ΕΒΡΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ,ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ,ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ!!! ΜΕΡΟΣ Β΄

ΜΕΡΟΣ Β΄ Καθ. Andrew Fraser
Έθνη και Εθνότητα
Όταν συζητά την έννοια της εθνικότητας, ο Wolfe απορρίπτει «τη λεγόμενη έννοια του έθνους creedal» σύμφωνα με την οποία ένα έθνος «ενώνεται γύρω από ένα σύνολο προτάσεων που οι creedalists θεωρούν καθολικά αληθινές ή τουλάχιστον πρακτικά επωφελείς για όλους και τόσο εύκολα αποδεκτές από όλους.

 

 ” Στόχος του είναι τα «εξισωτικά θέματα και οι συζητήσεις για τα δικαιώματα» που είναι χαρακτηριστικά του mainstream αμερικανικού πολιτικού λόγου». Παραδέχεται, ωστόσο, ότι το επιχείρημά του «δεν αποκλείει πολιτικές ή κοινωνικές δοξασίες που χρησιμεύουν για την ένωση ενός λαού». Δίνει ως παράδειγμα μιας «καθολικής αληθινής δήλωσης» την πρόταση ότι «ο Ιησούς είναι Κύριος», υποστηρίζοντας ότι «ασφαλώς χρησιμεύει για να ενώσει τους ανθρώπους ενός χριστιανικού έθνους». Ο Wolfe ισχυρίζεται ότι «ο Χριστιανισμός είναι η αληθινή θρησκεία» ως ένα άλλο παράδειγμα μιας παγκόσμιας έγκυρης πνευματικής πρότασης. [1] Αναρωτιέται κανείς αν και πώς αναγνωρίστηκε αυτή η πνευματική αλήθεια κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών πολέμων του δέκατου έβδομου αιώνα στην Ευρώπη ή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα.

Ο Wolfe αναγνωρίζει ότι τέτοιες χριστιανικές προτάσεις δεν μπορούν και δεν χρησιμεύουν ως « θεμέλιο για τα έθνη». [2] Το ερώτημα τότε, φυσικά, γίνεται: Ποιο είναι το θεμέλιο ή η βάση για την εθνότητα, χριστιανική ή άλλη; Δυστυχώς, ο Wolfe δεν δίνει ποτέ μια σαφή απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Το εξώφυλλο του βιβλίου του Wolfe με την εικόνα ενός σταυρού που εκπέμπουν δέσμες φωτός πάνω σε έναν χάρτη των κάτω σαράντα οκτώ Ηνωμένων Πολιτειών υποδηλώνει ότι το έργο του θα επικεντρωθεί σε έναν Αμερικανό η εκδοχή του χριστιανικού εθνικισμού. Αλλά, όπως παρατηρεί ένας από τους επικριτές του, «το εσωτερικό του 478 σελίδων του τόμου του λέει μια πολύ διαφορετική ιστορία. Πράγματι, η Αμερική σχεδόν δεν εμφανίζεται στα πρώτα εννέα [από τα δέκα] κεφάλαια, και πολλά από αυτά που γράφει θα μπορούσαν να εφαρμοστούν σε οποιοδήποτε χριστιανικό (με το οποίο εννοεί προτεσταντικό) έθνος».

Για τον Wolfe, είναι αξίωμα ότι «κάθε χριστιανικό έθνος αναγνωρίζει τον Θεό ως τον δημιουργό των εθνών γενικά και ως τον προνοητικό δημιουργό του συγκεκριμένου έθνους τους». Όμως οι «καθολικές αλήθειες του Χριστιανισμού δεν ακυρώνουν την εθνική ιδιαιτερότητα. Κάθε χριστιανικό έθνος έχει έναν ξεχωριστό τρόπο ζωής». Είναι αλήθεια, λέει, «ότι οι συγχριστιανοί, ανεξαρτήτως εθνικότητας, είναι ενωμένοι πνευματικά , ως συμμέλη της βασιλείας του Θεού». Αλλά αυτό «είναι κυρίως μια ουράνια ή εσχατολογική σχέση, που γίνεται δυνατή από τη χάρη, όχι από τη φύση». Η πνευματική αδελφότητα κάνει τον άνθρωπο «κατάλληλο για ουράνιοτο βασίλειο» δεν είναι κατάλληλο για να παρέχει τα πρακτικά εργαλεία (όπως μια κοινή γλώσσα) που επιτρέπουν την καθημερινή συνεργασία μεταξύ ατόμων και οικογενειών που είναι αναγκαία «για την απόκτηση του πλήρους φάσματος των αγαθών που απαιτούνται για να ζήσουμε καλά σε αυτόν τον κόσμο». [4]

Ενώ ο Wolfe αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα κάθε έθνους, εντοπίζει τις πηγές αυτής της ιδιαιτερότητας σε μια «βιωμένη εμπειρία» που μοιράζονται όλοι, μια «αίσθηση οικειότητας με ένα συγκεκριμένο μέρος και τους ανθρώπους σε αυτό». Αυτή η «αίσθηση του εαυτού μας » δεν είναι «ριζωμένη…σε αφαιρέσεις ή δικαστικούς κανόνες (π.χ. ίση προστασία) ή δηλώσεις αλήθειας». Φαίνεται να μην παρατηρεί ότι θεμελιώνει το επιχείρημά του σε μια γενική «αλήθεια», που ισχύει για όλα τα έθνη, τις φυλές και τους λαούς, πριν και μετά την πτώση. Όλοι μας, Χριστιανοί και μη, μοιραζόμαστε «μια προ-αναστοχαστική, προτασιακή αγάπη για τον εαυτό μας, που προέρχεται από στοργές μεταξύ των γενεών, την καθημερινή ζωή και την παραγωγική δραστηριότητα που συνδέει μια κοινωνία νεκρών, ζωντανών και αγέννητων. ” Η ιδιαιτερότητα, για τον Wolfe, είναι μια ιδιότητα που συνδέεται «σε έναν λαόστη θέση του .» Περιγράφει την ανησυχία του για τη «βιωμένη εμπειρία» συγκεκριμένων λαών σε συγκεκριμένους τόπους ως «ένα είδος φαινομενολογικής τοπογραφίας». [5]

Παραδέχεται ότι «η ιδέα ενός έθνους είναι διαβόητα δύσκολο να προσδιοριστεί και η αναγνώριση αληθινών εθνών είναι εξίσου δύσκολη». Αλλά φροντίζει να αρνηθεί ότι η εθνικότητα μπορεί ή πρέπει να προσδιοριστεί «με βάση μια σύγχρονη ρατσιστική αρχή». Αποκηρύσσει κάθε υπόνοια ότι η θέση του είναι «ένα επιχείρημα «λευκού εθνικισμού». Κατά την άποψή του, «ο χαρακτηρισμός «λευκό», όπως χρησιμοποιείται σήμερα, εμποδίζει και αποσπά την προσοχή των ανθρώπων από το να αναγνωρίζουν και να ενεργούν για τις ομάδες-ανθρώπους τους». Έχοντας απορρίψει την έννοια της φυλής, ο Wolfe χρησιμοποιεί στη συνέχεια «τους όρους εθνότητα και έθνος σχεδόν συνώνυμα», αν όχι απαραίτητα με μεγάλη συνέπεια. Η χρήση των όρων ως συνωνύμων προκαλεί ιδιαίτερα σύγχυση όταν ανακοινώνει ότι θα χρησιμοποιήσει το « έθνος…να τονίσει την ενότητα του συνόλου» αφού «κάθε ομάδα ανθρώπων έχει εσωτερικές διαφορές» (π.χ. αυτές που βασίζονται στην τάξη) «αν και κανένα έθνος (για να το πούμε σωστά) δεν αποτελείται από δύο ή περισσότερες εθνότητες». [6] Οι περισσότεροι αναγνώστες, υποψιάζομαι, θα εκλάμβαναν την τελευταία παρατήρηση για να υπονοήσουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει αμερικανικό έθνος. Τελικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα δεν αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα διαφορετικών εθνοτήτων (για να μην αναφέρουμε τις «φυλές»);

Αλλά ο Wolfe σχεδόν αμέσως αρχίζει να μπερδεύει το ζήτημα της εθνικής και εθνικής ταυτότητας. «Η εθνότητα, ως κάτι βιωμένο », δηλώνει, «είναι η εξοικείωση με τους άλλους που βασίζεται στην κοινή γλώσσα, ήθη, έθιμα, ιστορίες, ταμπού, τελετουργίες, ημερολόγια, κοινωνικές προσδοκίες, καθήκοντα, έρωτες και θρησκεία». Όλα αυτά επιτρέπουν την επικοινωνία και την ολοκλήρωση κοινών έργων. Τι γίνεται με τους δεσμούς αίματος; Σύμφωνα με τον Wolfe, ενώ μια «κοινότητα αίματος» μπορεί να είναι «κρίσιμη για την εθνικότητα. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι δεσμοί αίματος είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας της εθνότητας». Προτιμά να σκέφτεται την εθνότητα ή τα έθνη ως συνάρτηση της «ψυχής» ή της «πνευματικής αρχής». [7]

Αντίστοιχα, «οι δεσμοί αίματος δεν καθορίζουν άμεσα τα όρια της εθνότητας κάποιου. Αντίθετα, κάποιος έχει εθνοτικούς δεσμούς στοργής επειδή ο συγγενής του ζούσε με άλλους συγγενείς στο ίδιο μέρος». Με άλλα λόγια, αν οι συγγενείς ενός Νότιου Λευκού ζούσαν σε ένα συγκεκριμένο μέρος δίπλα στις εκτεταμένες οικογένειες μαύρων σκλάβων ή μετόχων, θα άφηναν μαζί «ένα ίχνος του εαυτού τους και της συνεργασίας τους και των μεγάλων έργων και θυσιών τους». Και οι δύο ομάδες, οι Λευκοί και οι Μαύροι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιράζονται μια κοινή νότια ή ακόμα και αμερικανική εθνότητα, επειδή οι συλλογικοί συγγενείς τους «ανήκαν σε αυτόν τον λαό σε αυτή τη γη » και ήταν συνδεδεμένοι με έναν κοινό Volksgeist . [8]

Ο Wolfe δεν προσδιορίζει ποτέ τη δική του εθνικότητα. Αντίθετα, απομακρύνει το ζήτημα με την κοινή παρατήρηση ότι οι «λευκοί Αμερικανοί» συχνά αποδίδουν την εθνικότητα τους «σε κάποια μακρινή ευρωπαϊκή καταγωγή». Το πιο κοντινό στο να βγει από το ντουλάπι είναι όταν γράφει ότι «μπορώ να πω ότι είμαι Ιταλός, Γερμανός και Άγγλος» χωρίς να ξεκαθαρίσει αν αυτό είναι ένα αυτοβιογραφικό γεγονός ή, αντ' αυτού, απλώς ένα υποθετικό παράδειγμα τυπική λευκή αμερικανική απάντηση στο ερώτημα της προσωπικής «εθνοτικής ταυτότητας». [9] Ίσως ο Wolfe είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας τυχαίος ναυαγός του Euromutt. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να σχετίζεται με κάποιο τρόπο με την εξέχουσα αγγλο-ιρλανδική οικογένεια του Άγγλου υποστράτηγου Τζέιμς Γουλφ του δέκατου όγδοου αιώνα.

Μια φορά κι έναν καιρό (όχι πολύ καιρό πριν), κάθε αγγλοκαναδός μαθητής τραγούδησε κυριολεκτικά τους επαίνους του στρατηγού Γουλφ ως « του ατρόμητου ήρωα » που «φύτεψε τη σημαία της Βρετανίας στον εκθεσιακό χώρο του Καναδά». Ο Wolfe πέθανε στις πεδιάδες του Abraham κοντά στην πόλη του Κεμπέκ, έχοντας νικήσει τον Γάλλο στρατηγό Montcalm. Η Βρετανική Βόρεια Αμερική απαλλάχθηκε (για ένα διάστημα) από έναν επικίνδυνο αυτοκρατορικό αντίπαλο. Κατά ειρωνικό τρόπο, η νίκη του Wolfe εξομαλύνει το μονοπάτι των επαναστατημένων Αμερικανών αποίκων που ήταν έτοιμοι να σπάσουν με το βρετανικό στέμμα για να δημιουργήσουν μια δική τους ηπειρωτική αυτοκρατορία.

Πολλοί Αγγλο-Καναδοί, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, θα ήταν περήφανοι να διεκδικήσουν τον στρατηγό Wolfe ως πρόγονο. (Πράγματι, αν και δεν μπορώ να καυχηθώ για καμία τέτοια σχέση, έχω μια μεγάλη στάμπα του διάσημου πίνακα του Benjamin West με τον θάνατο του Wolfe κρεμασμένη στον τοίχο της βιβλιοθήκης μου). Ο Γουλφ του Γουέστ Πόιντ, ωστόσο, προτιμά να πιστεύει ότι η γενετική προέλευση κάποιου, ενώ «δεν είναι εντελώς άσχετο… πες λίγα για το ποιος είσαι, τουλάχιστον όσον αφορά την καθημερινότητά σου». Το πολύ, παρέχουν κάτι περισσότερο από «κάποια ήπια ενδιαφέροντα στοιχεία που χρησιμοποιείτε στη μικρή συζήτηση». [10]




Η συσχέτιση της εθνότητας κυρίως με την τοπογραφία της βιωμένης εμπειρίας έχει ως αποτέλεσμα να συσκοτίζει τη συνυφασμένη σημασία της ιστορίας, της βιολογίας και του πολιτισμού. Ο Wolfe δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις ιστορικές καταβολές ούτε για τα « εθνογενετικά συμφέροντα » των δικών του ανθρώπων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Πράγματι, γράφει ότι «Δεδομένων των φιλιών και των συναναστροφών μου με άτομα διαφορετικής καταγωγής, μπορώ να πω ότι το να είμαι «λευκός [πολύ λιγότερο από βρετανική καταγωγή] είναι περιττό τόσο για να αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτό που περιγράφω όσο και για να συνεργάζονται με κάποιον σαν εμένα σε ένα κοινό εθνικό σχέδιο». [11]

Είναι αξιοσημείωτο ότι στο μυαλό του Wolfe, η εθνικότητα μπορεί να διασχίσει τις φυλετικές γραμμές. Σύμφωνα με τον Neil Shenvi, ο Wolfe έχει επιβεβαιώσει σε μια προσωπική συνομιλία ότι «Άνθρωποι διαφορετικής προγονικής καταγωγής μπορούν να είναι μέρος της ίδιας εθνότητας». [12] Πώς αλλιώς μπορεί ο Wolfe να διασκεδάσει την ελπίδα ότι θα αναδυθεί ένας αμερικάνικος χριστιανικός εθνικισμός; [13] Ο Kevin DeYoung παρατηρεί ότι «η πολύ σημαντική έννοια του «έθνους» λειτουργεί μερικές φορές στη σκέψη του Wolfe πιο οργανικά σαν μια εθνότητα, μερικές φορές πιο χαλαρά σαν μια κουλτούρα, μερικές φορές πιο τοπικά σαν αγάπη για τους ανθρώπους και τον τόπο, και μερικές φορές πιο παραδοσιακά. σαν ένα έθνος-κράτος με ένα αναγνωρίσιμο σύνολο νόμων, έναν κυβερνώντα δικαστή και τη δύναμη του ξίφους». [14]

Ο Wolfe υποστηρίζει ότι όλα τα έθνη μπορούν να είναι χριστιανικά έθνη που αναζητούν «το πρόσκαιρο και αιώνιο καλό τους μέσω των δικών τους πολιτικών διευθετήσεων». Αφιερώνει ένα κεφάλαιο για να υπερασπιστεί την πρόταση ότι ένα χριστιανικό έθνος έχει «ένα φυσικό νόμο να κάνει επανάσταση ενάντια στους τυράννους για αυτόν τον σκοπό». Φυσικά, εφόσον «ένας νόμιμος ηγεμόνας χρησιμοποιεί την πολιτική εξουσία για να διατάξει το δίκαιο και ο λαός δεν υπακούει σε αυτήν την εντολή, δεν υπακούει στον ίδιο τον Θεό… γιατί ο ίδιος ο νόμος, αν και ανθρώπινος, είναι διάταγμα του Θεού». Αλλά ο Θεός δεν απονέμει πολιτική εξουσία «για να διατάξει ό,τι είναι άδικο…γιατί οι διατάξεις του Θεού για τον άνθρωπο είναι πάντα δίκαιες». Από αυτό προκύπτει ότι καμία άδικη εντολή δεν μπορεί να δεσμεύσει τη συνείδηση. Ένας τύραννος, «αν και μπορεί να έχει την εμφάνιση της πολιτικής εξουσίας, δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που διατάσσει τους συνανθρώπους του σε μεγάλο κακό». Εάν είναι απαραίτητο, μπορεί να δικαιολογηθεί βίαιη αντίσταση σε τέτοιες εντολές.Η μειονότητα μπορεί να «εξεγερθεί ενάντια σε μια τυραννία που στρέφεται εναντίον τους και, αφού επαναστατήσει επιτυχώς, να δημιουργήσει σε όλο τον πληθυσμό μια χριστιανική κοινοπολιτεία». [15]

Στη χριστιανική πολιτική θεωρία του Wolfe, είναι αξίωμα ότι «αν και η πολιτική διοίκηση είναι θεμελιωδώς φυσική, ανθρώπινη και καθολική», «δημιουργήθηκε για να υπηρετήσει τη φυλή του Αδάμ σε μια κατάσταση ακεραιότητας, ως μια εξωτερική διαταγή προς τον Θεό». Στην λυτρωμένη κατάσταση της χάριτος μας, «αυτοί που αποκαθίστανται εν Χριστώ είναι ο λαός του Θεού. Έτσι, η πολιτική τάξη και η διοίκηση είναι για αυτούς». Αυτό εγείρει το ζήτημα της πολιτικής θέσης των μη χριστιανών σε μια χριστιανική κοινοπολιτεία. Οποιαδήποτε απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι θέμα σύνεσης, αναγνωρίζοντας, φυσικά, ότι η πολιτική διοίκηση «πρέπει να εγγυάται την ίση προστασία και τη δίκαιη διαδικασία όσον αφορά τα ανθρώπινα πράγματα για όλους τους ανθρώπους…Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ίση συμμετοχή, θέση και θέση σε πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς θεσμούς.[16]

Ο Wolfe επικαλείται τον αγγλοπροτεσταντισμό που ασκείται στην πουριτανική Νέα Αγγλία ως πηγή έμπνευσης για τη διαμόρφωση οποιασδήποτε μελλοντικής χριστιανικής κοινοπολιτείας. Εκεί και στο νέο έθνος κατά την ιδρυτική εποχή, έπρεπε να γίνει σεβαστή η ελευθερία της συνείδησης. Κανείς δεν μπορούσε να εξαναγκαστεί να πιστέψει ή να ομολογήσει τη χριστιανική πίστη. Η πολιτική εξουσία αντιμετώπισε την αίρεση ή τη διαφωνία ενόψει «πρακτικών εκτιμήσεων» που σχετίζονται με τη «δημόσια βλάβη που προκαλείται από το δημόσιο λάθος και τον περιορισμό της αστικής δράσης για πνευματική αναμόρφωση». Συνεπώς, η πολιτική εξουσία δεν ενήργησε για να εκδικηθεί τους εχθρούς του Θεού, αλλά «ως μέσο για να προστατεύσει τις ψυχές εκείνων που τελούσαν υπό τη φροντίδα του δικαστή». Τιμωρία επιβλήθηκε μόνο σε όσους προσπάθησαν δημόσια να προωθήσουν την αίρεση και την απιστία, να ανατρέψουν την καθιερωμένη εκκλησία, να καταγγείλουν τους λειτουργούς της, ή για να υποκινήσουν την εξέγερση εναντίον των χριστιανών δικαστών. Η θεμελιώδης αγγλοπροτεσταντική άποψη ήταν «ότι το Ευαγγέλιο και η θρησκευτική πίστη δεν μπορούν να εξαναγκαστούν. είναι θέμα πειθούς και πρέπει να αποφασίσει κανείς μόνος του».[17]

Τι πήγε στραβά? Γιατί η αμερικανική δημοκρατία δεν παρέμεινε ως χριστιανικό έθνος, στο αγγλοπροτεσταντικό μοντέλο; Η απάντηση του Wolfe με λίγα λόγια είναι: σύγχρονη θεωρία R2K. Δηλαδή, η κυρίαρχη αγγλοπροτεσταντική άποψη εξακολουθεί να βασίζεται σε μια θεολογία δύο βασιλείων που διακρίνει την εκκλησία και το κράτος, αλλά η ριζοσπαστική άποψη των δύο βασιλείων είναι ότι μόνο οι ποιμενικές κλήσεις στην εκκλησία είναι μέρος του βασιλείου του Θεού ενώ το κράτος βασίζεται σε έναν φυσικό νόμο που ισχύει με ουδέτερο τρόπο για όλους τους ανθρώπους παντού, Χριστιανούς και μη. Αυτό, φυσικά, θέτει το ερώτημα: πώς η θέση R2K έφτασε να κυριαρχεί στην εκκλησία; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα απαιτεί μια ρεαλιστική πολιτική εθνοθεολογία της χριστιανικής εθνότητας, κάποιος που είναι πρόθυμος να αντιμετωπίσει μια σειρά από πολύ φορτισμένα ζητήματα που ο Wolfe προσπαθεί να αποφύγει και να θολώσει. Τι ήταν αυτό με την αγγλοπροτεσταντική παράδοση που οδήγησε στη διάβρωση της προηγούμενης αποφασιστικότητάς της να δημιουργήσει και να διατηρήσει ένα χριστιανικό έθνος στην Αμερική;

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Ένας μελετητής προτείνει ότι οι WASP ήταν ο χειρότερος εχθρός του εαυτού τους. Σύμφωνα με τον Eric Kaufmann, η παρακμή της Αγγλο-Αμερικής δεν οφειλόταν σε εξωτερικούς παράγοντες. Συγκεκριμένα, δεν ακολούθησε οργανωμένη εκστρατεία από αντίπαλες εθνοτικές ομάδες που επιδίωκαν να αμφισβητήσουν την ηγεμονία του WASP. Υποστηρίζει ότι οι αποφασιστικές «δυνάμεις της κυρίαρχης-εθνοτικής παρακμής» προέκυψαν αντ' αυτού «από την αγγλοπροτεσταντική Αμερική». [18] Υπάρχει ένα μεγάλο στοιχείο αλήθειας στη θέση Kaufmann. Η σύγχρονη αμερικανική εταιρική καπιταλιστική κοινωνία που εμφανίστηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ήταν το μοναδικό προϊόν της αλληλεπίδρασης μεταξύ ενός είδους ανθρώπου, ενός είδους οικονομίας και ενός είδους θρησκείας. [19]

Ο Brian Gatton προτείνει ότι η πιο σημαντική ψυχολογική και πνευματική δύναμη που ώθησε τους WASP να διαπράξουν το hari-kari ήταν η αλλοκατευθυνόμενη φύση του «κοινωνικού εαυτού» που κατασκευάστηκε από το εταιρικό σύστημα. [20] Στην πρώιμη σύγχρονη περίοδο ένας Θεός της Θέλησης λατρευόταν από το αστικό άτομο της προτεσταντικής ηθικής, του οποίου οι επιχειρηματικοί τρόποι βοήθησαν τη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία να απογειωθεί. Όμως, ενώ η καθοδηγούμενη προσωπικότητα του εσωτερικά κατευθυνόμενου Προτεστάντη παρείχε δύναμη στην πασαρέλα, μόλις βρισκόταν σε πτήση η οικονομία βασιζόταν στην τεχνική, όχι στον χαρακτήρα, για να κρατηθεί ψηλά. Όπως το έθεσε ο Ντόναλντ Μάγιερ στη μελέτη του για το αμερικανικό ευαγγέλιο της θετικής σκέψης, «αν στο κέντρο της κοινωνικής φαντασίας του δέκατου ένατου αιώνα βρισκόταν ένας άνθρωπος, τον εικοστό τον αντικατέστησε ένα σύστημα». [21]

Το κυρίαρχο ήθος του αγγλοαμερικανικού εταιρικού συστήματος εξαρτάται από ένα νέο μείγμα ψυχολογίας, οικονομίας και θεολογίας. Η οικονομία έγινε αντικείμενο θρησκευτικής αφοσίωσης για τις διευθυντικές και επαγγελματικές τάξεις. Σήμερα, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και του πολιτισμού, η οικονομική ανάπτυξη έχει γίνει μια αφορμή για εξάρτηση και όχι για ένταξη. Η άθλια υποταγή μας στα μυστηριώδη κινήματα της παγκόσμιας οικονομίας παραλληλίζει τη σχέση των Προτεσταντών πιστών με τον «κρυμμένο Θεό τους, τον Θεό της Θέλησης» που μπορεί να γίνει γνωστός «μόνο στα έργα Του, όχι στη φύση Του. Σε μια απαίσια επανάληψη, επιστρέφουμε στην κατάσταση των πρώτων προτεσταντών καθώς ανοίγεται μια άβυσσος μεταξύ μας και μιας οικονομίας που επενδύεται με όλα τα χαρακτηριστικά της θεότητας. Οι εσωτερικές του λειτουργίες ξεπερνούν τη συνηθισμένη ανθρώπινη κατανόηση. Ανάμεσα στις ελίτ και στους ηγέτες της κοινής γνώμης, η διορατικότητα, η γνώση και η ευφυΐα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να υπηρετούν τις ασώματες δυνάμεις που εμψυχώνουν την κοινωνία της αέναης ανάπτυξης. Δεν είναι το θάρρος ή η δύναμη των πολιτικών και εταιρικών ηγετών μας, ούτε ο σεβασμός μας στην παράδοση που αγιάζει το σύστημα. Είναι μόνο η πίστη. Φοβερό και ανεξιχνίαστο, θεαματικό και αυτοκινούμενο, το σύστημα προκαλεί λατρεία.[22]

Χωρίς αμφιβολία, ο αναδυόμενος άλλος κατευθυνόμενος χαρακτήρας της μεσαίας τάξης του WASP ήταν μια μοναδική αγγλοαμερικανική προσαρμογή στις οργανωτικές επιταγές του εταιρικού καπιταλισμού. Αλλά αν ο εγχώριος «εταιρικός εαυτός» παρείχε τη βάση για το κοσμοπολίτικο πνεύμα της Προοδευτικής Εποχής, η ιεροσύνη του WASP είχε αρκετή βοήθεια από άλλες εθνοτικές ομάδες, ιδιαίτερα τους Εβραίους, στην καλλιέργεια μιας πλήρους λατρείας του Άλλου. Πράγματι, ο Kaufmann πιστώνει στον Felix Adler, έναν κορυφαίο Εβραίο διανοούμενο, με ηγετικό ρόλο στην αφύπνιση των Προοδευτικών μεταρρυθμιστών στις δυνατότητες που ενυπάρχουν σε αυτό το νέο πλουραλιστικό όραμα της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας. [23] Στο δικό του πρόσφατο βιβλίο, Whiteshift, ο Κάουφμαν, επίσης, είναι εξαιρετικά αισιόδοξος σχετικά με τις δημογραφικές, πολιτιστικές και πολιτικές επιπτώσεις της μαζικής μετανάστευσης στον τρίτο κόσμο στο μέλλον της λευκής πλειοψηφίας στην αγγλοαμερικανική κοινωνία. [24]

Μια ενδιαφέρουσα σύγκριση μπορεί να γίνει μεταξύ του Eric Kaufmann και του Stephen Wolfe για το ζήτημα της πολιτισμικής αλλαγής που προκαλείται από τη μετανάστευση. Κατ' αρχήν, ο Wolfe υποστηρίζει περιορισμούς στη μετανάστευση από πολιτιστικά ξένες πηγές, παρόλο που μπορεί να είναι χριστιανοί. [25] Ο Κάουφμαν, από την άλλη πλευρά, αντιμετωπίζει «την αντίθεση των λευκών στη μαζική μετανάστευση ως πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, όχι ως έκφραση νόμιμων εθνικών συμφερόντων ή δημοκρατικής βούλησης». Και οι δύο είναι, ωστόσο, πεπεισμένοι ότι, εφόσον ο ρυθμός αλλαγής είναι λιγότερο από ανησυχητικός, η αφομοίωση των πολιτιστικών ξένων θα είναι δυνατή. Ο Κάουφμαν απλώς προειδοποιεί ότι πρέπει να επιτραπεί στους λευκούς «ένας κοινωνικός χώρος για να εκφράσουν την ταυτότητά τους». [26]

Και οι δύο είναι αυτό που περιγράφει ο Frank Salter ως «εθνοτικοί παραδοσιακοί» με την έννοια ότι «υποστηρίζουν τη μετανάστευση όσο οι μετανάστες αφομοιώνονται, ανεξάρτητα από τον αντίκτυπο στην εθνική ταυτότητα [Λευκή], ακόμα κι αν [η λευκή πλειοψηφία] τελικά εξαφανιστεί». [27] Ίσως οι διαφορές μεταξύ τους σε σχέση με την κλίμακα της μετανάστευσης να αντικατοπτρίζουν διαφορές στις αντίστοιχες φυλετικές και εθνοτικές τους ταυτότητες. Όποια κι αν είναι η ακριβής βαρύτητα που μπορεί να έχει συνεισφέρει στην ταυτότητα του Wolfe οποιαδήποτε δεδομένη ευρωπαϊκή εθνότητα, είναι αναμφισβήτητα Λευκός. Η καταγωγή του Κάουφμαν είναι αισθητά πιο εξωτική: εν μέρει εβραϊκή, εν μέρει κινέζικη και εν μέρει Ισπανική. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί ο Κάουφμαν διακηρύσσει το ιδεώδες της «μετατόπισης του λευκού» τον επόμενο ή δύο αιώνες, όταν αναμένει (και ελπίζει) ότι οι περισσότεροι Δυτικοί θα γίνουν «αυτό που ονομάζουμε τώρα «μικτή φυλή»» [28] .

Από την πλευρά του, ο Wolfe σίγουρα δεν προωθεί ενεργά την ανάμειξη φυλών ως αυτοσκοπό. ούτε, ωστόσο, αποδέχεται ότι μια «κοινότητα στο αίμα» είναι «ο μόνος καθοριστικός παράγοντας της εθνότητας». Ευαίσθητος στις κατηγορίες για «ρατσισμό», δεν είναι κατ' αρχήν αντίθετος στους επιμεικτούς γάμους. [29] Ούτε εγκρίνει τους διαεθνοτικούς ή διαφυλετικούς γάμους απλώς ως ειδικές εξαιρέσεις σε έναν γενικό κανόνα που απαιτεί σεβασμό των εθνοτικών και φυλετικών συνόρων. Η Hannah Arendt, αντίθετα, αποδέχεται ειλικρινά ότι «κάθε μικτός γάμος αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία». Ενώ αντιτάχθηκε στη νομική απαγόρευση (αλλά όχι στην κοινωνική αποδοκιμασία) του διαφυλετικού γάμου, η Arendt προτίμησε να αντιμετωπίζει τον μεικτό γάμο ως ιδιωτική υπόθεση μεταξύ ατόμων «που μέχρι τώρα προτιμούσαν την προσωπική ευτυχία από την κοινωνική προσαρμογή, ώστε να είναι πρόθυμοι να σηκώσουν το βάρος των διακρίσεων». Κατά τη ρεαλιστική άποψη της Arendt, τέτοιες διακρίσεις είναι αναγκαίο κακό. Εάν οι άνθρωποι (και, πιθανώς, οι εκκλησίες) δεν είναι ελεύθεροι να αποφεύγουν εκείνους των οποίων την ιδιωτική ζωή, τα κοινωνικά ήθη ή την εθνική ταυτότητα αποδοκιμάζουν,[30] Αντίθετα, ο Wolfe αντιμετωπίζει την ανάμειξη φυλών ως θετικό αγαθό που, με την πάροδο του χρόνου, θα δημιουργήσει τους «δεσμούς στοργής» που θα επιτρέψουν το σχηματισμό «διάφορων αδελφοτήτων και φυλών και κοινών ή δημοσίων χόμπι». Η εθνικότητα, για τον Wolfe, είναι ένα πνευματικό φαινόμενο, όχι θέμα αιματολογίας. [31]

Παρά τις διαφορές τους, ωστόσο, ούτε ο Wolfe ούτε ο Kaufmann εξετάζουν το ρόλο του εθνοτικού ανταγωνισμού (πολύ λιγότερο του ανταγωνισμού) μεταξύ των Εβραίων και των WASP ως κύριο παράγοντα που συμβάλλει στην παρακμή του αγγλοπροτεσταντικού «πολιτιστικού χριστιανισμού». Αυτή η απροθυμία να αντιμετωπιστεί άμεσα το εβραϊκό ζήτημα είναι αξιοσημείωτη δεδομένης της κοινής τους ενασχόλησης με το μεταναστευτικό ζήτημα. Άλλωστε, οι Εβραίοι ηγήθηκαν της μακράς εκστρατείας για την ανατροπή του καθεστώτος εθνικής καταγωγής (που εγκρίθηκε το 1924), που είχε σχεδιαστεί για να περιορίσει ριζικά τον αριθμό των μεταναστών στις ΗΠΑ από περιοχές εκτός της βορειοδυτικής Ευρώπης. Και αλλού στην Αγγλόσφαιρα, οι Εβραίοι έχουν δραστηριοποιηθεί στην προώθηση της μετανάστευσης των μη Λευκών, ειδικά μετά την ψήφιση του νόμου Hart-Celler του 1965 στις ΗΠΑ.

Ένας κοσμικός, εν μέρει Εβραίος, κοσμοπολίτης όπως ο Κάουφμαν δεν μπορεί να αναμένεται, ίσως, να τονίσει τον εξέχοντα ρόλο που διαδραμάτισαν οι Εβραίοι στην υπονόμευση των θεσμικών στηρίξεων για τη χριστιανική εθνότητα. Όμως, δεδομένης της σημασίας που δίνει ο Wolfe στη συζήτησή του για το «καλό του πολιτισμικού Χριστιανισμού», φαίνεται παράξενο το γεγονός ότι αγνοεί εντελώς το θέμα. Ο Wolfe κατανοεί τον πολιτισμικό Χριστιανισμό ως «τη δύναμη που εξομαλύνει τη χριστιανική κουλτούρα», ακόμη και για πολλούς που ούτε εκκλησίες πηγαίνουν πρόθυμα ούτε ομολογούν δημόσια τις χριστιανικές πεποιθήσεις. Είναι μια «κοινωνική δύναμη» που «κατευθύνει τους ανθρώπους σε δραστηριότητες όπου μπορούν να προμηθευτούν τα πράγματα της αιώνιας ζωής, τόσο εντός όσο και εκτός της καθιερωμένης εκκλησίας». [32]

Προς διασκέδαση των κοσμοπολίτικων αστικών σοφιστικέ («άνθρωποι με σύννεφα»), ο Wolfe κρατά τη φανταστική πόλη Mayberry της Βόρειας Καρολίνας (το σπίτι των «βρωμικών ανθρώπων» του Andy Griffith Show της δεκαετίας του 1960 ) ως το avatar του πολιτιστικού Χριστιανισμού. Αυτή η λαϊκή, μικρή πόλη ήταν «μια κοινότητα λίγων και μικρών ανησυχιών, υψηλής κοινωνικής εμπιστοσύνης και ευκολίας ζωής». Ο Wolfe παρατηρεί ότι «κάθε Αμερικανός» που παρακολουθεί αυτήν την εκπομπή σήμερα «δεν μπορεί παρά να νιώθει νοσταλγία για μια Αμερική που χάθηκε από αμέλεια και κακία». [33]

Σημειώστε ότι ο Wolfe αποδίδει την καταστροφή του κόσμου του Mayberry, ένα μέροςόπου όλοι πήγαιναν στην εκκλησία και πιθανότατα «όλα τα παιδιά ήταν πάνω από το μέσο όρο», τόσο από αμέλεια όσο και από κακία. Αλλά, παραδόξως, ακόμη και ο απόφοιτος του Γουέστ Πόιντ, ο Γουλφ, αρνείται να προσδιορίσει τον κύριο εχθρό του αμερικανικού πολιτιστικού Χριστιανισμού. Αυτό αντανακλά το μοιραίο ελάττωμα της αγγλοπροτεσταντικής πολιτικής θεολογίας: την απουσία μιας ρητής εθνοθρησκείας αγκυροβολημένης στην ιστορία και το πεπρωμένο των αγγλοσαξονικών λαών. Οι Εβραίοι είναι πολύ πιο εθνοκεντρικοί ακόμη και από την εθνοτική παραδοσιακή μειονότητα μεταξύ των WASP. Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ Εβραίων και Αγγλοπροτεσταντών είναι η τάση της πρώην κοινότητας προς ένα υψηλό επίπεδο αυτού που ο Salter αποκαλεί «εθνοτικό νεποτισμό». Με άλλα λόγια, οι Εβραίοι είναι πολύ πιο πιθανό να επιδεικνύουν ισχυρή πίστη «στην ενότητα της οικογένειας και της φυλετικής συγγένειας.[34]

Αναμφισβήτητα, οι εβραϊκές ελίτ πιστεύουν ότι είναι προς το εθνοτικό γενετικό τους συμφέρον να διαλύσουν τα θεσμικά στηρίγματα για τη χριστιανική εθνότητα και έχουν ακολουθήσει νομικές, πολιτικές και πολιτιστικές στρατηγικές για να επιτύχουν αυτόν τον σκοπό. Αυτή η εκστρατεία περιλάμβανε μια σειρά από νομικές προκλήσεις που τελείωσαν με επιτυχία τις σχολικές προσευχές και την ανάγνωση της Βίβλου. Ένα διάσημο βιβλίο με τίτλο Η αυταρχική προσωπικότητα , με χορηγία της Αμερικανικής Εβραϊκής Επιτροπής, εμφανίστηκε το 1950 και ενέπνευσε μια πολύπλευρη επίθεση στη χριστιανική οικογένεια που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μαζική τριτοκοσμική μετανάστευση , φεμινισμός , πορνογραφία , αντισύλληψη και αμβλώσεις και, πιο πρόσφατα, δικαιώματα των τρανςΌλοι έχουν οπλιστεί από Εβραίους ακτιβιστές που διεξάγουν έναν συντονισμένο πόλεμο κατά του πολιτιστικού Χριστιανισμού. [35]

Η ανασύσταση των χριστιανικών εθνών στις ΗΠΑ και στην υπόλοιπη Αγγλόσφαιρα θα απαιτήσει την εμφάνιση μιας αντι-ελίτ έτοιμη, πρόθυμη και ικανής να αμφισβητήσει την εβραϊκή υπεροχή, όχι μόνο εντός του κράτους, αλλά και στο έδαφος της κοινωνίας των πολιτών. στον εταιρικό τομέα, τα μέσα ενημέρωσης, τον ακαδημαϊκό χώρο και το νομικό επάγγελμα. [36] Οποιαδήποτε τέτοια αντι-ελίτ πρέπει να καθοδηγείται από ένα εθνοθρησκευτικό πνεύμα για να έχει πιθανότητες επιτυχίας. Η μεγαλύτερη αδυναμία του οράματος του Wolfe για τη χριστιανική εθνότητα είναι ότι αντιμετωπίζει την ιδιαιτερότητα κάθε λαού και τόπου ως αδιάφορο, κάτι αδιάφορο, που δεν επηρεάζει την παγκόσμια πνευματική ενότητα του βασιλείου του Θεού.

συμπέρασμα

Για τον Wolfe, ο Χριστός λύτρωσε την ανθρωπότητα στο σύνολό της. τα συστατικά στοιχεία της παροδικής ζωής της ανθρωπότητας σε αυτόν τον κόσμο επρόκειτο να τελειοποιηθούν με την παραγγελία των διαφόρων χριστιανικών εθνών/εθνικοτήτων στον Χριστό. Ο Wolfe θεωρεί δεδομένο ότι η ανθρωπότητα έχει ένα τέλοςκοινώς, ήδη γνωστά στη χριστιανική θεολογία. Αλλά τι γίνεται αν η φυλή δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, αλλά έχει επίσης μια αδιαπέραστη βιολογική διάσταση; Τι θα συμβεί αν η φαινομενολογία του τόπου είναι τελικά θεμελιωμένη στην εξελικτική ιστορία των χαρακτηριστικών βιοκαλλιεργειών; Η φυλή είναι ένα τριαδικό φαινόμενο: η φυλή ως βιολογία, η φυλή ως πολιτισμός και η φυλή ως θεολογία, αναπτύσσονται όλα μαζί μέσα σε μια περίπλοκη διαφοροποιημένη ιστορική διαδικασία. Κάθε «ομάδα ανθρώπων» (το τρυφερό συνώνυμο των φυλών, των εθνών και των φυλών) έχει τη δική της γλώσσα, πολιτισμό, πρότυπα εμπειρίας και στόχους. δεν μπορούν να συμπιεστούν όλα μαζί στην απλοϊκή σχηματική δομή μιας νεοαυγουστινιακής μετααφήγησης.

Οι Αγγλοπροτεστάντες χρειάζεται απεγνωσμένα να τοποθετηθούν μέσα σε μια θεολογικά ενημερωμένη εθνοϊστορία. Μια τέτοια εθνοθεολογία πρέπει να συνεννοηθεί με τη βιοπολιτισμική επιστήμη, με τη θεωρία της γενετικής ομοιότητας και με τη συνείδηση ​​της σημασίας των εθνοτικών γενετικών συμφερόντων για τη σωματική και πνευματική ευημερία των ανθρώπων τους. [37] Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν οι Αγγλοπροτεστάντες να ελπίζουν να κατανοήσουν την άνοδο, την παρακμή, την πτώση και την πιθανή αποκατάσταση των αγγλοσαξονικών χριστιανικών κόσμου σε όλη την Αγγλόσφαιρα.

Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, η αγγλοπροτεσταντική θεολογία φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την παραμόρφωση του χριστιανικού έθνους. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της παρούσας κρίσης είναι ο ισχυρισμός του Wolfe ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ ξανά επιλεγμένο έθνος ή λαός. Κανένα χριστιανικό έθνος σήμερα, γράφει, δεν μπορεί να είναι «άγιο έθνος με την έννοια ότι το Ισραήλ ήταν ιερό όταν βρισκόταν κάτω από τη Μωσαϊκή Διαθήκη. Κανένα έθνος σήμερα δεν είναι έθνος του Θεού με κάποια ειδική θεία εντολή ή με αποκλειστική θεϊκή εύνοια». Ο Wolfe αναγνωρίζει ότι ένας λαός μπορεί να γίνει ή να διατηρήσει τον εαυτό του ως χριστιανικό έθνος «με μια ρητή έννοια, [με] μια πράξη εθνικής βούλησης ». [38] Αλλά εδώ ακρωτηριάζεται διανοητικά από τον ιδεαλιστικό, αλλόκοτο χαρακτήρα της ιστορικής και πολιτικής θεολογίας του. Μια πιο ρεαλιστική περιγραφή της προέλευσης της Μωσαϊκής Διαθήκης θα μπορούσε να την κατανοήσει ως προϊόν μιας ιστορικής διαδικασίας στην οποία εμπλέκονταν τόσο η θεϊκή εντολή όσο και η εθνική βούληση.

Όπως υποστηρίζει ένας συγγραφέας, ο οποίος ακούει στο όνομα Γιουνγκ-Φρόιντ, «αν οι Εβραίοι πίστευαν σε πολλούς θεούς για διαφορετικούς λαούς όπως πίστευαν οι ειδωλολάτρες, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη για το Σύμφωνο». Αντίθετα, οι Εβραίοι ακολούθησαν έναν διαφορετικό δρόμο «από τόλμη, φαντασία, αλαζονεία, μεγαλομανία ή οτιδήποτε άλλο», «έφτασαν να πιστεύουν σε έναν μόνο Θεό για τον εαυτό τους». Αλλά δίδαξαν επίσης στα παιδιά τους ότι κανένας άλλος θεός δεν ήταν αληθινός και ότι ήταν βαρύ αμάρτημα να τους λατρεύουν. Αλλά γιατί αυτός ο ένας Θεός θα ευνοούσε τον ασήμαντο μικρόσωμο λαό του Ισραήλ έναντι όλων των άλλων φυλών; Αυτό το φαινομενικά άλυτο παζλ κατέστησε απαραίτητο για τους Ισραηλίτες να καταλήξουν στη Διαθήκη. Χωρίς αυτό, «δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι ο Θεός θα κολλούσε με τους Εβραίους». [39]

Υπό το πρίσμα του ηρωικού ρόλου των Αγγλοπροτεσταντών στην ίδρυση των εθνών της Αγγλόσφαιρας, γιατί και αυτοί να μην αισθάνονται στα κόκαλά τους ότι μπορούν και πρέπει να συνάψουν ειδική διαθήκη με τον Θεό; Άλλωστε, η διαδικασία με την οποία ένας λαός συνάπτει διαθήκη με το θείο πρέπει να είναι παρόμοια με αυτό που ήταν από καιρό γνωστό στην Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση ως εμπειρία «θέωσης» ή «θέωσης». Ίσως, ένας λαός «απάτριδων», όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες στο ταξίδι εξόδου τους στη Γη της Επαγγελίας, είναι πιο δεκτικός στην κοινωνία με το θείο.

Αλλά οι Εβραίοι δεν είναι ο μόνος λαός που βιώνει την «ανιθαγένεια». Στην εποχή μας, τα «έθνη-κράτη» της Αγγλόσφαιρας έχουν υποταχθεί στο κρυφό χέρι της παγκοσμιοποίησης πλουτοκρατίας. Κατά συνέπεια, οι αγγλοσαξονικοί λαοί, τόσο «στο σπίτι» όσο και στη διασπορά, είναι τώρα de facto , αν όχι ακόμη de jure , «απάτριδες». Ίσως προνοητικά, σίγουρα ειρωνικά, μια τέτοια πολιτική και πολιτιστική αφαίρεση μπορεί να δημιούργησε τις προϋποθέσεις για μια πνευματική αναγέννηση. Οι WASP μπορεί ακόμη να ανακαλύψουν ξανά το εθνοθρησκευτικό πνεύμα που κάποτε ώθησε τον Άλφρεντ τον Μέγα να κοιτάξει στο Covenant ως το ουσιαστικό μέσο για τη συλλογική θεοποίηση του εμβρυϊκού του έθνους Angelcynn . [40]

Δεδομένης αυτής της πιθανότητας, δεν είναι περίεργο που ο οργανωμένος Εβραίος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να δαιμονοποιήσει το εθνοθρησκευτικό πνεύμα του χριστιανικού εθνικισμού σε όλη την Αγγλόσφαιρα. [41] Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μια τέτοια πολιτιστική ανατροπή στόχευε επίσης με επιτυχία κάποτε μεγάλα χριστιανικά έθνη όπως η Γερμανία επίσης — με την ενεργό συνεργασία των αγγλοσαξονικών εθνών. Η αγγλοπροτεσταντική θεολογία αγιοποίησε με χαρά τον τριακονταετή πόλεμο που διεξήχθη στη Γερμανία. Τώρα επανεκπαιδεύτηκε, έχει παραπατήσει από ενοχές και έχει αποθαρρυνθεί πλήρως από μια συστηματική διαδικασία του Überfremdung, η Γερμανία παραμένει με ασφάλεια κάτω από τον αντίχειρα του παγκοσμιοποιητικού αμερικανικού καθεστώτος που επιβλέπει τον πόλεμο αντιπροσώπων του στην Ορθόδοξη Χριστιανική Ρωσία. Οι «ψευδείς» νίκες μας σε αυτούς τους πολέμους πρέπει να είναι πηγές ντροπής παρά υπερηφάνειας. Συγκρίνετε τον αρνητικό, δυσγονικό, δυσπροσαρμοστικό αντίκτυπο της πολιτικής θεολογίας του Αγγλοπροτεσταντικού Ξύπνημα με τη θετική, ευγονική και προσαρμοστική επιτυχία της εβραϊκής πολιτικής θεολογίας που βασίζεται στον Μύθο του Ολοκαυτώματος. Στη μία περίπτωση, οι νόμοι περί βλασφημίας εκλαμβάνονται ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από την άλλη, η «επιδοκιμασία, η άρνηση ή η υποβάθμιση» του εβραϊκού πόνου είναι μια συγκλονιστική προσβολή ενάντια στους νόμους του Θεού και του ανθρώπου, εξίσου.

Έχει περάσει πολύς καιρός η αγγλοπροτεσταντική πολιτική θεολογία να προσδιορίσει και να διακρίνει ξεκάθαρα τον φίλο από τον εχθρό στον ιερό πόλεμο που είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε για την επίγεια επιβίωση και την πνευματική σωτηρία της αγγλοσαξονικής φυλής παγκοσμίως. Ο Θεός να σώσει τον βασιλιά.

Ο Andrew Fraser δίδαξε συνταγματικό δίκαιο και ιστορία στο Πανεπιστήμιο Macquarie στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας για πολλά χρόνια. Είναι ο συγγραφέας του The WASP Question (Λονδίνο: Arktos, 2011) και του Dissident Dispatches: An Alt-Right Guide to Christian Theology (Λονδίνο: Arktos, 2017).


http://enaasteri.blogspot.com/