ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΕΡΡΩΝ . ΔΡΑΜΑΣ . ΔΟΞΑΤΟΥ . ΚΑΒΑΛΑΣ . ΞΑΝΘΗΣ . ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
Οι Έλληνες, καταδιώκοντας τους Βούλγαρους που υποχωρούσαν, κινήθηκαν στον άξονα Σέρρες – Σιδηρόκαστρο (Δεμίρ Χισάρ). Απελευθερώθηκαν πρώτα οι Σέρρες, ακολούθησε η Δράμα.
Στο Δοξάτο Σερρών οι Βούλγαροι, υποχωρώντας, σκότωσαν πολλούς Έλληνες, εντείνοντας το φανατισμό των τελευταίων που καταδίωξαν τους εχθρούς τους ως την κοιλάδα της Σόφιας. Στίς 27 Ιουνίου 1913 απελευθερώνεται η Καβάλα, στις 12 Ιουλίου το Δεδέ Αγάτς (σημερινή Αλεξανδρούπολη), στις 13 Ιουλίου απελευθερώνεται η Ξάνθη και στις 16 Ιουλίου η Κομοτηνή.
Ήδη στις 10 Ιουλίου του 1913 οι Ελληνικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τα Στενά της Κρέσνας, ιδιαιτέρως κακοτράχαλη περιοχή από την οποία κατάφεραν να βγουν με μεγάλη δυσκολία. Οι Έλληνες αντιμετώπισαν το σύνολο των δυνάμεων της Βουλγαρίας στην τριπλή μάχη Ογνιάρ Μαχαλά – Σιμιτλή – Τρεσκόβου (11/14 Ιουλίου 1913).
Όριο των αντοχών του Ελληνικού στρατού ήταν η μάχη της Τζουμαγιάς (15/18 Ιουλίου).
Την 30 Ιουνίου / 13 Ιουλίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος έφθασε στο Αρχηγείο, για να επισκεφθεί τον Αρχιστράτηγο, Βασιλιά Κωνσταντίνο. Η Ρωσία, αποβλέποντας σε τιμωρία της Βουλγαρίας, πρότεινε στους Συμμάχους να υπογράψουν ανακωχή και να συνέλθουν σε διάσκεψη στην Πετρούπολη
ΔΟΞΑΤΟ (Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ)
Το πρωί 30 Ιουνίου / 13 Ιουλίου 1913 έγινε η επίθεση των Βουλγάρων κατά της πόλης με ιππικό. Επίσης, με τέσσερα τηλεβόλα άνοιξαν πυρ. Τα σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες. Οι βολές σταμάτησαν το μεσημέρι. Πολλοί κάτοικοι βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Ο συνολικός αριθμός των σφαγιασθέντων υπολογίζεται τουλάχιστον σε 400 άτομα. (Άλλες πηγές αναφέρουν 600 νεκρούς.)
Επισκέπτες μαρτυρούν πως είδαν σκύλους να καταβροχθίζουν ανθρώπινες σάρκες, αυλές σπιτιών να αχνίζουν από το αίμα των θανατωθέντων. Ανάμεσα στις φρικαλεότητες αναφέρεται ότι βρεθήκαν σταυρωμένοι μια γυναίκα κι ένα παιδί.
Αυτές οι πράξεις διαπράχθηκαν με την παρουσία Βουλγάρων διοικητικών λειτουργών του Αθαν. Πριστέφ (διευθυντή της Αστυνομίας), του Βάκεφ (δικαστή), του Ι. Μπορώφ και του Καρακώφ. Όταν έληξε η σφαγή, οι Βούλγαροι συμπλήρωσαν το φρικιαστικό έργο τους με την πυρπόληση της Ελληνικής συνοικίας της πόλης.
Οι απόψεις του Κρώφορδ Πράϊς (ανταποκριτού των ΤΙΜΕS) για τη συμπεριφορά του σερβικού και του ελληνικού στρατού κατά την περίοδο 1912/1913. Διαβάζουμε περί τῶν Ἑλλήνων
Γράφει:
« Οι Έλληνες, εν τούτοις, απέδωκαν καλόν αντί κακού. Εμερίμνησαν δια τους Βουλγάρους τραυματίας όσον και διά τους ιδικούς των, και εσεβάσθησαν και έθρεψαν τους αιχμαλώτους των. Είδον πάν ό,τι βεβαίως διά της γραφίδος. Εν τούτοις δεν επιθυμώ να είπω, ότι η καθόλου δράσις του Ελληνικού στρατού υπήρξεν εξ ολοκλήρου ανεπίληπτος. Θεωρώ δυνατόν, και πιθανόν έτι, ότι μεταξύ του υποχρεωτικώς θητεύοντος στρατού της χώρας ταύτης, της οποίας ολόκληρος σχεδόν ο πληθυσμός ευρίσκετο υπό τα όπλα, μεταξύ στρατού εντός του οποίου κατελέγοντο πάσης τάξεως και ανατροφής άνδρες, θα ευρίσκοντο και ατίθασσοί τινες χαρακτήρες, οι οποίοι, εξερεθισόμενοι εκ των σκηνών των οποίων εγίνοντο μάρτυρες, παρεφέροντο κατά του εχθρού. δύναμαι όμως να βεβαιώσω, άνευ φόβου διαψεύσεως, ότι αι τοιαύται περιπτώσεις, και εάν συνέβησαν πράγματι, αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα, άτινα διεπράττοντο εν καταφώρω, αν μη συγγνωστή απειθεία προς τας διαταγάς των ανωτέρων αξιωματικών.
Απορίας άξιον είνε όχι ότι διεπράχθησαν τυχόν ατομικαί παρεκτροπαί υπό ωρισμένων στρατιωτών, αλλά το ότι θα διέφευγε και είς κάν Βούλγαρος την εκδίκησιν των νικητών. Ουδεμία συγκεκριμένη περίπτωσις αγριότητος διαπραχθείσης υπό Έλληνος περιήλθεν εις γνώσιν οιουδήποτε των δημοσιογράφων συναδέλφων μου, αν και πάντες ήμεθα ελεύθεροι να περιπλανώμεθα κατά βούλησιν εντός της ζώνης, όπου αι εγκληματικαί πράξεις, περί ων ισχυρίζονται οι βούλγαροι, έπρεπε κατ’ ανάγκην να είχον διαπραχθή.»
( ὁλόκληρο τό ἱστορικό θέμα ΕΔΩ)
Δέν ἀποδίδεται λοιπόν τυχαίως,ἱστορικῶς, ὁ χαρακτηρισμός γιά τούς Βουλγάρους ὡς " ὕαινες τῶν Βαλκανίων".Λίγα χρόνια πρίν τήν σφαγή στό Δοξᾶτο, οἱ Βούλγαροι εἶχαν διαπράξει ἕενα ἐπίσης ἀπάνθρωπο ἔγκλημα. Ἀπό τό μῖσος τους γιά τίς ἐπιτυχίες τῶν ἑλληνικῶν ἀντάρτικων σωμάτων στήν Μακεδονία
16 Ιουλίου 1906. Οι Βούλγαροι καταστρέφουν ελληνικά ιδρύματα, εκκλησίες και σχολεία στη Φιλιππούπολη. Με την ενέργειά τους αυτή εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους για τις επιτυχίες των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων στη Μακεδονία.
Οι ελληνικές επιτυχίες που σημειώθηκαν στη Μακεδονία κατά το Μακεδονικό Αγώνα, είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις στις συνθήκες διαβιώσεως του Ελληνισμού της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Το καλοκαίρι του 1906 ξέσπασαν οι ανθελληνικοί διωγμοί στην Ανατολική Ρωμυλία και ιδιαίτερα στα κυριότερα αστικά ελληνικά κέντρα της Φιλιππουπόλεως του Στενήμαχου, του Πύργου, της Βάρνας που κορυφώθηκαν με την καταστροφή της Αγχιάλου.
Οι ελληνικές επιτυχίες στη Μακεδονία αντισταθμίστηκαν με την εκτόνωση του βουλγαρικού πληθυσμού, την καταστροφή των ελληνικών περιουσιών, την καταδίωξη του ελληνικού στοιχείου με κάθε μέσο και τη μαζική μετανάστευσή του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα δραματικά γεγονότα του 1906 που συνέβησαν στην Ανατολική Ρωμυλία και απετέλεσαν την αφορμή του ξεριζωμού του βορειοθρακικού Ελληνισμού από τις προαιώνιες πατρίδες του, «είχαν οργανωθεί και σχεδιασθεί με τη συμμετοχή επισήμων βουλγαρικών κύκλων» όπως επισημαίνεται σε σχετικό κείμενο του αντιπολιτευόμενου βουλγαρικού τύπου...
( ἀπό : lefteria.blogspot.com )
Στις 16/29 Ιουλίου, η Φιλιππούπολη βρέθηκε στο επίκεντρο του ανθελληνικού κινήματος στην Ανατολική Ρωμυλία. Η εφημερίδα Balkanski Novini (Βαλκανικά Νέα) κάλεσε τους Βούλγαρους της πόλης να παραστούν σε συλλαλητήριο κατά των Ελλήνων.
Αίσθηση προκάλεσε ο τίτλος της: «Πόλεμος στους Έλληνες!».
Νωρίς το πρωί εκείνης της ημέρας, πλήθος Βούλγαρων κατέλαβε τον ναό του Αγίου Χαραλάμπους, τον οποίο μετονόμασε σε ναό του Προφήτη Ηλία σε ανάμνηση της εξέγερσης του Ίλιντεν, έκαψε τα εκκλησιαστικά βιβλία και τοποθέτησε Βούλγαρο ιερέα. Στις 9.00 το πρωί πραγματοποιήθηκε συλλαλητήριο, το οποίο συγκέντρωσε περίπου πέντε χιλιάδες άτομα. Μετά τη διάλυσή του, δύο με τρεις χιλιάδες ντόπιοι και Βουλγαρομακεδόνες ραβδοφόροι εισέβαλαν σε ελληνικές εκκλησίες, κοινοτικά και εμπορικά καταστήματα, καφενεία, εργαστήρια και εργοστάσια, καταστρέφοντας το εσωτερικό τους.
Δεν έλειψαν επιθέσεις εναντίον Ελλήνων, στους οποίους άσκησαν πιέσεις για τη βίαιη προσχώρησή τους στην Εξαρχία. Η συνολική αξία της περιουσίας που καταλήφθηκε το 1906 εκτιμήθηκε αργότερα, το 1927, ότι έφθανε τα 2.641.000 χρυσά γαλλικά φράγκα και η ζημιά που προκλήθηκε στις ιδιωτικές περιουσίες έφθανε τα 3.000.000 φράγκα...( ἐδῶ)
Εὐχαριστῶ τούς φίλους σχολιαστές, ἐδῶ.
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου