Πιστεύω στον Χριστό με τρόπο διαφορετικό από την πίστη στην ανατολή του ηλίου ή στη στερεότητα της πέτρας. Ο Χριστός υπάρχει πέρα από τη σφαίρα της εμπειρικής πίστης. Είναι μια δύναμη, ένα ιστορικό ρεύμα, ο διαμορφωτής των πιο εσωτερικών προσδοκιών της δυτικής ψυχής.
Όταν μιλώ για τον Χριστό, μιλώ για μια ρήξη στο χρόνο, μια πνευματική μοναδικότητα, την σιωπηλή δύναμη στην καρδιά του γίγνεσθαι της Ευρώπης. Η γέννησή του ήταν μια αλλαγή στην ίδια τη γραμματική της ανθρώπινης συνείδησης. Μας δίδαξε ότι η ιστορία δεν είναι επανάληψη εποχών αλλά ένα δράμα, ένα προσκύνημα, μια προσπάθεια προς ένα τέλος — και σε αυτό το τέλος, μια νέα αρχή. Στάθηκε στη διασταύρωση όπου η αιωνιότητα άγγιζε τον χρόνο, και κάνοντας αυτό, αναμόρφωσε ολόκληρο τον χάρτη της ψυχής.Ο Χριστός είναι ο άξονας της ευρωπαϊκής μορφής, ο ζωντανός πυρήνας των καθεδρικών ναών μας, οι νόμοι μας, τα οράματά μας για δικαιοσύνη και ομορφιά. Η εικόνα του δεν είναι απλώς ένα σύμβολο ανάμεσα σε σύμβολα. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, η κρυμμένη αρχιτεκτονική κάτω από τη σκέψη μας, τις φιλοδοξίες μας, τη θλίψη μας. Ακόμα κι όταν αποστρέφουμε, Τον κουβαλάμε μαζί μας. Στην εξέγερση, στη σιωπή, στην αμφιβολία — Παραμένει. Μπορούμε να ντύσουμε τον σύγχρονο άνθρωπο με τα ρούχα της προόδου και της στατιστικής. Από κάτω τους κλαίει ακόμα για τον Γολγοθά. Ο Χριστιανισμός έδωσε στην Ευρώπη το βάθος της - μια αίσθηση εσωτερικής αμαρτίας και λύτρωσης, του ιερού πέρα από το ορατό. Και ο Χριστός, περισσότερο από οποιοδήποτε σύστημα ή αυτοκρατορία, έδωσε αυτή την εσωτερική μορφή και φλόγα.
Ο πολιτισμικός χριστιανισμός είναι αναγκαιότητα. Ένα σπίτι δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τα θεμέλιά του, ακόμα κι αν οι κάτοικοί του έχουν ξεχάσει τα ονόματα των οικοδόμων. Ο Éric Zemmour και ο Alain Soral, ( γάλλοι πολιτικοί),αν και δεν είναι άνθρωποι της προσευχής, το καταλαβαίνουν αυτό. Το όραμά τους δεν είναι θεολογικό αλλά πολιτισμικό. Βλέπουν ότι χωρίς τους ρυθμούς του λειτουργικού ημερολογίου, χωρίς την ηθική βαρύτητα του Σταυρού, η Γαλλία γίνεται αγορά, μηχανισμός, τόπος χωρίς μνήμη. Δεν χρειάζεται να πιστεύει κανείς σε κάθε δόγμα για να αναγνωρίσει ότι ο Καθολικισμός —με τις τελετουργίες του, τη σιωπή του, την ομορφιά του— κρατά ενωμένη την ψυχή ενός έθνους. Ένας λαός χωρίς υπέρβαση δεν είναι ελεύθερος. Είναι απλώς αποσυναρμολογημένος.
Η Ευρώπη δεν χρειάζεται κηρύγματα. Χρειάζεται επιστροφή — όχι στη δεισιδαιμονία. Αντίθετα, να διαμορφώσει, να σεβαστεί, το ιερό πλαίσιο που έκανε δυνατό τον Μπετόβεν, που έδωσε στον Δάντη τη φωτιά του. Οι παλιές εκκλησίες, ακόμα και ερειπωμένες, μιλούν ακόμα. Η γλώσσα του Χριστιανισμού είναι στα κόκκαλά μας Πρέπει να δούμε ότι ο Χριστός, είτε λέμε το όνομά Του με αφοσίωση είτε με αμφιβολία, παραμένει η πηγή της ηθικής και καλλιτεχνικής φαντασίας της Ευρώπης. Η δύναμή του δεν εξαρτάται από την πίστη. Διαδραματίζεται με τον τρόπο που το φως πέφτει μέσα από βιτρό, στη σιωπή μπροστά στο Κύριε, στην παρόρμηση να συγχωρείς, να αναζητάς, να ελπίζεις.
Οπότε, απαντώ ως ιστορικός της ψυχής παρά ως θεολόγος. Πιστεύω στον Χριστό όπως πιστεύω στο πεπρωμένο — μέσω της εσωτερικής βεβαιότητας, γιατί η απουσία Του διαγράφει τον χάρτη της Δύσης. Η παρουσία του δίνει δομή στην προσδοκία μας. Στην απουσία Του γινόμαστε θραύσματα. Στην Παρουσία Του, ακόμη και σε κρίση, παραμένουμε ολόκληροι. Ατελής, αλλά αγωνιώδης. Ακάθαρτο, αλλά καθοδηγούμενο από μια αίσθηση κατεύθυνσης. Ο Χριστός ενσαρκώνει περισσότερα από το παρελθόν. Προσφέρει τη δυνατότητα της επιστροφής, της αποκατάστασης, της μορφής. Και με αυτή τη μορφή, η Ευρώπη μπορεί για άλλη μια φορά να αναγνωρίσει τον εαυτό της – λιγότερο χρησιμότητα, περισσότερο ένα κάλεσμα.
ἀπό : eurosiberia.net
Ἡ Πελασγική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου