Τό πέρασμα τοῦ Julius Evola

...Στις 19 Μαΐου 1898, ο Julius Evola μπήκε σε αυτόν τον κόσμο σαν σπαθί που πέφτει μέσα από την ομίχλη: ευθεία, ξαφνική, χωρίς απολογία. Η φιγούρα του υψωνόταν ενάντια στους κόκκους μιας εποχής που κατέρρεε, ανέγγιχτη από την απαλότητά της, ανεπηρέαστη από τις ψευδαισθήσεις της. Ενώ άλλοι παρασύρονταν, αυτός έμεινε στη θέση του. Ενώ φωνές παρακαλούσαν για παρηγοριά, η σιωπή του άνοιγε μονοπάτια μέσα από τη μνήμη και τη στάχτη. Η ζωή του έγινε μονόλιθος στην υπέρβαση, διαμορφωμένη μέσω της θέλησης, ανυψωμένη μέσω της θυσίας. Κάθε πράξη ευθυγραμμιζόταν με δυνάμεις ανώτερες από την ιστορία. Επικαλέστηκε τον αρχαίο νόμο χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να χαμηλώσει το βλέμμα του. Διάλεξε την κορυφή, μπήκε στη φωτιά και κάλεσε και άλλους να κάνουν το ίδιο. Μέσα από αυτόν, η παρουσία απέκτησε ξανά βάρος. Κανένα χαμόγελο, κανένας συμβιβασμός, μόνο η μορφή του αιώνιου που εκφράζεται στη σάρκα... ( Διαβᾶστε ὁλόκληρο τό θέμα τοῦ Constantin von Hoffmeister : Η Κάθετη Φωτιά του Έβολα στην Εποχή της Κατάρρευσης ) 

 «Τίποτα δὲν εἶναι πιὸ προφανὲς ἀπὸ τὸ ὅτι ὁ σύγχρονος καπιταλισμὸς εἶναι ἐξίσου ἀνατρεπτικὸς μὲ τὸν Μαρξισμό. Ἡ ὑλιστικὴ ἄποψις γιὰ τὴν ζωὴ στὴν ὁποία βασίζονται καὶ τὰ δύο συστήματα εἶναι πανομοιότυπη. Καὶ τὰ δύο ἰδανικὰ τους εἶναι ποιοτικὰ πανομοιότυπα, συμπεριλαμβανομένων τῶν προϋποθέσεων ποὺ συνδέονται μὲ ἕναν κόσμο τοῦ ὁποίου τὸ κέντρο ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν τεχνολογία, τὴν ἐπιστήμη, τὴν παραγωγή, τὴν «παραγωγικότητα» καὶ τὴν «κατανάλωση». Κι᾿ ἐφόσον μιλᾶμε μόνο γιὰ οἰκονομικὲς τάξεις, κέρδος, μισθοὺς καὶ παραγωγή, καὶ ἐφόσον πιστεύουμε ὅτι ἡ πραγματικὴ ἀνθρώπινη πρόοδος καθορίζεται ἀπὸ ἕνα συγκεκριμένο σύστημα κατανομῆς πλούτου καὶ ἀγαθῶν, καὶ ὅτι, γενικὰ μιλῶντας, ἡ ἀνθρώπινη πρόοδος μετριέται ἀπὸ τὸν βαθμὸ πλούτου ἢ φτώχειας - τότε δὲν εἴμαστε κἂν κοντὰ σὲ αὐτὸ ποὺ εἶναι οὐσιῶδες...»

― Julius Evola

Ἡ Πελασγική