Μακεδονικό Ζήτημα... μία μακροσκοπική εξέταση

Αναζητώντας κανείς μέσα στην ιστορία τους πρωταγω­νι­στές του Μακεδονικού Ζητήματος, εύκολα καταλήγει σε ορισμένα πρόσωπα. Πρόσωπα με καθοριστικούς αλλά και εμφανείς ρόλους. Πρόσωπα, τα οποία καθόρισαν τη διεθνή πολιτική που "ενεργοποίησε" αυτό το ζήτημα, αλλά και πρόσωπα της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής σκηνής, τα οποία διευκόλυναν αυτήν την "ενεργοποίηση" αυτού του τόσο σοβαρού ζητήματος. Οι Έλληνες σε σοβα­ρά ζητήματα, τα οποία δεν είναι εύκολα στην ανάλυσή τους, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν μια εξόχως μακάβρια έκφραση ..."Θα το δείξει η νεκροψία" ...λένε, εννοώντας ότι η πραγματική αλήθεια θα εμφανιστεί μετά από μια σοβαρή και ενδελεχή έρευνα του θέματος.

Το Μακεδονικό Ζήτημα είναι μια τέτοια υπόθεση, που δεν μπορεί ν' αποκαλύψει εκ πρώτης όψεως τη σπουδαιό­τητά της. Τη σπουδαιότητά της τόσο για τον ελληνικό λαό όσο και για το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας. Έχει πολύ βάθος και γι' αυτόν τον λόγο απαιτεί μια αντίστοιχη μελέτη. Αν δεν υπάρξει αυτή η μελέτη, δεν μπορούν να δικαιολο­γη­θούν πολλά πράγματα. Πράγματα, τα οποία φαίνονται ανεξήγητα. Δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το μεγάλο ενδια­φέ­ρον των ΗΠΑ για το κράτος των Σκοπίων. Δεν είναι δυνατόν οι ΗΠΑ για λόγους "φιλανθρωπίας" να ευνοούν ένα κράτος χωρίς κανένα ουσιαστικό στρατηγικό προσόν εις βάρος μιας "φορτωμένης" με προσόντα Ελλάδας.

Η δυσαναλογία προσόντων μεταξύ των δύο κρατών είναι τεράστια. Η FYROM είναι μια περίκλειστη χώρα χωρίς κανένα στρατηγικό ενδιαφέρον, τη στιγμή που η Ελλάδα είναι το "μπαλκόνι" της Ευρώπης στη Μεσόγειο. Η "εσχατιά" του χριστιανισμού πριν τις "πύλες" του Ισλάμ και των πετρελαίων. Η Ελλάδα της Κρήτης και των στρατιωτι­κών βάσεων της Σούδας. Η Ελλάδα του Ιονίου και του Ακτίου. Η Ελλάδα, που ασκεί επιρροή στην υπερπολύτιμη Κύπρο. Δεν μπορείς να αδικείς αυτόν τον πανίσχυρο εταίρο για λόγους "φιλανθρωπίας". Δεν είναι δυνατόν να διαταράσσεις τις σχέσεις μαζί του, για να καλλιεργήσεις σχέσεις με κάποιον που δεν έχει την ίδια στρατηγική αξία.
Ταυτόχρονα υπάρχουν και άλλες ανεξήγητες συμπερι­φο­ρές μεγάλων παραγόντων της παγκόσμιας εξουσίας. Δεν είναι μόνον η στάση των ΗΠΑ περίεργη σ' αυτό το θέμα. Πρώτο απ' όλα κράτη το πανίσχυρο Βατικανό έσπευ­σε να αναγνωρίσει την FYROM σαν Μακεδονία. Προς τι το άγχος και η βιασύνη; Γιατί ένα Βατικανό του ενός δισεκα­τομ­­μυρίου πιστών να δείξει τέτοιο ενδιαφέρον για ένα τόσο ασήμαντο πληθυσμιακά κράτος, το οποίο δεν ανήκει καν στο δόγμα του; Τι όφελος μπορεί να έχει το Βατικανό με αυτήν την προτίμησή του και μάλιστα σε μια περίοδο που αναζητά τις καλές σχέσεις με την Ανατολική Εκκλησία;

Τα ίδια μυστήρια όμως υπάρχουν και στην ίδια τη λειτουργία αυτού του κράτους. Πώς αυτό το ασήμαντο σε μέγεθος κράτος έχει τόσο καλό λόμπινγκ στις ΗΠΑ; Αυτό δεν είναι λογικό, όταν το σύνολο του πληθυσμού αυτού του κράτους μπορεί να είναι μικρότερο ακόμα και από το μέγεθος των ελληνικών κοινοτήτων μέσα στις ΗΠΑ. Των πλούσιων ελληνικών κοινοτήτων με τους πολλούς γερου­σια­στές και βουλευτές. Πώς αυτό το οικονομικά προβλη­μα­τικό κράτος έχει καλύτερη και πιο δαπανηρή προπαγάνδα από την ισχυρότερη Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι ένας οικονο­μικός γίγαντας μπροστά του και όμως η "φωνή" της δεν φτάνει εκεί όπου φτάνει η φωνή της FYROM. Αυτό είναι περίεργο. Πώς δηλαδή αυτό το θεόφτωχο κράτος εξασφα­λίζει την εύκολη πρόσβαση στα διεθνή μέσα ενημέρωσης;

Όλα αυτά τα μυστήρια δεν έχουν προφανείς εξηγή­σεις. Το μόνο που αποδεικνύουν είναι ότι υπάρχει "βάθος" στο ζήτημα. Μεγάλο "βάθος". Εκτός όμως από "βάθος" έχει και μια "επιφάνεια". Μια φανερή "επιφάνεια", η οποία δεν μπορεί να παραμένει στο σκοτάδι, λόγω του μεγάλου όγκου του. Κάποιοι αναγκαστικά φαίνονται, γιατί με τις εξουσίες τους χειρίστηκαν τα πράγματα με έναν συγκεκρι­μένο και φανερό τρόπο, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η φανερή "επιφάνεια", ευνόητο είναι ότι υπάρχει χώρος για να ξεκινήσει η "νεκροψία" με τον συμβατικό και πάγιο τρόπο που ξεκινά πάντα. Μακροσκοπικά.

Τι μας αποκαλύπτει αυτή η μακροσκοπική μελέτη; Το ζήτημα απέκτησε μια διεθνή βάση μετά το 1945. Το "θεμε­λίωσε" ως διεθνές ζήτημα ο Ιωσήφ Μπροζ. Ο γνωστός Τίτο. Αυτός ίδρυσε μέσα στα πλαίσια του ομόσπονδου κράτους της Γιουγκοσλαβίας τη δημοκρατία με το όνομα Μακεδονία. Στα μεταπολεμικά χρόνια, όσες φορές η ελληνική διπλωματία προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί για την τιτοϊκή επινόηση, βρήκε μπροστά της τη σθεναρή άρνηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ισχυρός άνδρας και εκφραστής και στην ουσία διαμορφωτής εκείνης της πολιτικής ήταν ο διαβόητος Χένρυ Κίσινγκερ.

Τα πράγματα άλλαξαν προς το χειρότερο μετά τη διά­λυση της Γιουγκοσλαβίας και την "απενεργοποίηση" της "βόμβας" που λεγόταν Πρώην Δημοκρατία της Μακεδονίας. Μια διάλυση, στην οποία πρωτοστάτησαν και πάλι οι ΗΠΑ. Η εξωτερική πολιτική της μοναδικής πλέον στον κόσμο υπερ­δύναμης έπαιξε καθοριστικό ρόλο σ' αυτήν τη διάλυση με αποκορύφωμα τη στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Σερ­βίας. Εκφραστής και πρωταγωνιστής αυτής της επιθετι­κής πολιτικής ήταν η Μαντλίν Ολντμπράιτ.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Το γειτονικό κράτος με το αμφισβητούμενο όνομα άρχισε μια παγκόσμια και ως εκ τούτου πολυδάπανη προπα­γανδιστική προσπάθεια, προκειμένου να κατοχυρώ­σει το όνομά του. Μια προπαγάνδα, που από αδιάψευστα στοιχεία έχει αποδειχθεί ότι την χρηματοδοτεί κατά κύριο λόγο ο Τζόρτζ Σόρος. Αυτή η προπαγάνδα όμως —όσο δαπανηρή κι αν είναι— δεν θα είχε αποτέλεσμα, αν δεν τύγχανε "συμπαράστασης" από τους ισχυρούς και στην περίπτωσή μας από το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ για θέματα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διεθνών πρωτοβουλιών κλπ. Ο ειδικός αξιωματούχος των ΗΠΑ, που διευθύνει αυτό το συμβούλιο και διαθέτει τα ευήκοα "ώτα" στα "παράπονα" των "Μακεδόνων" είναι ο Έλιοτ Άμπραμς.

Μετά από αυτήν την ευνοϊκή συμπεριφορά των "ώτων", ευνόητο είναι ότι θα πάμε στα φλύαρα "στόματα". Από τον "εγκέφαλο" των ΗΠΑ θα πάμε στο υπουργείο εξωτερικών, το οποίο είναι το "στόμα" που εκφράζει τις σκέψεις των ΗΠΑ. Το "στόμα", που θα πει το κάτι παραπάνω. Ήταν φυσικό λοιπόν μετά από αυτήν την πληρωμένη προπαγάνδα να δρομολογηθούν εξελίξεις. Εξελίξεις, οι οποίες μπορούν να δυναμιτίσουν την κατάσταση και να οδηγήσουν σε προβλήματα άνευ προηγουμένου. Ποιος ήταν αυτός ο οποίος είπε το "παραπάνω"; Ο Ντέιβιντ Φριντ. Αυτός, ως υφυπουργός των ΗΠΑ, "ανακάλυψε" "μακεδονικό" έθνος και βέβαια και μια αντίστοιχη "μακεδονική" γλώσσα. Αυτός έκανε το παραπάνω "βήμα" και απειλεί με "ανάφλεξη" όλη την περιοχή.

Όλα αυτά όμως, όσο σημαντικά κι αν φαίνονται, δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία βάση εφαρμογής, αν δεν υπήρχε η δημιουργία δεδομένων από το εσωτερικό "μέτω­πο". Κάποιοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις εκ των έσω, για να μπορεί ένα ζήτημα να "εξαχθεί" από έναν χώρο και να γίνει διεθνές. Ποιος όμως ήταν αυτός που το δημιούρ­γη­σε; Ο ιδρυτής της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ομοσπονδίας ή όπως ήταν κοινώς γνωστή Federation, της οποίας μετάλλαξη μέσω ΣΕΚΕ είναι το σημερινό ΚΚΕ. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια ήταν αυτός ο οποίος πρώτος, μέσω ενός συλλογικού οργάνου, έθεσε θέμα μακεδονικής αυτονομίας από την εποχή της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτο­κρα­το­ρίας και τους βαλκανικούς πολέμους.

Από τότε την ίδια "λανθασμένη" πολιτική έχουν ακο­λου­θήσει και οι μεταλλάξεις του δημιουργήματός του. Το ΚΚΕ ήταν ο μοναδικός ελληνικός πολιτικός φορέας, που είχε άποψη όμοια με αυτήν την οποία σήμερα ο ελληνικός λαός θεωρεί ανθελληνική. Το ΚΚΕ λίγα χρόνια μετά τη "μητρική" Federation έθεσε εκ νέου θέμα αυτονομίας της Μακεδονίας το 1924. Την ίδια ύποπτη πολιτική θέση είχε τόσο στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής όσο και στη μεταπολεμική εποχή με αποκορύφωμα τον εμφύλιο. Ακόμα και σήμερα "στηρίζει" την αρχική του θέση. Απλά το κάνει με τον γνωστό "παθητικό" τρόπο της "μη θέσης". Αναλώ­νεται στα γνωστά αντιιμπεριαλιστικά "ποιήματά" του, αλλά επί της ουσίας δεν παίρνει θέση. Δεν παίρνει τη θέση που εκφράζει την πλειονότητα του ελληνικού λαού και την οποία την έχουν πάρει όλα τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής.

Αν όμως αυτά τα σφάλματα ήταν σφάλματα μιας οργα­νω­μένης ιδεολογικής μειοψηφίας του ελληνικού λαού, υπάρχουν αντίστοιχα και από την πλευρά του επίσημου κρά­τους. Το επίσημο ελληνικό κράτος ακολούθησε μια "εσφαλ­μένη" πολιτική, η οποία αν μη τι άλλο δημιουργεί προβλήματα στο ίδιο. Για κάποιον λόγο το ίδιο το κράτος έβαλε ένα θλιβερό "αυτογκόλ" και σήμερα εμφανίζεται να ωρύεται για τα δίκια του.

Ποιος ήταν υπεύθυνος γι' αυτό το "σφάλμα"; Ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την εξωτερικής μας πολιτική και άρα αυτός ο οποίος ούτε θεωρητικά δεν θα έπρεπε να κάνει σφάλμα. Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο πρώτος και μοναδικός υπουργός εξωτερικών στην ιστορία του ελληνικού κράτους, που αναγνώρισε "ίχνη" μακεδονικής εθνότητας στην ελληνική Μακεδονία. Όχι μόνον αναγνώ­ρισε τέτοια "ίχνη", αλλά και με χρήματα του ελληνικού λαού χρηματοδότησε "μη κυβερνητικές" οργανώσεις να τα ανακαλύψουν.

Σήμερα αυτό το κράτος έρχεται σε διαπραγμάτευση με το γειτονικό του υπό δυσμενείς συνθήκες. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα από βασικούς παράγοντες της διαπραγμάτευσης. Οι ΗΠΑ προ­σπα­θούν να επιβάλουν τις απόψεις τους, αγνοώντας επί της ουσίας τα ελληνικά επιχειρήματα. Αυτό το κάνουν εντελώς απροκάλυπτα. Τόσο απροκάλυπτα, που έχουν βάλει ως "διαπραγματευτή" του Μακεδονικού Ζητήματος τον Μάθιου Νίμιτς, του οποίου όλες οι προτάσεις είναι εξόχως ανθελληνικές και ο οποίος μάλιστα έχει δημοσίως εκφράσει την άποψή του ακόμα και για τον ίδιο τον Αλέξανδρο, χαρακτηρίζοντάς τον σαν σφαγέα των λαών.

Διαπραγματευτής, που να δυσφημεί το διακύβευμα της διαπραγμάτευσης, για να διευκολύνει τον σφετεριστή στις απαιτήσεις του, δεν είναι διαπραγματευτής. Είναι ύποπτος. Διαπραγματευτής, του οποίου το σύνολο των προτάσεων είναι μονίμως μεροληπτικές εις βάρος αυτού που το θεω­ρεί σημαντικό, δεν είναι διαπραγματευτής. Είναι ύποπτος. Αν αυτή η ύποπτη στάση μονίμως εξυπηρετεί συμφέροντα τρίτων, τότε μπορούμε να μιλάμε για πληρωμένο προβοκά­τορα.

Έχοντας λοιπόν κάποιος ανυποψίαστος τη γνώση των προσώπων που πρωταγωνίστησαν και πρωταγωνιστούν στη μακεδονική υπόθεση, προσπαθεί να βγάλει μια "άκρη" με βάση τη λογική. Για να περιέλθει ένα τόσο σημαντικό ζήτη­μα σε τόσο μεγάλο αδιέξοδο, κάποιοι από αυτούς είτε έκαναν λάθη είτε εφάρμοσαν μια εγκληματική πολιτική. Γιατί όμως να το κάνουν αυτό; Τι μπορεί να συνδέει όλους αυτούς τους πρωταγωνιστές μεταξύ τους; Άλλος ήταν Γιου­γκο­σλάβος, άλλος Αμερικανός και άλλος Έλληνας. Γιατί όλοι αυτοί να συμπράξουν εις βάρος της Μακεδονίας; Τι κοινό χαρακτηριστικό μπορεί να έχουν όλοι αυτοί, ώστε ενδεχομένως να αναζητούμε ένα κρυφό "κέντρο" εξου­σίας, που να τους κατευθύνει; Να αναζητούμε έστω έναν κοινό παρανομαστή συμφερόντων;

Τι κοινό χαρακτηριστικό μπορεί να έχει ο Τίτο ή η Ολντμπράιτ με έναν Γιώργο Παπανδρέου ή με έναν Νίμιτς; Γιατί όλοι αυτοί να "ενεργοποιήσουν" ένα ζήτημα, το οποίο θίγει την ελληνική πλευρά; Όσο και να ψάξει κάποιος, δεν μπορεί να βρει κάποιο κοινό σημείο που να τους συνδέει πέραν ενός. Το κοινό σημείο όλων αυτών είναι ένα και μοναδικό. Όλοι οι πρωταγωνιστές έχουν μια κοινή ιδιότητα. Είναι όλοι τους ΕΒΡΑΙΟΙ.


Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού με τίτλο: «ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ... ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ»


ΠΗΓΗ