλογική «Δύση» δεν θα μπορούσε να αγνοεί τους κινδύνους της ανάμειξής της στις υποθέσεις της Ουκρανίας. Αυτή ήταν μια βαθιά διχασμένη χώρα. το να επέμβει για λογαριασμό του ενός τμήματος της χώρας σε βάρος του άλλου δεν θα μπορούσε να μην βαθύνει τους διαχωρισμούς και τελικά να προκαλέσει τη διάλυση του κράτους. Το ότι η Δύση πήρε το μέρος του αντιρωσικού μισού πληθυσμού ήταν απολύτως σε αρμονία με τον ολοένα και πιο υστερικό τόνο της αντιρωσικής ρητορικής στα δυτικά μέσα ενημέρωσης τα χρόνια πριν από την επανάσταση του Μαϊντάν. Και μπορούμε να πάρουμε με λίγο αλάτι την ιδέα ότι η Νούλαντ και η κυβέρνηση Ομπάμα ασχολούνταν με τη «διαφθορά» στο καθεστώς Γιανουκόβιτς: η Αμερική είναι και ήταν πάντα με πολύ φιλικούς όρους με κυβερνήσεις πολύ πιο διεφθαρμένες, βίαιες και ολοκληρωτικές από αυτήν του Γιανουκόβιτς.
Θα πρότεινα ότι ο πραγματικός λόγος, ή σίγουρα ένας εξαιρετικά σημαντικός λόγος, για την αποστολή της Νούλαντ ήταν ότι η στροφή του Γιανουκόβιτς προς τη Ρωσία θεωρήθηκε από το κατεστημένο στην Ουάσιγκτον ως ένδειξη ότι η Ουκρανία θα ακολουθούσε τη Ρωσία για να υιοθετήσει μια Ρωσία. κάτι που οι «φιλελεύθεροι» και οι «προοδευτικοί» στην Ουάσιγκτον περιφρονούσαν . Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι μία από τις πρώτες ενέργειες του Ποροσένκο ως Προέδρου της Ουκρανίας ήταν να ανοίξει για το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας του Τζορτζ Σόρος και ταυτόχρονα να υποστηρίξει την καθιέρωση της εισαγωγικής LGBT στο εκπαιδευτικό σύστημα.Οι παρελάσεις «Pride» των ομοφυλόφιλων έγιναν τακτικό χαρακτηριστικό της ζωής στο Κίεβο, όπου, αν και ήταν σαφώς αντιδημοφιλείς στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, έλαβαν τεράστια υποστήριξη και προστασία από τις δυνάμεις ασφαλείας.
Ο Emmet Sweeney είναι ο συγγραφέας πολλών έργων που ασχολούνται με προβλήματα στην ιστορία της αρχαίας Εγγύς Ανατολής.
(Αναδημοσίευση από το My Corner
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου