Η νεώτερη Ιστορία δυστυχώς, γράφτηκε από
ανάξιους ή «πληρωμένους»… Κανείς όμως δεν τόλμησε να τους αμφισβητήσει
ανοιχτά κι όποιος το επιχείρησε, απλά έσβησε από τον ακαδημαϊκό χάρτη…
Γράφει ο
Πύρινος Λόγιος
Κι όμως! Θα μπορούσε να είχε γίνει πραγματικότητα η Ένωση, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα, αυτό το…τόσο σημαντικό για τους ξένους «προτεκτοράτο», υπήρξε πάντα έρμαιο κοντόφθαλμων, διεφθαρμένων και απάτριδων πολιτικών, ιδίως μετά τον Β’ΠΠ.
Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές των γεγονότων εκείνη την ταραγμένη πολιτική περίοδο 1959-1974, δεν είχαν ούτε το ύψος, αλλά ούτε και την τόλμη τόσο στο να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους τις περιστάσεις και τις ευκαιρίες, όσο και το να προχωρήσουν σε κινήσεις – ματ εναντίον της τουρκικής και αγγλοσαξωνικής βουλιμίας.
Παρά το γεγονός ότι η Ιστορία είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο παραγωγής εθνικής πολιτικής, κανείς εκ των πολιτικών ταγών δεν την εκμεταλλεύτηκε. Υπερίσχυε πάντα το προσωπικό συμφέρον πρωτίστως και η έλλειψη θάρρους και τόλμης.
Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης, αναγορεύτηκαν σε…εθνάρχες, για να ικανοποιηθούν οι πολιτικοί οπαδισμοί. Ο αδερφοκτόνος διχασμός. Αυτό το καταραμένο σαράκι που μας κατατρώει τα σπλάχνα ανέκαθεν. Αυτή η μεγάλη μάστιγα, που την εκμεταλλεύτηκαν αιώνες τώρα, οι εχθροί του ελληνισμού…
Η Συνθήκες του Λονδίνου και της Ζυρίχης και ο ρόλος του Γιώργου Σεφέρη
Όταν ο Γιώργος Σεφέρης «ερωτεύτηκε» την Κύπρο, το νησί σπαρασσόταν από τις συγκρούσεις με τους αποικιοκράτες Άγγλους. Οι συνεχείς διαδηλώσεις των Ελλήνων κυπρίων πολιτών εναντίον των δυνάμεων ασφαλείας του Κυβερνείου, κλιμάκωναν την ήδη σοβαρή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει το νησί και λίγο πριν την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η κατάσταση ήταν τραγικά σοβαρή. Οι Εγγλέζοι, συλλάμβαναν και βασάνιζαν κόσμο, ενώ ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας Τσώρτσιλ χαρακτήριζε τους διαδηλωτές ως…τρομοκράτες!
Ναί, αυτός ο ίδιος Τσώρτσιλ, ο οποίος πριν μόλις 15 χρόνια νωρίτερα, είχε χαρακτηρίσει τους Έλληνες ως …υπεράνθρωπους λέγοντας «μέχρι χτές λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά σήμερα μπορούμε να πούμε ότι οι ήρωες, πολεμούν σαν Έλληνες», αποκάλεσε αυτούς τους ίδιους «τρομοκράτες», επειδή ξεσκέπασαν το πραγματικό πρόσωπο των Αγγλοσαξώνων. Αυτός ο τραγικός ψεύτης, μέθυσος και απατεώνας, ο οποίος υποσχέθηκε στους Κυπρίους ότι αν ενταχθούν κι αυτοί πλάϊ στον βρετανικό συμμαχικό στρατό, η Κύπρος θα ενωθεί με την Ελλάδα. Η αγγλοσαξωνική ψευδοδιπλωματία στο απόγειο της.
Το κακό ήταν ότι οι Έλληνες του νησιού τον πίστεψαν και εντάχθηκαν ομοθυμαδόν στον αγγλικό στρατό και μάλιστα διέπρεψαν στα μέτωπα της Αφρικής και της Ευρώπης. Μετά τον πόλεμο, φυσικά οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν και όλη η Ελλάδα πλέον είδε το αληθινό πρόσωπο της αγγλοσαξωνίας…
Ο Σεφέρης, βλέποντας όλη αυτή την αγριότητα και την απανθρωπιά τους, εμπνεύστηκε το μυθιστόρημα «Βαρνάβας Καλοστέφανος». Ένα μυθιστόρημα ανολοκλήρωτο, που περιγράφει τα έργα και τις ημέρες ενός σαδιστή αποικιοκρατικού λαού, εναντίον ενός αστραφτερού λαού που κοσμούσε την υφήλιο με την φωτογενή του παρουσία.
Μετά το ξέσπασμα και της ένοπλης πλέον αντίδρασης του κυπριακού λαού, οι Αγγλοσάξωνες, προκειμένου να μη χάσουν αυτό το υπερπολύτιμο γι αυτούς «αεροπλανοφόρο» της Μεσογείου, έβαλαν τότε και τους Τούρκους στο παιχνίδι, λέγοντας δια στόματος του πρωθυπουργού Άντονυ Ίντεν (αντικατέστησε τον Τσώρτσιλ το 1955) ότι «Αν οι Έλληνες νομίζουν ότι αυτοί και μόνο έχουν την πρωτοκαθεδρία στην Κύπρο, είναι γελασμένοι. Δυστυχώς γι αυτούς, έχουν και οι Τούρκοι, οι οποίοι και θα πρέπει να ερωτηθούν για την δημιουργηθείσα κατάσταση», ξαφνιάζοντας τους πάντες. Σχεδόν ταυτόχρονα με την ρήση του Ίντεν, ξέσπασαν και τα γεγονότα της Πόλης, όπου η νεοσυσταθείσα τουρκική, δήθεν «Φοιτητική» οργάνωση «Η Κύπρος είναι Τουρκική», ανέλαβε να διοργανώσει το πογκρόμ εναντίον της ελληνικής ομογένειας, ως αντίποινα για την ήδη σε εξέλιξη ένοπλη αντίσταση της ΕΟΚΑ του Γρίβα.
Η Ελλάδα του Καραμανλή, διαμαρτυρήθηκε – όψιμα βεβαίως – τόσο για την εισδοχή από την πίσω πόρτα των Τούρκων στο ζήτημα της Κύπρου, όσο και για την βρετανική θηριωδία, η οποία εκτός των άλλων, προσπαθούσε να «ξεχάσει» παντί τρόπω την συνθήκη της Λωζάννης, κατά την οποία η Τουρκία είχε ρητώς παραιτηθεί από κάθε τυχόν «δικαίωμα» και, συνακόλουθα, από κάθε παρεμφερή διεκδίκηση σε ό,τι αφορά την Κύπρο.
Δίχως αυτή την εκδικητική αθλιότητα της Μεγάλης Βρετανίας, με στόχο την αποτυχία του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου, η Τουρκία θα είχε υποχρεωθεί να τηρεί απαρέγκλιτα τη Συνθήκη της Λωζάννης και να μην έχει οιανδήποτε ανάμειξη στην πορεία της Κύπρου προς την αυτοδιάθεση. Σε τελική ανάλυση, με την άκρως υποκριτική στάση της η Βρετανία υποκίνησε και στήριξε την Τουρκία να παραβιάσει ευθέως, και χωρίς καμία κύρωση, την Συνθήκη της Λωζάννης. Και μάλιστα ενώ γνώριζε καλά ότι οιανδήποτε αναθεώρηση της ήταν αδιανόητη, τουλάχιστον σύμφωνα με τους περί διεθνών συμβάσεων κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία στο μεταξύ είχε πετάξει έξω από την Ελλάδα τις εταιρίες αγγλικών συμφερόντων «Power» και ΟΥΛΕΝ, οι οποίες και ήλεγχαν την ενέργεια και την υδροδότηση – στην Αθήνα κυρίως – ήταν…κόκκινο πανί για τους Άγγλους, ενώ οι λεγόμενες αγγλοελληνικές σχέσεις είχαν πέσει στο ναδίρ.
Ο Σεφέρης, ως ικανότατος διπλωμάτης, προθυμοποιήθηκε να σταλεί ως πρέσβυς της Ελλάδας στην Μεγάλη Βρετανία, με κύριο σκοπό τόσο την βελτίωση των σχέσεων της Ελλάδας με την Αγγλία, όσο και για να συμβάλλει με την εμπειρία και την φιλοπατρία του, σε μια όσο το δυνατόν ελληνοκεντρική διευθέτηση του προβλήματος.
Στο μεταξύ, η αντίσταση συνεχιζόταν στη Κύπρο με τον Γρίβα να μην συμμορφώνεται προς τας…υποδείξεις του ΟΗΕ προσπαθώντας να πιέσει ακόμη περισσότερο τα πράγματα προς όφελος της ΕΟΚΑ. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Οι Άγγλοι είχαν τόσο πολύ πανικοβληθεί ότι θα μπορούσαν να έχαναν εξ ολοκλήρου τη Κύπρο, που ο τότε πρωθυπουργός Μακμίλλαν (αντικατέστησε τον Ίντεν) προέβη σε μια παντελώς βιαστική και…υπέρμετρα ηλίθια προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, εκπονώντας σχεδόν στο πόδι ένα σχέδιο επίλυσης του προβλήματος, όπου σύμφωνα το οποίο προέβλεπε την παραμονή των στρατιωτικών βάσεων των Άγγλων, συγκυριαρχία(!!) Ελλάδας-Τουρκίας-Βρετανίας, ξένης υπηκοότητας κυβερνήτη (δηλαδή Εγγλέζο), δύο Βουλές αντιπροσώπων (ελληνική-τουρκική) και φυσικά η Κύπρος να μην έφευγε από την Κοινοπολιτεία!
Το σχέδιο ήταν σε τέτοιο βαθμό ηλίθιο, που απορρίφθηκε άμεσα από τους …Τούρκους! Φαντάσου δηλαδή πόσο ηλίθιο ήταν! Από την άλλη πλευρά όμως, επρόκειτο για μια ακόμη κλασσική περίπτωση του δόγματος «διαίρει και βασίλευε» από τους Αγγλοσάξωνες και μάλιστα τόσο οφθαλμοφανή, που έβγαζε μάτια.
Πάντως, η Τουρκία – μέσω μίας εξομολογήσεως Ετσεβίτ του 2002 – απέρριψε το σχέδιο επειδή…δεν περιείχε τη μαγική γι αυτόν λέξη: Ομοσπονδία…
Οι Αγγλοσάξωνες δεν ανησυχούσαν όμως για την Ελλάδα. Ήξεραν ότι είχαν τους Έλληνες στο τσεπάκι τους. Αυτόν όμως που δεν είχαν, ήταν ο Γρίβας, ο οποίος ήξερε καλά τον τρόπο για να τους πολεμήσει.
Η δομή της ΕΟΚΑ, ήταν πραγματικά ιδιοφυώς χτισμένη. Κι αυτό διότι ο Γρίβας είχε αντιγράψει μέχρι κεραίας το σχέδιο της δομής του ΕΑΜ του Βελουχιώτη. Και το ΕΑΜ το ήξεραν καλά οι Άγγλοι και το σέβονταν απεριόριστα. Γι αυτό και το…διέλυσαν μετά την απελευθέρωση και οδήγησαν τον Βελουχιώτη στην αυτοκτονία. Διότι το θεωρούσαν άκρως επικίνδυνο για τα συμφέροντα τους.
Μ’ αυτά και με τούτα, φτάσαμε στην 5η Φεβρουαρίου του 1959, όπου ο Κ. Καραμανλής μαζί με το κυβερνητικό επιτελείο του (Αβέρωφ, Μπίτσιος και δυό τρείς ακόμη) συναντάται με τον Αντνάν Μεντερές και το δικό του επιτελείο (Ζουρλού, Μουσταφά, Ταμουρτάς και μερικοί άλλοι μικρότερης εμβέλειας σύμβουλοι) στη Ζυρίχη, προκειμένου να συμφωνήσουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο για την οριστική διευθέτηση του προβλήματος. Αξιοσημείωτο ήταν το γεγονός ότι δεν επιτρεπόταν να παρευρεθεί κανείς από πολιτικούς ή στρατιωτικούς ηγέτες της Κύπρου ενώ θα έπρεπε.
Ο Καραμανλής δεν έκρυβε την έντονη δυσαρέσκεια του ως προς την πολιτική των Άγγλων και δικαίως, διότι είχαν περιπλέξει τόσο πολύ τα πράγματα ιδίως μετά και το πανηλίθιο σχέδιο Μακμίλλαν, που οι Τούρκοι ήταν …ασταμάτητοι σε απαιτήσεις. Και το σημαντικότερο απ’ όλα, απαιτούσαν και…στρατιωτική παρουσία στο νησί, πράγμα αδιανόητο για μια χώρα, η οποία τρείς δεκαετίες νωρίτερα, υπέγραφε πως δεν έχει καμμιά απαίτηση ως προς την Κύπρο. Ο Καραμανλής τότε, αναγκάστηκε να δεχθεί εν μέσω πιέσεων του αμερικανικού κυρίως τομέα, να δεχθεί μια λύση όπου η στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας και της Τουρκίας στο νησί, θα ήταν 950 Έλληνες και 650 Τούρκοι. Αναλογία δηλαδή 60/40, πράγμα επίσης απαράδεκτο.
Αυτό ήταν το πρώτο σημαντικό λάθος του Καραμανλή.
Το δεύτερο μεγαλύτερο και κυριότερο, είχε να κάνει με την δομή του πολιτεύματος. Προεδρική Δημοκρατία με έναν Έλληνα Πρόεδρο και έναν Τούρκο αντιπρόεδρο, ο οποίος αυτός αντιπρόεδρος θα μπορούσε να διαθέτει βέτο για πολύ σημαντικά ζητήματα, όπως το θέμα της άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής και εσωτερικών υποθέσεων ή ρυθμίσεων όσον αφορά την εσωτερική δομή του κράτους. Μ’ άλλα λόγια, η ελληνική πλευρά δέχτηκε να …αυτοπυροβοληθεί ικανοποιώντας επί της ουσίας, την απαίτηση των Τούρκων να…ελέγχουν τα πάντα στο νησί και…για πάντα!
Επίσης, συμφωνήθηκαν να συμμετάσχουν και οι δύο κοινότητες στο κοινοβούλιο σε αναλογία 70/30, όσο και στη δημόσια διοίκηση με την ίδια αναλογία. Στο μεταξύ, ο Σεφέρης, ως πρέσβυς πλέον της Ελλάδας και ειδικός σε θέματα Κύπρου, καθημερινά έστελνε τηλεγραφήματα και επιστολές με έκδηλη την αγωνία του ότι αυτά που επρόκειτο να συμφωνηθούν, επί της ουσίας θα τίναζαν στον αέρα μακροπρόθεσμα τα πάντα επ ωφελεία των Τούρκων! Πόσο δίκιο είχε…
Στο μεταξύ, ο Καραμανλής βρισκόταν σε συνεχή επικοινωνία με τον Μακάριο, ο οποίος βρισκόταν στην Αθήνα και διέμενε στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» με έξοδα του ελληνικού κράτους και με τον οποίο συζητούσαν κάθε πρόταση και κάθε παράγραφο της συμφωνίας. Ο Μακάριος συμφωνούσε σε όλα, παρά το γεγονός ότι ο Καραμανλής ήταν σκεπτικιστής σε ορισμένα από αυτά, όπως πχ το θέμα των στρατιωτικών βάσεων με το 60/40. Ήταν βέβαιο ότι ο Μακάριος βιαζόταν να επιτύχει μια συμφωνία στο στύλ «το μη χείρον βέλτιστον», μιας και απεφεύχθη ο σκόπελος της Ομοσπονδίας. Αλλά επί της ουσίας όμως, η ήδη συμφωνηθείσα συνθήκη αυτό ακριβώς εσήμανε, τη στιγμή που θα υπήρχαν δύο Πρόεδροι ουσιαστικά και μάλιστα ο δεύτερος, ο αντιπρόεδρος δηλαδή, να είχε δικαίωμα βέτο σχεδόν στα πάντα!
Και κάπου εκεί…έπεσαν και οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ από δίπλα στον Μακάριο και έγιναν όλα…μπάχαλο.
Ο Γρίβας δεν συμφωνούσε με τίποτε που να προέβλεπε την άμεση ανάμειξη στα κυπριακά πράγματα των Άγγλων και κυρίως των Τούρκων. Με το που άκουσε μάλιστα ότι επρόκειτο να συναντηθεί ο Μακάριος με στελέχη του ΑΚΕΛ(!) και όχι με αυτόν τον ίδιο, έγινε …μαβής και έσπαγε ό,τι έβρισκε μπροστά του από το θυμό του. Όμως δεν ήταν ο μόνος. Και ο Μακάριος άρχιζε να τα …γυρίζει, μιας και συλλογιζόταν εκ των υστέρων βεβαίως, ότι έβαζε το κεφάλι του στον ντορβά αποδεχόμενος μια συμφωνία στην ουσία 60/40 στρατιωτικά και 70/30 και με δικαίωμα βέτο ενός αντιπροέδρου. Κι αυτό τσάντισε ακόμη περισσότερο και τον ίδιο τον Καραμανλή, που για τον οποίο η διεθνής συμφωνία αυτή αν πετύχαινε, θα θεωρούνταν ως σοβαρότατο σκαλί που θα τον ανέβαζε κατά πολύ στη διεθνή σκηνή, όπου κυριαρχούσαν οι Αγγλοσάξωνες.
Ο Σεφέρης όμως από την άλλη μεριά, τον προειδοποιούσε πως αν τελικά ισχύσει αυτή η συμφωνία, θα γινόταν ταφόπλακα όχι απλά και μόνο για τον ίδιο, αλλά και για όλον τον Ελληνισμό!
Τελικά, στο Λονδίνο πήγαν οι…πάντες. Ο Μακάριος, ο Καραμανλής, ο Αβέρωφ (ως ΥΠΕΞ της Ελλάδας), ο Ραούφ Ντενκτάς και ο Μεντερές, έπειτα από επεισοδιακό ταξίδι (είχε πέσει το αεροπλάνο που τον μετέφερε και ο ίδιος σώθηκε παρά τρίχα). Εκεί κι αν έγινε ΤΟ μπάχαλο. Ο Μακάριος επειδή φοβόταν πως αυτό που είχε αποδεχτεί λίγες μέρες πριν (συμφωνία ό,τι να ναι αρκεί να είναι συμφωνία που δεν έχει ομοσπονδία) δεν θα του έβγαινε σε καλό και πως τελικώς είχε γίνει…παιχνιδάκι στα χέρια των Αγγλοσαξωνων και των Ελλαδιτών, άρχισε να τσινάει και να κάνει πίσω.
Ο Καραμανλής με τον Αβέρωφ προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν λέγοντας του ότι πλέον η Ελλάδα θα βγεί αφερέγγυα και ότι αυτό μπορεί να τα γκρεμίσει όλα. Σε κάποια στιγμή μάλιστα, ο Μακάριος επικαλέστηκε συνειδησιακά προβλήματα (προφανώς κατελήφθη από πανικό, βλέποντας το τι είχε δεχτεί τελικά) εξοργίζοντας τον Καραμανλή. Μέχρι και…ψηφοφορία προκάλεσε ανάμεσα στην 35μελή ελληνοκυπριακή αποστολή με ζητούμενο αν συμφωνούσαν όλοι με ό,τι είχε προσυμφωνηθεί μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Αγγλίας.
27 από τα μέλη (κυρίως από το ΑΚΕΛ και τους Φιλελεύθερους) ψήφισαν ΝΑΙ, ενώ οι υπόλοιποι 8, ανάμεσα τους και ο μετέπειτα μέγας Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος) ψήφισαν βροντερό ΟΧΙ. Το σημαντικό όμως της υπόθεσης, ήταν ότι ανάμεσα στους 8 αρνητές, βρισκόταν και μέλη του ΑΚΕΛ όπως ο διευθυντής της εφημερίδας «Χαραυγή», ο Ανδρέας Ζιαρτίδης της περίφημης ΠΕΟ (Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία) καθώς και ο μετέπειτα σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος της Κύπρου, ο Βασος Λυσσαρίδης. Αυτά τα ονόματα που αρνήθηκαν να βάλουν την..υπογραφή τους σε μια συμφωνία καταδικασμένη σε αποτυχία, ανησύχησαν περισσότερο τον Μακάριο, αλλά ήταν πλέον αργά. Ό,τι έπρεπε να κάνει και δεν έκανε, ήταν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών στη Ζυρίχη. Τώρα ήταν αργά πλέον…
Η ανέλπιστη ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευκαιρία με το σχέδιο Ατσενσον
Τον Δεκέμβρη του 1963, τα πράγματα στην Κύπρο ήρθαν πράγματι στο απροχώρητο, μιας και ουσιαστικά οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου πρακτικά είχαν καταρρεύσει, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Σεφέρης με την απίστευτη διορατικότητα του. Ο αντιπρόεδρος Κιουτσούκ βρέθηκε εκτεθειμένος, όταν Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί έκαναν έφοδο στο γραφείο του και βρήκαν στο χρηματοκιβώτιο του μυστικά έγγραφα που αποδείκνυαν τους σχεδιασμούς του Ντενκτάς και των τουρκοκυπρίων τρομοκρατών.
Τα έγγραφα αυτά περιείχαν σχέδια αποσταθεροποίησης και βεβαιώσεις πως οι πάντες ήταν έτοιμοι για μια ανατροπή του καθεστώτος, αιματηρή ασφαλώς, η οποία θα χρησιμοποιούνταν από την Τουρκία ως πρόσχημα για να αλλάξουν οι συμφωνίες και να οδηγηθεί η Κύπρος στην πολυπόθητη διχοτόμηση.
Στο μεταξύ, ο Μακάριος σε μια συνέλευση της Βουλής, είχε προτείνει ορισμένες αλλαγές στο Σύνταγμα που έμειναν στην Ιστορία ως «Τα δεκατρία σημεία». Αυτά αφορούσαν τη διανομή των εξουσιών ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή κοινότητα και θα το καθιστούσαν πιο λειτουργικό και αποτελεσματικό.
Οι τροποποιήσεις που πρότεινε ο Μακάριος, μεταξύ άλλων, αφαιρούσαν το δικαίωμα βέτο από τον Ελληνοκύπριο πρόεδρο και τον Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο και άλλαζαν το σύστημα των χωριστών πλειοψηφιών, περιορίζοντας τα υπερπρονόμια της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε εξασφαλισμένα δικαιώματα μειονότητας.
Ήταν οι κινήσεις απελπισίας που προσπαθούσε να κάνει ο Μακάριος, για να μπορέσει να απαλλαγεί η κρατική δομή από τον σφιχτό εναγκαλισμό του Ντενκτάς και των οπαδών του τουρκοκυπρίων, οι οποίοι ασφαλώς και ήταν χαφιέδες του τουρκικού βαθέως κράτους. Και όχι μόνον αυτό. Είχε την πίεση τόσο του Γρίβα, όσο και των λαϊκών κινητοποιήσεων που διοργάνωναν τόσο οι δεξιές, όσο και οι αριστερές λαϊκές πλευρές.
Παραδόξως, οι Άγγλοι συναινούσαν και στα δεκατρία αυτά σημεία. Ο πρέσβυς της Βρετανίας Κλάρκ είχε δεχθεί τα σημεία αυτά θεωρώντας τα ως πραγματιστικά και αναγκαία και μάλιστα βεβαίωσε τον Μακάριο ότι ο Άγγλος πρωθυπουργός Χιούμ ευχαρίστως θα μεσολαβούσε ώστε να πειστούν και οι Τούρκοι.
Η απάντηση όμως ήρθε γρήγορα από την Άγκυρα και τον Ισμέτ Ινονού και την κυβέρνηση του, όπου απέδωσε στον Μακάριο υπόμνημα με το οποίο απέρριπτε και τα 13 αυτά σημεία.
Τι είχε συμβεί τελικά;
Είχε βιαστεί ο Μακάριος;
Βεβαίως και ναί!
Ουσιαστικά, είχε πάρει την απόφαση για αλλαγή Συντάγματος από την…πρώτη στιγμή που είχε πατήσει το πόδι του ξανά στην Κύπρο μετά και την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου αλλά δεν το έκανε, διότι φοβόταν τον Καραμανλή που οπωσδήποτε θα αρνούνταν κατηγορηματικά.
Και μόλις έπεσε η κυβέρνηση Καραμανλή τον Ιούνιο του 1963 για τα γνωστά θέματα που είχε με το Παλάτι, ο Μακάριος είχε ήδη συντάξει τα επίμαχα σημεία για την συνταγματική αλλαγή.
Και επειδή η Ελλάδα βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο και κυβερνητική κρίση παρά το γεγονός ότι ο Γ. Παπανδρέου είχε κερδίσει τις εκλογές αλλά χωρίς αυτοδυναμία, προέβη στην κίνηση αυτή για να δημιουργήσει τετελεσμένα. Είχε και την εύνοια του Κλάρκ συνάμα και της Βρετανίας εν ονόματι των εγγράφων-σχεδίων του Κιουτσούκ και του Ντενκτάς, οπότε έκρινε – πάλι λανθασμένα – ότι είχε έρθει η ώρα να έρθει η Κύπρος αποκλειστικά στα δικά του χέρια.
Η κατάσταση όμως έτσι όπως είχε εξελιχθεί, είχε ξεφύγει από τον έλεγχο του. Ο Δεκέμβρης του 1963, θα μείνει ως «Ο ματωμένος Δεκέμβρης» ή «Τα ματωμένα Χριστούγεννα».
Οι Τουρκοκύπριοι αντιστεκόταν σε οποιονδήποτε αστυνομικό έλεγχο, έβγαζαν όπλα, πυροβολούσαν στο ψαχνό, έμπαιναν μέσα σε σπίτια Ελλήνων και τα λεηλατούσαν και γενικώς η οργάνωση του Ντενκτάς έδειχνε να είναι έτοιμη για όλα. Με συνεχόμενες προκλήσεις εναντίον των αρχών του νησιού, δημιουργούσαν προβλήματα τα οποία απαιτούσαν βία για να διευθετηθούν.
Η κατάσταση πλέον είχε πάρει τροπή ένοπλης σύγκρουσης, μιας και η ΤΟΥΡΔΥΚ (η μεραρχία των Τούρκων που ήταν εγκατεστημένη εκεί με βάση τη συνθήκη ανεξαρτησίας) είχε βγεί από το στρατόπεδο της και γινόταν ένα με τους τρομοκράτες του Ντενκτάς αναγκάζοντας και την ελληνική ΕΛΔΥΚ να βγεί κι εκείνη για να τους αντιμετωπίσει.
Στις όποιες συνομιλίες που έλαβαν χώρα με πρωτοβουλία του Μακαρίου πλέον, η Ελλάδα συμμετείχε με υπηρεσιακές κυβερνήσεις μέχρι που ανέλαβε ο Γ.Παπανδρέου τον Φεβρουάριο του 1964 και αμέσως τότε, ο ΟΗΕ αποφασίζει να στείλει ειρηνευτική δύναμη στην Κύπρο ενώ ταυτόχρονα η Τουρκία με διαταγή του Ινονού, βομβαρδίζει την Τυλληρία, μια περιοχή κοντά στο χωριό της Μόρνου, όπου έλαμβαναν χώρα μάχες σώμα με σώμα μεταξύ Ελλήνων και Τουρκοκυπρίων.
Το ζήτημα πλέον έπεφτε στα χέρια των Αμερικανών, μιας και η κυβέρνηση Χιούμ φαινόταν ανίκανη στο να μπορέσει να επέμβει αποτελεσματικά. Για τους Αμερικανούς, το ζήτημα δεν ήταν η Κύπρος αυτή καθ’ αυτή, αλλά ο φόβος ξεσπάσματος πολέμου μεταξύ δύο συμμάχων κι αυτό θα σήμαινε καταστροφή για το ΝΑΤΟ σε μια περίοδο έξαρσης του Ψυχρού Πολέμου. Κι έτσι, αποφασίστηκε από τον πρόεδρο Τζόνσον, ο οποίος δεν εκτιμούσε και τόσο τους Τούρκους (τους θεωρούσε αναξιόπιστους και κουτοπόνηρους) να δημιουργηθεί μια φόρμουλα συνομιλιών σε ευρωπαϊκό έδαφος, ούτως ώστε να αποφευχθούν πάση θυσία τα χειρότερα. Επίσης ο Τζόνσον θεωρούσε και τον Μακάριο εξ ίσου αναξιόπιστο και φιλοκομμουνιστή, ενώ είχε αγαστές σχέσεις με τον Γ.Παπανδρέου και την ελληνική κυβέρνηση.
Ο Μακάριος στο μεταξύ, αφού είδε κι αποείδε ότι τα τεχνάσματα του δεν είχαν αποτέλεσμα και προσπαθώντας να εκβιάσει καταστάσεις, επικαλέστηκε την συμμετοχή της Σοβιετικής Ρωσίας ως ΕΣΣΔ, για να μεσολαβήσει ως μόνιμο μέλος του ΟΗΕ ως μοχλός πίεσης στην εξεύρεση λύσης.
Οι αμερικανοί αμέσως θορυβήθηκαν, φοβούμενοι ότι ο Μακάριος ενδεχομένως να έδινε…γή και ύδωρ στους Ρώσους προκειμένου να παραμείνει στην Προεδρία και να αλλάξει το στάτους κβο των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου.
Διαμεσολαβητής αναλαμβάνει ο Ντικ Ατσενσον, ένα σκληρό γεράκι του βαθέως αμερικανικού κράτους μαζί με τον φινλανδό Ερικ Τουμιόγια, διαπιστευμένο διπλωμάτη του ΟΗΕ. Κι έτσι, στη Γενεύη τον Ιούλιο του 1965, άρχισαν και οι πρώτες συνομιλίες για το Κυπριακό, με τη συμμετοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας και με παρατηρητή τη Βρετανία. Ο Μακάριος όμως μπλόκαρε τις συνομιλίες, θεωρώντας ότι οι ξένοι δεν πρέπει να καθορίζουν τις τύχες ενός ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ κράτους και μέλους του ΟΗΕ.
Ήταν απλά διπλωματικός ελιγμός, προσπαθώντας να βάλει στην εξίσωση και την Σοβιετική Ένωση.
Το αρχικό σχέδιο του Άτσενσον, θύμιζε περίπου το αποτέλεσμα που τελικά πέτυχαν οι Τούρκοι το 1974 με την επέμβαση τους. Δηλαδή ένωση με την Ελλάδα και ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και παραχώρηση στη Τουρκία το 27% του νησιού. Ήταν μια ξεκάθαρη διχοτόμηση, μόνο που αυτή τη φορά δεν θα υπήρχε η Κυπριακή Δημοκρατία.
Ο Μακάριος το απέρριψε ασυζητητί, όχι γιατί θα έπρεπε να παραχωρήσει εδάφη στην Τουρκία, αλλά για να παραμείνει η πολιτική κάτασταση ως έχει και με εκείνον (ισόβιο) Πρόεδρο.
Οι Τούρκοι επιθυμούσαν σφόδρα το 27% αλλά η ελληνική πλευρά το απέρριπτε. Η Σοβιετική Ρωσία όμως δεν ήθελε επ ουδενί να χάσει αυτή την ευκαιρία που της πρόσφερε ο Μακάριος και απειλούσε στον ΟΗΕ πως αν δεν υπάρξει ειρηνευτικό σχέδιο, έχει υποχρέωση να βοηθήσει έναν λαό που μάχεται για την ανεξαρτησία του.
Αυτό και μόνο έκανε τους Αμερικάνους να πανικοβληθούν και εν μέσω σφοδρών μαχών στη Κύπρο μεταξύ της Εθνικής Φρουράς και των Τούρκων που βοηθούσαν τους τουρκοκύπριους – μέχρι και βομβαρδισμό επιχείρησαν για να σταματήσουν τους Έλληνες – έδωσαν διαταγή στον Άτσενσον να δημιουργήσει νεό σχέδιο που να ικανοποιεί πλήρως τους Έλληνες και λιγότερο τους Τούρκους.
Δεν υπήρχε περίπτωση να δοθεί ευκαιρία στους Σοβιετικούς να δημιουργήσουν θύλακα στη Μεσόγειο, όπως αυτοί είχαν καταφέρει με τη Συρία. Μια τέτοια συγκυρία θα ήταν αληθινή καταστροφή για τους Αγγοσάξωνες, οπότε συμπεριλαμβανομένου και του γεγονότος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Έλληνες, η Κύπρος έπρεπε να γίνει μέρος της Ελλάδας και κατ’ επέκταση ελεγχόμενη από το ΝΑΤΟ.
Η ευκαιρία αυτή – την οποία δημιούργησε η ραδιουργία του Μακαρίου – ήταν πραγματικά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ.
Το νεό σχέδιο που εκπόνησε ο Άτσενσον αυτή τη φορά, ήταν…μάνα εξ ουρανού! Μάλιστα, οι μυστικές διαβουλεύσεις των ΗΠΑ με την ελληνική κυβέρνηση του Παπανδρέου, ήταν ότι αν ξανατσινίσει ο Μακάριος με το νέο σχέδιο, να γίνει πραξικοπηματική πράξη ανατροπής του και να τελειώσει εκεί η όλη φασαρία, πράγμα που επιζητούσαν και οι Τούρκοι για τους δικούς τους λόγους.
Το σχέδιο λοιπόν ήταν ως εξής:
Ένωση με την Ελλάδα, παραχώρηση ενός…5% του εδάφους στη Τουρκία και μάλιστα με καθεστώς εκμίσθωσης(!) για 50 έτη(!) και με τα δικαιώματα αυτοδιοίκησης των τουρκοκυπρίων σοβαρά μειωμένα. Μ’ άλλα λόγια, η Ελλάδα θα ήταν η απόλυτος κυρίαρχη χώρα και με τον θύλακα των τουρκοκυπρίων που δεν ξεπερνούσε τις 30.000 με πρόχειρους υπολογισμούς, να είναι απολύτως ελεγχόμενος. Οι προτάσεις για τον χώρο αυτόν ήταν η Καρπασία, ο περίγυρος της Κερύνειας ή η μικρή χερσόνησος της Τυλληρίας όπου ζούσαν πολλοί Τουρκοκύπριοι.
Και αυτό όμως το …θείο δώρο, το ΑΠΕΡΡΙΨΕ Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ!
Κατόπιν τούτου, ο Παπανδρέου βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Δεν μπορούσε να συναινέσει σε πράξη ανατροπής του Μακαρίου και προσπάθησε να βρεί άλλον τρόπο. Ο Μακάριος ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στον λαό της Κύπρου κι ένα απλό στραβοπάτημα, θα μπορούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα. Κι έτσι διαπραγματευόταν για ένα γεγονός που να αναγκάσει τους πάντες να…συμβιβαστούν με την εξέλιξη του.
Κατόπιν εισηγήσεων από στρατιωτικούς παράγοντες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, πείστηκε ότι μπορεί να βασιστεί στο δυναμικό της κι έτσι, με τη σύμφωνη γνώμη του Π. Κανελλόπουλου αλλά και του Βασιλέα Κων/νου, πρότεινε στον Μακάριο να κηρύξει άμεσα την ένωση με την Ελλάδα και χωρίς καμμιά παραχώρηση στους Τούρκους.
Ένα αληθινά τετελεσμένο γεγονός, που μπορεί να έκανε τους Τούρκους να σκάσουν από λύσσα, αλλά βόλευε και τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ. Δηλαδή, όλη την Αγγλοσαξωνία, αφήνοντας απ’ έξω τους Σοβιετικούς να κοιτάνε τη Μεσόγειο με τα κυάλια.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΑΠΕΡΡΙΨΕ Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ!
Επίλογος
Κι έτσι, φτάσαμε στην ανατροπή του Παπανδρέου από την ομάδα Μητσοτάκη, η οποία αυτή ανατροπή δημιούργησε και την εκκολαπτόμενη από την CIA πραξικοπηματική ενέργεια της 21ης Απριλίου, η οποία σχεδιάστηκε για να ανατραπεί κάποια στιγμή ο Μακάριος και να φύγει το φάντασμα της Σοβιετίας από τη Μεσόγειο.
Το σχέδιο είχε ως εξής:
Πρώτη κίνηση, απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας (η οποία βρισκόταν εκεί μπέσα από την συνθήκη του Λονδίνου) και η απόσυρση αυτή θα αποδυνάμωνε την ελληνική πλευρά.
Δεύτερη κίνηση, προσπάθεια δολοφονίας του Μακαρίου και εγκατάσταση φιλοαμερικάνικης προεδρίας κι αν αυτό δεν γινόταν εφικτό, ως τρίτη κίνηση θεωρούνταν η πραξικοπηματική ενέργεια εναντίον του… «Κάστρο της Μεσογείου» (έτσι είχαν ονομάσει οι αμερικανοί της CIA τον Μακάριο) και πλήρης ένωση με την Ελλάδα.
Όμως, η πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ άλλαξε και στα πράγματα ήρθαν οι Ρεμπουμπλικάνοι του Νίξον και μαζί τους ο φιλότουρκος καμπαλιστής Εβραίος Χένρυ Κίσσινγκερ ως υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος είχε υποσχεθεί στους Τούρκους μια…δίκαιη λύση σε μορφή διχοτόμησης. Και κατ’ αυτόν τον δόλιο τρόπο, η CIA οργανώνει την επιχείρηση αποσταθεροποίησης του δικτάτορα Παπαδόπουλου, ο οποίος φαινόταν να μη συναινούσε σε πραξικοπηματική πράξη εναντίον του Μακαρίου, παρά την σφοδρή ένταση που υπήρχε μεταξύ τους.
Και η αποσταθεροποίηση αυτή είχε ένα όνομα: «Πολυτεχνείο»!
Ο Παπαδόπουλος έπεσε και ανέλαβε στη θέση του ο Δημήτρης Ιωαννίδης, ο επιλεγόμενος και σκύλος της ΕΣΑ, ο οποίος είχε κατά τη διάρκεια της Χούντας την απόλυτη συνεργασία με το σταθμαρχείο της CIA στην Ελλάδα, που τότε στεγαζόταν στο κτίριο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού της οδού Πανεπιστημίου. Ο Κίσσιγκερ, μέσω των ανθρώπων του στην Ελλάδα, υποσχόταν στον Ιωαννίδη πλήρη ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αν ανέτρεπε τον Μακάριο και θα μετέτρεπε τον ίδιο σε …λαϊκό ήρωα. Όσο για τους Τούρκους, τους αναλάμβανε ο ίδιος ο Κισσιγκερ που ήξερε και τα …κουμπιά τους. Δεν θα κουνιόταν φύλλο, ήταν η ρήση του.
Ο Ιωαννίδης, ηλίθιος καθώς ήταν, έπεσε στη παγίδα πανεύκολα και στις 15 Ιουλίου του 1974, η ΕΛΔΥΚ μαζί με την Εθνική Φρουρά, βομβαρδίζουν και καταλαμβάνουν το Προεδρικό Μέγαρο, πιστεύοντας ότι ο Μακάριος σκοτώθηκε στα συντρίμμια.
Ο Μακάριος όμως είχε επιζήσει και με στρατιωτικό τζιπ κατέφυγε σε παλιό κρησφύγετο της ΕΟΚΑ στον Όλυμπο. Κάποιοι λένε πως αυτός κάλεσε τους Τούρκους σε επέμβαση, αλλά είναι ψέμμα. Οι Τούρκοι είχαν απλά ειδοποιηθεί από την CIA για το επικείμενο πραξικόπημα και είχαν ετοιμάσει ήδη την επιχείρηση «Αττίλας».
Πράγματι, τα ξημερώματα της 20ής Ιουλίου 1974, τα αεροσκάφη των Τούρκων γεμάτα από αλεξιπτωτιστές, φάνηκαν στον ουρανό της Λευκωσίας, ενώ τρία αποβατικά σκάφη άδειασαν από Τούρκους πεζοναύτες στην Κερύνεια.
Το έγκλημα είχε ολοκληρωθεί. Η Κύπρος αλώθηκε εκ των έσω…
Όλα αυτά που έγραψα και διαβάσατε, είναι η πικρή, η ΑΠΟΛΥΤΗ αλήθεια.
Η Ελλάδα του Καραμανλή τότε στις διαπραγματεύσεις της Ζυρίχης, συναίνεσε στο να ανοιχτεί η πόρτα στους Τούρκους με την επαίσχυντη συμφωνία του Λονδίνου. Ο Μακάριος συναίνεσε στο εγκληματικό αυτό σχέδιο, για να μην μείνει εκτός νυμφώνος και να εδραιωθεί η εξουσία του στο νησί. Ο Παπανδρέου συναίνεσε, ενώ είχε την απίστευτη ευκαιρία μέσω του σχεδίου Άτσενσον στο να τελειώσει μια για πάντα το μαρτύριο του ιστορικού και μεγίστης στρατηγικής σημασίας για το Έθνος των Ελλήνων νησιού και την πέταξε στα σκουπίδια. Ο Μακάριος, δέσμιος των φιλοδοξιών του, στη κυριολεξία έστρωσε τον δρόμο προς τη διχοτόμηση με τις παλινωδίες του.
Και τέλος, οι Αμερικανοί του χαζαροεβραίου Κίσσινγκερ, παρέδωσαν τελικά το μισό νησί σε αυτούς που σιχαινόταν επειδή ήταν…αναξιόπιστοι και μπαμπέσηδες.
Το δράμα του Ελληνισμού δεν έχει τέλος…
Κάποτε όμως, και αυτό το…κάποτε έχει φτάσει πολύ κοντά, η Κύπρος θα βρεί τη δικαίωση και θα ενωθεί με την Ελλάδα. Όχι όμως την Ελλάδα του Ψευτορωμαΐικου, αλλά την ΑΛΗΘΙΝΗ Ελλάδα που η σημαία της θα κυματίζει μαζί με τον Δικέφαλο Αετό στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς…
Έσσεται ήμαρ!
Πύρινος Λόγιος
Sergioschrys@outlook.com
https://kanenazori.com/2023/07/21/ki-moos-h-cypros-tha-itan-tora-elliniki/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου