Ο Leo Strauss (1899-1973) ήταν ο πνευματικός νονός του σύγχρονου neoconservative κινήματος. Ο Στράους, γερμανοεβραϊκής καταγωγής, μετανάστευσε στην Αμερική το 1937. Όπως η χελώνα στον στύλο του φράχτη ( μία χελώνα δέν μπορεῖ νά βρεθῇ μόνη της στήν κορυφή ἐνός στύλου φράχτη κάποιος τήν μετέφερε ἐκεῖ. Ἐπίσης δέν μπορεῖ νά κάνῃ τίποτε ἀπό ἐκεῖ ἐκτός τῆς μεσολάβησης καί πάλι κάποιου. ) βρέθηκε εκεί μέσῳ κάποιου ανθρωπου, έτσι με τήν μεσολάβηση κάποιων τον πήραν και τον τοποθέτησαν στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο που χρηματοδοτείται από τον Ροκφέλερ. Ο Στράους μεταφέρθηκε στο πανεπιστήμιο από τον καγκελάριο, Ρόμπερτ Μέιναρντ Χάτσινς, έναν από τους αρχικούς χορηγούς του Ινστιτούτου Άσπεν και μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR).
Έτσι, για άλλη μια φορά, βλέπουμε τον ενεργό και επιθετικό ρόλο των ιδρυμάτων [βλ.: Reece Committee Report from 1954 Shows Foundations Funded the Collectivist Capture of US Education ] για να δημιουργηθεί αυτό το διεστραμμένο, ανεστραμμένο «ταλέντο» και κληρονομιά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Καθώς κανείς ψάχνει βαθύτερα, θα ανακαλύψει επίσης φυλλάδια αυτοθαυμασμού, γραμμένα κυρίως από άλλους ψευδο-διανοούμενους που επευφημούν το φιλαράκι τους τον Στράους.
Ο Στράους πίστευε ότι μέσα στις κοινωνίες και τα έθνη, κάποιοι άνθρωποι είναι ικανοί να ηγούνται και άλλοι μόνο να καθοδηγούνται. Ωστόσο, αντί να κυβερνά αξιοκρατικά στο μοντέλο του σοφού φιλοσόφου-βασιλιά, ο Στράους ενσωμάτωσε τη μακιαβελική σκέψη. Διολίσθησε επίσης στο αδίστακτο φρανκιστικό δόγμα ( τό ἔχομε ἐπίσης δημοσιευμένο ἐδῶ) λέγοντας ότι η αρετή δεν θα ήταν εφαρμόσιμη, επειδή κανένα καθεστώς δεν μπορούσε ν᾿ανταποκριθεί στα πρότυπα του. Αντίθετα, ένα νέο καθεστώς θα πρέπει να δημιουργηθεί αξιοποιώντας την τάση του ανθρώπου για προσωπικό συμφέρον ή την «ανθρώπινη φύση». Ο Στράους εν γνώσει του, ή μέσω της όσμωσης, ήταν defacto κορυφαίος υποστηρικτής της στρεβλής και ανεστραμμένης Sabatteean-Frankist ατζέντας.
Ο Στράους πίστευε ότι η εξουσία πρέπει να ασκείται από εκλεκτούς, οι οποίοι ήταν πιο ικανοί στην εξαπάτηση του κοινού. Υποστήριξε ότι η αλήθεια πρέπει να κρυφτεί ή να καταπιεστεί διαφορετικά οι μάζες θα υποκύψουν γρήγορα στην αναρχία. «Δεν μπορούν να χειριστούν την αλήθεια», είπε ο Στράους. Στο διεστραμμένο, στρεβλό, Εωσφορικό μυαλό του αυτό είναι το «ευγενές ψέμα». Υπήρξε υπέρμαχος του «φιλελεύθερου συνταγματισμού» ως σκοπιμότητας. Το ιδεώδες του Στράους ήταν μια μικρή ομάδα διαπλεκόμενων κλεπτοκρατών δισεκατομμυριούχων που έλεγχαν ολόκληρη την ψεύτικη δημοκρατική διαδικασία. Με αυτόν τον τρόπο, αν παραταχθεί ένα μεγάλο λάφυρο, όπως το «κίνητρο» του Harakiri Covid και ο επακόλουθος πληθωρισμός, οι πολιτικοί που αιχμαλωτίζονται σε μια χορδή μαριονέτας ( οἱ χειραγωγούμενοι πολιτικοί δῆλα δή ) μπαίνουν στη σειρά.
Όπως ο Τόμας Χομπς και ο Τζέρεμι Μπένθαμ, ο διεστραμμένος Στράους πίστευε ότι «επειδή η ανθρωπότητα είναι εγγενώς κακή, πρέπει να κυβερνάται». Επιπλέον, συνδύασε τον δόλο με κατασκευασμένους μπαμπούλες. «Μια τέτοια διακυβέρνηση μπορεί να εδραιωθεί μόνο όταν οι άνθρωποι είναι ενωμένοι και μπορούν να είναι ενωμένοι μόνο ενάντια σε άλλους ανθρώπους.ς».
Στο «Leo Strauss and the American Right», έγραψε η Shadia Drury, «Ο Στράους, ακολουθώντας τον Μακιαβέλι, υποστήριξε ότι αν δεν υπάρχει εξωτερική απειλή, τότε πρέπει να κατασκευαστεί».
Αυτοί οι τύποι Στράους είναι λιγότερο συγκρατημένοι από τις συμβάσεις και είναι πιο ικανοί να καταφύγουν στον τρόμο και σε άλλα εγκληματικά μέτρα, «εάν τέτοια μέτρα είναι αποτελεσματικά για την επίτευξη του επιθυμητού στόχου». Στην περίπτωση του Στράους, η άποψή του ότι ο Μακιαβελικός σκοπός δικαιώνει τα μέσα, ήταν συνδυασμένη με τη μεταστροφή του στον πολιτικό Σιωνισμό. Αυτή η μάστιγα έχει επίσης συγχωνευθεί με έναν μύθο του αμερικανισμού που λέει ότι οι ΗΠΑ και η ψεύτικη κλεπτοκρατική «δημοκρατία» τους είναι η μόνη πηγή για το «καλό» στον κόσμο και θα πρέπει να υποστηριχθούν διαφορετικά το «κακό» θα επικρατήσει.
Και δεν περνάει μια μέρα τώρα σε αυτόν τον πλανήτη χωρίς η ανθρωπότητα να παλέψει με αυτήν την εγωιστική-Λουσιφεριανή φιλοσοφία. Έτσι περιγράφεται η κυρίαρχη νοοτροπία του Συνδικάτου του Εγκλήματος για την οποία γράφουμε σε αυτές τις σελίδες.
Αυτή η κατασκευασμένη απάτη προβάλλει μια διαλεκτική ή την επίλυση των αντιθέτων. Αυτό το σχέδιο αναφέρεται ως «συναρχική συνωμοσία». Στη συνέχεια, αυτά καλλιεργούνται και χειραγωγούνται σκόπιμα. Η συναρχία έφτασε να σημαίνει «διακυβέρνηση από μυστικές κοινωνίες» και έχει μια επικάλυψη αποκρυφισμού. Ο Richard F. Kuisel, ειδικός στη γαλλική πολιτική ιστορία του 20ου αιώνα, την ονόμασε «κυβέρνηση από μια μυημένη ελίτ ». Ο κωμικός Τζορτζ Κάρλιν το ονόμασε «The Club» και «δεν είσαι σε αυτό».
Η διαδικασία ελέγχου περιγράφηκε από τον Postel du Mas, ο οποίος έγραψε το «Συναρχικό Σύμφωνο», το οποίο βασίζεται στις «τέσσερις τάξεις που αντιστοιχούν στο σύστημα των ινδουιστικών καστών». Το σύστημα υποστηρίζει ότι «η διαίρεση των ανθρώπων σε τάξη είναι φυσική και συμβαδίζει με την παράδοση». Καθορίζει ένα πρόγραμμα για «αόρατη επανάσταση» ή «επανάσταση από πάνω», που σημαίνει κατάκτηση ενός κράτους εκ των έσω διεισδύοντας σε υψηλά αξιώματα.
Το προδιαγεγραμμένο μοντέλο του Winter Watch
Το μοντέλο μας εμπιστεύεται, αγαπά και φροντίζει περισσότερο τους ανθρώπους του. Το Winter Watch πιστεύει στην αρχή ότι «η ανάγκη της οικογένειας πάνω απ᾿όλα ». Κάποιος θα νιώθει πάντα την περισσότερη αγάπη και προσκόλληση προς το είδος και τους συγγενείς του. Έτσι, σε πιο δύσκολους καιρούς, αυτό είναι ένα φυσικό δίκτυο υποστήριξης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αισθάνεσαι συμπάθεια προς τους άλλους ή την ανάγκη να δημιουργήσεις εχθρούς με τον επινοημένο, "παιχνιδιάρικο" τρόπο που κάνουν οι neocons και το New Underworld Order Crime Syndicate.
Στην πραγματικότητα, πρωταρχικό καθήκον του κράτους είναι να προστατεύει το αίμα, τους συγγενείς και το έθνος από το προηγουμένως περιγραφόμενο ληστρικό συναρχικό Συνδικάτο Εγκλήματος που έχει εξαπολυθεί στον κόσμο. ..
Αυτό δεν είναι ελιτίστικο αλλά μάλλον βασίζεται στην αξία και την υπηρεσία. Κρατάει την ειλικρίνεια και την αλήθεια ως υψηλή αρετή. Ο καλύτερος ηγέτης είναι αυτός που υπηρετεί για μια περίοδο και μετά πηγαίνει σπίτι του. Ο Τζορτζ Ουάσιγκτον είναι καλό μοντέλο. Το ιδανικό έθνος θα διοικούνταν καλύτερα από μη υλιστές, αφοσιωμένους, ανιδιοτελείς ανθρώπους - το εντελώς αντίθετο από το αμερικανικό στράουσιαν μοντέλο - που αισθάνονται σαν στο σπίτι τους ανάμεσα στους λαούς τους, ασκώντας ευημερία στο σπίτι και σεβασμό στο εξωτερικό.
ἀπό : winterwatch.net
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου