Η επερχόμενη πυρκαγιά: Ποιός την πυροδοτεί, ποιός την δέχεται και ποιός την βλέπει αλλά σιωπά;

Διαβάσαμε και αυτό: κάτι απίθανα πράγματα αναφορικά με το τί «θέλουν να κάνουν» σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή στην ουσία σε Ελλάδα. Τόσο απίθανα πράγματα που ειλικρινά διερωτόμαστε πώς γίνεται το μυαλό των ανθρώπων να φτάνει σε τέτοιο βαθμό αισχρότητας σκέψης, ηθικής κατάπτωσης και άκρατης αλαζονείας ώστε σε τέτοιο βαθμό να περιφρονεί τις αξίες και τα δίκαια ενός ολόκληρου Έθνους για την ικανοποίηση του ίδιου συμφέροντος και της ικανοποίησης  αλλότριων συμφερόντων.

Εδώ αναφερόμαστε σε δύο χώρες, τις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Η πρώτη με φημολογούμενο σχέδιο επιτυχούς επιβολής στην δεύτερη και η δεύτερη με φημολογούμενο σχέδιο επιτυχούς αποδοχής της πρώτης. Μόνο φημολογίες όμως;

Βάση της διεθνούς νομοθεσίας για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Ελλάδα δικαιούται, εφόσον πραγματοποιήσει ορισμένες διαδικασίες, να κατέχει τα κυριαρχικά δικαιώματα πάνω σε ένα μεγάλο μέρος της ανατολικής Μεσογείου, που περιλαμβάνει και την κομβική περιοχή της ΑΟΖ με Κύπρο, όπως άλλωστε προβλέπουν όλοι οι σχετικοί χάρτες, και οι αμερικανικοί, μαζί με εκείνον της ΕΕ για τις ΑΟΖ των κοινοτικών χωρών, καθώς επίσης και την κυριαρχία στο εύρος των 12 ναυτικών μιλίων χωρικών υδάτων.

Τα σχέδια των Αμερικανών σε αμφότερες τις γεωγραφικές εκτάσεις είναι πολύ παλιά, το ξέρουμε, τουλάχιστον από την δεκαετία του ’70. Σήμερα όμως έχουν ισχυροποιηθεί όσο ποτέ και έγιναν έντονα επείγοντα. Και βεβαίως «διακλαδίζονται» σε δύο βασικές κατευθύνσεις: 1) προς τα τεράστια πλουτοπαραγωγικά κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου, μέρος των οποίων είναι ελληνικό και φτάνουν ως τη Κρήτη και 2) προς τη ιδιαίτερη αξία του «περάσματος» του Αιγαίου που «κατά τύχη» ενδιαφέρει και την Τουρκία με τα Δαρδανέλια, εύκολη και βολική πύλη προς την Μαύρη Θάλασσα και τη Ρωσία, μόνιμο εχθρό των ΗΠΑ (ακόμη δεν έχει αποδειχθεί, απ’ ό, τι ξέρουμε, πως και το Αιγαίο έχει πλούσιους υδρογονάνθρακες αν κι από το 1973 υπάρχουν υπόνοιες).

Τώρα, επειδή – κι άλλη μια «σύμπτωση»! – ακριβώς τις ίδιες περιοχές εποφθαλμιά και η Τουρκία και επειδή για τους Αμερικανούς – που έχουν πάντα στο νου τους, σαν μια παροξυσμική, ακατάλυτη ιδεοληπτική εμμονή, την σχετικά κοντινή ρωσική παρουσία – η Τουρκία είναι αφάνταστα πολυτιμότερη από την Ελλάδα (έτσι κι αλλιώς ολοκληρωτικά καθυποταγμένη), σε θέση ικανού αμυντικού αναχώματος αλλά και ικανού στρατηγικού προσχήματος,

και επειδή τα σχέδια, που ήδη από τις δεκαετίες ’70 και ’80 έχουν εκπονηθεί αλλά με ασταμάτητο ρυθμό ως τώρα έχουν προχωρήσει διαμορφώνοντας όλο και πιο ευνοϊκές καταστάσεις [τη δεκαετία του ’90 έχουμε το πρώτο «καμπανάκι συναγερμού» με την γνωστή δήλωση της Άννας Ψαρούδας-Μπενάκη, περί αλλαγής συνόρων κλπ] για την Τουρκία και δυσμενείς για την Ελλάδα, η οποία αποτυγχάνει συνέχεια να έχει οποιαδήποτε σοβαρή αντιτουρκική υποστήριξη, μολονότι έχει με το μέρος της το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) που όμως η ίδια εξακολουθεί να μην εφαρμόζει έτσι όπως παραδέρνεται δίχως τέλος μέσα στη μέγγενη της υποτέλειας,

και πάλι επειδή οι Αμερικανοί δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να χειραγωγήσουν και να εκβιάσουν τους Τούρκους, κάτι που κατά κόρον και με μεγαλύτερη ευκολία κατορθώνουν με τους Έλληνες, τους διαχρονικά «δοσμένους» σε εξωτερικούς παράγοντες από τους οποίους περιμένουν την «λύση» που οι ίδιοι δυστυχώς αδυνατούν να επιβάλουν

– και εδώ φαίνεται και η καλύτερα δομημένη και δογματικά ανώτερη πολιτικο-στρατηγική ποιότητα των Τούρκων σε σχέση με την αντίστοιχη των Ελλήνων, όσο κι αν αυτό μας ενοχλεί και μας στεναχωρεί –

τί λοιπόν πιο αίσιο (ίσως και «απολαυστικό»!) για τον αμερικανικό παράγοντα να φορτώσει στους «εύκολους», «yes men» Έλληνες, μέσα στους όρους της πιο λεόντειας παγκοσμίως συμφωνίας που αυτοί θα έχουν δεχθεί στην Ιστορία τους,  να υπογράψουν δηλαδή μια δήθεν «συμφωνία συνεργασίας» που, απ’ ό, τι φαίνεται, θα προνοεί:

α) την εκχώρηση στη Τουρκία της δυνητικής ΑΟΖ μεταξύ Κρήτης-Κύπρου

β) την εκχώρηση στη Τουρκία των εκεί πλουτοπαραγωγικών πόρων συμπαρασύροντας και την ΑΟΖ της Κύπρου, η οποία από ανεξάρτητη που είναι σήμερα, εξισούται με την δυνητική ελληνική και περιλαμβάνεται στη γενική, περιφερειακή εξορυκτική διαδικασία της ανατολικής Μεσογείου υπό την υψηλή επίβλεψη και διαιτησία των ΗΠΑ. Ένα τεράστιο δέλεαρ βέβαια για μια Τουρκία που, μολονότι δεν δικαιούται υδρογονάνθρακες στην περιοχή, επομένως και κέρδη, θα βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη να είναι ισότιμος συνέταιρος με όσους είναι οι μόνοι πραγματικοί ιδιοκτήτες (Ελλάδα, Κύπρος), με άμεση «συμμετοχή» σε «εταιρικά κέρδη» που με κανέναν λογικό τρόπο δεν θα μπορούσαν να τους αναλογήσουν!

γ) τον γεωγραφικό, νομικό και διαδικαστικό διαμοιρασμό του Αιγαίου με τη Τουρκία με ό, τι τραγικό αυτό συνεπάγεται για τα ανατολικά ελληνικά νησιά έως τα Δωδεκάνησα (για τα οποία μάλλον προβλέπεται μια άμεση «νατοποίηση» (ένα είδος ΝΑΤΟland), δηλαδή αφαίρεση ελληνικής κυριαρχίας), αλλά και για τις Κυκλάδες και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, που θα καταλήξουν να είναι περίκλειστα σε τουρκικές θάλασσες.

Προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε πιστεύουμε πως «κινείται» και η αξιοσημείωτη, συνεχιζόμενη «σύμπτωση» αλληλουχίας των τουρκικών δημοσιευμάτων και θαλάσσιων ενεργειών σε Αιγαίο και Αν. Μεσόγειο και των «τυπωμένων» ενδείξεων του χάρτη Μπάιντεν, όπερ μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ύπαρξης μιας διαχρονικής αμερικανο-τουρκικής «σύμπραξης ιδεών» πολύ καλά καμουφλαρισμένης μέσα στα σκαμπανεβάσματα της πολιτικής σχέσης των δύο χωρών.

Και δεν είναι δυνατόν κανένας Έλληνας πολιτικός να μην έχει παρατηρήσει ποτέ πόσο «μοιάζει» η «Γαλάζια Πατρίδα» με τον χάρτη Μπάιντεν/Χόκσταϊν! Και κανέναν αυτό δεν έχει αναστατώσει ώστε κανείς να μην αντιδράσει ποτέ; 

Δεν τολμάμε να σκεφτούμε πώς μπορεί να είναι, πώς θα είναι η Ελλάδα εάν πάρουν σάρκα και οστά οι παραπάνω τρεις «διαδικασίες». Το ίδιο και η Κύπρος.

Πάντως, δεν νομίζουμε να απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα εκφράζοντας την άποψη ότι, οποιοδήποτε άλλο έθνος/λαός στο κόσμο το οποίο κάποιος θα είχε αποπειραθεί να αναγκάσει να υποστεί μια ανάλογη «εθνική θυσία», σίγουρα δεν θα είχε διστάσει καθόλου να ξεσηκωθεί σύσσωμο για να διώξει κακήν κακώς τους άνανδρους πολιτικούς του.

Αυτή λοιπόν τη στιγμή που, με το «αθώο» πρόσχημα των «νόμιμων διεθνών συνεργασιών» για μια «υγιή συνεκμετάλλευση» δήθεν των «θαλάσσιων ζωνών» του Αιγαίου (που περιλαμβάνουν και τα χωρικά ύδατα και την συνορεύουσα ζώνη της Ελλάδας, όπως απερίφραστα πια και ελεύθερα δηλώνουν και οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί) και της ανατολικής Μεσογείου (όπου μάλλον «εννοούν» μόνο τη Κύπρο) με την ψευδή προσχηματική πρόφαση της δήθεν «ασφάλειας και ευημερίας» όλων των λαών της περιοχής υπό την φιλική(!), ουδέτερη(!) και ανιδιοτελή(!) επιτήρηση των ΗΠΑ, ουσιαστικά πάνε να «ξεγυμνώσουν» την «βολική» και πάντα «δεδομένη» Ελλάδα από σημαντικά κυριαρχικά δικαιώματά της στο Αιγαίο και να αποτρέψουν μια για πάντα το κοινό θαλάσσιο σύνορο με την Κύπρο, επιφέροντας ένα εκτεταμένο «τραύμα» (vulnus στη λατινική νομικο-κανονιστική γλώσσα) στον εναπομείναντα Ελληνισμό.

Aυταπόδεικτο είναι πως ο υπερατλαντικός «φίλος» της Ελλάδας αυθαίρετα, ως ο πιο ισχυρός, θεωρεί πως αυτή δεν δικαιούται να διαχειριστεί μόνη της τα δικά της υποθαλάσσια πλούτη – που έγιναν κι αυτά μέρος των περιουσιών του ΤΑΙΠΕΔ στην διάθεση των ξένων δανειστών πατρώνων – και οφείλει για την αξιοποίησή τους να «συνεργαστεί» με τους γείτονες ασχέτως αν αυτοί δεν έχουν τίποτα ανάλογο να «βάλουν στη συνεργασία» σαν δικό τους «μερίδιο»!

Και περισσεύει η αλαζονική ελληνο-αμερικανική υποκρισία όταν ο πρέσβης Τσούνης δηλώνει ότι και οι δύο πλευρές (Ελλάδα και Τουρκία) θα «προσπαθήσουν ειλικρινά» για να υπάρξει σημαντική πρόοδος στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις.

Ο πρέσβης ίσως να θεωρεί άνοες τους Έλληνες πολίτες νομίζοντας – με τα λεγόμενά του – ότι δεν πιστεύουν πως αυτές οι «ειλικρινείς προσπάθειες» της Ελλάδας που λέει, τίποτα άλλο δεν είναι παρά η παραχώρηση ελληνικών θαλασσών στη Τουρκία, ενώ οι «ειλικρινείς προσπάθειες» της Τουρκίας άλλο δεν είναι παρά η αφαίρεση (αρπαγή) απ’ την Ελλάδα!

Kαι κοίτα σύμπτωση πάλι: και ο Τουρκο-κύπριος Τατάρ έρχεται τώρα να ζητήσει τον λόγο για τους ελληνοκυπριακούς υδρογονάνθρακες!

Όσο περνάει ο καιρός και στην Ουκρανία η Ρωσία βαλτώνει σε έναν πόλεμο φθοράς χωρίς γι’ αυτήν κανένα νέο κέρδος, κάτι που επηρεάζει και την Τουρκία στις σχέσεις της με την Ρωσία κάνοντάς την πιο «ευάλωτη» και ίσως προθυμότερη σε αμερικανο-τουρκικές «συναλλαγές», τόσο περισσότερο οι Αμερικανοί αμβλύνουν την όποια, έστω και εικονική, αντι-τουρκική επιθετικότητα τους με σκοπό την πιο άνετη «χρησιμοποίηση» της Τουρκίας σε μια «παρτίδα» αντι-ρωσική που περιλαμβάνει την «λύση» του καυτού θέματος των F16 μαζί με άλλα τουρκικά κέρδη στη πλάτη της Ελλάδας έτσι ώστε να επιτευχθεί η απομάκρυνσή της από την Ρωσία με την ταυτόχρονη συμμετοχή στα πολύ σημαντικά ενεργειακά business στη Μεσόγειο.

Πολλά μας «δείχνουν», και γι’ αυτό μη ξεχνάμε, τέλος, τις πρόσφατες συναντήσεις/συνομιλίες των Ισραηλινών με τους Ελληνοκύπριους, του Νετανιάχου με τον Χριστοδουλίδη και άλλων, όπου τέθηκαν οι βάσεις μιας ενεργειακής συνεργασίας για την εκμετάλλευση του ισραηλινού φυσικού αερίου και διοχέτευσή του στην Ευρώπη μέσω της Κύπρου. Η θεμελιώδης λεπτομέρεια του εγχειρήματος είναι ότι δεν τέθηκε καθόλου θέμα κυπριακού φυσικού αερίου (που άλλωστε δεν έχει εξορυχθεί ακόμη και δεν ξέρουμε πότε αυτό θα γίνει), αλλά μόνο ισραηλινού το οποίο φαίνεται πως μπορεί να είναι ήδη «έτοιμο» προς υγροποίηση του σε χώρο κυπριακό όπου θα στέλνεται με αγωγό ad hoc.

Αυτό πιθανόν να σημαίνει πως μάλλον «έδυσε» (για τώρα; για πάντα;) η ιδέα του αγωγού EastMed, έχοντας υπόψη και τα λεγόμενα του Ιταλού CEO Descalzi της ΕΝΙ: «Επισημαίνω ότι οποιαδήποτε τέτοια συμφωνία πρέπει να γίνει με την Τουρκία. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε να καταλήξουμε για αγωγούς με το Ισραήλ, με την Κύπρο και με την Ελλάδα χωρίς την συμμετοχή της Τουρκίας». Tόση τουρκολαγνεία!

Βέβαια, ο Descalzi και η ΕΝΙ δεν έχουν καμία λειτουργική σχέση με τον EastMed.

Ωστόσο η αμφιβολία επιβάλλεται γιατί πολύ πρόσφατο είναι το ψήφισμα της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της ιταλικής Βουλής με το οποίο ζητείται από την κυβέρνηση Μελόνι την συνέχιση των επαφών σχετικά με τον αγωγό EastMed, αλλά και με τις «διαδικασίες σε εξέλιξη στην ανατολική Μεσόγειο, μια περιοχή βασικής σημασίας για την προμήθεια ενέργειας… και τις στρατηγικές ισορροπίες…» θεωρώντας τον αγωγό κατ’ εξοχήν ωφέλιμο «εναλλακτικό» σχέδιο.

Εν πάση περιπτώσει και εν αναμονή της συνέχειας αυτής της ιταλικής πρωτοβουλίας, είναι εμφανές πως στα μελλοντικά σχέδια των ΗΠΑ, το φυσικό αέριο του Ισραήλ καθαρά «διαχωρίζεται» απ’ εκείνο της Κύπρου και της Ελλάδας.

Το ισραηλινό προορίζεται για άμεση «χορήγηση» στην Ευρώπη (Μπ. Νετανιάχου, «παροχή φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω ενός αγωγού από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου μας και φτηνή παράδοση φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ευρώπη»).

Αντιθέτως, και μάλλον βάση του χάρτη Μπάιντεν-Χοσκταϊν, το μελλοντικό κυπριακό φ/α και ακόμη πιο μελλοντικό ελληνικό φ/α μπαίνουν μέσα σε άλλα, χωριστά, «λούκια» που βλέπουν την Τουρκία να γίνεται, το είπαμε, χάριν της «ασφάλειας, ευημερίας και ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή» μια χώρα διέλευσης και συνιδιοκτήτρια φ/α.

Έτσι η Τουρκία θα αναβαθμίζεται ως χώρα επιρροής τριών μεγάλων αγωγών τροφοδότησης της «διψασμένης» Ευρώπης, άρα και δυνητικά εκβιαζόμενης Ευρώπης, πάντα υπό τον έλεγχο του αμερικανικού παράγοντα. Μια ακόμη απόδειξη της απόλυτης πολιτικο-οικονομικο-στρατηγικής απουσίας της όχι μόνο γενικά στη παγκόσμια σκακιέρα, αλλά πολύ πιο περιορισμένα και με άμεσες, τρομερές συνέπειες, επί του ίδιου του ευρωπαϊκού περιβάλλοντος και ορίζοντά της.

Ακόμη μια απόδειξη της ολικής υποταγής της ΕΕ στις ΗΠΑ.

Έτσι, το επόμενο συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό: οι Αμερικανοί θα κατορθώσουν να γίνουν οι αποκλειστικοί ελεγκτές της ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποτάσσοντάς την στο μεταβλητό θυμικό τους.

Διόλου κολακευτικό για το πωρωμένο ιερατείο των Βρυξελλών.

Όπερ έδει δείξαι!

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, Ελληνιστής

ΥΓ. Τελικά η εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα έληξε με τον αναπάντεχο θρίαμβο της Νέας Δημοκρατίας του πρωθυπουργού Μητσοτάκη, μια νίκη που πολύ πιθανόν εξέπληξε ευχάριστα για το εύρος της και τον ίδιο τον Μητσοτάκη, ένα εύρος εξαιρετικά μεγάλο, ίσως και το μεγαλύτερο ποτέ σε ελληνικές βουλευτικές εκλογές.

Υπάρχει μάλλον και ένα πολύ παράξενο γεγονός που πλανάται: πώς γίνεται οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων δύο μηνών να δείχνουν ένα προβάδισμα της Ν.Δ. της τάξεως των 4-7 μονάδων και το εκλογικό αποτέλεσμα να διαμορφώνεται στο τέλος με μια αρκετά ανώμαλη διαφορά 20 μονάδων;!

Πρόκειται για βασικό πρόβλημα αξιοπιστίας με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων; Μια ανεξέλεγκτη ομαδική αυτοχειρία του Σύριζα; Μήπως ήρθε η ώρα μιας «αναγέννησης» του ΠΑΣΟΚ; Ή κάτι άλλο απρόσμενο;

Ένας γρίφος για δυνατούς λύτες.

Όπως και να 'χει, το εκλογικό αποτέλεσμα παραπέμπει σε μια κυβέρνηση Mitsotakis bis στο άμεσο μέλλον. Εκεί λοιπόν περιμένουμε τον κ. Μητσοτάκη όχι μόνο για μια αντικειμενική και προπαντός ανεπηρέαστη δικαιοσύνη, «θεραπεία» των εσωτερικών πολλών εκκρεμοτήτων που έχουν εκθέσει διεθνώς τη χώρα, αλλά και στην ζωτική για την Ελλάδα διαχείριση των διεθνών συμφερόντων της σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο/Κύπρο, ουσιαστικά μια τοποθέτηση προς το σχέδιο Μπάιντεν την κρεμάμενη Δαμόκλεια σπάθη.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, όπως θα έλεγε και ο Αίσωπος!

Πηγή: https://i-epikaira.blogspot.com/2023/05/blog-post_273.html