Γράφει ὁ Alastair Crooke
Οι ενέργειες της αντίστασης θα διαπεράσουν τη δική της ξεχωριστή «επανάσταση» της Δύσης και τον «εμφύλιο πόλεμο»
Το Ισραήλ είναι εγκλωβισμένο, όπως γίνεται πολύ εμφανές σε πολλούς Ισραηλινούς. Ένας Ισραηλινός ανταποκριτής (πρώην Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου) επεξηγεί τη φύση του:
«Το νόημα της χρεοκοπίας της 7ης Οκτωβρίου δεν είναι μόνο η απώλεια ζωών… αλλά κυρίως ο πιθανός μετασχηματισμός του τρόπου με τον οποίο το Ισραήλ αντιλαμβάνεται… ότι δεν πρέπει πλέον να φοβάται τους παράγοντες της Μέσης Ανατολής».
»Η ισραηλινή ηγεσία πρέπει να αποδεχθεί ότι δεν μπορούμε πλέον να είμαστε ικανοποιημένοι με μια «αίσθηση νίκης» μεταξύ του ισραηλινού κοινού… Είναι αμφίβολο εάν η νίκη στη Γάζα είναι αρκετή για να αποκαταστήσει τον φόβο του Ισραήλ στα επίπεδα που είχαμε έναντι των εχθρών μας. Μια νίκη που συνοψίζεται μόνο στην απελευθέρωση των αιχμαλώτων και στα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης για την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους δεν θα ήταν αρκετή για να στηρίξει την εικόνα του Ισραήλ από αυτή την άποψη».
»Εάν το τέλμα της Γάζας… φέρει την [ισραηλινή] ηγεσία στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει η ικανότητα να παρουσιάσει μια ξεκάθαρη νίκη σε αυτό το μέτωπο, μια στρατηγική αλλαγή στην περιοχή, πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο αλλαγής μετώπων και να επαναβεβαιώσουν την ισραηλινή αποτροπή μέσω της άρσης της στρατηγικής απειλής στον Λίβανο … η νίκη εναντίον μιας από τις πλουσιότερες και ισχυρότερες τρομοκρατικές οργανώσεις στον κόσμο – τη Χεζμπολάχ – μπορεί να αποκαταστήσει την αποτροπή στην περιοχή γενικά… Το Ισραήλ πρέπει να αφαιρέσει την απειλή από τον Βορρά και να διαλύσει τη δομή εξουσίας που η Χεζμπολάχ έχει χτίσει στον Λίβανο, ανεξάρτητα από την κατάσταση στο νότο».
»Αλλά χωρίς νίκη στο νότο, ένα σημαντικό επίτευγμα στο βορρά γίνεται πολύ πιο σημαντικό».
Το παραπάνω απόσπασμα πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά του θέματος. Δηλαδή: «Πώς μπορεί να σωθεί ο Σιωνισμός;». Όλα τα υπόλοιπα «μπλα-μπλα» που προέρχονται από παγκόσμιους ηγέτες είναι σε μεγάλο βαθμό μπλόφα. Όχι μόνο η Γάζα ΔΕΝ δίνει στους Ισραηλινούς την αίσθηση της νίκης. Αντίθετα, πολλαπλασιάζει ευρέως έναν βίαιο θυμό σε μια αιφνιδιαστική, «επαίσχυντη» ήττα.
Κάποιοι στο πολεμικό υπουργικό συμβούλιο (δηλαδή, ο Eisenkot) προτείνουν στο Ισραήλ να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα: Θα πρέπει να συνθηκολογήσει με τη Χαμάς. Δώστε μια ευκαιρία σε κατάπαυση πυρός. απελευθερώστε τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους και σώστε τους ομήρους που κρατούνται στη Γάζα:
«Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να πούμε με τόλμη ότι είναι αδύνατο να επαναφέρουμε τους ομήρους ζωντανούς στο εγγύς μέλλον χωρίς μια συμφωνία [κατάπαυσης πυρός] και όποιος τρέφει με ψέματα το κοινό κρύβει απολύτως την αλήθεια ».
Αλλά αυτό δεν είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μεταξύ των Ισραηλινών: Η τελευταία έρευνα Peace Index αντικατοπτρίζει τη διάχυτη κατήφεια: το 94% τοις εκατό των Εβραίων πιστεύει ότι το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει τη σωστή ποσότητα δύναμης πυρός στη Γάζα (ή «δεν αρκεί» (43%). Τα τρία τέταρτα του συνόλου των Ισραηλινών πιστεύουν ότι ο αριθμός των Παλαιστινίων που τραυματίστηκαν από τον Οκτώβριο δικαιολογείται για την επίτευξη των στόχων του. Τα δύο τρίτα των Εβραίων ερωτηθέντων λένε ότι ο αριθμός των θυμάτων είναι σίγουρα δικαιολογημένος (μόνο το 21% λέει «κάπως» δικαιολογημένο).
Το πραγματικό τίμημα που θα πληρώσει το Ισραήλ, ωστόσο, δεν είναι απλώς η απελευθέρωση Παλαιστινίων αιχμαλώτων (αν και αυτό από μόνο του θα δημιουργούσε λαϊκή αναταραχή). αλλά μάλλον, υπάρχει φόβος ότι η αποδοχή των απαιτήσεων της Χαμάς θα σήμαινε το τέλος του παραδείγματος ασφαλείας του Ισραήλ:
Αυτό το παράδειγμα αποτελείται από ένα οιονεί θρησκευτικό «συμβόλαιο» σύμφωνα με το οποίο οι Εβραίοι θα απολαμβάνουν ασφάλεια παντού, και οπουδήποτε, στη γη του Ισραήλ – που προκύπτει από την περίτεχνη μήτρα της ριζικής ανασφάλειας του χώρου και των δικαιωμάτων που επιβάλλονται στους μη Εβραίους (δηλαδή στους Παλαιστίνιους). έναντι της πλήρους δύναμης προστασίας και κυριαρχίας των Εβραίων. Αυτό αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα που εγγυάται την εβραϊκή ασφάλεια.
«Η σιωνιστική λύση δεν είναι λύση. Φτάνουμε σε μια κατάσταση στην οποία ο εβραϊκός λαός που ζει στη Σιών ζει σε συνθήκες απόλυτης ανασφάλειας… πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι το Ισραήλ προκαλεί μείωση της ασφάλειας των Εβραίων της Διασποράς, αντί για το αντίθετο. Επομένως, αυτή η σιωνιστική λύση είναι πολύ ελλιπής και πρέπει να εξετάσουμε τι προκάλεσε αυτήν την έλλειψη».
Η σημερινή συζήτηση για μια έννοια δύο κρατών δεν μπορεί να είναι «λύση» για τις παρούσες εντάσεις – και είναι ψεύτικη. Και, γράφει ο κορυφαίος Ισραηλινός σχολιαστής, Άλον Πίνκας, ο Λευκός Οίκος και ο Νετανιάχου το γνωρίζουν . Είναι ψεύτικο γιατί το ισραηλινό πνεύμα των καιρών και η τρέχουσα ψυχολογία του φόβου και η απαίτηση για εκδίκηση το αποκλείει. γιατί οι έποικοι-ζηλωτές δεν θα απομακρυνθούν χωρίς ποτάμια αίματος. και επειδή τα δύο κράτη για τους περισσότερους Ισραηλινούς απειλούν τη λεπτή άκρη μέχρι το τέλος του Σιωνισμού, αφού η μη Εβραϊκή ομάδα θα επιμείνει στην ισότητα των δικαιωμάτων: δηλαδή όχι άλλα ειδικά δικαιώματα για μια πληθυσμιακή ομάδα (Εβραίους), έναντι μιας άλλης (μη Εβραίοι - δηλαδή Παλαιστίνιοι).
Η συζήτηση για μια συμφωνία εξομάλυνσης της Σαουδικής Αραβίας είναι επίσης ψευδής – η Σαουδική Αραβία δεσμεύεται από την Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία του 2002 (ένα Παλαιστινιακό Κράτος ως προϋπόθεση για την ομαλοποίηση). και επειδή η Παλαιστινιακή Αρχή δεν μπορεί εύκολα να «ανασυγκροτηθεί» ως το βραχίονα ασφαλείας «Vichy» του Ισραήλ για να βασανίσει τους συμπολίτες της Παλαιστίνιους.
Λοιπόν, γιατί όλες οι στάσεις με «λύσεις», που δεν συνδέονται με την πολιτική πραγματικότητα;
Αυτή η συζήτηση ταιριάζει τόσο στον Μπάιντεν όσο και στον Νετανιάχου. Η ομάδα Μπάιντεν βρίσκεται σε κατάσταση περιορισμού. Ο Λευκός Οίκος ελπίζει – μέσω του περιορισμού – να «καταπνίξει» τις φλόγες του πολεμικού πυρετού που άνοιξε η επίθεση στη Γάζα σε «χαμηλή θερμὀτητα» και έτσι να κυλίσει απαρατήρητα την κατάσταση προς την περιφερειακή «ησυχία» που η κυβέρνηση κρίνει «κατάλληλη» σε μια περίοδο εκλογών.
Πρός τήν κατεύθυνσιν αυτἠ, η ομιλία για την ομαλοποίηση της Σαουδικής Αραβίας και τα δύο κράτη είναι «ειρηνιστικά» (ακόμα και ψεύτικα) για να φαίνεται ότι ο Μπάιντεν «διαχειρίζεται» τη σύγκρουση και αποφεύγει τη διεύρυνσή της. Και, για τον Νετανιάχου, μπορεί να επιδεικνύει το πόσο εύρωστος και θαρραλέος «πολεμιστής» είναι, με το να σταθεί απέναντι στις ΗΠΑ και να πει «όχι» σε οποιοδήποτε παλαιστινιακό κράτος.
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι το Ισραήλ είναι εγκλωβισμένο, με την κατάσταση να γίνεται όλο και πιό πιεστική. Τόσο που να πλησιάζει όλο και περισσότερο στην τραγωδία, όπου η «τραγωδία» δεν προκύπτει από καθαρή ατυχία. Συμβαίνει επειδή έπρεπε να συμβεί. λόγω της φύσης των συμμετεχόντων· γιατί οι εμπλεκόμενοι ηθοποιοί το κάνουν να συμβεί. Και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να το πραγματοποιήσουν γιατί, λοιπόν… αυτή είναι η φύση τους.
Αυτό συμβαίνει εδώ – ο βρετανός βραβευμένος ποιητής, Ted Hughes, έγραψε για τη βίαιη θρησκευτική σύγκρουση στην Ελισαβετιανή Αγγλία που προκλήθηκε από την καλβινιστική πουριτανική καταστολή του Παλαιοκαθολικισμού, στην οποία η «Θεά των προηγούμενων παγανιστικών πεποιθήσεων» – οι φυσικές ανθρώπινες ενέργειες των τελευταίων ακόμα ακμάζει – τελικά ξέσπασε σε εξαγριωμένη θηριώδη μορφή για να καταστρέψει τον πουριτανό ήρωα.
Αντικαταστήστε την πουριτανική καταστολή από έναν εξαγριωμένο θεό Ιεχωβά που απεχθάνεται την αρχαία ισλαμική φαντασία και πολιτισμό (για την υποτιθέμενη προδοσία και το θανατηφόρο μίσος προς το Ισραήλ) για να δώσετε το πλαίσιο στην «αλήθεια» του Σαίξπηρ.
Το μοτίβο του Ted Hughes είναι αυτό της ιστορίας της Αγγλίας ως βάρος της ενοχής των Προτεσταντών. Ο Σαίξπηρ, γράφει, στοίχειωνε μια αίσθηση ότι πριν από λίγο καιρό η Αγγλία ήταν μια καθολική χώρα που «σκλήρυνε στον προτεσταντισμό». Στο ποίημά του Rape of Lucrece , η ψυχή του Ρωμαίου βασιλιά «εξοργίζεται» από τον βιασμό της Lucrece που έχει διαπράξει. Τελικά, με αυτή την πράξη, ο βασιλιάς χάνει τα πάντα και εξορίζεται. Η αγνή Lucrece αυτοκτονεί.
Εδώ είναι το θέμα: Ο Τεντ Χιουζ έχει γράψει για τους ανταγωνιστικούς μύθους της εποχής του Σαίξπηρ, ο Ταρκίν (ο Ρωμαίος βασιλιάς) αντιπροσωπεύει «τον πουριτανό που λατρεύει τον Ιεχωβά», του οποίου ο μύθος της δημιουργίας του λέει ότι είναι ο υπερβατικός, παντοδύναμος Θεός που είναι υπεύθυνος, όχι η θεότητα του «Άλλου». Με τον ζήλο του, ο Ρωμαίος βασιλιάς ξεκινά να την καταστρέψει (αντιπροσωπεύοντας την «άλλη» δύναμη). Αλλά αυτές οι μεταβαλλόμενες πρωτεϊκές πουριτανικές δυνάμεις αποδεικνύονται τελικά αυτοκαταστροφικές .
Ο Μπάιντεν (για να το πούμε έτσι) αγκάλιασε την εβραϊκή παρόρμηση να εκμηδενίσει τη βίαιη «ετερότητα» που ξεσπά από τη Γάζα, αλλά προφανώς, έχει την εντύπωση ότι με αυτόν τον τρόπο, έχει ξεπεράσει μια «αόρατη ηθική γραμμή». Είναι συνένοχος στα εγκλήματα που έπληξαν στη συνέχεια τη Γάζα. Πρέπει να επωμιστεί ένα μέρος της ενοχής. Ωστόσο, πρέπει να επιμείνει. Δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να αφήσει τη Γάζα (και πιθανώς και τον Λίβανο) να συμβεί – γιατί αυτή είναι η φύση του Μπάιντεν.
Και η Χαμάς και η Χεζμπολάχ δεν μπορούν να υποχωρήσουν, γιατί αυτές οι συλλογικές καταπιεσμένες ενέργειες έχουν απελευθερωθεί. Είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε την επαναστατική ορμή. Μια ώθηση που διευρύνεται στη Δυτική Όχθη. στην Υεμένη, το Ιράκ και όχι μόνο. Τα λιμάνια του Ισραήλ είναι πλέον περικυκλωμένα και βρίσκονται υπό πολιορκία πυραύλων.
Ο Νετανιάχου, αντίθετα, φοβούμενος την αυξανόμενη κατάρρευση στη Γάζα αυτοπροβάλλεται στην κλασική λειτουργία του «ήρωα». Από τη μια πλευρά, μπορεί να οριστεί στενά ως εκείνο το είδος του μύθου που γιορτάζει την άνοδο ενός άνδρα ήρωα που ξεκινά μια αναζήτηση, αντιμετωπίζοντας τρομακτικά εμπόδια στο δρόμο και που αποδεικνύει το θάρρος του στη μάχη, επιστρέφοντας τελικά στο σπίτι του εν μέσω λατρείας.
Από την άλλη, όμως, στην αφήγηση του Ομήρου, οι ήρωες με την υψηλότερη θέση είναι εκείνοι που είναι πιο ευάλωτοι στην ντροπή. Οποιαδήποτε προσβολή ή ανατροπή μπορεί να απειλήσει ολόκληρη την ταυτότητα ενός ηγέτη, καθώς και τη θέση του στα μάτια των ομοτίμων του. Όσοι απολαμβάνουν την υψηλότερη θέση μπορεί να ζημιωθούν περισσότερο από την απώλεια. Ο Έκτορας αντιστέκεται στις εκκλήσεις των φίλων και της οικογένειάς του να μην πάει στον πόλεμο, και αντ' αυτού πηγαίνει στο θάνατο. Η μοναξιά και η αποξένωσή του από τα αγαπημένα του πρόσωπα προσθέτουν πάθος στη συντριβή των στιγμών πριν από το θάνατό του, όταν ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι οι θεοί τον ξεγέλασαν και τον οδήγησαν στον χαμό του.
Αυτή θα είναι και η μοίρα του Νετανιάχου; Τον οδηγούν «οι θεοί» στην τραγωδία; Σίγουρα τον έχουν εγκλωβίσει. Η ήττα στη Γάζα τον καθιστά ευάλωτο στην καταστροφή, και για το Ισραήλ, καμία ξεκάθαρη νίκη στη Γάζα που θα οδηγήσει σε στρατηγική αλλαγή στην περιοχή. Ο Νετανιάχου καλείται να εξετάσει το ενδεχόμενο αλλαγής μετώπων για να επιβεβαιώσει εκ νέου την ισραηλινή αποτροπή μέσω της άρσης της στρατηγικής απειλής στον Λίβανο. Σε αυτή την κατάσταση, το Ισραήλ δεν μπορεί να αρκείται σε τίποτα λιγότερο από τη νίκη , προτρέπεται ο Νετανιάχου .
Ο Nir Barkat ( φωτό πάνω),πρώην δήμαρχος της Ιερουσαλήμ που είναι φαβορί για να διαδεχθεί τον Νετανιάχου ως ηγέτης του Likud, είπε ότι το Ισραήλ μπορεί να αντέξει οικονομικά να συνεχίσει να μάχεται και να ανοίξει ένα νέο μέτωπο με τον Λίβανο, παρά το κόστος δισεκατομμυρίων σέκελ (£ 200 εκατομμύρια) την ημέρα. της σύγκρουσης.
Ο Barkat είπε ότι «όσο μεγάλη κι αν είναι η κρίση»,
«Είναι επίσης μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία: το Ιράν είναι ένας νόμιμος στόχος για το Ισραήλ. Δεν θα το αποφύγουν. Το κεφάλι του φιδιού είναι η Τεχεράνη… Το Ισραήλ οδεύει προς έναν πλήρη πόλεμο με τη Χεζμπολάχ στο νότιο Λίβανο, έχοντας εκκενώσει το βόρειο τμήμα της χώρας».
«Ό,τι χρειαστεί… Αυτός είναι ένας θρησκευτικός πόλεμος».
Έτσι, η δεύτερη φάση αυτής της σύγκρουσης πλησιάζει στο τέλος της και η Τρίτη φάση ανοίγει. Η ένταση του ευρύτερου πολέμου θα εκτοξευθεί, πιθανότατα πυροδοτούμενη από μια αλλαγή καθεστώτος στον ρόλο της Χεζμπολάχ: Αυτό θα πυροδοτηθεί από μια ισραηλινή επέμβαση ή θα προληφθεί από τη Χεζμπολάχ να κάνει την πρώτη κίνηση; Θα εξουσιοδοτήσει ο Μπάιντεν τις ΗΠΑ να συμμετάσχουν στην υποστήριξη του Ισραήλ; Πιθανότατα ναι – γιατί είναι στη φύση του να υποστηρίζει το Ισραήλ. Μέχρι που θα φτάσει όμως;
Τα πολιτικά ανακουφιστικά (οι δήθεν πολιτικές «λύσεις») θα δώσουν τη θέση τους σε πιο σκληρές συζητήσεις σχετικά με το πώς να επιτευχθεί μια κατάπαυση του πυρός. Αυτή η φάση πιθανότατα θα μετακινηθεί από έναν αδρανή ΟΗΕ, στις πιο ανεπίσημες δομές των BRICS, με τη Ρωσία και την Κίνα να διαδραματίζουν μεγαλύτερο, άμεσο ρόλο. Η Ευρώπη θα πληγεί από το σχίσμα (και οι ΗΠΑ επίσης, αν και σε μικρότερο βαθμό).
Αυτή η επόμενη φάση πιθανότατα θα συνεχιστεί χωρίς επίλυση, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας κατά την οποία όλες οι πλευρές δοκιμάζουν τις αντίστοιχες δυνάμεις τους έναντι της άλλης. Και αυτή θα είναι η στιγμή που η κοινωνική συνοχή του Ισραήλ δοκιμάζεται έντονα. Μπορεί να διατηρηθεί; Θα αναδιαμορφωθούν τα θεμέλια του Σιωνισμού και ο Σιωνισμός θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις Jabotinsky ρίζες του;
Θα είναι επίσης η στιγμή κατά την οποία η εβραϊκή εποπτεία επί των ΗΠΑ και της δυτικής πολιτικής μήτρας της Ευρώπης θα αγωνιστεί επίσης να συμφιλιωθεί μεταξύ των ανταγωνιστικών μύθων καθώς οι αντικρουόμενοι πόλοι ενέργειας τους καταστρέφουν την «κοινωνική τάξη» και ο ένας ή ο άλλος από τους κύριους παράγοντες η σύγκρουση περνά μέσα από κάποια μορφή αναπόφευκτη τραγωδία.
Η επανάσταση και οι πολιτιστικοί πόλεμοι δεν είναι χρονικά περιορισμένα γεγονότα. ξεχειλίζουν στο «πριν»-γεγονός (δηλαδή στην επερχόμενη σύγκρουση), καθώς και στο «μετά».
Ωστόσο, εάν η πρόταση του Τεντ Χιουζ ότι η «τραγική» εξίσωση του Σαίξπηρ είναι αυτή στην οποία ανταγωνιστικές αρχετυπικές αφηγήσεις –με τις ενέργειές τους εκρηκτικά απελευθερωμένες– θα οδηγήσουν σε βίαιη τραγωδία, τότε θα πρέπει να περιμένουμε ότι η αναπαραγωγή (επί του παρόντος) της εβραϊκής δημιουργίας -Ο μύθος έναντι της πολιτιστικής έκτασης του ισλαμικού πολιτισμού, θα έχει επίσης σημαντικό αντίκτυπο τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη – πολύ πέρα από τις λεπτομέρειες της σύγκρουσης που διαδραματίζεται στη Μέση Ανατολή.
Θα γίνει ο άξονας της νέας εποχής.
Διότι, οι βασικοί μύθοι που σχετίζονται με την πουριτανική Ιεχωβιανή καταστολή από τη μια πλευρά και την απελευθέρωση των αντισταθμιστικών ενεργειών αντίστασης από την άλλη, διατρέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη ως διπλή έλικα. Ήδη ξεχειλίζουν στις αδρανείς, αλλά ακόμα παρούσες, θρησκευτικές ευαισθησίες στη Δύση. Θα διαπεράσουν τη δική τους ξεχωριστή «επανάσταση» και τη δημιουργία «εμφύλιου πολέμου» της Δύσης.
πηγή τοῦ ἄρθρου : ἐδῶ, ἀναδημοσίευσις ἀπό : unz.com
Ἕνα πολύ καλό θέμα ! Μπράβο στον ἀρθρογρἀφο.
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου