Δεν είναι καπιταλισμός. Δεν είναι σοσιαλισμός. Η νέα λέξη που ακούμε αυτές τις μέρες είναι η σωστή λέξη: κορπορατισμός. Αναφέρεται στη συγχώνευση βιομηχανίας και κράτους σε μια μονάδα με σκοπό την επίτευξη κάποιου μεγάλου οραματικού στόχου, η ελευθερία των ατόμων να είναι καταραμένη. Η ίδια η λέξη προηγείται του διαδόχου της, που είναι ο φασισμός. Αλλά η λέξη eff έχει γίνει εντελώς ακατανόητη και άχρηστη λόγω κακής χρήσης, επομένως υπάρχει σαφήνεια που πρέπει να αποκτηθεί συζητώντας τον παλαιότερο όρο.
Σκεφτείτε, ως προφανές παράδειγμα, το Big Pharma. Χρηματοδοτεί τις ρυθμιστικές αρχές. Διατηρεί μια περιστρεφόμενη πόρτα μεταξύ της εταιρικής διαχείρισης και του ρυθμιστικού ελέγχου. Η κυβέρνηση συχνά χρηματοδοτεί την ανάπτυξη φαρμάκων και σφραγίζει τα αποτελέσματα. Η κυβέρνηση χορηγεί περαιτέρω και επιβάλλει τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Τα εμβόλια αποζημιώνονται από την ευθύνη για βλάβες. Όταν οι καταναλωτές αμφισβητούν τους πυροβολισμούς, η κυβέρνηση επιβάλλει εντολές, όπως είδαμε. Επιπλέον, η Pharma πληρώνει έως και το 75 τοις εκατό της διαφήμισης στην απογευματινή τηλεόραση, η οποία προφανώς αγοράζει τόσο ευνοϊκή κάλυψη όσο και σιωπή στα μειονεκτήματα.
Αυτή είναι η ίδια η ουσία του κορπορατισμού. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο κλάδος. Επηρεάζει όλο και περισσότερο την τεχνολογία, τα μέσα ενημέρωσης, την άμυνα, την εργασία, τα τρόφιμα, το περιβάλλον, τη δημόσια υγεία και οτιδήποτε άλλο. Οι μεγάλοι παίκτες έχουν συγχωνευθεί σε ένα μονόλιθο, αποσπώντας τη ζωή του δυναμισμού της αγοράς.
Το θέμα του κορπορατισμού σπάνια συζητείται με οποιαδήποτε λεπτομέρεια. Οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να συνεχίσουν τη συζήτηση για αφηρημένα ιδανικά που δεν είναι πραγματικά λειτουργικά στην πραγματικότητα. Είναι αυτοί οι ιδανικοί τύποι που χωρίζουν δεξιά και αριστερά. εν τω μεταξύ οι πραγματικά υπάρχουσες απειλές πλέουν κάτω από τα ραντάρ. Και αυτό είναι περίεργο γιατί ο κορπορατισμός είναι πολύ περισσότερο μια ζωντανή πραγματικότητα. Σάρωσε ποικιλοτρόπως στις περισσότερες κοινωνίες στον κόσμο τον 20ο αιώνα και μας ενοχλεί σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.
Ο κορπορατισμός έχει μακρά ιδεολογική ιστορία που εκτείνεται δύο αιώνες πίσω. Ξεκίνησε ως μια θεμελιώδης επίθεση σε αυτό που τότε ήταν γνωστό ως φιλελευθερισμός. Ο φιλελευθερισμός ξεκίνησε αιώνες νωρίτερα με το τέλος των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη και τη συνειδητοποίηση ότι το να επιτραπεί η θρησκευτική ελευθερία ήταν γενικά καλό για όλους. Μειώνει τη βία στην κοινωνία και εξακολουθεί να διατηρεί την ευκαιρία για σθεναρή άσκηση της πίστης. Αυτή η επίγνωση σταδιακά ξεδιπλώθηκε με τρόπους που αφορούσαν την ομιλία, τα ταξίδια και το εμπόριο γενικά.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, μετά την Αμερικανική Επανάσταση, η ιδέα του φιλελευθερισμού σάρωσε την Ευρώπη. Η ιδέα ήταν ότι το κράτος δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για τις κοινωνίες υπό την κυριαρχία του από το να τις αφήσει να αναπτυχθούν οργανικά και χωρίς ένα τελεοκρατικό τελικό κράτος. Μια τηλεοκρατία χαρακτηρίζεται από μια συγκεντρωτική εξουσία που επιδιώκει να επιτύχει έναν συγκεκριμένο στόχο ή σκοπό, που συχνά θεωρείται ως μεγαλύτερο καλό ή κοινό σκοπό που δικαιολογεί τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών. Στη φιλελεύθερη άποψη, αντίθετα, η ελευθερία για όλους έγινε το μοναδικό τελικό κράτος.
Ενάντια στον παραδοσιακό φιλελευθερισμό ήταν ο Georg Wilhelm Friedrich Hegel (27 Αυγούστου 1770 – 14 Νοεμβρίου 1831), ο Γερμανός φιλόσοφος που εξήγησε την απώλεια εδαφών στο τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων ως απλώς μια προσωρινή οπισθοδρόμηση στο ιστορικό πεπρωμένο του γερμανικού έθνους. Στο όραμά του για την πολιτική, το έθνος στο σύνολό του χρειάζεται ένα πεπρωμένο που να είναι συνεπές με τους θεωρούμενους νόμους της ιστορίας του. Αυτή η ολιστική άποψη περιελάμβανε την εκκλησία, τη βιομηχανία, την οικογένεια και τα άτομα: όλοι πρέπει να βαδίσουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Το σύνολο φτάνει στο αποκορύφωμά του στον θεσμό του κράτους, έγραψε στο Philosophy of Right , που «είναι η πραγματικότητα της ηθικής ιδέας, «ο ορθολογισμός του ηθικού συνόλου», η «θεϊκή ιδέα όπως υπάρχει στη γη» και ένα «έργο τέχνης στο οποίο η ελευθερία του ατόμου πραγματοποιείται και συμβιβάζεται με την ελευθερία του συνόλου».
Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν τζάμπο, καλώς ήρθατε στο μυαλό του Χέγκελ, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί στη θεολογία πρωτίστως και με κάποιο τρόπο έφτασε να κυριαρχεί στη γερμανική πολιτική φιλοσοφία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι οπαδοί του χωρίστηκαν σε αριστερές και δεξιές εκδοχές του κρατικισμού του, με αποκορύφωμα τον Μαρξ και αναμφισβήτητα τον Χίτλερ, που συμφωνούν ότι το κράτος είναι το κέντρο της ζωής ενώ διαφωνούν μόνο για το τι πρέπει να κάνει.
Ο κορπορατισμός ήταν μια εκδήλωση της «δεξιάς» εκδοχής του εγελιανισμού, που σημαίνει ότι δεν έφτασε στο σημείο να πει ότι η θρησκεία, η ιδιοκτησία και η οικογένεια έπρεπε να καταργηθούν, όπως πρότεινε αργότερα ο μαρξισμός. Μάλλον καθένας από αυτούς τους θεσμούς θα πρέπει να υπηρετεί το κράτος που αντιπροσωπεύει το σύνολο.
Το οικονομικό στοιχείο του κορπορατισμού κέρδισε τον ατμό με το έργο του Φρίντριχ Λιστ (6 Αυγούστου 1789 – 30 Νοεμβρίου 1846) ο οποίος εργάστηκε ως διοικητικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τύμπιγκεν αλλά εκδιώχθηκε και πήγε στην Αμερική όπου συμμετείχε στην ίδρυση του σιδηροδρόμων και υπερασπίστηκε ένα οικονομικό «Εθνικό Σύστημα» ή βιομηχανικό μερκαντιλισμό. Πιστεύοντας ότι παρακολουθούσε το έργο του Alexander Hamilton, ο List υποστήριξε την εθνική αυτάρκεια ή την αυταρχικότητα ως το σωστό διαχειριστικό εμπόριο για το εμπόριο. Σε αυτό, στάθηκε ενάντια σε ολόκληρη τη φιλελεύθερη παράδοση που είχε από καιρό συσπειρωθεί γύρω από το έργο του Adam Smith και το δόγμα του ελεύθερου εμπορίου.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το εγελιανό όραμα του κράτους υλοποιήθηκε στα γραπτά του Thomas Carlyle (4 Δεκεμβρίου 1795 – 5 Φεβρουαρίου 1881), ενός Σκωτσέζου φιλόσοφου που έγραψε βιβλία όπως On Heroes, Hero-Worship, The Heroic in History , και The French Revolution: A History . Ήταν υπερασπιστής της δουλείας και της δικτατορίας και επινόησε τον όρο «η θλιβερή επιστήμη» για την οικονομία ακριβώς επειδή η οικονομία, όπως είχε αναπτυχθεί, είχε εναντιωθεί με πάθος κατά της δουλείας.
Οι Τόρις μπήκαν στην πράξη ακολουθώντας το έργο του Τζον Ράσκιν (8 Φεβρουαρίου 1819 – 20 Ιανουαρίου 1900), ο οποίος ήταν ο κορυφαίος Άγγλος κριτικός τέχνης της βικτωριανής εποχής, φιλάνθρωπος και έγινε ο πρώτος καθηγητής Καλών Τεχνών του Slade στην Οξφόρδη. Πανεπιστήμιο. Ίδρυσε το Guild of Saint George σε αντίθεση με τον εμπορικό καπιταλισμό και τη μαζική παραγωγή για τους μέσους ανθρώπους. Στο έργο του, μπορούσαμε να δούμε πώς ο αντικαταναλωτισμός γενικά συνδυάζεται καλά με την αριστοκρατική λαχτάρα για μια ταξική κοινωνία που έδινε προτεραιότητα στον πλούτο για το μέλλον έναντι των φιλελεύθερων εξισωτικών παρορμήσεων.
Στην Αμερική, το έργο του Κάρολου Δαρβίνου έγινε κατάχρηση με τη μορφή ευγονικής στη δεκαετία του 1880 και μετά, όπου ένα από τα καθήκοντα του κράτους έγινε η επιμέλεια της ποιότητας του πληθυσμού. Αυτό το κίνημα επικράτησε και στην Ευρώπη. Θεωρήθηκε ως απόλυτο χάος για να αφεθεί η ανθρώπινη τεκνοποίηση στις ιδιοτροπίες της ανθρώπινης βούλησης. Η Αμερικανική Οικονομική Ένωση μαζί με πολλές άλλες ακαδημαϊκές κοινωνίες μπήκαν στο έργο σε σημείο που η ευγονική θεωρία έγινε μέρος του κυρίαρχου ακαδημαϊκού κόσμου. Αυτό ίσχυε μόλις πριν από 100 χρόνια.
Στην Ευρώπη μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, μια νέα μορφή εγελιανισμού είχε αρχίσει να επικρατεί που συνδύαζε την ευγονική, την αυταρχικότητα, τον εθνικισμό και τον ακατέργαστο κρατισμό σε ένα ενιαίο πακέτο. Ο Βρετανογερμανός φιλόσοφος Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (9 Σεπτεμβρίου 1855 – 9 Ιανουαρίου 1927) ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη και ερωτεύτηκε πολύ τον Βάγκνερ και τη γερμανική κουλτούρα και στη συνέχεια κορυφαίος πρωταθλητής του Χίτλερ. Υποστήριξε τον αιμοδιψό αντισημιτισμό και έγραψε τα θεμέλια του δέκατου ένατου αιώνα, που τόνιζε τις τευτονικές ρίζες της Ευρώπης.
Άλλοι αστέρες στη σύνθεση των κορπορατιστών περιελάμβαναν: Werner Sombart (18 Ιανουαρίου 1863 – 18 Μαΐου 1941) Γερμανός ακαδημαϊκός, οικονομολόγος της ιστορικής σχολής και κοινωνιολόγος, ο οποίος διολίσθησε εύκολα από το να είναι υπέρμαχος του κομμουνισμού σε κορυφαίος πρωταθλητής του ναζισμού.
Ο Φρέντερικ Χόφμαν (2 Μαΐου 1865 – 23 Φεβρουαρίου 1946) γεννήθηκε στη Γερμανία, έγινε στατιστικολόγος στην Αμερική και έγραψε το The Race Traits and Tendencies of the American Negro χαρακτηρίζοντας τους Αφροαμερικανούς ως κατώτερους από άλλες φυλές, αλλά ερεθίζοντας τους Εβραίους. και μη Καυκάσιοι.
Ο Madison Grant (19 Νοεμβρίου 1865 – 30 Μαΐου 1937) αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Yale και έλαβε πτυχίο νομικής από τη Νομική Σχολή της Κολούμπια, μετά το οποίο το ενδιαφέρον του για την ευγονική τον οδήγησε να μελετήσει τη «φυλετική ιστορία» της Ευρώπης και να γράψει το δημοφιλές βιβλίο επιτυχίας. Το Πέρασμα του Μεγάλου Αγώνα . Ήταν κορυφαίος περιβαλλοντολόγος και πρωταθλητής των εθνικοποιημένων δασών, για περίεργους ευγονικούς λόγους.
Ο Τσαρλς Ντάβενπορτ (1 Ιουνίου 1866 – 18 Φεβρουαρίου 1944) ήταν καθηγητής ζωολογίας στο Χάρβαρντ που ερεύνησε την ευγονική, έγραψε την Κληρονομικότητα σε σχέση με την Ευγονική και ίδρυσε το Γραφείο Εγγραφής Ευγονικής και τη Διεθνή Ομοσπονδία Οργανισμών Ευγονικής. Ήταν σημαντικός παράγοντας στην οικοδόμηση του ευγονικού κράτους.
Ο Henry H. Goddard (14 Αυγούστου 1866 – 18 Ιουνίου 1957) ήταν ψυχολόγος, ευγονιστής και διευθυντής έρευνας στο Vineland Training School for Feeble Minded Girls and Boys. Δημοσίευσε τις μελέτες IQ και τις μετέτρεψε σε όπλο που χρησιμοποιεί το κράτος για να δημιουργήσει μια σχεδιασμένη κοινωνία, δημιουργώντας ιεραρχίες που καθορίζονται και επιβάλλονται από τους δημόσιους γραφειοκράτες.
Ο Edward A. Ross (12 Δεκεμβρίου 1866 – 22 Ιουλίου 1951) έλαβε Ph.D. από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, ήταν μέλος της σχολής του Στάνφορντ και έγινε ιδρυτής της κοινωνιολογίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συγγραφέας του Sin and Society (1905). Προειδοποίησε για τις δυσγονικές συνέπειες του να επιτραπεί στις γυναίκες η ελευθερία επιλογής να συμμετέχουν σε εμπορική εργασία και πίεσε νόμους για την απαγόρευση της γυναικείας εργασίας.
Ο Robert DeCourcy Ward (29 Νοεμβρίου 1867 – 12 Νοεμβρίου 1931) ήταν καθηγητής μετεωρολογίας και κλιματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνίδρυσε την Ένωση Περιορισμού της Μετανάστευσης, φοβούμενος τις δυσγονικές επιπτώσεις των σλαβικών, εβραίων και ιταλικών επιγαμιών. Η επιρροή του ήταν το κλειδί για το κλείσιμο των συνόρων το 1924, παγιδεύοντας εκατομμύρια στην Ευρώπη για να σφαγιαστούν.
Ο Giovanni Gentile (30 Μαΐου 1875 – 15 Απριλίου 1944) ήταν Ιταλός νεοχεγκελιανός ιδεαλιστής φιλόσοφος, ο οποίος παρείχε μια πνευματική βάση για τον ιταλικό κορπορατισμό και τον φασισμό και βοήθησε στη συγγραφή του Δόγματος του Φασισμού με τον Μπενίτο Μουσολίνι . Ήταν για λίγο αγαπητός στον αμερικανικό Τύπο για τη διάνοια και το όραμά του.
Ο Lewis Terman (15 Ιανουαρίου 1877 – 21 Δεκεμβρίου 1956) ήταν ευγονιστής που επικεντρώθηκε στη μελέτη χαρισματικών παιδιών όπως μετράται με το IQ. Με Ph.D. από το Πανεπιστήμιο Κλαρκ, έγινε μέλος του φιλοευγονικού Human Betterment Foundation και ήταν πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας Ψυχολογίας. Προώθησε τον αυστηρό διαχωρισμό, την εξαναγκαστική στείρωση, τους ελέγχους της μετανάστευσης, τις άδειες τοκετού και γενικά μια σχεδιασμένη κοινωνία.
Ο Oswald Spengler (29 Μαΐου 1880 – 8 Μαΐου 1936) αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Halle στη Γερμανία, έγινε δάσκαλος και το 1918 έγραψε το Decline of the West σχετικά με ιστορικούς κύκλους και αλλαγές που προσπαθούσαν να εξηγήσουν την ήττα της Γερμανίας στον Μεγάλο Πόλεμο. Προέτρεψε έναν νέο Τευτονικό φυλετικό αυταρχισμό για την καταπολέμηση του φιλελεύθερου ατομικισμού.
Ο Έζρα Πάουντ (30 Οκτωβρίου 1885 - 1 Νοεμβρίου 1972) ήταν ένας εκπατρισμένος μοντερνιστής ποιητής από την Αμερική που ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό και κατηγόρησε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην τοκογλυφία και τον διεθνή καπιταλισμό και υποστήριξε τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας λαμπρός αλλά βαθιά προβληματισμένος άνθρωπος, ο Πάουντ χρησιμοποίησε την ιδιοφυΐα του για να γράψει για ναζιστικές εφημερίδες στην Αγγλία πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Carl Schmitt (11 Ιουλίου 1888 – 7 Απριλίου 1985) ήταν Ναζί νομικός και πολιτικός θεωρητικός που έγραψε εκτενώς και πικρά κατά του κλασικού φιλελευθερισμού για την αδίστακτη άσκηση της εξουσίας ( The Concept of the Political ). Η άποψή του για τον ρόλο του κράτους είναι συνολική. Θαύμαζε και γιόρταζε τον δεσποτισμό, τον πόλεμο και τον Χίτλερ.
Ο Τσαρλς Έντουαρντ Κάφλιν (25 Οκτωβρίου 1891 – 27 Οκτωβρίου 1979), ήταν ένας Καναδός-Αμερικανός ιερέας με τεράστια επιρροή που φιλοξένησε μια ραδιοφωνική εκπομπή με 30 εκατομμύρια ακροατές τη δεκαετία του 1930. Περιφρονούσε τον καπιταλισμό, υποστήριξε το New Deal και βυθίστηκε στον σκληρό αντισημιτισμό και το ναζιστικό δόγμα, δημοσιεύοντας ομιλίες του Γκέμπελς με το όνομά του. Η εκπομπή του ενέπνευσε χιλιάδες να διαδηλώσουν στους δρόμους ενάντια στους Εβραίους πρόσφυγες.
Ο Julius Caesar Evola (19 Μαΐου 1898 – 11 Ιουνίου 1974) ήταν ένας ριζικά παραδοσιακός Ιταλός φιλόσοφος που επικεντρώθηκε στην ιστορία και τη θρησκεία και λάτρευε τη βία. Τον θαύμαζε ο Μουσολίνι και έγραφε λατρευτικά γράμματα στον Χίτλερ. Πέρασε μια ζωή υπερασπιζόμενος την υποταγή των γυναικών και το ολοκαύτωμα για τους Εβραίους.
Ο Francis Parker Yockey (18 Σεπτεμβρίου 1917 - 16 Ιουνίου 1960) ήταν Αμερικανός δικηγόρος και αφοσιωμένος Ναζί που έγραψε το Imperium: The Philosophy of History and Politics, το οποίο υποστηρίζει μια βασισμένη στον πολιτισμό, ολοκληρωτική πορεία για τη διατήρηση του δυτικού πολιτισμού ενάντια στους επιρροή των Εβραίων. Είπε ότι η πτώση του Τρίτου Ράιχ ήταν μια προσωρινή οπισθοδρόμηση. Αυτοκτόνησε στη φυλακή όπου κρατούνταν για απάτη με διαβατήριο. Ήταν ο Yockey που είχε ισχυρή επιρροή στον Willis Carto (1926-2015), τον μεταπολεμικό υποστηρικτή της ναζιστικής θεωρίας.
Αυτή είναι μια σύντομη ματιά στις πνευματικές ρίζες και την ανάπτυξη της κορπορατιστικής σκέψης, με τα πιο επιβλαβή ιδεολογικά της στοιχεία. Η εστίαση σε έναν τηλεκρατικό εθνικισμό σε κάθε περίπτωση έρχεται μέσω του διχασμού και της κατάκτησης του έθνους, συνήθως από έναν «μεγάλο άνθρωπο», και επιτρέποντας στους «ειδικούς» να ξεπεράσουν τις επιθυμίες των απλών ανθρώπων για ειρήνη και ευημερία.
Το κορπορατιστικό μοντέλο αναπτύχθηκε στις περισσότερες χώρες κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο πείραμα στον κεντρικό σχεδιασμό σε συνεργασία με κατασκευαστές πυρομαχικών και άλλες μεγάλες εταιρείες. Αναπτύχθηκε σε συνδυασμό με τη στράτευση, τη λογοκρισία, τον νομισματικό πληθωρισμό και μια μεγάλης κλίμακας μηχανή δολοφονίας. Ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά διανοουμένων και δημοσίων μάνατζερ. Το New Deal των ΗΠΑ, με τους ελέγχους των τιμών και τα βιομηχανικά καρτέλ, διοικούνταν σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους όπως ο Rexford Tugwell (1891-1979), ο οποίος εμπνεύστηκε να συσπειρωθεί γύρω από τον κορπορατισμό από την εμπειρία του σε αυτόν τον πόλεμο. Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή η σύντομη γενεαλογία μας μεταφέρει μόνο στα μέσα του 20ού αιώνα. Σήμερα ο κορπορατισμός παίρνει μια διαφορετική μορφή. Αντί για εθνικό, έχει παγκόσμια εμβέλεια. Εκτός από την κυβέρνηση και τις μεγάλες εταιρείες, ο σημερινός κορπορατισμός περιλαμβάνει ισχυρούς μη κυβερνητικούς οργανισμούς, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και τεράστια ιδρύματα που χτίστηκαν από τεράστιες περιουσίες. Είναι τόσο ιδιωτικό όσο και δημόσιο. Αλλά δεν είναι λιγότερο διχαστικό, αδίστακτο και ηγεμονικό από ό,τι στο παρελθόν.
Έχει επίσης ξυρίσει τις περισσότερες από τις τρομερές (και ντροπιαστικές) διδασκαλίες της, αφήνοντας στη θέση τους μόνο τα ιδανικά των παγκόσμιων κυβερνήσεων που συνεργάζονται απευθείας με τις μεγαλύτερες εταιρείες στον τομέα των μέσων ενημέρωσης και της τεχνολογίας για να σφυρηλατήσουν ένα ενιαίο όραμα για την ανθρωπότητα στην πορεία, όπως διατυπώνεται καθημερινά από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Με αυτό έρχεται η λογοκρισία και οι περιορισμοί στην εμπορική και ατομική ελευθερία.
Αυτή είναι μόνο η αρχή των προβλημάτων. Ο κορπορατισμός καταργεί την ανταγωνιστική δυναμική του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και την αντικαθιστά με καρτέλ που διοικούνται από ολιγάρχες. Μειώνει την ανάπτυξη και την ευημερία. Είναι πάντα διεφθαρμένο. Υπόσχεται αποτελεσματικότητα αλλά αποδίδει μόνο μόσχευμα. Διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και δημιουργεί και περιχαρακώνει βαθιές ρωγμές μεταξύ των κυβερνώντων και των κυβερνώμενων. Απαλλάσσει τον τοπικισμό, τον θρησκευτικό ιδιαιτερότητα, τα δικαιώματα των οικογενειών και τον αισθητικό παραδοσιακισμό. Επίσης καταλήγει σε βία.
Ο κορπορατισμός κάθε άλλο παρά ριζοσπαστικός είναι. Η λέξη είναι μια τέλεια περιγραφή της πιο επιτυχημένης μορφής κρατισμού του 20ού αιώνα. Τον 21ο αιώνα, του δόθηκε νέα πνοή και μια φιλοδοξία παγκόσμιας εμβέλειας. Αλλά όσον αφορά τα υψηλότερα αμερικανικά ιδεώδη και τις διαφωτιστικές αξίες της ελευθερίας για όλους, αντιπροσωπεύει πραγματικά το αντίθετο.
Είναι επίσης το πιο ενοχλητικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, πολύ περισσότερο συνεχιζόμενο από τα παλιά αρχέτυπα του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. Επίσης στο αμερικανικό πλαίσιο, ο κορπορατισμός μπορεί να εμφανιστεί σε μορφές που μεταμφιέζονται τόσο σε αριστερό όσο και σε δεξιό. Αλλά μην κάνετε λάθος: ο πραγματικός στόχος είναι πάντα η παραδοσιακά κατανοητή ελευθερία.
Από τό Brownstone Institute στις 16 Ιουνίου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου