Ο κομμουνιστικός εφιάλτης της Ρουμανίας – παρελθόν και παρόν

 

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρουμανία, συμπεριλαμβανομένης της ακυρώσεως των εκλογών, επανέφεραν στις μνήμες των Ρουμάνων αλλά και στο διαδίκτυο τα γεγονότα και τις πολιτικές πρακτικές στην ανατολική Ευρώπη, όταν αυτή ευρίσκετο ακόμη υπό τη ασφυκτική σκιά του σιδηρού παραπετάσματος, όταν το τείχος του Βερολίνου εδίχαζε ακόμη την Ευρώπη και τον κόσμο. Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου οι Σοβιετικοί εχρησιμοποίησαν τις θεωρίες του Παβλώφ περί ελεγχομένων αντανακλαστικών για να εκπαιδεύσουν σκυλιά-βομβιστές.

Τα σκυλιά αφήνονταν επί ημέρες να πεινούν και ακολούθως εταΐζοντο κάτω από άρματα μάχης με αναμμένη την μηχανή, ώστε να συνδέουν τον θόρυβό της με το φαγητό. Κατά την διάρκεια των μαχών τα σκυλιά μετέφεραν εκρηκτικά, τα οποία και επυροδοτούντο με τηλεχειρισμό, όταν τα σκυλιά ευρίσκοντο με κάτω από τα άρματα, τα οποία στο κάτω μέρος της ατράκτου δεν διέθεταν καθόλου θωράκιση. Αποτέλεσμα ήταν να ανατινάσσουν τα άρματα του εχθρού, που έβγαιναν εκτός μάχης, θυσιάζοντας τα άτυχα αλλά ηρωικά σκυλιά. Όμως η πιθανή δυνατότης αναπτύξεως μιας αποτελεσματικής μεθόδου ήταν μια εξαιρετική δημοφιλής ιδέα που απέβλεπε στην δημιουργία του Homo Sovieticus, του Νέου Σοβιετικού Ανθρώπου.

Η σοβιετική «επανεκπαίδευσις» και το «πείραμα Πιτέστι»

Η ιδέα της επανεκπαιδεύσεως κατέστη αντικείμενο δανεισμού από τον Σοβιετικό παιδαγωγό Άντον Σεμιόνοβιτς Μακαρένκο, ο οποίος πέθανε μεν το 1939, οι θεωρίες του όμως και η μέθοδός του έζησαν και εκληροδοτήθησαν στο κομμουνιστικό καθεστώς της Μόσχας, το οποίο επειραματίσθη βασανίζοντας κρατουμένους. Το ιστορικώς γνωστό «πείρα -ή: φαινόμενο- Πιτέστι», που έλαβε χώρα στις φυλακές της Ρουμανίας από το 1949 ως το 1951, εχαρακτηρίσθη από τον Ρώσσο συγγραφέα και αντιφρονούντα Αλεξάντερ Σολζενίτσιν ως η μεγαλύτερη βαρβαρότης στον σύγχρονο κόσμο. Από το 1948, η μυστική αστυνομία της Ρουμανίας, η διαβόητη Σεκιουριτάτε, οδήγησε 617.000 ανθρώπους στις φυλακές ως πολιτικούς κρατουμένους. Από αυτούς, οι 120.000 έχασαν την ζωή τους, είτε στις φυλακές είτε στα ρουμανικά γκούλαγκ. Αλλά αν κάποιος έπρεπε να δώσει ένα όνομα στο κομμουνιστικό τρόμο στη Ρουμανία, αυτό θα ήταν το «Πιτέστι».

Το 1949, οι κομμουνιστές διεξήγαγαν στα ρουμανικά πανεπιστήμια εκστρατεία στρατολογήσεως στο Κόμμα. Όσοι ηρνήθησαν λόγω πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων και όσοι άνηκαν στη νεολαία του φασιστικού κόμματος οδηγήθησαν στην φυλακή Πιτέστι για να μεταστραφούν σε «καλούς κομμουνιστές». Ο αριθμός θυμάτων του πειράματος παραμένει ασαφής και εκτιμάται μεταξύ 700 και 5.000 ανθρώπων.

Για την εκτέλεση του πειράματος ο αρχηγός της Σεκιουριτάτε, Αλεξάντερ νικόλσκι, εστηρίχθη στον Ευγένιο Τουρκάνου, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος, που είχε καταδικασθεί σε επτά χρόνια φυλάκιση, λόγω της προτέρας δράσεώς του στο φασιστικό κίνημα της Ρουμανίας. Ο Τουρκάνου συνεκέντρωσε μια ομάδα κρατουμένων και εδημιούργησε την Οργάνωση Κρατουμένων με Κομμουνιστικές Καταδίκες, τα πρώτα τάγματα βασανιστών. Όπως αναφέρει σε άρθρο του στην πολιτική επιθεώρηση «The European Conservative» ο συγγραφεύς Αλβάρο Πένας, όποιος εξηκολούθει να δηλώνει ότι πιστεύει στον Θεό, εντός ολίγων λεπτών ήταν γεμάτος αίματα. Η μέθοδος για την αποδιοργάνωση και συντριβή της προσωπικότητος των κρατουμένων απεκαλείτο «αφαίρεσις της μάσκας». Οι κρατούμενοι υπεβάλλοντο σε καθημερινά ηλεκτροσόκ και ξυλοδαρμούς, τούς έδιναν διά της βίας παραισθισιογόνα νρκωτικά. Τα βασανιστήρια δεν τα εξετέλουν μόνον οι δεσμοφύλακες, αλλά και κρατούμενοι. Έχουν καταγτραφεί πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων που τους αφαιρούσαν νύχια και δόντια, έσβηναν τσιγάρα στο δέρμα τους. Τα βασανιστήρια περιελάμβαναν επίσης το απόλυτο μίσος για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των κρατουμένων. Οι κρατούμενοι ηναγκάζοντο να αντικαθιστούν με βλασφημίες τα ιερά λόγια κατά την απαγγελία της λειτουργίας και να χρησιμοποιούν ανθρώπινα περιττώματα για την Θεία Κοινωνία. Εκτός από τα παραπάνω βασανιστήρια, οι κρατούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να παρακολουθούν διαλέξεις πολιτικής κατηχήσεως, προκειμένου να μετατραπούν σε υπάκουους κομμουνιστές. Στο πρώτο στάδιο της «αφαιρέσεως της μάσκας», οι φυλακισμένοι έπρεπε να αποκαλύψουν όλα όσα επίστευαν ότι έκρυβαν σε προηγούμενες ανακρίσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, πολλοί κρατούμενοι επενόησαν εγκλήματα για να τερματίσουν τα βασανιστήρια και να αποδείξουν την απόλυτη πίστη τους στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στο δεύτερο στάδιο, ήταν υποχρεωμένοι να προδώσουν άλλους κρατούμενους, αποκαλύπτοντας τα ονόματα όσων τούς είχαν συμπεριφερθεί καλά ή τους είχαν βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Το τρίτο στάδιο αφορούσε τον δημόσιο εξευτελισμό, οπότε ήταν υποχρεωμένοι να αποκηρύξουν δημοσίως τις προσωπικές τους πεποιθήσεις. οι δεσμώτες τούς «εβάφτιζαν» βουτώντας τα κεφάλια τους μέσα σε κουβάδες με ούρα και περιττώματα και τους ηνάγκαζαν να βλασφημούν χτυπώντας τους αλύπητα.

Εν τέλει, οι βασανισμένοι έπρεπε να γίνουν βασανιστές και να βασανίζουν τους συγκρατούμενούς τους. Όταν ένας κρατούμενος εξεπλήρωνε ικανοποιητικώς αυτήν την «αποστολή», εθεωρείτο ότι η επανεκπαίδευσις ήταν επιτυχής. Οι κρατούμενοι που ηρνούντο ή δεν εξεπλήρωναν τον «ρόλο» τους, ήταν υποχρεωμένοι να ξαναρχίσουν από την αρχή…

Οι περισσότεροι από αυτούς που δεν πέθαναν τρελλάθηκαν. Κάποιοι όμως άντεξαν. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος εγράφησαν αμέτρητα βιβλία και γυρίστηκαν πολλά ντοκυμανταίρ για το βάρβαρο «πείραμα Πιτέστι». Εκείνο όμως που ανησυχεί σήμερα τους περισσοτέρους Ρουμάνους είναι μια ενδεχόμενη επιστροφή στον ολοκληρωτισμό, μέσα από διαφορετική πολιτική οπτική γωνία, που όμως οδηγεί στον ίδιο ακριβώς δρόμο και αποτέλεσμα.

*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 23/3/2025.

https://www.eoneolaia.com/o-kommounistikos-efialtis-sti-roumania-parelthon-kai-paron/