Leonid SAVIN
Η Βρετανία έχει μακρά ιστορία στη δημιουργία δικτύων μυστικών πρακτόρων, στην υπονόμευση άλλων χωρών και στη δημιουργία κινημάτων δι' αντιπροσώπων. Η θρησκεία έπαιξε σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις επιρροής του Λονδίνου, καθώς έπρεπε να εξετάσουν τις ταυτότητες των κοινοτήτων και των λαών με τους οποίους αλληλεπιδρούσαν με κάποια ιδιότητα.
Στην Αγγλία, υπήρχαν πολλές αιρέσεις που είχαν διαφορετικές ερμηνείες της Αγίας Γραφής και των χριστιανικών διδασκαλιών. Έτσι ήρθαν οι Βαπτιστές (υποστηρικτές του βαπτίσματος ενηλίκων), οι Αναζητητές, οι Εκσκαφείς, οι Παραληρηματικοί, οι Κουάκεροι, οι Μπράουν (οπαδοί του Ρόμπερτ Μπράουν), μεταρρυθμίστηκαν σε Ανεξάρτητους και πολλοί άλλοι. Αρκετοί από αυτούς είχαν μικρή διάρκεια ζωής, αλλά άλλοι επεκτάθηκαν σε όλη την ήπειρο και έφτασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, οδηγώντας στην εμφάνιση ακόμη πιο περίεργων κινημάτων. Η κοινωνική αναταραχή δεν ήταν ασυνήθιστη στην Αγγλία και συχνά εξαπλωνόταν σε άλλες χώρες.
Προσθέστε σε αυτό όλα τα είδη των μυστικών κοινωνιών και αδελφοτήτων, οι οποίες περιελάμβαναν την τοπική αριστοκρατία και την αστική. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της εσωτερικής αναταραχής και της διάδοσης των εννοιών σε διάφορα έθνη. Όπως δείχνει η ιστορία, η Βρετανία έχει εμπλακεί άμεσα στην προβολή τέτοιων εννοιών στον κόσμο και συνήθως με συγκεκριμένα γεωπολιτικά συμφέροντα. Ας δούμε τα πιο γνωστά και γνωστά παραδείγματα.
Η προέλευση του σιωνισμού
Από τον δέκατο έκτο αιώνα, υπήρξε ένα κίνημα γνωστό ως Βρετανικός Ισραηλισμός (Αγγλο-Ισραηλισμός), που ενστερνίζεται την πεποίθηση ότι οι Βρετανοί είναι απόγονοι των δέκα χαμένων φυλών του αρχαίου Ισραήλ. Αυτό το σύστημα συνδυάζει ψευδο-ιστορικές και σχεδόν θρησκευτικές ιδέες για να επιβεβαιώσει αυτή τη γενεαλογία. Ο ίδιος ο βασιλιάς Ιάκωβος VI της δυναστείας των Στιούαρτ πίστευε ότι ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ. Ο Άγγλος δικηγόρος και βουλευτής John Sadler, ο οποίος ήταν επίσης ιδιαίτερος γραμματέας του Oliver Cromwell, είχε παρόμοιες απόψεις, αν και τις συνδύαζε με τις ιδέες του Χιλιασμό. Το 1649 δημοσίευσε τα Δικαιώματα του Βασιλείου, όπου δικαιολόγησε την ισραηλιτική γενεαλογία των Βρετανών.
Τέτοιες θεωρίες συνεχίστηκαν στους XVIII και XIX αιώνες, όπου εισήχθησαν στοιχεία αρχαιολογίας, γλωσσολογίας και διαφορετικών αποκρυφιστικών τάσεων, οι οποίες ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή (πυραμίδες, αριθμολογία, που συνδέονται με την Καμπάλα κ.λπ.).
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο βρετανικός ισραηλισμός επηρέασε τη φυλετική θεωρία και, εν μέρει, χρησίμευσε ως λογική μεταξύ των Προτεσταντών στις Ηνωμένες Πολιτείες ως ιδεολογία του Προορισμού τον XIX αιώνα. Και από την άλλη πλευρά είχε σημαντική επιρροή τόσο στους Πεντηκοστιανούς όσο και στους Μορμόνους στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη του XIX.
Το 1919, η Βρετανική-Ισραηλινή-Παγκόσμια Ομοσπονδία ιδρύθηκε ακόμη και στο Λονδίνο, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα.
Ο λεγόμενος χριστιανικός σιωνισμός είναι μια άλλη βρετανική δημιουργία που έχει γίνει ευρέως διαδεδομένη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τώρα οι υποστηρικτές αυτού του ρεύματος είναι υψηλόβαθμοι πολιτικοί που υποστηρίζουν το Ισραήλ.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η Βρετανία ήταν πίσω από την ιδέα της δημιουργίας ενός έθνους-κράτους του Ισραήλ - η Διακήρυξη Balfour (επιστολή του υπουργού Εξωτερικών Arthur Balfour προς τον Λόρδο Walter Rothschild) χρονολογείται από το 1917 και αργότερα η ιδέα υποστηρίχθηκε από τη Γαλλία, την Ιταλία, τις ΗΠΑ και αποτέλεσε τη βάση της βρετανικής εντολής που εγκρίθηκε από την Κοινωνία των Εθνών.
Ήταν πράγματι από τη Βρετανία που προήλθαν οι παρορμήσεις, ανοίγοντας το δρόμο για το σιωνιστικό σχέδιο και τη διάδοση των εννοιών της φυλετικής ανωτερότητας. Στο σημερινό Ισραήλ, αυτές οι ιδέες γίνονται αντιληπτές από την άρχουσα τάξη ως δικαιολογία για οποιαδήποτε καταπίεση των Παλαιστινίων.
Ουαχαμπισμός
Ο Ουαχαμπισμός, που πήρε το όνομά του από τον ιδρυτή του Mohammad Ibn Abdul-Wahhab (1703-1792) και προέρχεται από τα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα στην κεντρική περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου, έχει δει άμεση συμμετοχή από τους Βρετανούς στην εμφάνιση και την ανάπτυξή του στη σύγχρονη εποχή. Ενώ βρισκόταν στη Βασόρα, ο νεαρός Ibn Abdul-Wahhab τέθηκε υπό την επιρροή και τον έλεγχο ενός μυστικού Βρετανού κατασκόπου με το παρατσούκλι Hempher, ο οποίος ήταν ένας από τους πολλούς πράκτορες που στάλθηκαν από το Λονδίνο σε μουσουλμανικές χώρες για να αποσταθεροποιήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να δημιουργήσουν συγκρούσεις μεταξύ των μουσουλμάνων. Ο Hempher, παριστάνοντας τον μουσουλμάνο, αποκαλούσε τον εαυτό του «Μωάμεθ» και ανέπτυξε στενή φιλία με τον Ibn Abdul-Wahhab και του έδινε τακτικά χρήματα, δώρα. Τον έπεισε επίσης ότι πολλοί μουσουλμάνοι πρέπει να σκοτωθούν επειδή είχαν παραβιάσει τις βασικές αρχές του Ισλάμ με το να γίνουν «αιρετικοί» και «πολυθεϊστές». Σε μία από τις συνεδρίες πλύσης εγκεφάλου, ο Hempher είπε ότι είχε ένα όνειρο όπου ο προφήτης Μωάμεθ «φιλάει» τον Ibn Abdul-Wahhab ανάμεσα στα μάτια και του λέει «είσαι ο μεγαλύτερος» ζητώντας του να γίνει «αναπληρωτής» του για να σώσει το Ισλάμ από «αιρέσεις» και «δεισιδαιμονίες». Ο Ibn Abdul-Wahhab, πεπεισμένος για τη θεϊκή κλήση του, άρχισε να διαδίδει τις ιδέες του στο Uyayn, αλλά τελικά εκδιώχθηκε. Στη συνέχεια πήγε να κηρύξει σε άλλα χωριά και ενώθηκε με τον Hempher με άλλους Βρετανούς μυστικούς κατασκόπους.
Βρετανοί πράκτορες κατάφεραν να πείσουν τον Σεΐχη Diri, Mohammad al-Saud, να υποστηρίξει τον Abdul-Wahhab. Το 1744, ο αλ-Σαούντ ένωσε τις δυνάμεις του με τον Ιμπν Αμπντούλ-Ουαχάμπ σε μια πολιτική, θρησκευτική και γαμήλια συμμαχία. Μέσω αυτής της συμμαχίας μεταξύ αυτών και των οικογενειών τους, η οποία εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα, γεννήθηκε ο Ουαχαμπισμός ως θρησκευτικό και πολιτικό κίνημα. Μέσω αυτού του συμφώνου, σε κάθε αρχηγό της οικογένειας al-Saud (Οίκος των Σαούντ) δόθηκε η θέση του Ουαχάμπι Ιμάμη («θρησκευτικός ηγέτης»), ενώ σε κάθε επικεφαλής της οικογένειας Ουαχάμπι δόθηκε εγγυημένος έλεγχος της θρησκευτικής ερμηνείας.
Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε ένας μικρός στρατός Βεδουίνων που τρομοκρατούσε την Αραβική Χερσόνησο και έκανε επιδρομές μέχρι τη Δαμασκό και την Κερμπέλα (όπου βεβήλωσαν τον τάφο του μάρτυρα Χουσεΐν μπιν Αλή). Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένα κράτος Σαουδικής Αραβίας-Ουαχάμπι.
Το 1818, ο αιγυπτιακός στρατός του χαλίφη Μαχμούντ του Δεύτερου εξαφάνισε τη φατρία των Ουαχάμπι, αλλά οι οπαδοί τους εκκόλαψαν σχέδια εκδίκησης και είδαν τη Βρετανία ως σύμμαχο.
Ο Ουαχάμπι Φαϊζάλ Ιμπν Τούρκι αλ-Σαούντ στράφηκε στους Βρετανούς για υποστήριξη το 1848 και το 1866 ο Ουαχαμπιτικός Οίκος των Σαούντ υπέγραψε συνθήκη «φιλίας» με τη Βρετανία. Αυτό εξόργισε τη φατρία al-Rashid, η οποία πήγε στον πόλεμο εναντίον των al-Sauds, αλλά μέρος του σπιτιού τους κατάφερε να δραπετεύσει και να βρει καταφύγιο στο ελεγχόμενο από τους Βρετανούς Κουβέιτ.
Στις αρχές του XX, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε και οι Βρετανοί υποστήριξαν τον νέο ουαχαμπιτικό ιμάμη Αμπντουλαζίζ, ο οποίος κατέλαβε το Ριάντ το 1902, πραγματοποιώντας εικονικές εκτελέσεις των κατοίκων. Ακολούθησε η εκδίωξη των κυβερνώντων Σαρίφ, άμεσων απογόνων του Προφήτη Μωάμεθ, από το Χιτζάζ και τιμωρητικές εκστρατείες, συμπεριλαμβανομένης της Μέκκας και της Μεδίνας.
Πιστεύεται ότι στα 30 χρόνια της δημιουργίας της Σαουδικής Αραβίας (μέχρι το 1932), οι φανατικοί Ουαχάμπι Σαουδάραβες σκότωσαν και ακρωτηρίασαν περισσότερους από 400.000 Άραβες σε όλη την Αραβική Χερσόνησο και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο κάτοικοι έπρεπε να καταφύγουν σε άλλες περιοχές. Ο ιμάμης των Ουαχάμπι ονόμασε τότε την κατεχόμενη περιοχή από τη δική του οικογένεια, αποκαλώντας την Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας. Παρεμπιπτόντως, η δουλεία καταργήθηκε εκεί μόνο το 1962 μετά από πολλά σκάνδαλα και πιέσεις από τη Δύση.
Αχμαντίγια
Το 1889, ο Mirza Ghulam Ahmad ίδρυσε αυτή την αίρεση στο Qadian (Punjab), κατά τη διάρκεια της βρετανικής κατοχής της Ινδίας. Αυτοανακηρύχθηκε ως ο Μαχντί, ένας χριστιανός μεσσίας, μια ενσάρκωση του ινδουιστικού θεού Κρίσνα και η δεύτερη έλευση του Μωάμεθ (μπουρούζ), όπως πίστευαν μερικοί μουσουλμάνοι. Το δόγμα αυτής της αίρεσης είναι μάλλον εκλεκτικό: για παράδειγμα, ο Ιησούς πιστεύεται ότι προσποιήθηκε το θάνατο και την ανάστασή του, αλλά στην πραγματικότητα κατέφυγε στην Ινδία όπου πέθανε σε ηλικία 120 ετών. Επιπλέον, η τζιχάντ («ιερός πόλεμος») επαναπροσδιορίζεται ως ένας αγώνας εναντίον των απίστων, ο οποίος πρέπει να διεξάγεται με ειρηνικές μεθόδους και όχι με βίαια στρατιωτικά μέσα.
Δεν υπάρχει επίσημη ανακοίνωση ότι οι Βρετανοί μπορεί να ήταν πίσω από τη δημιουργία αυτής της κοινότητας. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό, δεδομένου του τρόπου λειτουργίας τους από την αρχή της κατάκτησης της ινδικής υποηπείρου, όταν έστρεψαν τους τοπικούς άρχοντες ο ένας εναντίον του άλλου και υποστήριξαν εκείνους που έβλεπαν ως αξιόπιστους εκτελεστές των σχεδίων τους, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές τους απόψεις. Από αυτή την άποψη, οι Βρετανοί μπορούν να θεωρηθούν ότι έχουν έμμεση συμμετοχή στην άνοδο του Ahmadiyya.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ahmadiyya Muslim ιδρύθηκε στη Βρετανία ήδη από το 1913, με την κατασκευή του δικού της τζαμιού το 1926. Απαγορεύονται στο Πακιστάν, καθώς δεν θεωρούνται επίσημα μουσουλμάνοι λόγω των περίεργων διδασκαλιών τους.
Συνολικά, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι η βρετανική επιρροή είχε επιζήμιο αντίκτυπο στο μέλλον του Ινδουστάν. Αυτό οδήγησε αρχικά στη διχοτόμηση της Ινδίας και του Πακιστάν το 1947 σύμφωνα με θρησκευτικές γραμμές με όλες τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, συμπεριλαμβανομένης της ατελείωτης διαμάχης για το Κασμίρ.
Βρετανικός σιιτισμός
Το τελευταίο κίνημα που συνδέεται με το Λονδίνο είναι γνωστό ως Βρετανικός Σιιτισμός, με επικεφαλής τις θρησκευτικές προσωπικότητες Mujtaba Shirazi και Yasser al-Habbib. Προφανώς, αυτό το κίνημα δημιουργήθηκε για να δυσφημίσει τον σιιτισμό ως τέτοιο, με το βλέμμα στραμμένο στο Ιράν, το Λίβανο και το Ιράκ, δεδομένου ότι αυτές είναι οι χώρες που έχουν πολλούς οπαδούς του σιιτισμού και φιλοξενούν πολλά ιερά.
Οι Βρετανοί «σιίτες» θεωρούν τους μη σιίτες «ειδωλολάτρες» και προσβάλλουν τακτικά διάφορους μουσουλμάνους ιεροκήρυκες. Ο Shirazi εξέδωσε ακόμη και φετφά σχετικά με την αναγκαιότητα δολοφονίας σουνιτών.
Σύμφωνα με τον ανώτατο ηγέτη του Ιράν ιμάμη Αλί Χαμενεΐ, «άτομα όπως ο Shirazi και ο al-Habbib βρίσκονται στη διάθεση της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών MI6 και χρησιμοποιούνται για να υποκινήσουν θρησκευτικούς πολέμους. Τον Ιανουάριο του 2015, η ιρανική κυβέρνηση έκλεισε τα γραφεία 17 λεγόμενων σιιτικών τηλεοπτικών καναλιών που εκπέμπουν μέσω δορυφόρου με την αιτιολογία της υποκίνησης διαφωνίας μεταξύ σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων. Επιπλέον, στις 4 Ιουνίου 2016, ένα κήρυγμα δόθηκε και πάλι στο Ιράν κηρύττοντας «την ανάγκη να αγωνιστούμε ενάντια στον βρετανικό σιιτισμό»
Φυσικά, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν επίσης τη θρησκευτική διακυβέρνηση για πολιτικούς σκοπούς. Εκτός από τους δείκτες θρησκευτικής ελευθερίας που ορίζουν τις «αυταρχικές» χώρες, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών έχει επίσης μια σαφή πολιτική ατζέντα και το προτεσταντικό λόμπι επηρεάζει τις αποφάσεις στο Κογκρέσο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον Λευκό Οίκο. Και η διάσπαση της εκκλησίας στην Ουκρανία και η δημιουργία ενός σώματος που ονομάζεται PCU (Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας) με τη βοήθεια του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος συνδέεται άμεσα με πράκτορες των ΗΠΑ, είναι μια άλλη επιβεβαίωση των αγγλοσαξονικών πρακτικών της μάλλον αρχαίας αρχής - «διαίρει και βασίλευε».
https://orientalreview.su/
http://enaasteri.blogspot.com/search?updated-max=2024-04-24T21:56:00%2B03:00&max-results=7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου