Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ-ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ---ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ-ΘΕΡΜΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ-ΑΦΑΣΙΑ-ΔΙΑΛΥΣΗ-ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ

Greek Spirit....8-12-2016
Οι Τούρκοι θα χτυπήσουν πρώτα στο Καστελόριζο και οτιδήποτε άλλο είναι απλός αντιπερισπασμός.Τα αίτια πολλά και υπέρ των Τούρκων.Το Καστελόριζο είναι ένα νησί του οποίου η υπεράσπιση δεν μπορεί να γίνει στο έδαφος του αλλά στην θάλασσα.Άμυνα νήσου μπορεί να διεξαχθεί μόνο σε μεγάλα νησιά όπως η Εύβοια, η Κρήτη άντε βαριά και η Ρόδος Ο λόγος είναι ότι σε μια λωρίδα γης με πλάτος 5 επί 2 χλμ δεν μπορεί να διεξαχθεί άμυνα διότι από την στιγμή που  οι εχθρικές δυνάμεις έχουν καταφέρει να αποβιβαστούν στην ακτή και σε βάθος 400 μέτρων  έχει ήδη  καταληφθεί σχεδόν το 10% της έκτασης, δηλαδή εάν κάνουμε την αναγωγή σε έδαφος του νομού Έβρου με πλάτος 30-35 χλμ θα είναι σαν έχουν ήδη καταληφθεί ο Δορίσκος, το Τυχερό, οι Φέρρες,η Ορεστιάδα,το Διδυμότειχο, δηλαδή μια ζώνη σε όλη την έκταση των συνόρων όπου υπάρχουν οι δύο μεραρχίες του Έβρου.

