Ο ΟΛΕΘΡΙΟΣ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Ο ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ.

Κεφάλαιο Γ’

Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Γ1.   ΟΙ ΕΛΒΕΤΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ

  Για καλύτερη διευκρίνιση του όλου θέματος αξίζει να σημειωθεί, ότι και αν ακόμα οι έποικοι ήταν Ελβετοί, από τα άριστα επιλεγμένα μέλη της ελβετικής κοινωνίας (η Ελβετία χρησιμοποιείται σαν συμβολικό και όχι σαν απόλυτο παράδειγμα), θα ίσχυαν και πάλι το ίδια.  Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, συνιστά έναν ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΟΥΤΟ, αποτελούμενο από την εδαφική της επικράτεια, τον πληθυσμό της και το κοινωνικό περιβάλλον πού έχει διαμορφωθεί.  (Περιβάλλον πολιτιστικό, πνευματικό, φιλοσοφικό, ψυχολογικό, ιδιοσυγκρασιακό, υψηλής αξίας ή όχι δεν έχει σημασία). Οι μόνοι πού έχουν δικαίωμα ιδιοκτησίας και κυριαρχίας στήν Ελλάδα και στον συλλογικό της πλούτο, είναι οι Έλληνες.

  Εάν επρόκειτο λοιπόν περί μόνιμου και σε μεγάλους αριθμούς  εκτεταμένου εποικισμού Ελβετών, αυτό θα σήμαινε ότι θα γινόντουσαν ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ, συνδιαχειριστές και συνδιαμορφωτές του συλλογικού εθνικού μας πλούτου, ενώ δεν θα είχαν κανένα από αυτά τα δικαιώματα. Αυτό θα ίσχυε σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν ετίθετο  ζήτημα εθνικής ασφάλειας ή  οικονομικής βλάβης.

 Το ότι οι έποικοι δεν είναι Ελβετοί, αλλά αυτοί πού στήν πραγματικότητα είναι, απλώς επιτείνει το πρόβλημα για όλους τους λόγους πού έχουν ήδη αναλυθεί.

Γ2.     ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ.

 Ο σεβασμός και η αξία του κοινωνικού περιβάλλοντος, δεν πηγάζουν από το φόβο όσων υποτίθεται κρύβονται μέσα σε μία «πλαστή» ταυτότητα πού δήθεν «έχουν πειστεί» ότι τους ανήκει.

 Πηγάζουν από το αντικειμενικό γεγονός ότι αυτό αποτελεί ένα κοινωνικό αγαθό, το οποίο διαμορφώνεται σαν καταστάλαγμα των συλλογικών εμπειριών, επιλογών και προτιμήσεων. Αυτό εκφράζει και εξυπηρετεί το σύνολο. Δεν είναι στατικό, αλλά εξελίσσεται, (προς το καλύτερο ή όχι),  ακολουθώντας την εξέλιξη του συνόλου.

  Ασφαλώς, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμφωνούν όλοι σε όλα ή να ακολουθούν τα πατροπαράδοτα ήθη, έθιμα και νοοτροπία. Προφανώς, όποιος θέλει είναι ελεύθερος να διαφοροποιείται.

  Το ότι αυτή η κοινωνική- πολιτισμική ιδιαιτερότητα έχει αξία, δηλώνεται έμμεσα από την ίδια την απάτη του ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικότητας, όπου στην παιδεία και στην κοινωνική ζωή, αναγνωρίζεται ότι η κάθε πολιτισμική ομάδα επιβάλλεται να γαλουχείται σύμφωνα και με τις δικές της ιδιαίτερες αξίες, που πρέπει να καλλιεργούνται εντός της ομάδας και να είναι σεβαστές.

  Άραγε, αν δεν καλλιεργηθούν, τότε μήπως το κάθε μέλος μιάς τέτοιας κοινότητας με συγκεκριμένη ταυτότητα, δεν θα έχει την ελευθερία να ακολουθήσει τις όποιες κατευθύνσεις επιθυμεί; Ασφαλώς και θα την έχει, αλλά εδώ παρέχεται η έμμεση ομολογία ότι η ταυτότητα μιάς τέτοιας ομάδας για να ζεί και να αναπνέει κοινωνικά, χρειάζεται το δικό της αξιακό και πολιτισμικό περιβάλλον.

  Ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, όσο περισσότερο ομογενοποιείται, τόσο περισσότερο καταστρέφει πολιτιστικά το ιδιαίτερο περιβάλλον της κάθε κοινότητας. Ενώ όσο περισσότερο διαχωρισμένο παραμένει, τόσο πιο πολυκερματισμένη αφήνει την κοινωνία, οι ομάδες της οποίας συγκατοικούν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, προσπαθώντας η μία να ανέχεται την άλλη. (Στις πολυεθνικές αυτοκρατορίες ή στις υπερδυνάμεις του παρελθόντος ή του παρόντος, οι επί μέρους εθνοτικές ομάδες συμβιούσαν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, μόνο στον βαθμό που όλες υπάκουαν σε μία εξουσία στήν οποία ουσιαστικά ή και τυπικά δεν είχαν κανένα λόγο. Αν αυτό το πολιτικό καθεστώς είναι το όραμά μας, τότε ας μην βγάζουμε λόγους περί εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας).

   Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οι διάφορες κοινότητες τών εποίκων θα μπορούσαν να επέλεγαν τι να θυσιάσουν και τι να κρατήσουν, την ομογενοποίηση ή τον πολυκερματισμό, έχοντας όμως σαν αντάλλαγμα τον εποικισμό.

Η ΑΡΧΙΚΗ ΟΜΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙ, ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΑΓΑΘΟ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΟΥ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΜΟΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΟΛΕΘΡΙΑ ΘΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΚΡΙΣΙΜΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ;

  Στήν Ελλάδα, όπως και σε κάθε μη πολυεθνική χώρα, υπάρχουν
τοπικές ιδιαιτερότητες που σε πολλές περιπτώσεις αντιστοιχούν και σε διαφορετική διάλεκτο. Στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν υπάρχει απόλυτη ομοιομορφία, άλλωστε ο κάθε άνθρωπος είναι μία μοναδικότητα.

Τα αδέλφια σε μία οικογένεια, διαφέρουν μεταξύ τους και μερικές φορές διαφέρουν πολύ, όμως δεν παύουν να είναι αδέλφια και να ανήκουν στην ίδια οικογένεια.  Αυτή η ενότητα των μελών ενός έθνους προάγεται στήν διάρκεια πολλών αιώνων και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, χιλιετιών, όπου σταδιακά έχει αποκατασταθεί μία αρμονική ισορροπία.

  Αυτή η αρμονική ισορροπία και ενότητα είναι ένας συλλογικός πλούτος, ο οποίος θα εξαλειφθεί με τον εποικισμό. Μετά βέβαια πολλές εθνικές περιπέτειες, διάλυση της χώρας, ενσωμάτωση σε γειτονικές χώρες, πολέμους, δυστυχία, διάλυση εκ νέου των γειτονικών χωρών και ανακατανομή, κάποια στιγμή μετά από αιώνες ή χιλιετίες δεν αποκλείεται να αποκατασταθεί μία θαυμάσια ισορροπία και αρμονία στον Ελλαδικό χώρο της τότε εποχής, όπου απόγονοι Εσκιμώων, Αφρικανών και λίγων Ελλήνων, θα υπερηφανεύονται για τον πολιτισμό της αρχαίας Αθήνας του Περικλή, τον οποίο και θα ακολουθούν.

 Δεν είναι όμως λίγο  μακρυά στο μέλλον, για να κάνουμε υπομονή μέχρι τότε;

   Μας λένε λοιπόν ότι πρέπει για να βολευτούμε όλοι(;) και η κάθε πολιτισμική ομάδα να ανέχεται τις άλλες σε κάποιο βαθμό! Για αυτόν ακριβώς τον λόγο το πονηρό ιδεολόγημα του πολυπολιτισμού, προπαγανδίζει την εμμονή στήν «ανεκτικότητα». Μόνο πού παρελκύει και αλλοιώνει την έννοια. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην ανοχή ενός μεμονωμένου ατόμου πού διαφέρει πολιτιστικά ή ψυχολογικά, όπως αφήνει να υπονοηθεί. Αυτού του είδους η ανοχή είναι φυσικά αποδεκτή.

   Στήν πραγματικότητα η προπαγάνδα στοχεύει στην  ανοχή της εισβολής ενός άλλου κοινωνικού περιβάλλοντος, που δεν εκφράζει την προϋπάρχουσα κοινωνία και συνεπώς   είναι αναγκασμένη να το ανέχεται σε βάρος του δικού της περιβάλλοντος.

    Κατ’ επέκταση Η ΔΟΛΙΑ ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΑΝΟΧΗ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ  ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΟΙΚΙΣΤΕΣ, ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ, ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΜΕΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΛΥΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Γ3.  ΤΟ ΠΟΝΗΡΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ.

  Η μισθωμένη ρητορεία  θα συνεχίσει να μιλάει περί δήθεν ρατσισμού, ανθρωπισμού, χιτλερικών κατάλοιπων και «φόβου του άλλου». Θα συνεχίζει να ισχυρίζεται δημαγωγικά ότι δεν υπάρχουν «λαθραίοι άνθρωποι». (Άραγε αν σας πιάσουν ως λαθρεπιβάτη, θα αθωωθείτε με αυτό το επιχείρημα;) Αδιαφορώντας βέβαια για τους Έλληνες, που συντόμως και σε διαρκώς αυξανόμενο βαθμό, θα ζούν λαθραία στον τόπο τους.

  Ταυτόχρονα θα συνεχίσουν να επιβάλλονται παγκοσμίως, πανευρωπαϊκά καθώς και στήν χώρα μας ήδη, τερατώδη φασιστικά νομοθετήματα λογοκρισίας κατά του «ρατσισμού»  και των «κηρυγμάτων  μίσους», ενώ η άμισθη αφέλεια θα συμφωνεί, ανοίγοντας με την κοιμισμένη της συγκατάθεση, τον δρόμο για την σκλαβιά της.

  Άραγε το κληρονομικό δίκαιο πού αναγνωρίζει στα παιδιά το δικαίωμα να κληρονομούν τους γονείς τους, ποιός θα τολμούσε να πεί ότι είναι προϊόν ρατσισμού έναντι των φίλων και γνωστών της οικογένειας του κληρονομούμενου;

  Ο ρατσισμός, οι λεγόμενες ρατσιστικές διακρίσεις, βάσει φυλής, θρησκείας ή κοινωνικών κριτηρίων, δεν είναι απαραιτήτως- ως διακρίσεις-  εκ προοιμίου όλες παράνομες, άδικες ή ανήθικες. Είναι τέτοιες, μόνο στις περιπτώσεις εκείνες πού ειδικώς συνυπάρχουν αυτά τα στοιχεία τής παρανομίας, αδικίας ή ανηθικότητας.

  Άραγε αυτά τα στοιχεία υπάρχουν πάντοτε;

  Ο ρατσισμός είναι ένα πονηρό ιδεολόγημα, που σκοπό έχει να εγκλωβίσει την σκέψη του ανυποψίαστου νου.

  Χρησιμοποιεί σοφιστείες και λογικές απάτες.

   Εντάσσει στην γενική κατηγορία του ρατσισμού, κάθε μορφή διακρίσεων, από την πιο εγκληματική και αποτρόπαια, όπως η σφαγή και γενοκτονία πληθυσμών  με την δικαιολογία ότι η φυλή τους είναι κατώτερη, έως την πιο αδιάφορη, όπως η «ρατσιστική» άποψη ότι οι Παπούα είναι λιγώτερο όμορφοι και έτσι είναι αναμενόμενο να μην πρωτεύουν σε καλλιστεία ή ότι οι Αφρικανοί έχουν περισσότερο ανεπτυγμένη την αίσθηση του ρυθμού, δήλωση πού θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «ρατσιστική» διάκριση σε βάρος των μη Αφρικανών και συνακόλουθα ως «κήρυγμα μίσους» εναντίον τους.

  Ενδιάμεσα μπορούν να ενταχθούν όλες οι πιθανές και απίθανες διαπιστώσεις η αποφάνσεις, που αναφέρονται σε διαφορετικές ιδιότητες φυλών ή κοινωνικών ομάδων ή σε διαφορές δικαιωμάτων, οι οποίες δεν απορρέουν από την διαφορετικότητα με την ηθική έννοια, αλλά από άλλη νομική αιτία. Παράδειγμα είναι οι ρυθμίσεις του κληρονομικού δικαίου πού δεν εξισώνουν ασφαλώς, τους συγγενείς με τους μη συγγενείς. Ή η περίπτωση ενός Ιάπωνα, ο οποίος επισκεπτόμενος την Γαλλία, δεν μπορεί να εγείρει την αξίωση να διοριστεί ως δικαστής ή να θέσει υποψηφιότητα ως πρόεδρος, όχι διότι δεν είναι λευκός, αλλά διότι δεν έχει τις απαιτούμενες κατά περίπτωση νομικές προϋποθέσεις. Εξ ίσου δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει αυτές τις θέσεις και ένας Ιταλός επισκέπτης, παρ’ ότι είναι λευκός. Κατά ανάλογο τρόπο η άρνηση μιάς μουσουλμανικής κοινότητας να επιτρέψει μία χριστιανική η βουδιστική λειτουργία εντός ενός Τζαμιού, παρ’ ότι είναι θρησκευτική διάκριση, δεν έχει κάτι τι το μεμπτό.

   Στην συνέχεια επιστρατεύονται ιστορικά παραδείγματα ρατσιστικών εγκλημάτων, όπως για παράδειγμα γενοκτονίες ή δολοφονίες της Κου Κλουξ Κλάν. Αυτές οι περιπτώσεις βέβαια, δεν είναι κατακριτέες επειδή είναι ρατσιστικές αλλά επειδή είναι εγκλήματα. Πριν να διαπραχθούν αυτά τα εγκλήματα, αν κάποιος παρότρυνε τους επίδοξους εγκληματίες στην διάπραξη αυτών των εγκλημάτων, δεν θα ήταν κατακριτέος επειδή θα προέβαινε σε «ρατσιστικές διακρίσεις» και σε «κηρύγματα μίσους», όπως προπαγανδιστικά αποκαλούνται, αλλά διότι θα προέτρεπε σε διάπραξη εγκληματικών πράξεων, προτροπή που συνιστά ποινικό αδίκημα.

   Χρησιμοποιώντας λοιπόν τέτοια ιστορικά παραδείγματα διενέξεων εθνικών, θρησκευτικών, φυλετικών κλ. που καταλήγουν σε γενοκτονίες ή άλλα εγκλήματα, αυθαίρετα αναγορεύουν ως δήθεν αποτρόπαια και «δαιμονική» αιτία των εγκλημάτων αυτών, την ίδια την έννοια του ρατσισμού. Έτσι, καταλήγουν στην ενοχοποίηση αυτής της γενικής έννοιας.

   Το επόμενο βήμα περιλαμβάνει την επίκληση του «ρατσισμού» κατά τρόπο παράλογα γενικευμένο, σε περιπτώσεις διακρίσεων πού δεν έχουν κανένα στοιχείο παράνομο, ή ανήθικο.  Η ΙΔΙΑ Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΠΛΩΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ, παρά μόνο αν αντλεί την υποθετικά αρνητική κατακριτέα ποιότητά της,  από κάποιο άλλο αίτιο πού να καταδεικνύει την αρνητικότητα αυτή. Αν δεν βρεθεί και αποδειχθεί ένα τέτοιο ενοχοποιητικό αίτιο, η διάκριση αυτή δεν είναι κατακριτέα η ανήθικη, όμως φαίνεται και από τα προηγούμενα παραδείγματα.

   Με αυτόν τον τρόπο, επικαλούνται τον «ρατσισμό» γενικώς και αορίστως με αποκλειστικό σκοπό να περιορίσουν την ελευθερία του λόγου ή τα λοιπά δικαιώματα πολιτικής έκφρασης, αυθαίρετα, όπου και όπως θέλουν κατά περίπτωση, έχοντας δέσει την γλώσσα και το μυαλό των θυμάτων του αντιρατσισμού.

    Με αυτήν την παράλογη και πονηρή τοποθέτηση, τα κηρύγματα αφύπνισης του Κολοκοτρώνη, του Γκάντι και κάθε ενός ηγέτη σκλαβωμένων, κατατρεγμένων και αδικουμένων λαών ή ομάδων,  μπορούν να χαρακτηριστούν ως «κηρύγματα μίσους» κατά των δυναστών Τούρκων, Άγγλων ή άλλων.

  Μπορεί όμως και να μην τα χαρακτηρίσουν ως «κήρυγμα μίσους», ανάλογα με τα συμφέροντα του κρίνοντος, πράγμα πού προφανέστατα συνιστά ένα δόλιο εργαλείο επιβολής και όχι μία νομοθεσία προαγωγής του δικαίου.

ΕΤΣΙ, «ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ«ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΙΣΟΥΣ» ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΟΥ.

   Αν αρνηθείς να προσλάβεις έποικο στην επιχείρησή σου, όχι βέβαια επειδή πιστεύεις ότι ανήκει σε κατώτερο έθνος, αλλά επειδή δεν θέλεις να γίνεις συνένοχος στον εποικισμό της πατρίδας σου, τότε είσαι «εγκληματίας ρατσιστής».

    Όμως με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να χαρακτηριστείς εξ ίσου, ως «εγκληματίας ρατσιστής» και «εγκληματίας κήρυκας μίσους» κατά των Γερμανών, όταν κάνεις μποϋκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα και διαδίδεις αυτήν την ιδέα του μποϋκοτάζ, κίνηση πού σχετίζεται με τις  επίκαιρες πολιτικές εξελίξεις με το μνημόνιο.

   Όταν οι ΗΠΑ κάνουν μποϋκοτάζ στήν Κούβα ή στο πετρέλαιο του Ιράν, οι λόγοι θεωρείται ότι είναι πολιτικοί και εθνικής ασφαλείας και όχι ρατσιστικοί. Όταν όμως προσπαθούμε να εμποδίσουμε τον εποικισμό της χώρας μας, τότε οι λόγοι είναι οπωσδήποτε ρατσιστικοί και όχι πολιτικοί και εθνικής ασφαλείας. Έτσι μας είπανε και έτσι πρέπει να πιστεύουμε.

   Όσοι διαφωνούμε, είμαστε ασφαλώς ψυχολογικά άρρωστοι, συμπλεγματικοί και χρειαζόμαστε ψυχανάλυση. Εκεί, με την βοήθεια του θεραπευτή μας, θα ανακαλύψουμε βεβαίως, ότι ονειρευόμαστε, οι άθλιοι, καζάνια πού βράζουμε έποικους με πατάτες, ενώ από ψηλά οι άγιες μορφές των ηγετών των υπερδυνάμεων με ένα στοργικό χαμόγελο, θα μας καλούν σε μετάνοια.

    Οι «ηθικά ακέραιοι» διεθνείς νομοθέτες περί ρατσισμού, για να το διασκεδάσουν λίγο περισσότερο, δεν αποκλείεται να χαρακτηρίσουν ως «ρατσιστικά κηρύγματα μίσους» και τα ανέκδοτα για τις ξανθιές. Δεν είναι καθόλου απίθανο, αν όχι σε αυτήν, όμως στήν επόμενη γενιά, να έχει γίνει πιστευτό και αποδεκτό.  Η υποβολή δια της προπαγάνδας δεν έχει όρια.

  Η προσωπικότητα των εποίκων είναι και οφείλει να είναι απολύτως σεβαστή, όπως ακριβώς οποιουδήποτε Έλληνα και γενικώτερα οποιουδήποτε ανθρώπου. Έποικος ή μη, ένας άνθρωπος όταν εγκληματεί ή είναι άδικος, είναι εξ ίσου κατακριτέος. Για τα ίδια προτερήματα είναι εξ ίσου επαινετός και σεβαστός.

   Αυτό όμως δεν έχει καμμία σχέση με τα ιδιοκτησιακά, νομικά και κυριαρχικά επί της πατρίδας του καθενός δικαιώματα.

  Η αντιρατσιστική φιλολογία, είναι το αντικείμενο εντατικής και αμείωτης διεθνούς προπαγάνδας, πού δημιουργεί το ψυχολογικό εκείνο περιβάλλον για την αποδοχή της επιβολής μέσω των διεθνών οργανισμών, αυτής της απαράδεκτης φασιστικής νομοθεσίας πού ήδη, για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί, βρίσκεται σε ισχύ, στην Αμερική, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.

  Ο τελικός στόχος δεν είναι ασφαλώς η προστασία τών ευάλωτων κοινωνικών η εθνικών μειονοτήτων.  Το διεθνές σύστημα ουδόλως ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και τα δικαιώματά τους, είτε είναι μειονότητες είτε πλειονότητες. Αυτό φαίνεται εύκολα σε στρατιωτικές επεμβάσεις τύπου Ιράκ  ή Αφγανιστάν  πού έχουν βαφτεί στο αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Η προπαγάνδα κάνει τα θύματά της τόσο ανίκανα να σκεφτούν στοιχειωδώς. Έτσι, δεν είναι ακόμα εντελώς σαφής στον πολύ κόσμο, τόσα χρόνια μετά, η απόλυτη κοροϊδία φτυσμένη στα μούτρα της ανθρωπότητας, όσον αφορά τις επεμβάσεις στο Ιράν και το Αφγανιστάν  (μεταξύ πολλών άλλων ομοίων σε έναν μακρύ κατάλογο).

  Κοροϊδία οργανωμένη από διεθνείς οργανισμούς και υπερδυνάμεις.

  Πόσο κουτός πρέπει να έχει γίνει κανείς από την προπαγάνδα, για να μην καταλαβαίνει ότι αυτές οι δυνάμεις και αυτά τα συμφέροντα δεν νοιάζονται και δεν μπορεί να νοιάζονται καθόλου μα καθόλου, για τα δικαιώματά του, είτε ανήκει σε μειονότητα κάθε είδους είτε όχι.

  Χρησιμοποιούν, όσο τους βολεύει, το επινόημα του ρατσισμού, για να αποσαρθρώσουν, πρώτα στο μυαλό των ανθρώπων και κατόπιν και στην πράξη, κάθε συνοχή του κοινωνικού ιστού, κάθε συνοχή του πολιτιστικού ιστού και τέλος κάθε εθνική συνοχή.

  Η «ισχύς εν τη ενώσει» και «διαίρει και βασίλευε» είναι οι αρχές πού τους καθοδηγούν.

   Πού σημαίνει στην πράξη, ενωμένος  σε μία γροθιά ο παγκόσμιος πλούτος στα χέρια ελάχιστων, πού δεν ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με κανένα κράτος, αδίστακτων και καθόλου μα καθόλου ανθρωπιστών και αφ’  ετέρου διαιρεμένος, κατατεμαχισμένος σε αποσύνθεση, ο παγκόσμιος πληθυσμός, οι αυριανοί, ούτε καν μεθαυριανοί, δούλοι.

   Και εσύ αφελή ψευτοαλτρουιστή, επιδεικνύεις την δήθεν φιλανθρωπία σου, ουσιαστικά για να πεισθείς εσύ ο ίδιος, αναμασώντας φιλοεποικιστικά επιχειρήματα. Φερέφωνο άμισθο και ανόητο, στρέφεσαι  κατά του εαυτού σου και έχεις πιστέψει ότι το παγκόσμιο σύστημα  έχει αγαπήσει παράφορα τους καταφρονημένους φτωχούς μετανάστες αυτού του κόσμου και κάνει ότι μπορεί γιά να τους προστατεύσει.

Κεφάλαιο Δ’

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΕΔΑΦΟΣ ΚΑΙ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ

.…Δ1. Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΗΣ «ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑΣ»,

….Δ2.    Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ.

——————————————————————–

Δ1. Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΗΣ «ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑΣ»,

   Το να σέβεσαι την εδαφική και δημογραφική ακεραιότητα της χώρας σου, δεν συνιστά «εσωστρέφεια», όπως διατείνονται οι προπαγανδιστές.

   Φανταστείτε τον απρόσκλητο γείτονά σας πού σας επισκέπτεται, ή έναν επισκέπτη πού έρχεται από μακριά. Επικαλούνται και οι δύο ανθρωπιστικούς λόγους και ό μέν ένας κάνει κατάληψη σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, ενώ ό άλλος σας πιέζει να του νοικιάζετε ένα άλλο δωμάτιο. Αν αυτοί θέλουν να σας πάρουν το μισό σπίτι και στην άρνησή σας να τους το δώσετε, σας κατηγορήσουν για εσωστρέφεια και αντιπροοδευτική αντίδραση στο πνεύμα τών καιρών, πού όπως κραυγάζουν: «το πνεύμα τών καιρών είναι η ανθρωπιά, η ροή και η ενότητα των ανθρώπων και του σύμπαντος»…  τότε θα δεχόσασταν;

   Σε  τέτοιους επισκέπτες, με τέτοια ευφράδεια, θα έπρεπε να προτείνετε το επάγγελμα του πλασιέ ή πιο σωστά του πολιτικού, συνεργάτη των σημερινών κομμάτων,  όπου άνετα θα κατάφερναν να αγοράσουν όσα σπίτια ήθελαν.

  Πρόκειται για την απόλυτη «προοδευτική» δικτατόρευση της σκέψης: ο λαός να μην έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του στον τόπο του και να μένει έκθετος στο ενδεχόμενο της σχεδόν βέβαιης καταδυνάστευσής του από μία κυβέρνηση αλλοδαπών ψηφοφόρων στό όχι μακρυνό μέλλον.

  (βλέπε και άρθρο για ελληνικό δημοκρατικό κόμμα αλβανοφώνων http://epilekton.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=37391 )

  Ενώ αντίθετα, γίνεται δεκτό ας πούμε, ότι οι κάτοικοι της Θράκης έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους, αυτονομούμενοι, με τις ευλογίες των «προοδευτικών»  και επίσης του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ…

Δ2.    Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ.

 Πέραν αυτών, κάποιοι δήθεν πνευματικοί άνθρωποι, δηλώνουν ότι ο Ελληνισμός είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την «μίζερη» αντίληψη τής ταύτισής του με το Ελληνικό κρατίδιο. Ότι είναι τρόπος ζωής και πνευματικής ύπαρξης.

  Μέχρι εδώ καλά, με την διευκρίνιση ότι  η ύπαρξη κάθε κράτους και τού ελληνικού επίσης,  δεν είναι μία μίζερη υπόθεση, παρότι ο Ελληνισμός ως πνευματικό περιεχόμενο και ως έννοια, δεν ταυτίζεται με το κράτος.

   Προσθέτουν όμως, και εδώ ξεκινάει η προπαγάνδα, ότι ο Ελληνισμός επιβίωσε και χωρίς κράτος και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ότι τα κατάφερε και επιβίωσε στήν τουρκοκρατία και σε τόσες άλλες ιστορικές δοκιμασίες.

   Αν η σκλαβιά είναι το ιδεώδες αυτής της αντίληψης, (ελληνοπρεπέστατο ιδεώδες άλλωστε!), τότε ας κάνουν οι εκπρόσωποι αυτών των «πνευματικών» ιδεών, πρόταση για δημοψήφισμα για ένταξή μας στήν Τουρκία  ή σε όποιον άλλον προθυμοποιείται να μας κατακτήσει με την έγκρισή μας.

   Πρωτοποριακή ιδέα το δίχως άλλο, η ιδέα ότι δεν είναι απαραίτητο το να συμπορεύεται με τα ελληνικά ιδεώδη (και τα αυτονόητα συμφέροντα ενός λαού). το να έχεις ως λαός την δική σου χώρα επί της οποίας κυριαρχείς,

   Ο ελληνισμός, ναι, είναι πολιτισμός και παγκόσμια αξία, διαθέσιμα σε όποιον τα επιθυμεί, ναι, είναι πνευματική αντίληψη του κόσμου, αλλά εκτός από αυτά είναι και πληθυσμός με σάρκα και οστά, είναι εδαφική επικράτεια και είναι και το σύνολο του εθνικού πλούτου όπως παραπάνω αναφέρθηκε.

  Ο πνευματικός πολιτισμός εξ άλλου, δεν αναπτύσσετε σε συνθήκες κατατρεγμού.

  Ας υποθέσουμε ότι ένας λαός με πνευματικό πολιτισμό, (στήν Ελλάδα, στήν Σκανδιναβία , στήν Ασία ή στήν Αφρική), είναι ανίκανος να ζήσει φυσιολογικά στήν χώρα του και να εξασφαλίσει την λαϊκή και εθνική του κυριαρχία, την δικαιοσύνη, την ισονομία, και το πολίτευμα εκείνο πού να προάγει πραγματικά την γενική ευημερία του.

  Σε αυτήν την περίπτωση, η αιτία αυτών των  προβλημάτων δεν θα βρίσκεται στο ότι αυτός ο πνευματικός πολιτισμός, ελληνικός ή άλλος, δεν είναι σωστό να «εγκλωβίζεται» στα στενά όρια μιάς χώρας, πού είναι δήθεν προσκολλημένη σε αντιπνευματικές εδαφικές εμμονές.

  Αντιθέτως, η αιτία θα βρίσκεται και βρίσκεται ήδη, στο ότι οι πολίτες αυτής της χώρας δεν ευθυγραμμίζονται με τις πνευματικές αξίες, οδηγούμενοι σταδιακά σε πνευματική ανεπάρκεια και ανικανότητα, ακριβώς διότι οι πνευματικοί τους καθοδηγητές είναι ανάξιοι και κάλπικοι.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΜΕΡΟΣ 1^Ο

Κεφάλαια

Α’    ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Β’    ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ.

==========

ΜΕΡΟΣ 2^Ο

Κεφάλαια

Γ’    Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

…..Γ1.   οι Ελβετοί έποικοι

……Γ2.   το κοινωνικό περιβάλλον πρέπει να διαφυλάσσεται.

…..Γ3.   το πονηρό ιδεολόγημα του ρατσισμού.

Δ’    ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΕΔΑΦΟΣ ΚΑΙ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ

.…Δ1.    η προπαγάνδα της «εσωστρέφειας»,

….Δ2.    ο ελληνισμός δεν είναι αποκλειστικά πνευματική έννοια.

===========

ΜΕΡΟΣ 3^Ο

Κεφάλαια

Ε’    Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ  ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΠΑΤΕΣ

….Ε1.  γενικά

….Ε2.  η μεταναστευτική πολιτική του «αντίπαλου» στενού συνεργάτη

….Ε3.  τα αριστερά κόμματα

ΣΤ’  ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ζ’    ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

συνέχεια στο 3^Ο μέρος

http://politikathemata.wordpress.com/2012/05/03/o-olethrios-epoikismos-ths-elladas-3/

ΜΕΡΟΣ 1^Ο      http://politikathemata.wordpress.com/2012/05/03/o-olethrios-epoikismos-ths-elladas-1/

ΜΕΡΟΣ 2^Ο    http://politikathemata.wordpress.com/2012/05/03/o-olethrios-epoikismos-ths-elladas-2/

ΜΕΡΟΣ 3^Ο    http://politikathemata.wordpress.com/2012/05/03/o-olethrios-epoikismos-ths-elladas-3/