Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) είχε μεγάλες ελπίδες για τον εαυτό του. Η τοποθεσία του, εμπνευσμένη από το "Μαγικό Βουνό" του Τόμας Μαν*, ήταν το τέλειο σκηνικό για τον Klaus Schwab να φιλοξενήσει τους κορυφαίους φαντασιόπληκτους (fantasists) του κόσμου για την προώθηση του αποκρυφιστικού έργου τους για παγκόσμια κυριαρχία.
Από τις απαρχές του, που ξεκίνησε από τη σκοτεινή εξέχουσα θέση του Χένρι Κίσινγκερ, το Φόρουμ εξελίχθηκε από μια περιθωριακή λέσχη σκιερών παραγόντων σε κρατικό επίπεδο σε μια ετήσια βιτρίνα παγκόσμιων ηγετών. Γοητευμένο από τις υποσχέσεις μόνιμης ισχύος που προσφέρονται από τη Μεγάλη Επανεκκίνηση και μαγεμένο από την αντιεπιστημονική ανοησία της σέκτας του κλίματος, το WEF ήταν το κατάλληλο μέρος για την παγκόσμια ελίτ.
Πλέον έχει γίνει κάτι περισσότερο από μια γκαλερί γκροτέσκων δεύτερης διαλογής. Αυτό που ξεκίνησε ως έργο του Βαθέως Κράτους (Deep State) των ΗΠΑ για την εξασφάλιση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη περιορίζεται σε μια σειρά από ευκαιρίες για κάποιες φωτογραφίες για τους εκπροσώπους ενός καθεστώτος που πεθαίνει.
Κανένας μεγάλος παγκόσμιος ηγέτης δεν ήταν παρόν στο Νταβός φέτος. Με ένα καστ από καλλιτέχνες δεύτερης κατηγορίας να αναζητούν απελπισμένα προσοχή, το φετινό WEF πήρε κάπως ζωή από την εμφάνιση του Javier Milei.
Πώς φτάσαμε εδώ;
Από το Βαθύ Κράτος στην αυταπάτη
Στον Klaus Schwab πιστώνεται η ίδρυση του WEF, αλλά σύμφωνα με τον καθηγητή Mikko Paunio, ο οποίος έχει αφιερώσει 30 χρόνια έρευνας στο θέμα, «ο Schwab ίδρυσε την οργάνωσή του μετά από σύσταση του Henry Kissinger, του βραβευμένου με νόμπελ οικονομικών επιστημών John Kenneth Galbraith** και του πραγματικού Δόκτωρος Strangelove, του Herman Kahn, το 1971».
Η προέλευση του WEF από το Deep State, ως προορισμένου από τη CIA για να είναι όχημα για την κυριαρχία των ΗΠΑ στην Ευρώπη, τεκμηριώνεται εδώ από τον ερευνητή John Vedmore.
Τι είδους ατζέντα θα χρησιμοποιούσε λοιπόν σε αυτή την κυριαρχία; Τα σχέδια μαλθουσιανής μείωσης του πληθυσμού του Κίσινγκερ προωθούσαν μια στρατηγική «βιώσιμης ανάπτυξης» την οποία με την σειρά της προωθούσε η Λέσχη της Ρώμης, της οποίας ο ιδρυτής, ο αποκρυφιστής Aurelio Peccei (φώτο), ήταν ο κεντρικός ομιλητής στο δεύτερο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ το 1973. Ο οικονομολόγος J.K.Galbraith ήταν ο ομιλητής στο πρώτο, το 1972, προσφέροντας την αξιοπιστία του στο υποστηριζόμενο από τη CIA νέο εγχείρημα του Schwab, το οποίο ξεκίνησε με ένα μάθημα στο Χάρβαρντ που διηύθυνε ο Herman Kahn, «ο πραγματικός Dr. Strangelove». [ΚΟ: Ο εβραϊκής καταγωγής γεννημένος στις ΗΠΑ φυσικός Herman Kahn θεωρείται ένας από τους εξέχοντες “μελλοντολόγους” του 20ου αιώνα. Αρχικά έγινε γνωστός ως θεωρητικός στρατιωτικών συστημάτων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ο Καν έθεσε την ιδέα μιας «κερδισμένης» ανταλλαγής πυρηνικών και για αυτό ήταν ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ για τον χαρακτήρα του Dr. Strangelove στην ομώνυμη ταινία - στα ελληνικά "SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα" – τον οποίον υποδύθηκε ο Peter Sellers].
Ο Kahn οραματίστηκε μια τεχνολογική δικτατορία μιας ελίτ εκπαιδευμένης να κυβερνά ένα «ενωμένο αμερικανικό και ευρωπαϊκό υπερκράτος». Αν και ο Kahn απέρριπτε τις καταστροφικές προφητείες των «Ορίων της Ανάπτυξης» (“Limits to Growth”) της Λέσχης της Ρώμης, ο Schwab χρησιμοποίησε τις μελλοντικές προβλέψεις του ως το προσχέδιο για το δικό του μοντέλο για το τεχνοκρατικό μέλλον.
Τα ‘Όρια της Ανάπτυξης’ ήταν ο τίτλος του βιβλίου της Λέσχης της Ρώμης το 1972, το οποίο κέρδισε τη διεθνή προσοχή γιατί προέβλεπε το σενάριο ενός μελλοντικού αποκαλυπτικού κόσμου εξ αιτίας του υπερπληθυσμού. Η Έκθεση Κίσινγκερ NSSM 200 το 1974 οδήγησε στις Ηνωμένες Πολιτείες να κηρύξουν τις προσπάθειες για τον περιορισμό του παγκόσμιου πληθυσμού ως θέμα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ το επόμενο έτος.
Στις τρομερές προειδοποιήσεις του για μια ανθρώπινη φυλή που δεν θα είχε ηγέτη και που θα πέθαινε από την πείνα, ο Schwab είδε μια ευκαιρία. Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την οργάνωσή του ως «σωτήρα της ανθρωπότητας». Η υιοθέτηση των «βιώσιμων» στόχων του τον βοήθησε να δημιουργήσει αυτό που ο Paunio αποκαλεί «Επικίνδυνη θρησκευτική σέκτα» - πανθεϊστών φυσιολατρών φαντασιόπληκτων, οι οποίοι ειδικεύονται στο να μεταμφιέζουν τις φαντασιώσεις τους ως γεγονότα.
Ένα σχέδιο της δεκαετίας του 1960 για το μέλλον
Λαμβάνοντας ως πρότυπό του τα τεχνο-φουτουριστικά σχέδια του Καν, ο Schwab προσπάθησε να δημιουργήσει μια μελλοντική άρχουσα ελίτ για να διευθύνει ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα διαχείρισης που θα αντικαθιστούσε ουσιαστικά την εθνική κυριαρχία.
Αυτοί οι «μελλοντικοί ηγέτες» θα εκπαιδεύονταν για να κυβερνούν προς τo «συμφέρον (sic) των λαών» τους οποίους φυσικά δεν μπορούσαν ποτέ να εμπιστευτούν ότι θα λάβουν τις καλύτερες αποφάσεις για τους εαυτούς τους. Αυτός ο ρόλος θα έπεφτε σε αυτούς τους «παλαβιάρηδες» (“crackpots”) όπως τους είπε ο Paunio, των οποίων ο πανθεϊσμός της εσωτερικής φύσης ανάμιξε μια βαθιά προσωπική ματαιοδοξία με μια αποκρυφιστική παράδοση που ανάγεται στην γνωστή αποκρυφίστρια του 19ου αιώνα Helena Blavatsky.
Σε αυτούς θα έρχονταν να προστεθούν φαντασιόπληκτοι διψασμένοι για εξουσία, κυρίως οι ηγέτες του δυτικού παγκόσμιου συστήματος, των οποίων η τριακονταετής μονοπολική πρωτοκαθεδρία φαινόταν να επιβεβαιώνει τις προβλέψεις του Kahn και του Schwab για μια μονομερή υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που «όταν ωρίμαζε ο καιρός» θα γινόταν η μετάβαση στην παγκοσμιοποιητική διακυβέρνηση.
Είναι η πτώση αυτού του συστήματος – μέσω των ίδιων πρακτικών να συγχέεται η φαντασία με τα γεγονότα – που έχει καταστήσει το WEF όλο και πιο άσχετο.
Το αλφάβητο του WEF
Ο Schwab εφαρμόζει ένα εγχειρίδιο που γράφτηκε από τον Herman Kahn τη δεκαετία του 1960 σε έναν κόσμο που κινείται πέρα από την Pax Americana. Η ανακύκλωση «ξεπλένω και επαναλαμβάνω» (“rinse and repeat”) του Schwab είναι χαρακτηριστικό μιας κολλημένης κουλτούρας της οποίας η ιδεολογία έχει ξεφτύσει. Αποτελεί ειρωνεία ότι η φουτουριστική του πλατφόρμα – χωρίς νέες ιδέες – δεν έχει καμία προοπτική να προσχωρήσει μπροστά, παρά μόνο να επιστρέψει στο παρελθόν.
Ολόκληρο το πρόγραμμα του Schwab είναι μια επανέκδοση των deep state επιτυχιών από τη δεκαετία του 1960. Όπως έδειξε ο Vedmore, οι προβλέψεις του Χέρμαν Καν για το έτος 2000 είναι εντυπωσιακά παρόμοιες με το μανιφέστο του Schwab.
Η μασκαράτα στο Μαγικό Βουνό
Από όλες τις μάσκες σε αυτή τη μασκαράτα, αυτή του Antony Blinken (σημερινός υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ - φώτο) ήταν ίσως η πιο αφηγηματική. Η προσωπική του παρακμή και οι λόγοι που το δείχνει τόσο εμφανώς, είναι συνυφασμένοι με την εξασθένιση της σημασίας του ίδιου του WEF.
Το πρόσωπο του Blinken προδίδει την περιουσία του. Από τη νεανική σμιλευμένη όψη της βιογραφίας του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μοιάζει τώρα με μια εικόνα «πριν» σε διαφήμιση για κρέμα για τις αιμορροΐδες.
Ολόκληρη η καριέρα του είναι κολλημένη σε ένα παγκόσμιο σύστημα που καταρρέει γρήγορα. Θα έπρεπε να είναι η πρωταρχική πράξη ενός άλλου δυστοπικού έργου σε τελική παρακμή.
Η διατριβή του Blinken το 1987 ήταν ένα από τα ιδρυτικά έγγραφα της μετασοβιετικής αυτοκρατορίας των ΗΠΑ.
Το 1987, καθώς η κυβέρνηση Ρέιγκαν προσπαθούσε να εντείνει τις προσπάθειες να λιμοκτονήσει τη ρωσική οικονομία με εμπορικά εμπάργκο, ένας νεαρός Antony Blinken δημοσίευσε ένα βιβλίο ("Ally Versus Ally" - "Σύμμαχος εναντίον Συμμάχου") για τη σημασία των ρωσικών προμηθειών φυσικού αερίου στην Ευρώπη για την αντιρωσική συμμαχία.
Ωστόσο, δεκαετίες μετά την αλλαγή του καθεστώτος δεν ήρθε η παγκόσμια υπεροχή μέσω στρατιωτικής δύναμης, αλλά ένα δραματικό τέλος σε μια περίοδο ισχύος των ΗΠΑ που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση της φαντασίας με τα σκληρά όρια της πραγματικότητας.
Επιστροφή στο παρελθόν για το WEF
Οι ίδιες πολιτικές που υποστήριξε το WEF, της «πράσινης ανοησίας που μεταμφιέζεται ως επιστήμη» όπως σημειώνει ο Paunio, των μετανθρωπιστικών παραληρημάτων και της αναπλαισίωσης του ανθρώπινου πληθυσμού και της γεωργίας που τον τροφοδοτεί σαν να αποτελεί κάποιου είδους έγκλημα κατά του πλανήτη συνέβαλαν στην παρακμή. του παγκόσμιου συστήματος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Ο κύριος υποστηρικτής του τεχνο-φουτουρισμού του Schwab, ο Yuval Noah Harari, δεν είναι καν επιστήμονας ο ίδιος. Ένας ιστορικός είναι, του οποίου η αδιάκοπη προώθηση ενός μετα-ανθρώπινου μέλλοντος όπου οι άνθρωποι θα έχουν συγχωνευτεί με μηχανές είναι απλώς η ιστορία του – ένας μύθος που κολακεύει τους στόχους ενός δασκάλου που έχει ξεμείνει από ιδέες.
Το WEF μπορεί να θεωρηθεί ως το μάτι ενός κυκλώνα πεποιθήσεων ότι είναι ολόκληρη η Νέα Παγκόσμια Τάξη, της οποίας οι πιστοί κατέληξαν να πείσουν μόνο τους εαυτούς τους. Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ βασίζεται σε μια φαντασίωση υπέρτατης παγκόσμιας δύναμης εδώ και τριάντα χρόνια, αφήνοντας τους «νεαρούς ηγέτες» και τους ηλικιωμένους τους εξίσου ανίκανους για ρεαλιστική διπλωματία.
Η ίδια η πραγματικότητα πλέον απορρίπτεται συνήθως ως εχθρική ή εξτρεμιστική προπαγάνδα στα mainstream μέσα ενημέρωσης τα οποία προωθούν ένα σύστημα όπου η λογική είναι προδοσία, η κακία είναι αρετή και όπου η ελευθερία του λόγου αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία. Δημοφιλείς πολιτικοί και πολιτικές ποινικοποιούνται και υπόκεινται σε κρατική δίωξη στις ΗΠΑ και στη Γερμανία, σε μια διαδικασία που προβάλλεται ως «υπεράσπιση της δημοκρατίας», αλλά που στην ουσία είναι η καταστροφή της.
Οι κρυφοί αρχιτέκτονες της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ σχεδίασαν το WEF για να κληρονομήσει μια δομή που διαλύεται. Οι ιδέες του Schwab, δανεισμένες από τον Herman Kahn, προορίζονται να μπολιαστούν σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Με το πέρασμα των παγκόσμιων φιλοδοξιών της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, φαίνεται ότι ο γενναίος νέος κόσμος του Schwab μπορεί να παραμείνει εκεί που του ανήκει: στην καλπάζουσα φαντασία παλαβιάρηδων σαν τον ίδιο.
* O Paul Thomas Mann (1875 – 1955) ήταν Γερμανός συγγραφέας, βραβευμένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1929). Το ‘Μαγικό Βουνό’ (Der Zauberberg) εκδόθηκε το 1924. Ο Μαν άρχισε τη συγγραφή του από το 1912, θέλοντας να καταγράψει την εμπειρία του από την επίσκεψη στη σύζυγό του, η οποία νοσηλευόταν σε σανατόριο στο Νταβός της Ελβετίας. Το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος τελειώνει με μια «γιορτή μασκαράδων». Εκεί, σε μια γκροτέσκ σκηνή που φέρει το όνομα της νύχτας Walpurgis, το σκηνικό μεταμορφώνεται στο Blocksberg, όπου σύμφωνα με τη γερμανική παράδοση, μάγισσες και μάγοι συναντιούνται σε ένα άσεμνο γλέντι. Πολιτικά ο Μαν είχε συμπάθεια προς τις σοσιαλιστικές ιδέες και από την Ελβετία και μετά από τις ΗΠΑ που ζούσε, είχε καταγγείλει τον εθνικοσοσιαλισμό. Στην εποχή του Μακαρθισμού θεωρήθηκε «ύποπτος κομμουνιστής» και «ένας από τους κορυφαίους απολογητές του Στάλιν». Ο Μαν, παντρεμένος και πατέρας έξι παιδιών, «πάλευε» με τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις, κάτι που αντανακλάται στο έργο του “Θάνατος στην Βενετία» (Der Tod in Venedig, 1912), με πρωταγωνιστή έναν ηλικιωμένο που έχει εμμονή με ένα 14χρονο αγόρι. Τρία από τα παιδιά του, (Klaus, Erika και Golo) ήταν ομοφυλόφιλοι.
** Ο John Kenneth "Ken" Galbraith (1908 - 2006) ήταν Καναδό-Αμερικάνος οικονομολόγος. Ήταν κεϋνσιανιστής και ένας από τους κύριους υπερασπιστές του Αμερικανικού φιλελευθερισμού και προοδευτισμού.
ΚΟ / πηγή https://redskywarning.blogspot.com/
http://enaasteri.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου