Οι woke ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο να επιδείξουν τη δική τους φαντασιακή ηθική ανωτερότητα, παρά να κατανοήσουν την πραγματικότητα. Όπως συμβαίνει με τα παιδιά, η αντίληψή των woke για την κοινωνία στην οποία ζουν είναι ελαττωματική. Δυστυχώς, σε αντίθεση με τα παιδιά, καταλαμβάνουν εξέχουσες θέσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στην επίσημη εξουσία
Η woke ιδεολογία («αφυπνισμός») έχει πάρα πολλά ελαττώματα ακόμη και για να τα απαριθμήσει κανείς - πόσο μάλλον για να τα αναλύσει - σε ένα δοκίμιο μιας εύλογης έκτασης. Αλλά ένα από αυτά τα πολλά ελαττώματα ξεχωρίζει για μένα ως το πιο ενοχλητικό: ο ατέρμονος παλιμπαιδισμός.
Ακόμα θυμάμαι από τις μέρες μου στο καθολικό δημοτικό σχολείο ότι πολλές φορές ένας συμμαθητής μου κατηγορούσε δημοσίως έναν άλλον για τη χρήση μιας κακιάς λέξης. Τέτοιες κατηγορίες ανακοινώνονταν πάντα θριαμβευτικά, αποκαλύπτοντας την αίσθηση του κατηγόρου ότι υπηρετούσε ηρωικά το κοινό καλό, εκθέτοντας μια απειλή ανάμεσά μας. Μερικές φορές ο ισχυρισμός είχε τις ρίζες του στην καθαρή άγνοια της γλώσσας, όπως όταν ένας από τους συμμαθητές μου της τετάρτης τάξης χρησιμοποίησε τη λέξη «ευήθης» και αμέσως καταγγέλθηκε στη δασκάλα μας, την αδελφή Αγκέλια, ότι έβρισε.
Δεν θυμάμαι αν η λέξη "asinine" χρησιμοποιήθηκε σωστά, αλλά ευτυχώς η αδελφή Αγκέλια ήξερε ότι, όπως και να 'χει, δεν είναι βρισιά. Κήρυξε τον κατηγορούμενο αθώο για κάθε αδίκημα.
Φυσικά, μερικές φορές ακούγονταν πραγματικά απαγορευμένες λέξεις όπως «στο διάολο» ή «γαμώτο». Ωστόσο, ακόμη και ως παιδί συμπονούσα πάντα τον παραβάτη κάθε φορά που το παράπτωμά του αποδοκιμαζόταν δημοσίως από έναν άλλο συμμαθητή, για τον οποίο πάντα θεωρούσα ότι είχε διαπράξει ένα αδίκημα πολύ πιο σοβαρό από τη χρήση της βωμολοχίας.
Πάντα άγρυπνοι απέναντι στη χρήση κακών λέξεων, οι woke είναι εξίσου ανώριμοι με τους σεμνότυφους συμμαθητές μου στο δημοτικό σχολείο. Και οι woke είναι επίσης εξίσου άσχετοι με το νόημα των λέξεων - όπως αποκαλύφθηκε πριν από αρκετά χρόνια όταν ένας βοηθός του τότε δημάρχου της Ουάσινγκτον, Anthony Williams, αναγκάστηκε να παραιτηθεί αφού κατηγορήθηκε ότι εξέφρασε μια ρατσιστική συκοφαντία όταν χρησιμοποίησε τη λέξη "niggardly" (σ.σ. που σημαίνει «με φειδώ») σε μια συζήτηση σχετικά με τη χρηματοδότηση.
Για την ακρίβεια, οι woke είναι χειρότεροι ακόμα και από τους πιο υπερευαίσθητους συμμαθητές μου. Σε αντίθεση με τους συμμαθητές μου, οι οποίοι δεν θυμάμαι να κατασκεύασαν ποτέ συνειδητά προσχήματα για να προσβληθούν από τη γλώσσα, οι woke είναι δεξιοτέχνες - συγγνώμη, αριστοτέχνες - τέτοιων προσχημάτων. Για μια απόδειξη, δεν χρειάζεται να ψάξετε περισσότερα από το πρόσφατο tweet από το Stylebook του AP ότι «Συνιστούμε να αποφεύγονται οι γενικοί και συχνά απάνθρωποι χαρακτηρισμοί "οι", όπως οι φτωχοί, οι ψυχικά ασθενείς, οι Γάλλοι, οι ανάπηροι, οι μορφωμένοι σε πανεπιστήμια».
Για να γίνω σαφής, επειδή αναγνωρίζω την τεράστια δύναμη της γλώσσας, επικροτώ το γεγονός ότι η γλώσσα γίνεται πιο περιεκτική, λιγότερο ρατσιστική και λιγότερο σεξιστική. Αλλά η γλώσσα είναι οργανική. Το λεξιλόγιο και η γραμματική της δεν είναι συνειδητές ανθρώπινες κατασκευές που μπορούν να αλλάξουν κατά βούληση ή εν μία νυκτί. Το να μας προσβάλλει, για παράδειγμα, η περιστασιακή χρήση του όρου «μάστορας» (craftsman) για να περιγράψουμε μια γυναίκα που βγάζει τα προς το ζην ως ξυλουργός ή ως υδραυλικός είναι σαν να μας προσβάλλει ένας αθώος τρόπος του λέγειν. Είναι σαν να κατασκευάζει κανείς μια δικαιολογία για να επιδείξει τις δήθεν ανώτερες ευαισθησίες του. Και μόνο οι ανώριμοι άνθρωποι συμπεριφέρονται με έναν τόσο αντιπαθητικό τρόπο.
Αλλά για να προσβληθείτε από τη χρήση του άρθρου «οι» απαιτείται ένας εντελώς υψηλότερος βαθμός απεχθούς ανωριμότητας. Η ανωριμότητα αυτού του είδους είναι η ανωριμότητα του νταή της παιδικής χαράς, ο οποίος είναι τόσο εγωκεντρικός όσο και καταστροφικός.
Οι woke είναι επίσης παιδαριώδεις βλέποντας τον κόσμο μόνο σαν μαύρο και άσπρο. Το να είσαι αφυπνισμένος (woke) απέναντι στις σημερινές αδικίες συνεπάγεται προφανώς την αγνόηση της πολυπλοκότητας και των αβεβαιοτήτων της πραγματικότητας. Φαίνεται επίσης να συνεπάγεται την αγνόηση του γεγονότος ότι πολλά από αυτά που φαίνονται κακά ή ανεπιθύμητα είναι το αποτέλεσμα, όχι κακών ή απελπιστικά ανίδεων παραγόντων, αλλά αντίθετα ανθρώπων που κάνουν δύσκολες και αναπόφευκτες αντισταθμίσεις.
Οι διαφορετικές αποχρώσεις, προφανώς, είναι μια οφθαλμαπάτη που βλέπουν μόνο οι εγωιστές, ενώ η ταπεινοφροσύνη είναι ένα χαρακτηριστικό που κατέχουν μόνο οι αδαείς.
Σκεφτείτε το παράδειγμα των trans δικαιωμάτων για ανήλικα παιδιά. Όπως ανέφερε η αρθρογράφος της Washington Post Megan McArdle, πολλοί από τους υποστηρικτές των δικαιωμάτων αυτών θέλουν να υποβαθμίσουν τον λόγο των γονέων στις αποφάσεις των παιδιών τους να μεταβούν από το ένα φύλο στο άλλο. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη στάση σας στο ευρύτερο ζήτημα των δικαιωμάτων των τρανς, η γονική ευθύνη και η αγάπη των γονέων για τα παιδιά τους παραμένουν πολύ πραγματικές. Η McArdle σωστά υποδεικνύει ότι το να χαρακτηρίζει κανείς ως «τρανσφοβικό» κάποιον που απλώς υποστηρίζει ότι το κράτος δεν πρέπει να παρακάμπτει την γνώμη των γονέων στις ιατρικές θεραπείες που λαμβάνουν τα ανήλικα παιδιά τους -ιδιαίτερα όταν η έκφραση αυτής της γνώμης δεν θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των παιδιών- είναι σαν να αγνοεί παιδαριωδώς τον κίνδυνο να αποστερηθούν οι γονείς αυτή τη ζωτική ευθύνη.
Όποιο καλό μπορεί να φανταστεί κανείς ότι προκύπτει από την αφαίρεση της γονικής ευθύνης στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ένα «καλό» που αγοράζεται με το τίμημα της αποδυνάμωσης της ικανότητας των προσώπων που αγαπούν και γνωρίζουν καλύτερα τα παιδιά τους - των γονέων - να μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως αυτοί κρίνουν καλύτερα. Μόνο ένα ανώριμο μυαλό θα ισχυριζόταν ότι αυτό το τίμημα αξίζει αδιαμφισβήτητα να καταβληθεί. Σίγουρα κάποιος που αντιστέκεται στην αποδυνάμωση της γονικής ευθύνης σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι ένας άσχετος αδαής ή ένας κακός θρησκευόμενος φανατικός, αλλά, αντίθετα, κάποιος που κατανοεί την πραγματικότητα της γονικής αγάπης και την αξία -τόσο για τα παιδιά όσο και για την κοινωνία- των γονικών ευθυνών που ασκούνται λόγω αυτής της αγάπης.
Ακόμη μια άλλη εκδήλωση του παλιμπαιδισμού των αγανακτισμένων είναι η ερμηνεία των πάντων μέσα από τον φακό των φανταστικών προθέσεων. Είναι ο μέσος μισθός των γυναικών χαμηλότερος από αυτόν των ανδρών; Ναι. Ο λόγος πρέπει να είναι ότι η κοινωνία είναι κατασκευασμένη από τους άνδρες για να «προνομιοποιεί» τους άνδρες εις βάρος των γυναικών! Είναι δυσανάλογα μικρός ο αριθμός των μαύρων που εγγράφονται σε μαθήματα αριστείας στο λύκειο; Ναι. Ο λόγος πρέπει να είναι ότι τα σχολικά προγράμματα σπουδών και οι μέθοδοι εξέτασης είναι σχεδιασμένα να «προνομιοποιούν» τους λευκούς και τους Ασιάτες εις βάρος των μαύρων!
Μερικές φορές, βέβαια, υπάρχουν κακές προθέσεις. Όμως για πολλά από τα κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα που κυριαρχούν στις συζητήσεις για τη δημόσια πολιτική, οι διαφορές στα «αποτελέσματα» των διαφόρων ομάδων είναι συνέπειες, όχι πρόθεσης ή σχεδιασμού, αλλά αναρίθμητων αποφάσεων που λαμβάνονται από άτομα που προσπαθούν να επιτύχουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους αναπόφευκτους συμβιβασμούς που αντιμετωπίζουν. Η γυναίκα που επιλέγει να εγκαταλείψει προσωρινά το εργατικό δυναμικό για να γίνει μητέρα πλήρους απασχόλησης συχνά χάνει έτσι κάποιες εργασιακές δεξιότητες και όταν επιστρέφει στην εργασία της αμείβεται λιγότερο από ό,τι θα αμειβόταν αν δεν είχε κάνει ποτέ παιδιά. Ο μέσος μισθός των γυναικών, με τη σειρά του, υποχωρεί σε σχέση με τον μέσο μισθό των ανδρών. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένας ολέθριος σχεδιασμός. Ωστόσο, το παιδαριώδες μυαλό, ανίκανο να εκτιμήσει την πραγματικότητα των ακούσιων συνεπειών και το αναπόφευκτο των συμβιβασμών, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο χαμηλότερος μέσος μισθός των γυναικών είναι αποτέλεσμα ανδρικού σοβινισμού και διακρίσεων.
Αξίζει να αναφερθεί ένα τελευταίο παιδαριώδες γνώρισμα των woke - δηλαδή η παιδαριώδης ανικανότητα, ή η άρνησή τους, να θέσουν τα πράγματα στη σωστή προοπτική. Είναι αναμφισβήτητα αλήθεια ότι ορισμένα άτομα είναι ρατσιστές ενώ άλλα είναι ξενοφοβικά, ότι ορισμένοι άνδρες είναι σεξιστές και ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι ομοφοβικοί. Αυτό θα συμβαίνει πάντα, δυστυχώς. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο σεξισμός και η ομοφοβία είναι πολύ λιγότερο συνηθισμένα φαινόμενα σήμερα απ' ό,τι ήταν ακόμη και πριν από μερικές δεκαετίες. Ωστόσο, οι woke αρπάζονται από κάθε αναφερόμενη περίπτωση τέτοιας μισαλλοδοξίας - αναφορές που οι ίδιες ενισχύονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - ως απόδειξη ότι η κοινωνία διαπνέεται από αθεράπευτο ρατσισμό, ξενοφοβία, σεξισμό και ομοφοβία. Επειδή οι woke ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο να επιδείξουν τη δική τους φαντασιακή ηθική ανωτερότητα, παρά να κατανοήσουν την πραγματικότητα, αρνούνται να αναγνωρίσουν τη επικρατούσα ευγένεια και ανοχή της σύγχρονης κοινωνίας. Όπως συμβαίνει με τα παιδιά, η αντίληψή των woke για την κοινωνία στην οποία ζουν είναι ελαττωματική. Δυστυχώς, σε αντίθεση με τα παιδιά, καταλαμβάνουν εξέχουσες θέσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στην επίσημη εξουσία.
Ο Donald J. Boudreaux είναι Συνεργάτης και Ανώτερος Ερευνητής στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών και συνδεδεμένος με το Πρόγραμμα FA Hayek για Ανώτερες Σπουδές στη Φιλοσοφία, την Πολιτική και τα Οικονομικά στο Κέντρο Mercatus στο Πανεπιστήμιο George Mason. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Mercatus Center. και καθηγητής οικονομικών και πρώην πρόεδρος του τμήματος οικονομικών στο Πανεπιστήμιο George Mason. Είναι συγγραφέας των βιβλίων The Essential Hayek, Globalization , Hypocrites and Half-Wits , και τα άρθρα του δημοσιεύονται σε έντυπα όπως η Wall Street Journal, οι New York Times , οι US News & World Report καθώς και πολλά επιστημονικά περιοδικά. Διατηρεί ένα blog που ονομάζεται Cafe Hayek και μια τακτική στήλη για τα οικονομικά για την Pittsburgh Tribune-Review . Ο Boudreaux απέκτησε διδακτορικό στα οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Auburn και πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια.
https://xpressing.substack.com/
http://enaasteri.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου