ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ
Οι
επιθέσεις των Χούτι στην Ερυθρά Θάλασσα και τα προβλήματα που έχουν
δημιουργήσει στη διεθνή ναυσιπλοΐα είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου
μιας νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται στο πλανήτη,
αποτελώντας το τελευταίο επεισόδιο στον ανταγωνισμό μεταξύ ναυτικών και
χερσαίων δυνάμεων. Ενός ανταγωνισμού ο οποίος ξεκινά από την εποχή του
Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ της χερσαίας Σπάρτης και της ναυτικής
Αθήνας και φτάνει στις μέρες μας.
Οι
Χούτι και το Ιράν ενδέχεται να είναι σε θέση να κλείσουν δύο κρίσιμης
σημασίας θαλάσσια περάσματα στον πλανήτη, αυτά της Ερυθράς Θάλασσας και
του Περσικού Κόλπου, χρησιμοποιώντας καινοτόμα οπλικά συστήματα, όπως
εξετάσαμε σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress.
Αυτό όμως αποτελεί κομμάτι μιας παγκόσμιας δυναμικής και συγκεκριμένα
του ανταγωνισμού για τον έλεγχο του θαλάσσιου δακτυλίου που περιβάλλει
την Ευρασία. Ανταγωνισμού ανάμεσα στις ευρασιατικές δυνάμεις και στις
ευρωατλαντικές, δηλαδή ανάμεσα στις σύγχρονες εκφάνσεις των χερσαίων και
των ναυτικών δυνάμεων.
Αν
ρίξουμε μια ματιά σε μια υδρόγειο σφαίρα θα δούμε ότι ο πλανήτης μας
είναι ένας θαλάσσιος κόσμος όπου κυριαρχούν δύο μεγάλα νησιά. Για την
ακρίβεια, ένα μεγάλο και ένα μικρότερο. Το μεγάλο νησί είναι το
σύμπλεγμα της Ευρασίας με την Αφρική, αυτό που ο Βρετανός γεωπολιτικός
θεωρητικός Sir Halford Mackinder ονόμασε “Παγκόσμια Νήσο” (World Island) και το μικρότερο η αμερικανική ήπειρος.
Πηγή: https://i-epikaira.blogspot.com/2024/01/blog-post_48.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου