ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο για τον όρο «What Russia Got Wrong» αποφέρει πολλές συμμετοχές. Ωστόσο, μια γρήγορη αναζήτηση για τον όρο "What America Got Wrong" αποφέρει μια μάλλον αραιή λίστα. Αυτό είναι κατανοητό αφού η αφήγηση στη Δύση ήταν ότι η Ρωσία χάνει στις διεθνείς σχέσεις. Επίσης, οι δεξαμενές σκέψης των Ηνωμένων Πολιτειών (ΗΠΑ) και οι κυβερνητικές μελέτες προσανατολίζονται στην ανάλυση της Ρωσίας, ως ανταγωνιστικής χώρας, και όχι τόσο στο πώς είναι η κατάσταση στις ΗΠΑ. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτές συχνά αναφέρονται ως προς την ανάγκη για περισσότερα χρήματα για διάφορα στρατιωτικά προγράμματα των ΗΠΑ. Μπορεί, επομένως, να είναι χρήσιμο να εξετάσουμε μερικά θέματα και να δούμε πώς τα πηγαίνουν οι ΗΠΑ.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ Η ΑΜΕΡΙΚΗ: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ
Στο εξής, φαίνεται ότι έχει περάσει καιρός να εξετάσουμε ορισμένες σημαντικές ελλείψεις που έχουν γίνει εμφανείς στην αμερικανική προσπάθεια να παραμείνουν μια μεγάλη ή η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη. Πολλά από αυτά τα στοιχεία έχουν προβληθεί πρόσφατα σε δημόσιες συζητήσεις και αποτελούν σημαντικά ζητήματα όσον αφορά τα όπλα και τη στρατιωτική δύναμη.
Οι ΗΠΑ συνέχισαν να προμηθεύονται όπλα που πολλοί επικριτές θεωρούν ότι δεν ταιριάζουν στη σύγχρονη εποχή ή ότι είναι απλά απαρχαιωμένα. Αυτά τα όπλα είναι γενικά πολύ ακριβά και εμποδίζουν τη μετατόπιση κεφαλαίων σε καλύτερες χρήσεις. Τα συνήθη παραδείγματα είναι τα αεροπλανοφόρα, τα μαχητικά αεροσκάφη stealth, τα παράκτια πολεμικά πλοία και ούτω καθεξής. Αντίθετα, οι ΗΠΑ θα έπρεπε να έχουν αλλάξει τη χρηματοδότηση και την προσπάθεια σε υπερηχητικούς πυραύλους, ηλεκτρονικό πόλεμο, συστήματα αεράμυνας και ίσως πιο προηγμένα υποβρύχια. Έτσι, οι ΗΠΑ έχουν πραγματικά ένα «κενό πυραύλων» να αντιμετωπίσουν. Το κακό όνομα που απέκτησε η αεράμυνα με το επεισόδιο «Star Wars» υπό τον Πρόεδρο Ρίγκαν καθυστέρησε τη δουλειά σε αυτόν τον τομέα για πολλά χρόνια. Τώρα φαίνεται ότι τουλάχιστον μία ξένη χώρα, η Ρωσία, προηγείται σημαντικά από τις ΗΠΑ σε εξοπλισμό αεράμυνας.
Επιπλέον, πριν από πολύ καιρό οι ΗΠΑ δημιούργησαν περίπου 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι βάσεις ήταν χρήσιμες στις ημέρες της διπλωματίας των κανονιοφόρων και όταν η ηγεμονία των ΗΠΑ απαιτούσε εκτεταμένη προετοιμασία για στρατιωτική δράση οπουδήποτε σε όλο τον κόσμο. Τότε και τώρα αυτές οι βάσεις απαιτούν πολύ ανθρώπινο δυναμικό και χρηματοδότηση για να λειτουργήσουν, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο ότι εξυπηρετούν ουσιαστικό σκοπό σε αυτήν την εποχή. Άλλες χώρες έχουν αναλάβει τη αγγαρεία της καταπολέμησης των πειρατών και του βομβαρδισμού σε κρησφύγετα τρομοκρατών. Η προσπάθεια των ΗΠΑ θα μπορούσε να περιοριστεί σημαντικά.
Το σύστημα των ΗΠΑ για την ανάπτυξη νέων όπλων και την παραγωγή όπλων έχει υποφέρει από το γεγονός ότι δεν «κερδίζει το μεγαλύτερο τζάμπα». Συχνά επισημαίνεται ότι οι ΗΠΑ ξοδεύουν για όπλα πολλές φορές από ό,τι κάνουν άλλες χώρες, αλλά δεν φαίνεται να αποκτούν περισσότερα ή καλύτερα όπλα ως αποτέλεσμα. Μάλλον ολόκληρο το σύστημα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια επιλογή θα ήταν να επιστρέψουμε στη διαχείριση ορισμένων δικών του εργοστασίων από τον στρατό, όπως στις μέρες των οπλοστασίων. Ίσως ένα κομμάτι της κρατικής ιδιοκτησίας θα παρείχε κάποιο ανταγωνισμό που λείπει πολύ τώρα. Οι πολιτικοί απαιτούν ακόμη και από τον στρατό να αγοράσει όπλα που δεν θέλει - ουσιαστικά προκαλώντας τη θεωρία ότι ο σκοπός του Υπουργείου Άμυνας είναι να ξοδέψει πολλά χρήματα και όχι απαραίτητα να κερδίσει πολέμους.
Οι ΗΠΑ τρέχουν με δανεικά χρήματα και με δανεικό χρόνο, καθώς η επίδραση του πετροδολαρίου φθείρεται. Ο στρατός θα χρειαστεί να μειωθεί όταν έρθει η κρίση, αλλά δεν φαίνεται ότι έχει γίνει αρκετή σκέψη και σχεδιασμός για την προετοιμασία για εκείνη την ημέρα.
Υπάρχουν άλλοι τομείς που σχετίζονται με τον στρατό όπου τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν καλά για τις ΗΠΑ. Ορισμένα από αυτά αναλύονται σε ένα βιβλίο από έναν πρώην υπουργό Άμυνας, τον Christopher C. Miller. Το ένα σχετίζεται με χαμηλούς αριθμούς προσλήψεων, όπου μια αμφιλεγόμενη, αλλά ίσως χρήσιμη, λύση θα ήταν η επαναφορά της καθολικής στρατιωτικής θητείας. Αυτό θα μπορούσε στην πραγματικότητα να είναι ένας συνδυασμός πολλών ειδών στρατιωτικής και πολιτικής δημόσιας υπηρεσίας, συμπεριλαμβανομένης μιας αναθεωρημένης και διευρυμένης ιδέας του Civilian Conservation Corps (CCC).
Αυτό φέρνει στο μυαλό μια άλλη λεωφόρο για την εκπαίδευση νέων νεοσύλλεκτων σε διάφορες δεξιότητες και επίσης για να διορθώσει ένα κενό στην ιστορική διατήρηση: Για παράδειγμα, την αποκατάσταση του τελευταίου μεγάλου ατμόπλοιου που κατασκευάστηκε στην Αμερική, των SS Ηνωμένες Πολιτείες. Κατασκευάστηκε ως επιβατηγό πλοίο, αλλά με τη δυνατότητα να μετατραπεί σε στρατιωτικό πλοίο σε περίπτωση πολέμου. Ως εκ τούτου, σχεδιάστηκε ως πολύ πυρίμαχο και είχε πολύ γρήγορη ταχύτητα. Θα μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί ως εκπαιδευτικό πλοίο σε όλες τις πτυχές λειτουργίας και συντήρησης, με τους απόφοιτους να έχουν καλύτερο βιογραφικό για την αναζήτηση εργασίας στο Ναυτικό και την Ακτοφυλακή των ΗΠΑ, αλλά και στην τεράστια αρμάδα κρουαζιερόπλοιων που πλέουν σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν σχετικά λίγα σημαντικά επιβατικά πλοία που διατηρούνται σήμερα, αυτή η προσπάθεια θα έσωζε ένα από τα κορυφαία σημεία της αμερικανικής μηχανικής και κατασκευής, εκτός από την ανάπτυξη ενός στελεχών ειδικευμένων εργαζομένων που θα μπορούσαν επίσης να αναλάβουν θέσεις εργασίας που σχετίζονται με την επισκευή υποδομής των ΗΠΑ.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ Η ΑΜΕΡΙΚΗ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ
Αυτή η κατηγορία περιέχει έναν αριθμό στοιχείων που πρέπει να αναθεωρηθούν. Μια τέτοια είναι η αντίληψη ότι κάθε χώρα χρειάζεται να έχει μια κεντρική τράπεζα. Παραβλέπεται το γεγονός ότι οι ΗΠΑ λειτουργούσαν χωρίς κεντρική τράπεζα για περίπου 72 χρόνια. Η Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών έληξε το 1841 και η επόμενη κεντρική τράπεζα έφτασε μόλις το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα το 1913. Τώρα που οι ΗΠΑ λειτουργούν κάτω από ένα σύστημα κεντρικής τράπεζας για έναν αιώνα, φαίνεται μέρος της φυσικής τάξης και σχεδόν κανείς δεν το αμφισβητεί. Το κοινό των ΗΠΑ αμφισβήτησε έντονα την ιδέα τον 19οΑιώνας. Το θέμα είναι ότι οι ΗΠΑ μεγάλωσαν από μια μικρή δύναμη σε ίσως τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο στο ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη την περίοδο πολέμησε τον Εμφύλιο και τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο χωρίς να έχει κεντρική τράπεζα. Οι οικονομικοί πανικοί πριν από το 1913 προσφέρθηκαν ως μερική δικαιολογία για τη σύσταση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, αλλά η Μεγάλη Ύφεση και πολλές υφέσεις σημειώθηκαν από τότε που αποκαταστάθηκε η κεντρική τράπεζα. Οι ΗΠΑ βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε μια κατάσταση «Μεγάλης Φούσκας» και η κεντρική τράπεζα δεν φαίνεται να ξέρει τι να κάνει γι' αυτό. Το όλο σύστημα δεν λειτουργεί σωστά.
Ένα άλλο οικονομικό ζήτημα είναι αυτό της τραπεζικής κλασματικών αποθεματικών. Τα μάτια των περισσότερων λαών γυαλίζουν με την αναφορά αυτού του όρου και σπάνια συζητείται στα οικονομικά εγχειρίδια. Ουσιαστικά, η τραπεζική κλασματικών αποθεματικών είναι όταν οι τράπεζες δανείζουν χρήματα που δεν έχουν. Όταν οι τράπεζες γράφουν μια επιταγή για την παροχή δανείου, μόνο ένα μικρό μέρος της επιταγής υποστηρίζεται από οποιοδήποτε είδος χρημάτων σε κατάθεση στην τράπεζα. Οι τράπεζες μπορούν να δημιουργήσουν χρήματα από τον αέρα και τα χρήματα αργότερα καταστρέφονται όταν το δάνειο εξοφληθεί. Αυτή η ρύθμιση υποτίθεται ότι χρειαζόταν όταν η γεωργία αποτελούσε σημαντικό μέρος της οικονομίας και χρειάζονταν επιπλέον κεφάλαια την εποχή της συγκομιδής. Οι ΗΠΑ έχουν ξεπεράσει αυτή την κατάσταση εδώ και πολλά χρόνια, αλλά το κλασματικό σύστημα συμβάλλει στην ταχεία αύξηση του χρήματος σε περιόδους πληθωρικότητας, όταν πολλές εταιρείες θέλουν να επεκταθούν ή να ξεκινήσουν δραστηριότητες, και οι επενδυτές δανείζονται χρήματα για να παίξουν στο χρηματιστήριο. Αυτό οδηγεί σε φυσαλίδες όπως το dotcom, το περίβλημα και η "φούσκα όλων" που βιώνουμε τώρα. Οι φυσαλίδες τελικά έσκασαν. Έτσι, η έναρξη της κεντρικής τραπεζικής δεν εξάλειψε πραγματικά τους πανικούς των 19ου αιώνα, αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι τους έκανε χειρότερους. Έχουν γραφτεί βιβλία για την αιτία και τη θεραπεία των προβλημάτων της τραπεζικής κλασματικών αποθεματικών, αλλά σχεδόν τίποτα δεν έχει γίνει γι' αυτό.
Αν και συνήθως δεν αποκαλείται «χρηματοδότηση», το πρόβλημα των μονοπωλίων είναι ένα μόνιμο ερεθιστικό για τις περισσότερες οικονομίες. Η λύση των ΗΠΑ ήταν η ψήφιση διαφόρων αντιμονοπωλιακών νόμων, η διάλυση τεράστιων οργανισμών και η αναδιάρθρωση ορισμένων βιομηχανιών. Για παράδειγμα, τόσο η Standard Oil όσο και η American Telephone and Telegraph χωρίστηκαν σε πολλά μικρότερα κομμάτια. Οι σιδηρόδρομοι και οι αεροπορικές εταιρείες τέθηκαν υπό ρύθμιση. Οι τράπεζες αναδιαρθρώθηκαν σε χωριστές εμπορικές και επενδυτικές τραπεζικές οντότητες. Χωριστές ήταν και οι μεσιτείες. Ωστόσο, μερικά από αυτά πέτυχαν, αλλά μερικά από αυτά όχι. Η διάλυση του πετρελαίου και του τηλεφώνου λειτούργησε, αλλά, τα τελευταία χρόνια, αυτές οι βιομηχανίες άρχισαν να αναδιοργανώνονται σε τεράστιες επιχειρήσεις. Ο κανονισμός για τις μεταφορές δεν λειτούργησε, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορούσε να καθορίσει τιμές και υπηρεσίες και να συμβαδίσει με την τεχνολογική πρόοδο, έτσι έγιναν αλλαγές. Οι τράπεζες τελικά ξεπέρασαν τον αντιμονοπωλιακό διαχωρισμό και συγχώνευσαν εμπορικές, επενδυτικές, χρηματιστηριακές και πιστωτικές κάρτες σε άλλες τεράστιες επιχειρήσεις. Οι μεταρρυθμίσεις της δεκαετίας του 1930, που θεσπίστηκαν ως διόρθωση του σκηνικού που οδήγησε στη Μεγάλη Ύφεση, καταργήθηκαν και η κατάσταση επανήλθε σε αυτήν της δεκαετίας του 1920. Δεν αποτελεί έκπληξη, αυτό, μαζί με τα τραπεζικά ελαττώματα, οδήγησε ξανά στην πρόσφατη άνθηση και τις υπερβολές της δεκαετίας του 1920. Κάτι που θα οδηγήσει, ίσως, στη Μεγάλη Ύφεση II. μαζί με τα τραπεζικά ελαττώματα, οδήγησε ξανά στην πρόσφατη άνθηση και υπερβολές της δεκαετίας του 1920. Κάτι που θα οδηγήσει, ίσως, στη Μεγάλη Ύφεση II. μαζί με τα τραπεζικά ελαττώματα, οδήγησε ξανά στην πρόσφατη άνθηση και υπερβολές της δεκαετίας του 1920. Κάτι που θα οδηγήσει, ίσως, στη Μεγάλη Ύφεση II.
Είναι επίσης κοινό πλέον να κατηγορούμε την παγκοσμιοποίηση για πολλά από τα δεινά που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ. Η απώλεια των εργοστασίων αφέθηκε να προχωρήσει χωρίς σοβαρή μελέτη πιθανών παρενεργειών. Η ιδέα ότι οι εργάτες χάλυβα μπορούσαν να βρουν νέες θέσεις εργασίας αμέσως όταν έκλεινε το εργοστάσιο ήταν πάντα φανταστική. Αυτό ίσχυε ιδιαίτερα σε τοποθεσίες όπου το εργοστάσιο ήταν ο κύριος εργοδότης και ήταν μεγάλη απόσταση από οποιοδήποτε μέρος με θέσεις εργασίας. Η έλλειψη τεράστιων εργοστασίων και έμπειρων εργατών μπορεί επίσης να καταστρέψει οποιαδήποτε στρατιωτική κινητοποίηση.
Ένα τελευταίο οικονομικό πρόβλημα που οι ΗΠΑ επέτρεψαν να ξεφύγει από τον έλεγχο είναι το εθνικό χρέος. Η γνώμη εμπειρογνωμόνων προτείνει ότι το συνολικό δημόσιο χρέος πρέπει να διατηρηθεί κάτω από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ). Το σύνολο των ΗΠΑ είναι πλέον πάνω από το ΑΕΠ και γίνεται όλο και πιο μπροστά κάθε χρόνο με τα επαναλαμβανόμενα δημοσιονομικά ελλείμματα. Αυτό καθιστά πιο δύσκολη κάθε χρόνο την εξεύρεση λύσης. Κάθε προτεινόμενη λύση, στην πραγματικότητα, μάχεται σθεναρά από μία ή περισσότερες ομάδες ειδικών συμφερόντων και το αποτέλεσμα είναι αδιέξοδο. Καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν έχει θεσπιστεί ή πραγματοποιηθεί.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ Η ΑΜΕΡΙΚΗ: ΜΕΤΑΦΟΡΑ
Τα προφανή λάθη εδώ περιλαμβάνουν την αποσύνθεση του συστήματος διακρατικών και αμυντικών αυτοκινητοδρόμων λόγω έλλειψης συντήρησης και αποτυχίας συμπλήρωσης των κρίκων που λείπουν από το σύστημα. Τα διακρατικά σχέδια σχεδιάστηκαν την εποχή του Προέδρου Αϊζενχάουερ για να ταιριάζουν με την κατανομή του πληθυσμού και την οικονομική δραστηριότητα εκείνη την εποχή. Αυτή η κατανομή έχει αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του 1950, αλλά οι αυτοκινητόδρομοι δεν συνέχισαν. Για παράδειγμα, το I-66 θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από την Ουάσιγκτον, DC και μετά στο Οχάιο αντί να αφήνει μεγάλα κενά πρωτόγονων δρόμων ανάμεσα σε τμήματα υπερ-εθνικών οδών. Λείπουν σύνδεσμοι μεταξύ του Ντένβερ και του Σολτ Λέικ Σίτι, μεταξύ του Ντένβερ και του Ντάλας και πολλών άλλων μεγάλων πόλεων.
Επιπλέον, ο σχεδιασμός των διακρατικών τα οδήγησε στα κέντρα των πόλεων αντί να τα παρακάμψει. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι αυτοκινητόδρομοι είναι υπερπλήρεις από επιβάτες. Αυτό αποτρέπει την ομαλή ροή της κυκλοφορίας μεταξύ των κρατών, που ήταν ο αρχικός λόγος για τους αυτοκινητόδρομους. Επίσης, πολλές από τις διαδρομές προς ή μέσω των πόλεων δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Για παράδειγμα, το I-95 κατασκευάστηκε στην Ουάσιγκτον, DC, και στη συνέχεια σταμάτησε, με ένα μεγάλο κενό πριν συνεχίσει στην άλλη πλευρά της πόλης. Αυτό αναγκάζει την κυκλοφορία να περιφέρεται στην πόλη χρησιμοποιώντας το Capital Beltway, κάνοντας περισσότερη συμφόρηση και μικρότερες ταχύτητες, εκτός από τη σπατάλη καυσίμων.
Σε αυτή την περίπτωση, μια πιθανή λύση θα μπορούσε να ήταν η κατασκευή ενός ξεχωριστού υπερ-εθνικού δρόμου που βρίσκεται ακριβώς στα δυτικά του I-95, σχεδιασμένου να αποφεύγει τόσο την τοπική κυκλοφορία όσο και την επιβατική κίνηση. Θα επέτρεπε την ελεύθερη ροή της κυκλοφορίας μεταξύ του Μέιν και της Φλόριντα, εξυπηρετώντας έτσι τόσο πολιτικό όσο και στρατιωτικό σκοπό. Επομένως, αυτός ο αυτοκινητόδρομος θα μπορούσε να είχε ονομαστεί «Στρατιωτικός Δρόμος Νούμερο Ένα» (MR-1). Το αρχικό διακρατικό σύστημα υπό τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ σχεδιάστηκε επίσης για να υποστηρίζει οποιαδήποτε πιθανή στρατιωτική χρήση.
Μια άλλη πτυχή των μεταφορών όπου η Αμερική έχασε αφορούσε τους σιδηρόδρομους. Θα έπρεπε να είχε σχεδιαστεί και κατασκευαστεί ένα «Διακρατικό Σιδηροδρομικό Σύστημα» μαζί με τους αυτοκινητόδρομους. Τα τρένα μεγάλων αποστάσεων αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τα φορτηγά μεγάλων αποστάσεων, καθώς πρέπει να περάσουν από τα κέντρα των πόλεων. Αυτό δημιουργεί αργή κίνηση των εμπορευμάτων και αυξημένο κίνδυνο όταν συμβαίνουν ατυχήματα. Οι ειδήσεις είναι γεμάτες ιστορίες για τρένα που εκτροχιάζονται μέσα σε πόλεις και κατά συνέπεια πετάνε επικίνδυνα υλικά στο νερό και τον αέρα. Υπάρχουν επίσης συνεχείς αριθμοί ατυχημάτων σε διασταυρώσεις βαθμού, που θα έπρεπε να είχαν εξαλειφθεί σε ένα διακρατικό σιδηροδρομικό σύστημα.
Η έλλειψη μεγάλης κλίμακας προγραμμάτων κατασκευής μεταφορών στις ΗΠΑ μπορεί να φανεί σε δύο περιπτώσεις όπου οι ΗΠΑ θα έπρεπε να έχουν διαπρέψει: την κατασκευή κρουαζιερόπλοιων και την κατασκευή υπερηχητικών αεροσκαφών. Οι εταιρείες κρουαζιερόπλοιων πρέπει τώρα να παραγγέλνουν τα μεγάλα πλοία τους από ναυπηγεία στην Ευρώπη, ειδικά από τη Νορβηγία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία. Δεν πρόκειται για χώρες με χαμηλούς μισθούς, επομένως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για την έλλειψη ναυπηγικής στις ΗΠΑ. Επιπλέον, αν και οι Ευρωπαίοι κατασκεύασαν ένα υπερηχητικό αεροσκάφος πριν από πολλά χρόνια, αυτό δεν ακολουθήθηκε από τις ΗΠΑ. Η δικαιολογία ήταν το πρόβλημα ηχητικής έκρηξης και η προφανής έλλειψη εμπορικής κερδοφορίας. Τώρα, με τη μεγάλη και αυξανόμενη κίνηση που περνάει από τους ωκεανούς, θα φαινόταν επιθυμητό να έχουμε ένα ταχύτερο μέσο ταξιδιού.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ Η ΑΜΕΡΙΚΗ: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ένας σημαντικός παράγοντας που σπάνια καλύπτεται στη βιβλιογραφία για την εθνική ασφάλεια είναι ο αντίκτυπος του εθνικού πολιτισμού και των διαφόρων πτυχών του, ιδιαίτερα της θρησκείας και των σεξουαλικών κανόνων και πρακτικών. Υπάρχει σχετικά λίγη συζήτηση στα άρθρα δημόσιας εξωτερικής πολιτικής για το εάν η θρησκεία ή η έλλειψή της, ή η μορφή και ο τύπος της κάνουν διαφορά στη συνολική έκταση της εθνικής ισχύος στις διεθνείς σχέσεις. Ορισμένα από τα ερωτήματα σχετίζονται με το εάν μια χώρα κερδίζει έχοντας μια θρησκεία να προωθήσει ορισμένους κώδικες συμπεριφοράς που υποστηρίζουν κανόνες που επιβάλλει ταυτόχρονα η κυβέρνηση. Μετά από αυτό, ποιος είναι ο αντίκτυπος της ύπαρξης μιας «κρατικής θρησκείας» ως κομβικού σημείου για την προώθηση τόσο των εκκλησιαστικών όσο και των κρατικών συμφερόντων;
Τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ υπήρξαν σε διάφορες εποχές «χριστιανικές» χώρες και και οι δύο σε διαφορετικούς χρόνους ήταν «μεταχριστιανικές» χώρες. Γενικά, και πολύ χοντρικά, η Ρωσία κατά τη Σοβιετική περίοδο βρισκόταν στο «μεταχριστιανικό» στρατόπεδο, ενώ οι ΗΠΑ στο «χριστιανικό». Στη συνέχεια, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, και οι δύο χώρες άλλαξαν πλευρά. Αυτό κάνει κάποια διαφορά; Μπορεί να υπάρχουν δύο προσεγγίσεις στην απάντηση: Πρώτον, η Σοβιετική Ένωση τελικά διαλύθηκε και το θέμα είναι αν οι πολιτικές για τον πολιτισμό μπορεί να είχαν κάποια σχέση με αυτό το τέλος. Δεύτερον, πριν από δεκαετίες δημοσιεύτηκε μια επιστημονική εργασία με θέμα το σεξ και τον πολιτισμό από έναν Άγγλο μελετητή στην Οξφόρδη και το Κέμπριτζ. Η εξέτασή του μπορεί να βοηθήσει στην εξέταση των τρεχόντων ζητημάτων που σχετίζονται με τον πολιτισμό. Μια περίληψη των ευρημάτων του έχει ως εξής, παρμένη από το εξώφυλλο του βιβλίου:
«Αρχικά δημοσιεύτηκε από την Oxford Press το 1934, ο JD Unwin διεξήγαγε αυτή τη μελέτη ορόσημο για 86 πολιτισμούς μέσα σε 5000 χρόνια ιστορίας και βρήκε μια θετική συσχέτιση μεταξύ του πολιτισμικού επιτεύγματος ενός λαού και του σεξουαλικού περιορισμού που παρατηρεί. Η απόδειξη είναι ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι ελεύθερες να επιλέξουν είτε να επιδείξουν μεγάλη ενέργεια είτε να απολαύσουν τη σεξουαλική ελευθερία. Φαίνεται ότι δεν μπορούν να κάνουν και τα δύο για περισσότερες από μία γενιές. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία δεν περιέχει ούτε ένα παράδειγμα πολιτισμού μιας ομάδας εκτός και αν ήταν απολύτως μονογαμική, ούτε υπάρχει κανένα παράδειγμα μιας ομάδας που διατηρεί τον πολιτισμό της αφού έχει υιοθετήσει λιγότερο αυστηρά έθιμα».
Αυτός ο τομέας της επιστημονικής έρευνας έχει λάβει ελάχιστη προσοχή στα μεγάλα περιοδικά που ασχολούνται με τις διεθνείς σχέσεις και την εθνική ασφάλεια. Θα ήταν σημαντικό να ελέγξετε τη μελέτη Unwin και τις άλλες πτυχές που σχετίζονται με αυτήν. Ισχύουν ακόμη τα ευρήματά του; Σε ποιο βαθμό οι οπαδοί του «μεταχριστιανικού» στρατοπέδου «υιοθέτησαν λιγότερο αυστηρά έθιμα»; Εάν το έκαναν, και τα ευρήματα του Unwin εξακολουθούν να ισχύουν, τότε οι χώρες που έχουν περάσει «μεταχριστιανικά» θα βρεθούν σε μειονεκτική θέση στον διεθνή ανταγωνισμό.
Ο πολιτισμός μετατρέπεται σε πόλεμο, όπως ψυχολογικοί, οικονομικοί, χημικοί, βιολογικοί, νομικοί και άλλοι πόλεμοι μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Αυτή την εβδομάδα ο πρόεδρος της Ρωσίας έδωσε μια ομιλία στην οποία αποδοκίμασε τη Δύση για τις επιθέσεις της στον ρωσικό πολιτισμό, τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και άλλες εκκλησίες. Κατήγγειλε συγκεκριμένα την αντιμετώπιση της οικογενειακής ζωής από τη Δύση και τις διάφορες σεξουαλικές συμπεριφορές.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ Η ΑΜΕΡΙΚΗ: ΗΓΕΜΟΝΙΑ
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθεί επί του παρόντος να διατηρήσει ή να κρέμεται από την έκταση του ηγεμονικού ελέγχου που έχει σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Οι προηγούμενες ενότητες αυτού του άρθρου εξετάζουν πολλά στοιχεία που πάνε στραβά και πόσο δύσκολο θα είναι για τις ΗΠΑ να είναι επιτυχείς. Υπάρχουν ακόμη περισσότερα προβλήματα που δεν συζητούνται, όπως η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση. Η κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον φαίνεται τυφλή στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ διολισθαίνουν σε μια μορφή απομονωτισμού. Άλλες χώρες ακολουθούν όλο και περισσότερο το δικό τους δρόμο και αρνούνται να λάβουν εντολές από την Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ επιλέγουν μάχες με τη Ρωσία και την Κίνα ταυτόχρονα - αγνοώντας το γεγονός ότι οι ΗΠΑ θα χάσουν τον διαγωνισμό.
Ωστόσο, ακόμη και τμήματα του κατεστημένου των ΗΠΑ αρχίζουν προφανώς να αισθάνονται ότι όλα δεν πάνε καλά, γιατί το τελευταίο τεύχος του Foreign Affairs δημοσίευσε ένα άρθρο του Andrew J. Bacevich που περιέχει μερικές σκληρές αλήθειες:
«Ένας συνδυασμός τρομακτικής ανισότητας και απερίσκεπτης ασυδοσίας εξηγεί γιατί μια τόσο τεράστια και πλούσια προικισμένη χώρα βρίσκεται ανίκανη να αντιμετωπίσει τη δυσλειτουργία στο εσωτερικό και τις κρίσεις στο εξωτερικό. Η στρατιωτική ισχύς δεν μπορεί να αντισταθμίσει την απουσία εσωτερικής συνοχής και κυβερνητικής αυτοπειθαρχίας. Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τακτοποιήσουν το σπίτι τους, έχουν ελάχιστες ελπίδες να ασκήσουν παγκόσμια ηγεσία - πολύ λιγότερο επικρατώντας σε έναν κυρίως φανταστικό ανταγωνισμό που φέρνει τη δημοκρατία ενάντια στην απολυταρχία».
Βιβλιογραφικές αναφορές:
Στρατιώτης Γραμματέας , Christopher C. Miller, Center Street, 2023
The End of Alchemy: Money, Banking, and the Future of the Global Economy , Mervyn King, WW Norton, 2016α
Sex and Culture , JD Unwin, Oxford University Press, 1934
Κατάσταση του Έθνους (προσφώνηση στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση), Βλαντιμίρ Πούτιν, Πρόεδρος της Ρωσίας, 21 Φεβρουαρίου 2023
The Reckoning That Wasn't: Why America Remains Trapped by False Dreams of Hegemony , Andrew J. Bacevich, Foreign Affairs , Τόμος 102, Αριθμός 2, Μάρτιος/Απρίλιος 2023
http://enaasteri.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου