Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΟ 406 ΜΧ ΣΤΗΝ ΔΥΤΙΚΗ ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΕ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ....8-12-2016

Το έτος 376 περίπου  οι Ούννοι, μία φυλή προερχόμενη από την Κεντρική Ασία εισβάλει στην Ουκρανία στο εκεί γοτθικό βασίλειο , με συνέπεια να νικήσουν τους Γότθους και καταλύσουν το κράτος τους. Την ίδια εποχή υπέταξαν το μεγαλύτερο μέρος των Οστρογότθων και ανάγκασαν τους Βησιγότθους να μεταναστεύσουν στην Δύση. Η βίαιη προώθηση των Ούννων είχε σαν συνέπεια επίσης, να υπάρξει πίεση προς πολλούς από τους Βάρβαρους λαούς που κατοικούσαν στην περιοχή, με συνέπεια αυτοί να μετακινηθούν μακριά τους, προς τα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να γλιτώσουν.

Πρώτοι οι Βησιγότθοι μετακινήθηκαν στην Θράκη, ύστερα από συμφωνία με τις αρχές της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά σύντομα σημαντικά προβλήματα προέκυψαν από την βίαιη συμπεριφορά των βαρβάρων, όσο και των μερικών Ρωμαίων (Βυζαντινών) διοικητών, με αποτέλεσμα να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ των δύο παρατάξεων το 378, στην οποία ηττήθηκαν οι Βυζαντινοί. 
Αυτό είχε σαν συνέπεια την δημιουργία του σημαντικού γοτθικού προβλήματος στο Βυζάντιο και τις βίαιες-αιματηρές εξεγέρσεις των γότθων στα μετέπειτα χρόνια, παράλληλα με την προσπάθεια μερικών από αυτών να καταλύσουν το κράτος (Γαϊνάς), με αποτέλεσμα να υπάρξει εξέγερση των πολιτών της Κωνσταντινούπολης το 400 μ.Χ., στην οποία ηττήθηκαν ολοκληρωτικά οι Γότθοι και σώθηκε οριστικά το κράτος από την απειλή που αυτοί αντιπροσώπευαν.

Σαν συνέπεια της παραπάνω νίκης αποφεύχθηκε ο εκγερμανισμός με την ολοκληρωτική επιβολή των Γερμανικής καταγωγής Γότθων στο Βυζάντιο,  επιτεύχθηκε η εθνική συνέχεια, ο λαοφιλής και πατριώτης έπαρχος Αυρηλιανός που επέστρεψε από την εξορία, πήρε την εξουσία, και με την συνεργασία και του ικανότατου βοηθού και φίλου του Ανθέμιου, κατάφερε να δημιουργήσει ολοκληρωτικά εθνικό στρατό, βελτίωσε τα οικονομικά του κράτους, κατάφερε να φέρει την ειρήνη και την ευημερία στην αυτοκρατορία, ενώ παράλληλα κατάφερε να μειώσει και την δύναμη των μεγάλων γαιοκτημόνων και να διαλύσει τους ιδιωτικούς στρατούς που αυτοί είχαν για να επιβάλλουν με την βία την δύναμη τους στους χωρικούς. [αναλυτικά η πορεία και η εξέλιξη των ιστορικών αυτών γεγονότων περιγράφεται στο παλαιότερο άρθρο μου:   «400 Μ.Χ. – 2016 Μ.Χ. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΤΕ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ( update)»].

Λόγω των παραπάνω εξελίξεων οι Βησιγότθοι αναγκάστηκαν να εκκενώσουν τα Βυζαντινά εδάφη και να βρουν νέα εδάφη για να καταλάβουν. Πρώτα μετακινήθηκαν στην Ιλλυρία, από όπου ο βάρβαρος, καταστροφικός και αιμοχαρής ηγέτης τους Αλάριχος εισέβαλε στην βόρεια Ιταλία.
Αυτό το έπραξε τρεις φορές (το 400, το 408 αμέσως μετά την πτώση και εκτέλεση του Στηλίχωνα, και το 410), ενώ διόρισε το 408 για ένα διάστημα τον Άτταλο Πρίσκο ως Αυτοκράτορα της Ρώμης και μαριονέττα του (ο νόμιμος Αυτοκράτορας Ονώριος βρισκόταν στην Ραβέννα) και το τέλος το 410 κατέλαβε με έφοδο και λεηλάτησε την ίδια την Ρώμη (Σημαντικό γεγονός της βασιλείας του Ονώριου ήταν το 402, όταν ο Ονώριος μετέφερε την πρωτεύουσα της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από το Μιλάνο στην Ραβέννα).

Ακολούθησε νέα μετανάστευση στις ακτές του Ατλαντικού, όπου οι Βησιγότθοι κατέκτησαν την Ακουιτανία (418). Εδώ οι Βησιγότθοι οργανώθηκαν και εξελίχθηκαν σε έθνος με άξονα τη γοτθική παράδοση. Οι Ρωμαίοι, όμως, κρατούσαν κλειστή τη διέξοδο τους προς την Μεσόγειο. 
Η προσπάθεια των Βησιγότθων να συμμαχήσουν με τους Βανδάλους, για να σπάσουν τον ρωμαϊκό αποκλεισμό, ματαιώθηκε από τον Ρωμαίο στρατηγό Αέτιο (442). Ο τελευταίος πάντως συνεργάστηκε με τους Βησιγότθους στην καταστροφική για τους Ούννους μάχη στα Καταλαυνικά Πεδία (451).

(Αμέσως μετά τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 400 μ.Χ. στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζαντινή Αυτοκρατορία), ένα αντιβαρβαρικό κόμμα επικράτησε και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπό τον Ελληνικής καταγωγής πατρίκιο Ολύμπιο και οδήγησε στην πτώση του Στηλίχωνα, μαζί με των Γερμανών μισθοφόρων που στήριζαν αυτόν.
Στην Δύση οι Γότθοι δημιουργούσαν τα ίδια προβλήματα όπως και στην Ανατολή και οι ντόπιοι έτρεφαν έντονη αντιπάθεια για αυτούς. Επίσης η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κλυδωνιζόταν από έντονες εξεγέρσεις, χωριστικά κινήματα, οικονομική κρίση, εξαθλίωση και μεγάλη οικονομική καταπίεση, εξωτερικές εισβολές, αναγέννηση των ντόπιων γλωσσών, πολιτισμών και εθνικισμών (π.χ. Νέο-Ίβηρες,   Νέο-Γαλάτες, Νέο-Βρετανοί κλπ), οι οποίοι πρέσβευαν τον αποχωρισμό των περιοχών τους από την αυτοκρατορία με την πλήρη ανεξαρτητοποίηση τους).

Γενικότερα το 405-406 (αλλά και το 407) ήταν εξαιρετικά δραματικό για την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (και ουσιαστικά ήταν η αρχή της πτώσης της). Υπό την πίεση των Ούννων, ακόμη περισσότεροι γερμανικοί λαοί περνούν τα σύνορα, και εγκαθίστανται με την βία σε Ρωμαϊκά εδάφη. 
Οι Βουργούνδιοι αρχικά περνούν τον Ρήνο κατόπιν άδειας, και εγκαθίστανται σε ρωμαϊκό έδαφος, αλλά σχεδόν άμεσα ιδρύουν το δικό τους ανεξάρτητο από την Ρώμη κράτος (εκμεταλλευόμενοι τις εισβολές των άλλων βαρβάρων στα ρωμαϊκά εδάφη), το οποίο διαλύεται το 436 από τον Αέτιο, ο οποίος τους μετακινεί νοτιότερα.

Οι γείτονές τους οι Βάνδαλοι περνούν και αυτοί τον Ρήνο το 406, αρχίζοντας αιματηρές επιδρομές και λεηλασίες και το 409 βρίσκονται στην Ισπανία με τους Σουηβούς και Αλανούς. Το 418 οι Βησιγότθοι με εντολή των Ρωμαίων συντρίβουν τους Βάνδαλους και οι επιζώντες «μετακινούνται» στην Καρθαγένη και από εκεί στην Αφρική, όπου καταλαμβάνουν την Καρχηδόνα και μεταβάλλονται σε πειρατές που κάνουν συνεχείς επιδρομές στο μεγαλύτερο μέρος της Μεσογείου.

Το 406 επίσης, γίνεται εισβολή και στην Ιταλία, από  τον Δούναβη υπό τον Ραδάγαισο, η οποία έφερε καταστροφές στην καρδιά της αυτοκρατορίας,  και στο τέλος αποκρούστηκε από τον Στηλίχωνα το ίδιο έτος. 
Στην συνέχεια μια τεράστια ορδή βαρβάρων, αποτελούμενη από Οστρογότθους, Αλανούς και Βάνδαλους (που ήταν ομόφυλοι του Στηλίχωνα και που για πολλούς τους άφησε επίτηδες να διαβούν τα αφύλακτα πια σύνορα της Αυτοκρατορίας, με πρόσχημα την εισβολή του Ραδάγαισου και την μετακίνηση όλων των λεγεώνων της Γαλατίας και της Βρετανίας στην Ιταλία, αφήνοντας ουσιαστικά αφύλακτο τα σύνορα στον Ρήνο, αλλά παράλληλα και την Βρετανία), διέσχισε το παγωμένο Ρήνο και εισέβαλε στην Γαλατία.

Την ίδια περίοδο οι Φράγκοι, δεν διέσχισαν άμεσα τον Ρήνο όπως άλλα γερμανικά φύλα, και ήταν αρχικά σύμμαχοι των Ρωμαίων, αλλά όταν είδαν τις κτήσεις των Ρωμαίων στην Γαλατία και αλλού να καταρρέουν λόγω της μαζικής εισβολής βαρβαρικών λαών, εισέβαλαν και αυτοί το 411 στα απέναντι τους Ρωμαϊκά εδάφη και ανάγκασαν τους Ρωμαίους (αλλά και τους βάρβαρους) της περιοχής αυτής να δεχτούν την ίδρυση κράτους από αυτούς και την αποδοχή τους ως «ομόσπονδων συμμάχων» της Ρώμης.
Πρώτα όως επιτέθηκαν στην παλιά πρωτεύουσα των Τρεβήρων και την κατέστρεψαν, δείχνοντας έτσι πως ήταν ομόσπονδοι μόνο κατ’ όνομα και στην ουσία ανεξάρτητοι. Σύντομα κατά τον υπόλοιπο 5ο αι. κατέλαβαν την Βελγική και αργότερα, όλη την Γαλατία, όπου ίδρυσαν το Φραγκικό Βασίλειο υπό τη δυναστεία των Μεροβιγγείων και σταδιακά αφομοιώθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό.

Οι Σάξωνες αντίστοιχα, στα πρώτα χρόνια του 5ου αι. επεκτάθηκαν στην Β. Γερμανία, ενώ μεγάλο μέρος τους εισέβαλε, μαζί με τους Άγγλους, στην Βρετανία, αναγκάζοντας τους Ρωμαίους το 410 να εγκαταλείψουν το νησί, με τους ντόπιους (είτε ρωμαϊκής καταγωγής είτε εκρωμαϊσμένους) να κατορθώνουν για λίγες δεκαετίες να υπερασπίσουν επιτυχώς το νησί, πριν υποκύψουν οριστικά στους Σάξωνες.

Ο λαός των Βουργουνδών, μετά τη διάβαση του Ρήνου (406), εγκαταστάθηκε στην περιοχή Μαγεντίας (Mainz) και Βορματίας (Worms) μεταξύ 409 και 413. Η αύξηση του πληθυσμού και η ανάγκη απόκτησης νέας γης, πιθανώς σε συνδυασμό με την πίεση των Ούννων, υποχρέωσε τον λαό αυτό να μεταναστεύσει δυτικότερα (435).
Μετά την διάλυση του Βουργουνδικού Κράτους από τους Ούννους, ο Ρωμαίος στρατηγός Αέτιος εγκατέστησε τους εναπομείναντες Βουργουνδούς στην Σαβοΐα (Ιστορική περιοχή της Γαλλίας, η οποία καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα των Γαλλικών Άλπεων.

Επίσης το έτος 406, πέρα από τις εισβολές των βαρβάρων συνέβησαν και άλλα σημαντικά γεγονότα στα εδάφη της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η κατάσταση στην Βρετανία πολύ δύσκολη. Η προδοτική απόφαση του Στηλίχωνα να «αφοπλίσει» τα σύνορα στον Ρήνο και την Βρετανία, για να «βοηθήσει» τους ομόφυλους του Βανδάλους και Γερμανούς να εισβάλουν στα Ρωμαϊκά εδάφη, όπως αναφέρθηκε παραπάνω ήταν η αφορμή για την εξέγερση των λεγεώνων της νήσου αυτής, κάτι που οδήγησε στην τελική διάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι Βρετανοί και οι επαρχίες τους απομονώθηκαν, λόγω της ουσιαστικής έλλειψης ικανότητας υποστήριξης τους από την Αυτοκρατορία. Η προαναφερόμενη εξέγερση τελικά συνέβη όταν ο Στηλίχωνας απέσυρε στρατεύματα από την περιοχή με αποτέλεσμα να αρχίσουν πάλι βίαιες εισβολές των Σαξόνων στην περιοχή. Οι ντόπιοι και ο στρατός της περιοχής, εξοργισμένοι από την αδιαφορία της Ρώμης (λόγω των παιχνιδιών του Στηλίχωνα) για την περιοχή, εξεγέρθηκαν (συγκεκριμένα οι λεγεώνες που είχε καλέσει ο Στηλίχωνας) και οι στρατιώτες υποστήριξαν τους σφετεριστές Καμένδιο (401-412),  Μάρκο (406-407), Γρατιανό (407)-τους δύο τελευταίους τους ανακηρύξαν και τους σκότωσαν μέσα σε δύο μήνες οι ίδιοι οι στρατιώτες τους-και τέλος τον Κωνσταντίνο Γ’.

Ο Κωνσταντίνος εισέβαλε στην Γαλατία το 407 (προκειμένου όπως έλεγε ο ίδιος να αντιμετωπίσει τους βαρβάρους), καταλαμβάνοντας την Αρλ (Αρελάτη), και ενώ ο ίδιος ήταν στην Γαλατία, ο γιος του Κώνστας κυβέρνησε την Βρετανία (μετά το 410, η Βρετανία είχε ουσιαστικά αναγκαστεί να φροντίσει μόνη της τις υποθέσεις της και να μην περιμένει καμία βοήθεια από την Ρώμη, διότι αυτή ταλαιπωρούταν, λόγω της μαζικής εισβολής των Αλανών, Σουηβών και Βάνδαλων,  οι οποίοι, αν και είχαν αποκρουστεί από την Ιταλία το 406, εξαπλώθηκαν στην Γαλατία το  ίδιο έτος, και έφτασαν στην Ισπανία το 409).

Η εξέγερση του Κωνσταντίνου Γ’  στα δυτικά συνεχίστηκε αυτή την περίοδο. Ο Κωνσταντίνος νίκησε τον στρατό που έστειλε εναντίον του ο Ονώριος στην Αρελάτη και έστειλε τον γιο του Κωνστά να  προελάσει και να καταλάβει την Ισπανία, κάτι που πέτυχε τελικά, νικώντας τους ντόπιους διοικητές και αφήνοντας ως της περιοχής, τον διοικητή του Γερόντιο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είναι την στιγμή αυτή ο Κωνσταντίνος κυρίαρχος της Βρετανίας, της Ισπανίας και του μεγαλύτερου τμήματος της Γαλατίας.

Το 409, ο Ονώριος που πιεζόταν από τον Αλάριχο στην Ιταλία, υποσχέθηκε στον Κωνσταντίνο ότι θα παραιτούταν υπέρ αυτού, αν του έδινε βοήθεια για την άμυνα της Ρώμης. Αυτός δέχτηκε, αλλά όταν διάβηκε τις Άλπεις, ο Ονώριος άλλαξε γνώμη και τον ανάγκασε να υποχωρήσει στην Γαλατία.

Το ίδιο έτος (409), ο Γερόντιος, ο γενικός διοικητής του Κωνσταντίνου Γ’ στην Ισπανία, επαναστάτησε εναντίον του, λόγω της συνεννόησης των βάρβαρων μισθοφόρων που είχε αφήσει ως φρουρά στα Πυρηναία με ομόφυλους τους που λεηλατούσαν την Γαλατία, προκειμένου να εισβάλουν και να λεηλατήσουν από κοινού την Ισπανία (και για αυτό τον λόγο τον πίεσαν κι οι στρατιώτες του) και ανακήρυξε τον γιο του Μάξιμο αυτοκράτορα. 

Έτσι υπήρχαν εκείνη την στιγμή έξι αυτοκράτορες στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: ο Θεοδόσιος στην Κωνσταντινούπολη,  ο Ονώριος στην Ραβέννα, ο Μάξιμος στην Ταραγόσα της Ισπανίας, ο Κωνσταντίνος και ο γιος του Κωνστάς στην Αρλ της Γαλατίας, και ο Έλληνας Άτταλος (που τοποθετήθηκε από τον Αλάριχο ως υποχείριο του) στην Ρώμη. Ο Γερόντιος επιτέθηκε αρχικά στον Κωνστά, τον νίκησε, τον συνέλαβε και τον εκτέλεσε στην πόλη Βιέννη (δεν ταυτίζεται με την Αυστριακή ομώνυμη πόλη), νότια της Λυών. Ύστερα πολιόρκησε τον Κωνσταντίνο στην Αρλ.

Παράλληλα ο Ονώριος  έστειλε τον ικανότατο στρατηγό του Φλάβιο Κωνστάντιο (που αργότερα θα γίνει γαμπρός του), στην Αρλ, όπου νίκησε τούς Μάξιμο και τον Γερόντιο, οι οποίοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στην Ισπανία και να αυτοκτονήσουν περικυκλωμένοι από στρατιώτες τους που ένιωθαν προδομένοι (ο Γερόντιος έχασε οριστικά την εξουσία στην Ισπανία κατά τα έτη 420-422 και οι βάρβαροι που λεηλατούσαν την Γαλατία βλέποντας ότι η φρουρά που φυλούσε την Ισπανία είχε μειωθεί δραματικά λόγω του εμφυλίου εισέβαλαν σε αυτή και άρχισαν την κατάκτηση της).

Στην συνέχεια ο Φλάβιος Κωνστάντιος επιτέθηκε στον Κωνσταντίνο τον Γ’, το 411, στην Αρλ, θα τον νικήσει (παρά την προσπάθεια του καλέσει ενισχύσεις από τους συμμάχους του, τους Φράγκους του Ρήνου, οι οποίοι θα ηττηθούν καθοδόν), θα τον συλλάβει (μετά από πολιορκία τριών μηνών μαζί με τον δεύτερο γιο του Ιουλιανό) και θα τους στείλει στην Ραβένα, όπου ο Ονώριος θα τους εκτελέσει το ίδιο έτος.

Η Γαλατία ήταν μια πηγή προβλημάτων για τον Ονώριο: λίγο μετά αφότου τα στρατεύματα του Κωνστάντιου είχαν επιστρέψει στην Ιταλία, η χερσόνησος της Αρμορικής άρχισε να ανεξαρτητοποιείται από την Ρώμη, ενώ ο Ιοβίνος εξεγέρθηκε στην βόρεια Γαλατία, με την υποστήριξη των Αλανών, Βουργουνδών, και των Γαλατών ευγενών και προσπάθησε να διαπραγματευτεί συμμαχία και εισβολή των Γότθων στα εδάφη των αντιπάλων του.

Αλλά ανακήρυξη του αδελφού του Σεβαστιανού ως Αυτοκράτορα έκανε τον Βησιγότθο Αταούλφο να επιδιώξει συμμαχία με τον Ονώριο. Ο Αταούλφος νίκησε και εκτέλεσε τον Ιοβίνο το 413. Ταυτόχρονα, ο Ηρακλιανός ύψωσε το λάβαρο της εξέγερσης στην Βόρεια Αφρική, αλλά απέτυχε στην προσπάθεια εισβολής του στην Ιταλία. Νικημένος, κατέφυγε ξανά στην Καρχηδόνα, όπου και σκοτώθηκε.

Στο 414, ο Κωνστάντιος επιτέθηκε στον Αταούλφο, ο οποίος έκανε ξανά τον Άτταλο Πρίσκο αυτοκράτορα. Ο Κωνστάντιος «οδήγησε», μετά την ήττα του, τον  Αταούλφο στην Ισπανία, και ο Άτταλος, ο οποίος έχασε την υποστήριξη των Βησιγότθων, συνελήφθη,  καθαιρέθηκε και εξορίστηκε  στο νησί της Lipara ως τον θάνατο του.

Ο Ονώριος θα κάνει μία προσπάθεια να κρατήσει την Βρετανία, και το 411 θα δημιουργήσει το νέο αξίωμα του Κόμη των Βρετανιών, ως διοικητού μιας βοηθητικής λεγεώνας που στάλθηκε στην Βρετανία, αλλά το 418, παύει ουσιαστικά κάθε στρατιωτική διοίκηση των Ρωμαίων στην χώρα. Το έτος αυτό οι Ρωμαίοι συγκέντρωσαν τους θησαυρούς τους, που υπήρχαν στην Βρετανία, και έκρυψαν μερικούς στην γη έτσι που κανείς να μην μπορεί  να τους βρει, και τους υπόλοιπους τους πήραν μαζί τους στην Γαλατία (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).

Ουσιαστικά μέχρι την στιγμή του θανάτου του Ονωρίου στο 423, η Βρετανία, η Ισπανία και μεγάλα τμήματα της Γαλατίας είχε ουσιαστικά περάσει υπό βαρβαρικό έλεγχο. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την τεράστια οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική κρίση στην Ρώμη και την συγκέντρωση της γης και του πλούτου της Αυτοκρατορίας στα χέρια μιας μικρής ομάδας ολιγαρχών, και την φτωχοποίηση του πληθυσμού, οδήγησαν τελικά στην οριστική πτώση και την καταστροφή της.

Και στην εποχή μας το αντίστοιχο έτος 2016 (ίσως και το 2017), μπορεί να γίνει το ίδιο μοιραίο για την Ευρώπη. Η Μεγάλη Βρετανία αναμένεται να κάνει δημοψήφισμα (πραγματοποιούμενο λόγω της πίεσης του Φαράτζ στους Συντηρητικούς του Κάμερον-http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/akomi_pio_konta_sto_brexit-64358854/-http://www.efsyn.gr/arthro/provadisma-yper-toy-brexit-se-nea-dimoskopisi), το οποίο μπορεί να  καταλήξει στην οριστική αποχώρηση της από την ΕΕ (όπως έγινε τα έτη 406-411 με την Ρωμαϊκή Βρετανία λόγω βαρβαρικών εισβολών και των εξεγέρσεων των «ντόπιων» διοικητών κατά της Ρώμης).

(Και όντως το δημοψήφισμα αυτό συνέβη, οι Βρετανοί ψήφισαν BREXIT, κάτι το οποίο συνέβαλε σημαντικά και στην εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ και στην ήττα του Ρέντσι στο δημοψήφισμα στην Ιταλία τον Δεκέμβριο του 2016).

Αυτό σε συνδυασμό με την προσφυγική κρίση και τα τραπεζικά bail-in, τα οποία αναμένονται σε πολλές χώρες της ΕΕ (μετά την Αυστρία υπάρχουν και άλλες υποψήφιες χώρες με παρεμφερή προβλήματα, όπως π.χ. η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, ακόμα και η Γαλλία και η Γερμανία-http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/04/blog-post_805.html#more, https://hellasforce.com/2016/04/11/h-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%81%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B7-%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B9-%CE%B5%CE%BE/), μπορεί να οδηγήσουν σε αντίστοιχα δημοψηφίσματα αποχώρησης και σε άλλες χώρες (ήδη αναγγέλθηκε πως η Ολλανδία θα κάνει αντίστοιχο δημοψήφισμα αν φύγει από την ΕΕ η Αγγλία (http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2016/02/czexit.html), ενώ σε πρόσφατο δημοψήφισμα η ίδια χώρα ψήφισε κατά της «ειδικής» οικονομικής συμφωνίας της ΕΕ με  την Ουκρανία-http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/diplo_oxi_stin_europi-64358575/-http://www.crashonline.gr/%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%83-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%b5-%ce%bf%ce%b9-%ce%b2%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bd/).
Τις ίδιες σκέψεις για δημοψήφισμα  ανακοίνωσαν πρόσφατα και η  Τσεχία και η Φιλανδία (https://hellasforce.com/2016/03/11/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B7%CE%B4%CE%B1%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%B9%CE%BF/).

Αντίστοιχα για κάποιους αναμένεται να προκηρυχτούν πρόωρες εκλογές στην Ιταλία, όπου είναι πολύ πιθανή  η άνοδος της κοινής πολιτικής δύναμης του Σαλβίνι και του Μπερλουσκόνι ή του κινήματος του Μπέπε Γκρίλλο (όπως  έγινε με την άνοδο του Ολυμπίου στην Ρώμη το 408 μ.Χ.)-(

http://www.cnn.gr/news/kosmos/story/57123/to-ainigma-mpepe-gkrilo-sto-mikroskopio).

(Μετά την ήττα του Ρέντσι στο δημοψήφισμα στην Ιταλία τον Δεκέμβριο του 2016 εκλογές αναμένονται στην χώρα αυτή ακόμα και μέσα στο 2017).
Παράλληλα στην Γαλλία σημειώνει άνοδο το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν (όπου το 2017 αναμένεται να διεξαχθούν εκλογές), ενώ στην Ολλανδία του Ουίλντερς, στην Αυστρία το κόμμα του Στράσε και  στην Γερμανία το κόμμα  AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία) της Φράουκε Πίτρι και του Χόκε, αλλά και το κίνημα της PEGIDA του Λουτς Μπάχμαν (και στην Γερμανία το 2017 αναμένεται να διεξαχθούν εκλογές). 
Παρεφερή  κινήματα υπάρχουν σε Ισπανία (PODEMOS, CIUDADANOS), Πορτογαλία, Ουγγαρία και Πολωνία.

Αν και μετά τα κατορθώματα του Τσίπρα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, τα «αριστερά συμμαχικά του κόμματα και ηγέτες αρχίζουν να παραπαίουν (http://www.eleftherostypos.gr/apopseis/56423-o-tsipras-allaxe-tin-eyropi-pros-ta-dexia/) και ο ίδιος αρχίζει να χάνει όλους του τους «συμμάχους» (http://www.matrix24.gr/2016/12/ponokefalos-gia-to-maximou-i-apolia-simmachon/).

(Έτσι, ο Ρέντσι ανακοίνωσε την παραίτηση του μετά την ήττα στο δημοψήφισμα, ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ δήλωσε πως δεν θα είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας το 2017-ενώ όλοι οι σοσιαλιστές υποψήφιοι π.χ. Βαλς συγκεντρώνουν ελάχιστα ποσοστά αποδοχής, οι PODEMOS στην Ισπανία και ο Κόρμπιν στην Βρετανία είναι στάσιμοι και μακριά από την πρώτη θέση, ενώ οι «αγορές» στρέφουν σίγα, σιγά το βλέμμα τους και αρχίζουν να υποβαθμίζουν και την Πορτογαλία του «αριστερού» Κόστα).

Όλα αυτά σε συνδυασμό με την τεράστια οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική κρίση στην ΕΕ και την συγκέντρωση της γης και του πλούτου της στα χέρια μιας μικρής ομάδας ολιγαρχών, τις συνεχείς συνομωσίες εντός της ΕΕ και την φτωχοποίηση του πληθυσμού, μαζί με τις τρομοκρατικές επιθέσεις και την αθρόα (και επιδοτούμενη από τις μοναρχίες του κόλπου) εισβολή ισλαμιστών και λαθρομεταναστών, θα οδηγήσουν πιθανόν σύντομα τελικά στην πτώση και την καταστροφή της (http://www.greekamericannewsagency.com/2010-01-19-17-50-12/2010-01-19-18-01-28/43502-to_islamiko-evropaiko-mellon).

Για αυτό θα πρέπει να προσέξουν οι σημερινοί κυβερνώντες της ΕΕ, να μην επαναλάβουν τα λάθη των τότε κυβερνώντων, τα οποία οδήγησαν την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην παρακμή και την πτώση και τους πληθυσμούς στις καταστροφικές συνέπειες που θα προκύψουν από την «έγερση του πνεύματος» του 406 με συνέπεια χάος και επαναστάσεις με την παράλληλη επιστροφή (ή εισβολή) των βαρβάρων.

 

https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2016/12/406.html