Άλλος λόγος για τον οποίο δεν μπορεί να γίνει άμυνα επάνω στο νησί είναι διότι απλά δεν υπάρχει χώρος για τις λιγοστές δυνάμεις άμυνας να ελιχθούν, να απαγκιστρωθούν (όπως λέγεται η υποχώρηση στην στρατιωτική διάλεκτο), να πάνε που; Εάν ο εχθρός δεν πεταχθεί στην θάλασσα από την πρώτη ώρα μετά είναι αργά.Το Καστελόριζο δεν είναι βόρεια Ελλάδα που έχει 500 χλμ βάθος να ελιχθείς αλλά και να πάρεις ενισχύσεις.Στο νησάκι αυτό οι ενισχύσεις εάν θα έρθουν απο την ηπειρωτική Ελλάδα, σχέδιο χρονοβόρο.Γιαυτό εδώ και χρόνια οι Τούρκοι προσπαθούν να αχρηστεύσουν τα ZUBR, τα μόνα σκάφη που μπορούν να κουβαλήσουν μια ταξιαρχία πεαζοναυτών σε λίγες ώρες Σχετικά διαβάστε στο ΑΠΟ ΤΟ 2012 ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΑΕΡΟΣΤΡΩΜΝΑ ''ZUBR'' ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ HTAN Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΧΙΟΣ -ΤΟ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟ ΔΟΓΜΑ ΑΜΥΝΑΣ - ΤΑ ΑΕΡΟΣΤΡΩΜΝΑ ZUBR -ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΙΚΑΝΗ ΓΙΑ ΑΜΥΝΑ
Η άμυνα πρέπει να γίνει στην θάλασσα και στον αέρα.Το Καστελόριζο βρίσκεται περί τα 3,5 χλμ από τα μικρασιατικά παράλια και 800 από την Ελευσίνα. Ο ελληνικός στόλος πρέπει ή να βρίσκεται ήδη εκεί ή να έχει ικανό δίκτυο πληροφοριών και πάνω απ όλα να υπάρχει η πολιτική βούληση για να σπεύσει όταν οι πληροφορίες λένε για κινήσεις του τουρκικού στόλου προς το νησί. Περί πολιτκής βουλήσεως αν κρίνουμε από τα Ίμια .............
Το Καστελόριζο δίνει στην Ελλάδα το δικαίωμα να επεκτείνει την υφαλοκρηπίδα της μέχρι την Κυπριακή και αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο στους ισχυρισμούς των Τούρκων ότι διαθέτουν την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην αν.Μεσόγειο και την μικρότερη θαλάσσια περιοχή γιαυτό και θα έπρεπε να τους δοθεί διέξοδος και κυριαρχία στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου και Κύπρου όπου κατά την άποψη τους δεν επρόκειτο να ενοχλήσουν κανένα διότι δεν υπάρχει κάποιο ελληνικό νησί εκεί, εκτός βέβαια από το Καστελόριζο. Παρόλα αυτά οι Τούρκοι δύσκολα θα έκαναν απόπειρα κατάληψης του και πολύ περισσότερο κατοχής του εφόσον δεν έχουν κανένα νομικό έρεισμα ούτε αφορμή.Ακόμα και εάν μπορούν να ισχυριστούν καταπίεση μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη και σε Κω και Ρόδο , στο Καστελόριζο δεν υπάρχουν μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες.
Η πιθανότερη κίνηση τους θα είναι ο ναυτικός αποκλεισμός του νησιού χωρίς την ανταλλαγή πυρών.Όλοι ξέρουμε ότι στην κρίση των Ιμίων η Ελλάδα δεν ήταν πρόθυμη να εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα.
Ο ελληνικό στόλος θα σπεύσει αλλά θα περιοριστεί στον ρόλο του επιτηρητή και ενώ ο τουρκικός στόλος θα έχει αποκλείσει το νησί ο ελληνικός θα προσπαθεί να κάνει το ίδιο με τον τουρκικό.Στο μεταξύ η κυβέρνηση θα δραματοποιήσει περαιτέρω τα γεγονότα με κινητοποίηση του στρατού σε όλη την Ελλάδα, του τύπου της κρίσης του 87, με μερική επιστράτευση και θα αφήσει να καλλιεργηθεί ένα κλίμα ηττοπάθειας και τρόμου.Εφόσον οι στρατιωτικοί στην Ελλάδα θεωρούνται κρέατα για σφαγή και γενικά ''κακοί αντιπαραγωγικοί καραβανάδες'' δεν είναι απίθανο να πέσει και πάλι κάποιο ελληνικό ελικόπτερο ''υπο αδιευκρίνιστες συνθήκες''. Παράλληλα θα ασκείται τρομοκρατία στους Έλληνες με μαύρη προπαγάνδα σχετικά με τις δυνατότητες των Τούρκων και την αδυναμία της χρεοκοπημένης Ελλάδας να διεξάγει πόλεμο.Οι μανάδες θα χαιρετάνε κλαίγοντας τα βλαστάρια τους τα οποία δικαίως θα φοβούνται εφόσον ξόδεψαν την θητεία τους είτε αρνούμενοι συστηματικά να μάθουν αυτά τα λίγα που τους δίνονται στην εκπαίδευση, είτε γιατί τελικά μόνο σκούπισμα και λάντζα έκαναν, είτε γιατί εκεί που τους στέλνουνε δεν θα έχει wifi παρά μόνο τουρκικό και το roaming κοστίζει και λόγω επιστράτευσης ο μπαμπάς τους δεν πληρώθηκε γιατί το κράτος θα κρατάει το χρήμα για τις ανάγκες του στρατού και έτσι δεν θα μπορεί να πάρει κάρτα για το iphone.Καταστροφή.....
H κατάσταση θα διαρκέσει όσες μέρες θα είναι αρκετές για να λυγίσει η κοινή γνώμη και να πεισθεί ότι καλύτερα να τα βρούμε με την Τουρκία, δεν είναι ώρα για πολέμους, παρ το μωρέ το παλιονήσι, κλείσανε και οι τράπεζες, τα παιδιά μας κινδυνεύουν κτλ κτλ. Αίφνης θα ανακοινωθεί ότι ο πόλεμος αποφεύχθηκε και Ελλάδα-Τουρκία θα κάτσουν στο τραπέζι των συνομιλιών για καθορίσουν την πορεία των σχέσεων του υπό την αιγίδα της Αμερικής και της Ε.Ε την στιγμή μάλιστα που οι Τούρκοι ήταν τόσο ευγενικοί που ούτε μια οβίδα δεν έριξαν σε όλη την διάρκεια της κρίσης.
Θα συζητηθεί το αίτημα της Τουρκίας για τον διαμοιρασμό του Αιγαίου το οποίο η κυβέρνηση θα δεχθεί λέγοντας ότι τελικά θα έχουμε μια θάλασσα ειρήνης από την οποία επιτέλους θα μπορέσουμε να βγάζουμε τα πετρέλαια και  να ζούνε μπέικα και οι δύο πλευρές Ε, κοντά στο Αιγαίο θα συζητηθεί και το μέλλον της Θράκης, εντάξει μωρέ , οι Τούρκοι που τόσο ευγενικά μας φέρθηκαν και δεν μας έριξαν ούτε μια οβίδα θα ζητήσουν την ημιαυτονομία της Θράκης,ποιος θα πει όχι. Από κοντά και οι Αλβανοί που θα θελήσουν την ημιαυτονομία της Τσαμουριάς, ότι και να σημαίνει αυτό το τοπωνύμιο όπως και τα πετρέλαια του Ιονίου. Ποιος θα πει όχι.Ούτε οι πολιτικοί αλλά ούτε και ο λαός.Θα έπρεπε να δείτε τι μηνύματα μου στέλνουν, δεν τα δημοσιεύω όλα, από τα εκατό μηνύματα δημοσιεύω τα δέκα. Ο  λαός κοιμάται και πέρδεται .Άλλοι ελπίζουν σε αποκατάσταση των μισθών τους, άλλοι  ως άνεργοι απλά περιμένουν να πεθάνουν από οποιαδήποτε αιτία και μάλιστα θα χαρούν να δούνε την Ελλάδα να καταποντίζεται.Άλλοι κηρύττουν ότι ο τουρκικός κίνδυνος είναι μαι προπαγάνδα των καραβανάδων. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη και η αντίδραση του καθένα είναι διαφορετική, ωστόσο σε γενικές γραμμές απαντάει σε ορισμένες συγκεκριμένες συμπεριφορές.Άλλοι παραιτούνται, άλλοι φωνασκούνε πανικόβλητοι, άλλοι οχυρώνονται πίσω απο μια πολιτική ιδεολογία ,άλλοι κατηγορούν τους ΄΄καραβανάδες΄΄, άλλοι το κεφάλαιο. Άλλοι καταφεύγουν στις προφητείες, άλλοι στην μοιρολατρία, άλλοι είναι έτοιμοι να πουλήσουν και την μανα τους για να κάνουν μια νέα αρχή επι τουρκοκρατίας.Άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό. Οι σημερινοί τριαντάρηδες αδυνατούν να διαβάσουν ένα κείμενο σε μια εφημερίδα ή σ ένα ιστολόγιο, δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν αλλά ούτε έχουν υπομονή να διαβάσουν πάνω από εκατό λέξεις. Προτιμούν να ρωτάνε τον καφετζή τους, τον κουρέα τους και τον μπατζανάκη τους για ενημέρωση παρα να κάτσουν να συγκεντρωθούν για δύο, όχι παραπάνω, δύο λεπτά της ώρας και να διαβάσουν.Αρνούνται επίσης να σκεφτούν, να διαλογισθούν, προτιμάνε να κάνουν φασαρία, να φάνε σε ταβέρνες ή αν δεν εχουν λεφτά να κάθονται σε παγκάκια και καφενεία και να καπνίζουν σαν αράπηδες βρίζοντας την εκκλησία, τον στρατό την αστυνομία την δικαιοσύνη, την Ελλάδα. Ο σημερινοί τριαντάρηδες στην πλειοψηφία τους δεν έχουν παιδιά, δεν έχουν αναλάβει ευθύνες οικογενειακές διότι φταίει η ανεργία. Μένουν με τους γονείς τους και ζούνε από την σύνταξη τους.Μπορεί να μην φταίνε, αλλά 30άρης χωρίς παιδιά και οικογένεια δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει ως ώριμος πολίτης.;Όσοι πάλι έχουν λεφτά εκμεταλλεύονται τους φτωχούς, εκπαιδεύουν τα παιδιά τους στην αρπαχτή,στην εκμετάλλευση του διπλανού, στα μπουζούκια.Αυτό το συρφετό η Τουρκία εύκολα θα ποδηγετήσει με όπλο τις επενδύσεις που θα κάνει στις αυτονομημένες Θράκη και στο Αιγαίο με καταριανά κεφάλαια .Το Ισλάμ θα επικρατήσει και θα το ασπασθούν και πολλοί απο τους αδΊκως κοινωνικά αποκλεισμένους Έλληνες οι οποίοι θα θελήσουν κάνουν καριέρα στα εργοστάσια και τις επενδύσεις των τουρκοαράβων Έτσι ακριβώς προσηλυτήσθηκαν οι μικρασιάτες χριστιανοί και έγιναν οθωμανοί τος τελευταίους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακριβώς για να ξεφύγουν απο το διεφθαρμένο βυζαντινό και φορομπηχτικό κράτος. Έτσι οι τουρκοι από μια ορδή κατέληξαν σε φυλή που κα΄τελυσε το Βυζάντιο, με Ελληνικό αίμα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επιμένει σε μια προσέγγιση με τους πιστούς αλλά και τους άπιστους Έλληνες η οποία χαρακτηρίζεται απο διδασκαλία περι ΄΄ταπέινωσης'',΄΄αγάπης''  και γενικότερα απαντάει στην σημερινή συγκυρία με διδαχές περί μετάνοιας και προσευχής αλλά και ελπίδας στην βοήθεια του Θεού Όλα αυτά βέβαια είναι σωστά αλλά φανταστείτε τον Παπαφλέσσα ο οποίος εκβίασε καταστάσεις-προύχοντες και ιεράρχες της Εκκλησίας για να αρχίσουν την επανάσταση, φανταστείτε τον Παπαφλέσσα να μην εξέγειρε τους Μανιάτες και να επέμενε στην προσευχή και μετάνοια μόνο.Λένε στον σημερινό άνεργο με τρία παιδια΄να προσεύχεται και να ταπεινώνεται, ναι, πόσο ακόμα να ταπεινωθεί; Δεν βλέπουν οι ιεράρχες ότι θα έρθουν οι Τούρκοάραβες,  που αγοράζουν τον Αστέρα Βουλιαγμένης, το Χίλτον, τις μαρίνες στο Αιγαίο,που ετοιμάζονται να αναστήσουν την βιομηχανία στην Ελλάδα πατώντας πάνω στην παρατημένη υποδομή αλλά για δικό τους όφελος, δεν βλέπουν ότι ο απελπισμένος άνεργος θα προσηλυτιστεί στο ισλάμ για μια θεσούλα εργάτη;Υπάρχουν και ΄άλλοι , θεολόγοι και ιερωμένοι οι οποίοι λένε στους απελπισμένους Έλληνες του σήμερα να πιστεύσουν μεν, να μετανοήσουν, αλλά απο την άλλη δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη να πούνε ότι ο Θεός θα βοηθήσει αλλά διδάσκουν ότι μπορεί να ζήσουν, μπορεί και να πεθάνουν, η άλλη ζωή έχει σημασία.Που θα βρεθεί ένας απο αυτούς να πιστεύει πραγματικά και να αναλάβει την ευθύνη της διδασκαλίας του, ότι δηλαδή εάν οι Έλληνες επιστρέψουν στον Θεό και στις εκκλησίες όλα θα πάνε καλά.Τέτοια απιστία ακόμα και απο τους κατηχητές είναι πρωτοφανής Είναι άπιστοι διότι οι ίδιοι δεν πιστεύουν αυτά που λένε και έτσι δεν μπορούν να πείσουν και τους απελπισμένους παρά μόνο αναλίσκονται σε δικανικές πνευματικές φιοριτούρες <<πίστευσε μωρέ αλλά αν πεθάνεις από πέινα ή απο τουρκικο μαχαίρι πάλι να ξέρεις ότι θα πας στον παράδεισο.Εάν ζήσεις και ευτυχίσεις τότε οκ '>>Ή θα βρέξει ή θα λιάσει.... Που είναι ένας νέος Παπαφλέσσας να μας οδηγήσει σε νέα επανάσταση; Έτσι θα χαθούμε, από τα δάνεια του Σόιμπλε ο οποίος επειδή έμεινε ανάπηρος αποφάσισε να συμπαρασύρει τον κόσμο μαζί του; Βέβαια η αλήθεια είναι ότι τελευταία έχουν αναδειχθεί πολλοί νέοι ιερωμένοι, έγγαμοι και ιερομόναχοι, οι οποίοι με τις ευλογίες του κκ Ιερώνυμο προσπαθούν να κερδίσουν το έδαφος που χάθηκε με πρωτοποριακές διδασκαλίες, με αληθινή καινοτομία στις ομιλίες τους, αλλά παρόλο που οι προσπάθειες είναι ειλικρινείς και φωτισμένες συναντάνε την αντίσταση από  το παλαιό κατεστημένο αλλά και σε κάθε περίπτωση ενώ δίνουν λύσεις στα δογματικά προβλήματά του σύγχρονου ανθρώπου δεν έχουν καμία χρησιμότητα στο να συνεγείρουν την κοινωνία εναντίον των φυσικών εχθρών της   Έτσι θα τελειώσει η ιστορία μας;απο τα μνημόνια;
 

Παπαφλέσσας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%86%CE%BB%CE%AD%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82
Γρηγόριος Δικαίος
Papaflesas.jpg
Ο Παπαφλέσσας
Ψευδώνυμο Γρηγόριος "Δικαίος Παπαφλέσσας Μπουρλοτιέρης των ψυχών
Γέννηση 1788 Πολιανή
Θάνατος 20 Μαΐου 1825 (37 ετών) Μανιάκι
Πίστη Flag of Greece (1822-1978).svg Ελλάδα
Βαθμός Αρχιμανδρίτης (Υπουργός Εσωτερικών και Αστυνομίας)
Μάχες/πόλεμοι Ελληνική Επανάσταση του 1821: Μάχη των Δερβενακίων Μάχη στο Μανιάκι
δεδομένα ( π • σ • ε )
Ο Γρηγόριος Δικαίος[1][2][3] (Πολιανή Μεσσηνίας, 1788 – Μανιάκι Μεσσηνίας, 20 Μαΐου 1825), περισσότερο γνωστός με το παρατσούκλι Παπαφλέσσας,[4] ήταν κληρικός, πολιτικός και αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Πολιανή Μεσσηνίας το 1788[2],και ήταν υστερότοκος γιος από δεύτερο γάμο του Δημητρίου Δικαίου. Το επίθετο Δικαίος είναι το πραγματικο της εν λογω οικογένειας και απαντάται ακομη και σημερα στο χωριο του την Πολιανή Μεσσηνιας.Το δε Φλέσσας ή Φλεσσαίος, εικοτολογείται ως παραφθορά του Εφέσιος ή Εφεσαίος. τούτου δε ένεκα νομίζουσι τινές ότι οι Φλεσαίοι κατάγονται εκ της Εφέσου»,[5]"[...] Δικαίοι ωνομάζοντο όλοι οι απόγονοι της οικογενείας ταύτης και μετωνομάσθησαν Φλεσσαίοι από της λέξεως Εφεσίους, αναφερομένης εις τας πράξεις των Αποστόλων και μη ορθώς προφερομένης εν τη εκκλησία της πατρίδος των Εφλεσίους, είτα Φλεσίους και μετά ταύτα Φλεσσαίους.", Φωτάκου (Χρυσανθοπούλου Φωτίου), Υπασπιστού Θεόδ. Κολοκοτρώνη, Βίος του Παπαφλέσσα, Κεφ. Α, στο έργο Άπαντα για τον Παπαφλέσσα, Εκδ. Μέρμηγκας, σελ. 27</ref> ο οποίος είχε συνολικά 28 παιδιά[6]. Το κοσμικό όνομά του ήταν Γεώργιος Δικαίος του Δημητρίου. Φοίτησε στη Σχολή Δημητσάνας, την οποία δεν την τελείωσε και μόνασε, το 1816, στο μοναστήρι της Παναγιάς της Βελανιδιάς, στην Καλαμάτα, όπου πήρε το όνομα Γρηγόριος (παπάς Φλέσσας εξ ού και το Παπαφλέσσας)[7]. Εξαιτίας του επαναστατικού χαρακτήρα του, ήλθε σε σύγκρουση με τον επίσκοπο Μονεμβασιάς, έφυγε από τη μονή του και πήγε σε άλλο μοναστήρι, της Ρεκίτσας. Νέα σύγκρουσή του με Τούρκο αξιωματούχο για τα περουσιακά της μονής τον παρώθησε να αφήσει την Πελοπόννησο περνώντας στη Ζάκυνθο, όπου γνώρισε τον Κολοκοτρώνη[8] και αργότερα πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'.

Η μύησή του στη Φιλική Εταιρεία

Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Αναγνωσταρά ο οποίος τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία στις 21 Ιουνίου 1818[9]. Στα έγγραφα της Εταιρείας υπέγραφε με το όνομα Αρμόδιος και ως διακριτικά έβαζε τα αρχικά Α.Μ..[10][11] Η μύησή του έγινε στον οικία των Αινιάνων στα Θεραπειά και η παρουσία του στους κόλπους της θα προσέδιδε «ένα νέο δυναμικό τόνο» σε αυτήν[12]. Στο Βουκουρέστι όμως επειδή ο Αναγνωστόπουλος δεν αποκάλυψε την δομή της Φιλικής Εταιρείας, ο Αρχιμανδρίτης «μ΄ένα μαχαίρι στο χέρι επετήθηκε του Παν. Αναγνωστόπουλου φοβερίζοντάς τον, ότι θα τον σφάξει και θα προδώσει στη Σουλτανική εξουσία όλα τα Εταιρικά»[13]. Τον Μάιο του 1820 συντάσσει μαζί με τον Γεώργιο Λεβέντη στο Βουκουρέστι το Σχέδιον Γενικόν.[14] Στο Ισμήλιο της Βεσσαραβίας συγκαλείται σύσκεψη των στελεχών της Φιλικής Εταιρείας από τον Υψηλάντη. Συμμετείχε και ο Δικαίος, ο οποίος τόσο πριν τη σύγκληση της σύσκεψης με επιστολές που έστειλε προς τον Υψηλάντη από την Κωνσταντινούπολη,[15] όσο και στις εργασίες της σύσκεψης υποστήριξε την άποψη για επίσπευση της έναρξης της Επαναστάσεως, παρουσιάζοντας πλαστά έγγραφα που εμφάνιζαν την Πελοπόννησο πανέτοιμη για επανάσταση.[16]
Προτομή του Παπαφλέσσα στο Πεδίο του Άρεως, στην Αθήνα
Τελικά η σύσκεψη του Ισμαηλίου αποφάσισε -αναφορικά με τον Παπαφλέσσα- την αποστολή του στην Πελοπόννησο ως εκπρόσωπο του Αρχηγού.[17]

Στην Πελοπόννησο

Ο Παπαφλέσσας τέλη Νοεμβρίου του 1820 αγοράζει καράβι από την Κωνσταντινούπολη στο όνομα του Φιλικού Παλαιολόγου Λεμονή και αφού λαμβάνει το ποσό των 90.000 γροσίων από την τοπική Εφορία της Εταιρείας, αναχωρεί για Πελοπόννησο.[18] Το δρομολόγιό του είναι διαδοχικά οι Κυδωνιές, όπου φορτώνει ένα πλοίο πυρομαχικά με προορισμό τη Μάνη, η Ύδρα όπου συναντά μια αμφιθυμική κατάσταση (οι Φιλικοί Οικονόμου, Γκίκας, Κυριαζής ενθουσιάζονται μαζί του, ενώ ο Κουντουριώτης και οι άλλοι προύχοντες είναι επιφυλακτικοί), οι Σπέτσες, όπου κι εκεί συνάντησε την ίδια αμφιθυμική κατάσταση μεταξύ των προκρίτων. Προεστοί της Πελοποννήσου έστειλαν τον Παναγιώτη Αρβάλη[19] με σκοπό να τον βολιδοσκοπήσει και τελικά ασπάσθηκε τις απόψεις του. Αυτό τον έκανε στα μάτια των προκρίτων «πιο επικίνδυνο (και) αποφάσισαν να τον απομονώσουν». Γι'αυτό κυκλοφορούσε με ενόπλους σωματοφύλακες όταν πέρασε στην Πελοπόννησο.[20]

Η Συνέλευση της Βοστίτσας

Στις εργασίας της Συνέλευσης της Βοστίτσας συμμετείχε και ο Παπαφλέσσας, ο οποίος παρουσίασε τις εντολές του Αλέξανδρου Υψηλάντη σχετικά με την έναρξη της Επανάστασης στο Μοριά. Αντιμετωπίζεται με επιφύλαξη, δισταγμό και ανοιχτή εχθρότητα: κυρίως συγκρούστηκαν μαζί του οι Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο Ανδρέας Ζαΐμης. Προτάθηκε η απόσυρσή του στο μοναστήρι της Σιδηρόπορτας προκειμένου να μην θέσει σε κίνδυνο την Επανάσταση. Ο Δικαίος απείλησε όμως τους προκρίτους πως θα ξεκινούσε μόνος του την επανάσταση μισθώνοντας 1000 Πελοποννήσιους χωρικούς και άλλους τόσους Μανιάτες, λέγοντας «κι όποιον πιάσουν χωρίς όπλα οι Τούρκοι ας τον θανατώσουν».[21]

Η δράση του Παπαφλέσσα μετά τη σύσκεψη της Βοστίτσας και μέχρι το τέλος του 1821

Προσωπογραφία του 1830, Άνταμ Φρίντελ
Στη συνέχεια κινήθηκε στην Γορτυνία και σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου προκειμένου να έλθει σε επαφή με σημαίνοντα πρόσωπα (προύχοντες και οπλαρχηγούς): έτσι στα Λαγκάδια στις 2/14 Φεβρουαρίου συναντήθηκε με τους Δεληγιανναίους οι οποίοι ήταν δύσπιστοι για όσα έλεγε και τον φυγαδεύουν στο μικρό μοναστήρι Γαρδίκι της Πολιανής[22]. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης τον αποκαλεί αγύρτη παλιοκαλόγερο στα απομνημονεύματά του[23]. Η αντίδραση των προκρίτων απέναντι του δεν ερμηνεύεται μόνο ως αποτέλεσμα της αρνητικής στάσης τους απέναντι στην επανάσταση. Ο καθηγητής της Νεώτερης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Στέφανος Παπαγεωργίου, λέει χαρακτηριστικά, «Οι έμπειροι προύχοντες έβλεπαν στο πρόσωπο του Δικαίου τον εκπρόσωπο μιας κατώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος επιδίωκε εκτός από την εκδίωξη των Τούρκων και την απελευθέρωση των Ελλήνων,την ανατροπή της προεπαναστατικής κοινωνικής και πολιτικής πυραμίδας...»[24] Από τη μονή Γαρδικίου όπου βρίσκεται στέλνει επιστολή στον Υψηλάντη και του ζητά να επισπεύσει τον ερχομό του. Έπειτα συναντά τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις Κυτριές και προκειμένου να κάμψει του δυσταγμούς του του υπόσχεται μεταπελευθερωτικά την ηγεμονία της Πελοποννήσου.[23] Η παρακίνησή του σε κάποια πρόσωπα βρίσκει ανταπόκριση: στις 14 Μαρτίου ο Νικόλαος Χριστοδούλου ή Σολιώτης ταχυδρόμος σκοτώνει μαζί με άλλους τρεις Τούρκους εισπράκτορες.[25] Ο Παπαφλέσσας έρχεται σε επαφή με τους Κολοκοτρώνη και Νικηταρά, μοιράζει μικρούς και μεγάλους στρατιωτικούς βαθμούς σε σημαντικούς οπλοφόρους με εντολή να μαζέψουν και να εξοπλίσουν χωρικούς.[26] Επίσης μετά την άφιξη των πολεμοφοδίων που οι Φιλικοί της Σμύρνης είχαν στείλει, αναθέτει την μεταφορά στους Νικηταρά και Αναγνωσταρά, ενώ με «τέχνασμα» εξασφαλίζει άδεια εκτελωνισμού αυτού του φορτίου από τον Πετρόμπεη.[27] Η εμφάνισή του με κράνος προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση αφού «...η επί το ευρωπαϊκότερον εμφάνισις εξασκούσεν αλλόκοτον επίδρασιν»[28] Στις 23 Μαρτίου εισέρχεται με το σώμα του και με άλλους οπλαρχηγούς υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στην Καλαμάτα [29]. Ωστόσο, σύμφωνα με το Σπηλιάδη[30] δυο μέρες νωρίτερα (21 Μαρτίου 1821), ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης έστειλε 20 άνδρες του υπό την αρχηγία του ανηψιού του (Κωνσταντής Πιερράκος) στη Μονή της Σιδερόπορτας, όπου βρισκόταν ο Παπαφλέσσας, με εντολή να τον σκοτώσουν και ο τελευταίος σώθηκε, μόνο χάρις σε προειδοποίηση που έλαβε, από τον Ηλία Μαυρομιχάλη. Μετά κινήθηκε στην Ανδρίτσαινα , στην Καρύταινα, στα Βέρβαινα, στο Άργος, όπου πήγε προς ενίσχυση των πολιορκημένων Ελλήνων του κάστρου με 15 άνδρες[31] και τέλος στην Κόρινθο για να ανακόψει τις τουρκικές δυνάμεις που κινούνταν προς τα εκεί επειδή ο Μουσταφά μπέης έκαιγε τα χωριά απ' όπου περνούσε, ο Δικαίος διέταξε «για αντίποινα να πυρπολύσουν –αρχές Μαΐου– τα ονομαστά σεράγια του Κιαμήλ μπέη [...] καθώς και τα τουρκικά σπίτια της Κορίνθου».[32][33] Τον Ιούλιο του 1821 βρέθηκε στα Μεγάλα Δερβένια της Μεγαρίδος προκειμένου να ανακόψει την πορεία του Ομέρ Βρυώνη [34] και τον Δεκέμβριο στην Κορινθία όταν παραδόθηκε το κάστρο της Ακροκορίνθου στους Έλληνες[35]. Όταν εκδηλώθηκε η ρήξη ανάμεσα στον Υψηλάντη και τους προκρίτους –τον καλοκαίρι του 1821– ως αποτέλεσμα της πρότασης που έκανε ο πρώτος στους δεύτερους σχετικά με την κατάργηση κάθε πολιτικής αρχής που δεν είχε διοριστεί από τον ίδιο, και μετά την άρνηση των δεύτερων να αποδεχθούν τις προτάσεις αυτές και αφού αποχώρησε από τα Βέρβενα ο Υψηλάντης, μαζί με τον Δικαίο, ο οποίος ήταν ένας από αυτούς που διαφώνησαν με τους προκρίτους και που –φαίνεται– να υποκίνησε και τη στάση των στρατιωτών απέναντί των συγκεντρωμένων προκρίτων στα Βέρβενα.[36] Στη Συνέλευση της Επιδαύρου (Δεκέμβριος του 1821) συμμετέχει ως πληρεξούσιος και ονομάζεται γερουσιαστής.

Η δράση του το 1822

Συμμετέχει, επίσης, τον Ιούνιο του 1822 σε επιτροπή για την εφαρμογή της συνθήκης παράδοσης του Ναυπλίου.[37] Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς μαζί με τον Κολοκοτρώνη και άλλους οπλαρχηγούς προσπαθούν να αποκλείσουν τον Δράμαλη στην Κορινθία με την κατάληψη επίκαιρων θέσεων και τη συμμετοχή του στη μάχη του Αγιονορίου.[38]

Η δράση του το 1823

Η Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος της Κυνουρίας τον εκλέγει Υπουργό των Εσωτερικών, θέση στην οποία θα παραμείνει μέχρι τον θάνατό του. Στη διάρκεια της υπουργείας του εντέλλεται από την κυβέρνηση να συντάξει εγκύκλιο επιστολή ‘’προς τους Έλληνας της Δυτικής Εκκλησίας’’ με σκοπό την ευαισθητοποίησή τους στον κοινό αγώνα.[39]

Η δράση του το 1824

Αρχικά τάχθηκε με την παράταξη του Κολοκοτρώνη και αποδείχθηκε «αμφίρροπος εις τας κομματικάς του πεποιθήσεις κατά τον εμφύλιον πόλεμον».[40] Την ίδια χρονιά οπότε η κυβέρνηση Κουντουριώτη διέταξε την εκλογή παραστατών για την γ΄ περίοδο της διοικήσεως προκλήθηκαν αντιθέσεις σχετικά με την εκλογή παραστάτη της επαρχίας Λεονταρίου: οι ντόπιοι ήθελαν τον Πέτρο Σαλαμονό, ενώ οι κυβερνητικοί, μεταξύ αυτών και ο Παπαφλέσας, Υπουργός των Εσωτερικών και της Αστυνομίας, ο οποίος παρενέβη, τον Νικόλαο Μιλιάνη.[41]

Η μάχη στο Μανιάκι και ο θάνατός του

Όταν το 1825 ο Ιμπραήμ πασάς εισέβαλε στην Πελοπόννησο, πρώτος ο Παπαφλέσσας ζήτησε να ελευθερωθούν οι φυλακισμένοι πολεμιστές, αλλά δεν εισακούστηκε. Έτσι αναγκάστηκε να εκστρατεύσει ο ίδιος: αφού διορίστηκε από το Εκτελεστικό Σώμα στις 27 Απριλίου 1825,[42] περιέρχεται από την επόμενη μέρα την κεντρική και νοτιοδυτική Πελοπόννησο με σκοπό τη στρατολόγηση ανδρών. Το δρομολόγιό του ήταν αναχώρηση από Ναύπλιο, και μετάβαση διαδοχικά σε Τρίπολη, Λεοντάρι. Ο Παπαφλέσσας με συνεχείς του εκκλήσεις ζητά την απελευθέρωση του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών που κρατούνταν στην Ύδρα.[43] Στις 19 Μαΐου όταν φάνηκαν τα αιγυπτιακά στρατεύματα, πολλοί από τους άνδρες του Παπαφλέσσα διασκορπίστηκαν και έμεινε με 300 (ή κατά άλλους 600) πολεμιστές.
Στη Μάχη στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου, βρήκε τον θάνατο προβάλλοντας ηρωική αντίσταση μαζί με τους λίγους άνδρες που του είχαν μείνει. Σύμφωνα με την ιστορία, που αναφέρουν και ορισμένοι ιστορικοί της επανάστασης, μετά το τέλος της μάχης ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους στρατιώτες του να αναζητήσουν και να βρουν το νεκρό σώμα του Παπαφλέσσα. Όταν εκείνοι το βρήκαν, τους διέταξε να τοποθετήσουν πάνω στο ακέφαλο πτώμα το κεφάλι και να τον στήσουν σε μια βελανιδιά που βρισκόταν εκεί. Τότε ο Ιμπραήμ πλησίασε τον νεκρό Παπαφλέσσα και τον φίλησε στο μέτωπο σε ένδειξη αναγνώρισης της γενναιότητας και του ανιδιοτελούς θάρρους του.[44]

Κριτική του Παπαφλέσα από τους συγχρόνους του και τους μεταγενεστέρους του

Ο Παναγιώτης Σέκερης σε επιστολή του στον Ξάνθο τον χαρακτηρίζει ‘’ορμητικό’’, «…τούτος είναι ορμητικός , τον εγνώρισα πολλά καλά».[45] Σε επιστολή του ο Παναγιώτης Σέκερης προς τον ΕμμαΝουήλ Ξάνθο υπαινίσσεται για την προσωπικότητα του Δικαίου, «Περί δε του ‘’Αρμοδίου’’ (Γρηγ. Δικαίου) δεν έπρεπε να πιστεύσετε όσα ακούσατε. Εγώ ως τόσον δεν έχω διδόμενα να τον κατακρύνω αλλά μάλλον τον επαινώ έως τώρα επειδή εδιόρθωσε πολλάς καταχρήσεις…» [46] Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα Απομνημονεύματά του, «…έφθασεν εις την νήσον Πετζών Γρηγόριος τις, Δικαίος λεγόμενος, και εκέιθεν μετέβη εις Πελοπόννησον…», «…ο δε Δικαίος,άνθρωπος απαταιών και εξωλέστατος» [47] «Είχον φθάσει εις τον Πόρον προ καιρού τινός ογδοήκοντα βαρέλια μπαρούτη…η πρώτη και η μόνη συνδρομή όπου απεστάλη εις την Ελλάδα…αλλά και αυτή εις μάτην,επειδή με το να ήτον διωρισμένη εις παραλαβήν του Δικαίου Παπά Φλέσια,ούτος την παρέλαβεν και την επώλησεν,όθεν ήθελεν και εχρηματολόγει ενώ η Πατρίς εκινδύνευε …»[48] Ο ιστορικός Τάσος Γριτσόπουλος χαρακτηρίζει τους προσδιορισμούς αυτούς ως ‘’αυστηρούς’’ και ‘’υπερβολικούς’’ και εξηγεί τους χαρακτηρισμούς αυτούς του Γερμανού, «…δεν ανταποκρίνονται εις την πραγματικότητα εις όλην την έκτασιν…αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι περί του χαρακτήρος του Γρηγορίου …πολλά εγνώριζαν οι Πελοποννήσιοι και πλην αυτού …διάφοροι φήμαι τον παρουσίαζαν υπεράγαν ορμητικόν,ψευδολόγον, αδίστακτον, επικίνδυνον, και εις τους λογαριασμούς όχι εύτακτον.[49] Ο Κανέλλος Δεληγιάννης σε επιστολή του προς τον Αμβρόσιο Φραντζή, «Το όνομα του Παπαφλέσσα τον οποίον αναφέρετε ως αναφανέντα επωφελώς κατά την εποχήν εκείνην μετά του Κολοκοτρώνη, κατέστη επομένως ένδοξον και σημαντικόν εις την Ελλάδα, αλλά τις εδύνατο να δώση πίστιν εις τους λόγους αγνώστου και ασημάντου καλογήρου κατά πρώτον εις την σκηνήν παρουσιαζόμενον». Πρόκειται για επιστολή που έστειλε ο Κανέλλος Δεληγιάννης στον Φραντζή αμέσως μετά την έκδοση των δύο πρώτων τόμων της ιστορίας του και ύστερα από πρόσκληση του Φραντζή να συμπληρώσει και να κάνει επισημάνσεις πάνω στο έργο του.[50]
Τις αρνητικές πλευρές του χαρακτήρα του Παπαφλέσσα αναφέρει και ο Ι. Φιλήμων σε σχέση με αυθαίρετες ενέργειες του τελευταίου στη Μολδοβλαχία υπό την ιδιότητά του ως Εταιριστού. Σε συνομωσία του Παπαφλέσσα ο Φιλήμων αποδίδει λανθασμένα σχέδια για επαναστατικές κινήσεις των Βλαδιμηρέσκου, Φαρμάκη και Ολύμπιου χωρίς την ενημέρωση της ηγεσίας της Φιλ. Εταιρείας. Τον χαρακτηρίζει χαρακτήρα δύσκολο να περιγραφεί. Ήταν ανυπόμονος και δρούσε χωρίς να έχει επαρκή δεδομένα, εκινείτο με υπερβολή και αυθάδεια, ήταν φιλόδοξος και ματαιόδοξος, άπιστος και αγνώμων. Μετά την συνωμοσία που οργάνωσε στη Βλαχία, για την οποία κάποιοι πρότειναν να θανατωθεί, ο Παπαφλέσσας μεταμελήθηκε και τουλάχιστον για κάποιο διάστημα ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες των ανωτέρων του.[51]
Ο Schhrebian[52] γράφει για τον Παπαφλέσσα, «Αυτός ο εξαιρετικός άνδρας ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ξεσήκωσαν το Μοριά. Ήταν τότε περίπου σαράντα χρονών. Είχε χαρακτηριστικά αρχοντικά, μάτια φλογερά, σώμα γεμάτο δύναμη και ζωή, χαρακτήρα ακέραιο. Κάθε του πράξη υποκινούσε ένας αγνός πατριωτισμός. Το πνεύμα του ήταν περισσότερο καλλιεργημένο από το πνεύμα των άλλων συναδέλφων του. Μια μακριά μαύρη γεννιάδα τον ξεχώριζε απ΄όλους τους άλλους καπεταναίους. Στεκόταν πολύ ψηλά από τους άλλους καπεταναίους. Στεκόταν πολύ ψηλά στη συνείδηση όλων. Οι συμπατριώτες του έτρεφαν τόση εκτίμηση στο πρόσωπό του, ώστε τυφλά των υπάκουαν. Η παρουσία του μόνο ήταν αρκετή για να δώσει τέλος στις φιλονικιές που ξεσπόυσαν πολύ συχνά ανάμεσα στους χωρικούς και στους στρατιώτες.[53] Ο Πουκεβίλ δυσαρεστημένος από τις κομματικές διενέξεις του 1823 θεωρεί τον Παπαφλέσσα ως έναν από τους ‘’ένοχους κομματικούς αρχηγούς’’’[54] Ο Τάσος Γριτσόπουλος γράφει ότι «ο Δικαίος ήτο πρόσωπον ανωμάλου φύσεως. Η επιπολαιότης του έφερνε συχνά εις δύσκολον θέσιν τους αρχηγούς της Εταιρείας. Δια τούτο η περί αυτού γνώμη των Φιλικών δεν ήτο κολακευτική. […] ο αρχιμανδρίτης ήρχετο ορμητικός και υπέράγαν ενθουσιώδης να κηρύξη τον κατά της Τουρκίας πόλεμον.Το άλογον πάθος,η επικίνδυνος ορμητικότης, το ψεύδος, το παράτολμον μένος, η ανάμνησις των δεινών τεσσάρων αιώνων υπό δουλείαν […] εκπροσωπεί (ο Παπαφλέσσας) το απαραίτητον, αλλά εις πάσαν ενέργειαν επικίνδυνον, παράλογον πάθος» [55]
 
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)