Το 882, ο διάδοχος του Ρούρικ, ο πρίγκιπας Όλεγκ, ο οποίος ουσιαστικά υπηρέτησε ως αντιβασιλέας του μικρού γιου του Ρούρικ, επεί δη ο Ρούρικ είχε πεθάνει, ήρθε στο Κίεβο. Αφαίρεσε την εξουσία από τα δύο αδέρφια που, προφανώς, κάποτε ήταν μέλη της ομάδας του Ρούρικ, και έτσι η Ρωσία άρχισε να αναπτύσσεται, έχοντας δύο κέντρα: στο Κίεβο και το Νόβγκοροντ.
Η επόμενη, πολύ σημαντική ημερομηνία στην ιστορία της Ρωσίας είναι το 988. Αυτό είναι το βάπτισμα της Ρωσίας, όταν ο πρίγκιπας Βλαντιμίρ Α΄, ο δισέγγονος του Ρουρίκ, βάφτισε τη Ρωσία και ασπάστηκε την Ορθοδοξία - τον Ανατολικό Χριστιανισμό. Από εκείνη την εποχή, το συγκεντρωτικό ρωσικό κράτος άρχισε να ενισχύεται. Γιατί; Μια ενιαία επικράτεια, ολοκληρωμένες οικονομικές σχέσεις, μια γλώσσα, και μετά το βάπτισμα της Ρωσίας - μια πίστη και η δύναμη του πρίγκιπα. Ένα συγκεντρωτικό ρωσικό κράτος άρχισε να διαμορφώνεται.
Τον Μεσαίωνα, ο πρίγκιπας Γιαρόσλαβ ο Σοφός εισήγαγε τη σειρά διαδοχής στο θρόνο,
αλλά μετά το θάνατό του, έγινε περίπλοκη για διάφορους λόγους. Ο θρόνος
δεν πέρασε άμεσα από τον πατέρα στον μεγαλύτερο γιο, αλλά από τον πρίγκιπα που είχε πεθάνει στον αδελφό του, και στη συνέχεια στους γιους του σε διαφορετικές γραμμές. Όλα αυτά οδήγησαν στον κατακερματισμό της Ρωσίας ως ενιαίου κράτους.
Δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο σε αυτό· το ίδιο συνέβη και στην Ευρώπη. Αλλά το κατακερματισμένο ρωσικό κράτος έγινε εύκολη λεία για την αυτοκρατορία που κάποτε δημιούργησε ο Τζένγκις Χαν. Οι διάδοχοί του, ο Μπατού Χαν, ήρθαν στη Ρωσία, λεηλάτησαν σχεδόν όλες τις πόλεις και τις κατέστρεψαν. Στο νότιο τμήμα, συμπεριλαμβανομένου του Κιέβου και κάποιες αλλες πόλεις, έχασαν την ανεξαρτησία τους και οι βόρειες πόλεις διατήρησαν μέρος της κυριαρχίας τους. Έπρεπε να πληρώνουν φόρο τιμής στην Ορδή, αλλά κατάφεραν να διατηρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους. Και τότε ένα ενοποιημένο ρωσικό κράτος άρχισε να παίρνει μορφή με το κέντρο της στη Μόσχα.
Το νότιο τμήμα των ρωσικών εδαφών, συμπεριλαμβανομένου του Κιέβου, άρχισε σταδιακά να έλκεται προς έναν άλλο «μαγνήτη» - προς το κέντρο που διαμορφωνόταν στην Ευρώπη. Αυτό ήταν το Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας. Ονομάστηκε ακόμη και Λιθουανο-Ρωσικό, επειδή οι Ρώσοι αποτελούσαν σημαντικό μέρος αυτού του κράτους. Μιλούσαν παλιά ρωσικά και ήταν ορθόδοξοι. Αλλά στη συνέχεια συνέβη μια ενοποίηση - η ένωση του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και του Βασιλείου της Πολωνίας. Λίγα χρόνια αργότερα, μια άλλη ένωση υπογράφηκε στον πνευματικό τομέα και ορισμένοι ορθόδοξοι ιερείς υποτάχθηκαν στην εξουσία του Πάπα. Έτσι, αυτά τα εδάφη έγιναν μέρος του πολωνο-λιθουανικού κράτους.
Η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία στη μεγαλύτερη έκτασή της το 1619.
Επί δεκαετίες οι Πολωνοί ασχολούνται με τη "Πολωνοποίηση" αυτού του τμήματος του πληθυσμού: εισήγαγαν τη γλώσσα τους εκεί, άρχισαν να εισάγουν την ιδέα ότι αυτοί δεν είναι εντελώς Ρώσοι, ότι αφού ζουν στην άκρη, είναι Ουκρανοί. Αρχικά, η λέξη "Ουκρανός" σήμαινε ότι ένα άτομο ζει στα περίχωρα του κράτους, "στα άκρα" ή ασχολείται με τη συνοριακή υπηρεσία, στην πραγματικότητα. Δεν εννοούσε κάποια συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα.
Έτσι
οι Πολωνοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να Πολωνοποιήσουν αυτό το μέρος
των ρωσικών εδαφών. Στην πραγματικότητα το αντιμετώπισαν σκληρά για να
μην πώ αρκετά σκληρά. Όλα αυτά οδήγησαν στο γεγονός ότι αυτό το τμήμα των ρωσικών εδαφών άρχισε να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του.
Και έγραψαν επιστολές στη Βαρσοβία, απαιτώντας να γίνουν σεβαστά τα
δικαιώματά τους, και να διορίζονται άνθρωποι εδώ, συμ[εριλαμβανομένου
του Κιέβου.
T. Carlson: Πότε συνέβη αυτό, σε ποια χρόνια;
Βλαντιμίρ Πούτιν: Ήταν τον 13ο αιώνα.
Θα σας πω τώρα τι έγινε μετά και θα δώσω τις ημερομηνίες για να μην υπάρξει σύγχυση.
Και το 1654, λίγο νωρίτερα ακόμη, οι άνθρωποι που έλεγχαν την εξουσία σε αυτό το μέρος των ρωσικών εδαφών στράφηκαν στη Βαρσοβία, επαναλαμβάνω, απαιτώντας να σταλούν σε αυτούς άτομα ρωσικής καταγωγής και ορθόδοξης πίστης. Και όταν η Βαρσοβία, καταρχήν, δεν τους απάντησε τίποτα και ουσιαστικά απέρριψε αυτές τις απαιτήσεις, άρχισαν να στρέφονται στη Μόσχα για να τους δεχτεί η Μόσχα.
Για να μην νομίζετε ότι τα επινόησα, θα σας δώσω αυτά τα έγγραφα...
T. Carlson: Δεν ακούγεται σά νά επινοείται, όχι.
Βλαντιμίρ Πούτιν: Κι όμως, αυτά είναι έγγραφα από το αρχείο, αντίγραφα. Εδώ είναι γράμματα από τον Bohdan Khmelnitsky, τον τότε άνθρωπο που έλεγχε την εξουσία σε αυτό το τμήμα των ρωσικών εδαφών που τώρα αποκαλούμε Ουκρανία. Έγραψε
στη Βαρσοβία ζητώντας σεβασμό των δικαιωμάτων τους και αφού έλαβε
αρνητική απάντηση, άρχισε να γράφει επιστολές στη Μόσχα ζητώντας του να
τους πάρει κάτω από το ισχυρό χέρι του Τσάρου της Μόσχας. Εδώ [στο
φάκελο] υπάρχουν αντίγραφα αυτών των εγγράφων. Θα σας τα αφήσω σαν μια
καλή ανάμνηση. Υπάρχει μια μετάφραση στα ρωσικά, μετά θα τη μεταφράσετε
στα αγγλικά.
Η Ρωσία δεν συμφώνησε να τους δεχτεί αμέσως, γιατί υπέθεσε ότι θα ξεκινούσε πόλεμος με την Πολωνία. Ωστόσο, το 1654, το Zemsky Sobor - ήταν ένα αντιπροσωπευτικό όργανο εξουσίας του παλαιού ρωσικού κράτους - πήρε μια απόφαση: αυτό το τμήμα των παλαιών ρωσικών εδαφών έγινε μέρος του μοσχοβίτικου βασιλείου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ξεκίνησε ο πόλεμος με την Πολωνία. Κράτησε για 13 χρόνια και στη συνέχεια υπογράφηκε ανακωχή. Και αμέσως μετά την ολοκλήρωση αυτής της πράξης του 1654, 32 χρόνια αργότερα,νομίζω, συνήφθη ειρήνη με την Πολωνία, «αιώνια ειρήνη», όπως λεγόταν τότε. Και αυτά τα εδάφη, ολόκληρη η αριστερή όχθη του Δνείπερου, συμπεριλαμβανομένου του Κιέβου, πήγε στη Ρωσία και ολόκληρη η δεξιά όχθη του Δνείπερου παρέμεινε στην Πολωνία.
Στη συνέχεια, την εποχή της Αικατερίνης Β', η Ρωσία ανέκτησε όλα τα ιστορικά εδάφη της, συμπεριλαμβανομένων των νότιων και δυτικών. Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι την επανάσταση. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Αυστριακό Γενικό Επιτελείο βασίστηκε στις ιδέες της Ουκρανικοποίησης και άρχισε να προωθεί ενεργά τις ιδέες της Ουκρανίας και της Ουκρανικοποίησης.
Το κίνητρό τους ήταν προφανές. Ακριβώς πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήθελαν να αποδυναμώσουν τον δυνητικό εχθρό και να εξασφαλίσουν ευνοϊκές συνθήκες στην περιοχή των συνόρων. Έτσι, η
ιδέα που είχε προκύψει στην Πολωνία ότι οι άνθρωποι που κατοικούσαν σε
αυτή την περιοχή δεν ήταν πραγματικά Ρώσοι, αλλά ανήκαν σε μια ειδική
εθνοτική ομάδα, τους Ουκρανούς, άρχισε να διαδίδεται από το Αυστριακό Γενικό Επιτελείο.
Τον 19ο αιώνα εμφανίστηκαν και θεωρητικοί της ουκρανικής ανεξαρτησίας, οι οποίοι μίλησαν για την ανάγκη για ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Όλοι αυτοί ωστόσο ισχυρίστηκαν ότι η Ουκρανία θα έπρεπε να έχει πολύ καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Επέμειναν σε αυτό. Μετά
την επανάσταση του 1917, οι Μπολσεβίκοι προσπάθησαν να αποκαταστήσουν
το κράτος και ξέσπασε ένας εμφύλιος πόλεμος, συμπεριλαμβανομένου [του
πολέμου] με την Πολωνία. Το 1921 υπογράφηκε ειρήνη με την Πολωνία, σύμφωνα με την οποία το δυτικό τμήμα, στη δεξιά όχθη του Δνείπερου, πήγε και πάλι στην Πολωνία.
Το 1939, αφού η Πολωνία συνεργάστηκε με τον Χίτλερ - πράγματι συνεργάστηκε με τον Χίτλερ, ξέρετε - ο Χίτλερ πρόσφερε στην Πολωνία ειρήνη και μια συνθήκη φιλίας και συμμαχίας (έχουμε όλα τα σχετικά έγγραφα στα αρχεία), απαιτώντας σε αντάλλαγμα η Πολωνία να δώσει πίσω στη Γερμανία τον λεγόμενο Διάδρομο του Danzig (Διάδρομος προς τη Θάλασσα ή Διάδρομος του Γκντανσκ) ο οποίος συνέδεε το μεγαλύτερο μέρος της Γερμανίας με την Ανατολική Πρωσία και το Konigsberg. Μετά τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή η περιοχή μεταφέρθηκε στην Πολωνία, και αντί για το Danzig, προέκυψε μια πόλη, το Gdansk. Ο Χίτλερ τους ζήτησε να το δώσουν φιλικά, αλλά αρνήθηκαν. Παρ' όλα αυτά, συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ και συμμετείχαν μαζί στην διαίρεση της Τσεχοσλοβακίας...
Μπορεῖτε νά διαβάσετε τήν συνέχεια και φυσικά ὁλόκληρη τήν συνέντευξιν,ἐδῶ.
Εὐχαριστοῦμε καί τόν ἀγαπητό Κώστα.
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου