Ως γνωστόν η Γερμανία
του Κάιζερ πριν και κατά την διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου συμμετείχε ενεργά στο πλευρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
των Νεότουρκων στις γενοκτονίες των
Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυροχαλδαίων στην Τουρκία, μέσω του
απεσταλμένου της εκεί, του στρατηγού Λίμαν φον Σάντερς, τόσο για να εξοντώσει
πληθυσμούς που θεωρούσε εχθρικούς, όσο και για να μπορέσει το γερμανικό
κεφάλαιο να εξοντώσει βίαια και πλήρως τόσο βιολογικά, όσο και οικονομικά τους
πιθανούς εμπορικούς ανταγωνιστές του σε αυτές τις περιοχές και να τους πάρει
την θέση και τα περιουσιακά στοιχεία μαζί με τους Τούρκους συνεργάτες του.
Οι ίδιοι οι Τούρκοι
είχαν ήδη από την χρονολογία της επικράτησης του κινήματος των Νεότουρκων το
1908 σχεδιάσει την ολοσχερή εξόντωση ή τον πλήρη βίαιο εκτουρκισμό όλων των
εθνοτήτων που ζούσαν υπό τον Οθωμανικό ζυγό, αποσκοπώντας στο να αρπάξουν τα
εδάφη και τον πλούτο αυτών των πληθυσμών. Κύριοι υπεύθυνοι για την πολιτική
αυτή ήταν η οργάνωση των Νεοτούρκων.
Η οργάνωση αυτή
ιδρύθηκε το 1889 από φιλελεύθερους Τούρκους σαν μυστική οργάνωση με σκοπό την
ανατροπή του απολυταρχικού καθεστώτος που είχε επιβάλει ο σουλτάνος Αβδούλ
Χαμίτ Β΄. Το 1907 στην οργάνωση αυτή
εντάχθηκαν πολλοί Τούρκοι αξιωματικοί, και έγινε γνωστή ως το Κίνημα των
Νεοτούρκων. Οι Νεότουρκοι, για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των υπόδουλων
λαών, υπόσχονταν ελευθερία, ισονομία και ισοπολιτεία μεταξύ όλων των πολιτών
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Γρήγορα όμως φάνηκε πως
οι υποσχέσεις των Νεοτούρκων για ισονομία και ισοπολιτεία ήταν ψευδείς και
παραπλανητικές. Η πολιτική του
εθνικισμού που ακολουθήθηκε από τους Νεότουρκους ήταν πολιτική εκτουρκισμού των
διαφόρων εθνοτήτων. Οι επαγγελίες για
ισότητα, ελευθερία και ισονομία όλων των πολιτών ξεχάστηκαν, και τέθηκε σε
εφαρμογή ένα πρόγραμμα εκτοπίσεων, διώξεων και εξοντώσεων των χριστιανικών
πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σε συνέδριό τους στη
Θεσσαλονίκη το 1911, οι Νεότουρκοι αποφάσισαν για τον βίαιο εκτουρκισμό, ή εν
ανάγκη την εξόντωση των μη τουρκικών μειονοτήτων της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. Η απόφαση αυτή είχε ως
εξής:
“Η Τουρκία πρέπει να
γίνει μωαμεθανική χώρα, όπου η μωαμεθανική θρησκεία και οι μωαμεθανικές
αντιλήψεις θα κυριαρχούν και κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα θα
καταπνίγεται. Αργά ή γρήγορα θα
πραγματοποιηθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της Τουρκίας. Και είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να
γίνει με την πειθώ. Άρα πρέπει να
χρησιμοποιηθεί ένοπλη βία. {...} Το δικαίωμα των άλλων εθνοτήτων να έχουν
δικές τους οργανώσεις θα πρέπει να αποκλειστεί.
Κάθε μορφή αποκέντρωσης και αυτοδιοίκησης θα θεωρείται προδοσία προς την
τουρκική αυτοκρατορία”.
Όταν οι Νεότουρκοι
διαπίστωσαν πως ο εκτουρκισμός των μειονοτήτων απαιτούσε χρόνο πολύ και μεγάλη
προσπάθεια, κατέστρωσαν ένα πρόγραμμα εκτοπίσεων, των Ελλήνων κατά κύριο λόγο,
που ήταν η μεγαλύτερη, και πιο οργανωμένη, από τις άλλες μειονότητες. Με τις
εκτοπίσεις έλπιζαν πως, διασπώντας τη συνοχή των Ελλήνων, θα τους υποχρέωναν να
αφομοιωθούν με το τουρκικό στοιχείο.
Ξεκινώντας το 1915, την
ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τα φονικά
γεγονότα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Οθωμανοί επιδόθηκαν σε θηριωδίες κατά
της χριστιανικής μειονότητας των Αρμενίων: μαζικές σφαγές αντρών, βίαιοι
εκτοπισμοί γυναικόπαιδων μέσα από την έρημο της Συρίας, ολόκληρα χωριά κάηκαν
με τους κατοίκους μέσα, ακόμα και πλοία γεμάτα με Αρμένιους βυθίστηκαν στη
Μαύρη Θάλασσα.
Και βέβαια ήταν και τα
τουλάχιστον 20 στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης που εγκαινιάστηκαν, με
μαζικούς θανάτους με τοξικά αέρια να λαμβάνουν χώρα εκτεταμένα, αλλά και
πειράματα σε παιδιά από τούρκους γιατρούς. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για
600.000 ως 1,8 εκατομμύρια χαμένες ζωές. Η Γενοκτονία των Αρμενίων
πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και
άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και
των Ασσυρίων.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα
την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού
στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας»
(«Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες
που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη
διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες.
Οι περισσότεροι πέθαιναν από
πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Η Γενοκτονία των
Ελλήνων ήταν και αυτή μία σκόπιμη και συστηματική εξόντωση των Ελληνικών
πληθυσμών της Μικρά Ασίας της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου, αρχής γενομένης
από τον Ιανουάριο του 1913 μέχρι το 1923. Θεωρείται μια από τις πρώτες
σύγχρονες γενοκτονίες. Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η
κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με σφαγές, εξαναγκαστικό ξεριζωμό και
πορείες στη έρημο, με βασανιστήρια, πείνα και δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου
στην έρημο. Η έναρξη γενικευμένων διωγμών ξεκίνησε κατά τα τέλη του 1913, με το
τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, ενώ αρχικός στόχος ήταν οι ελληνικοί πληθυσμοί
της Ανατολικής Θράκης. Με την καθοδήγηση όμως Γερμανών συμβούλων της Οθωμανικής
Αυτοκρατορία, από τον Μαΐο του 1914, οι διώξεις επεκτάθηκαν επίσης και στη
δυτική Μικρά Ασία.
Η γενοκτονία των
Ελλήνων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και κατά τον ίδιο τρόπο όπως με γενοκτονίες
σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ.
των Αρμενίων και των Ασσυρίων. O πρέσβης των Hνωμένων Πολιτειών στην
Kωνσταντινούπολη Henry Morgenthau στο έργο του «Ambassador Morgenthau’s Story»
(1918) τονίζει: «Οι Αρμένιοι δεν είναι ο μοναδικός υπό τουρκικό έλεγχο λαός, ο
οποίος υπέφερε στα πλαίσια της πολιτικής «Η Τουρκία για τους Τούρκους». Την
ιστορία που διηγήθηκα για τους Αρμένιους, θα μπορούσα να την έλεγα, με μερικές
παραλλαγές, για τους Έλληνες και τους Ασσύριους. Πραγματικά, οι Έλληνες ήταν τα
πρώτα θύματα αυτής της εθνικιστικής ιδέας.» Οι εκτιμήσεις για τις ανθρώπινες
απώλειες φτάνουν, τις 800.000 - 1.200.000 ψυχές.
Σε διαταγή της
Οθωμανικής Κυβέρνησης στις 14 Μαΐου 1914, η οποία διοχετεύτηκε στον ευρωπαϊκό
τύπο, δίνονταν οδηγίες για τη διεξαγωγή του εκτοπισμού του ελληνικού πληθυσμού,
ενώ υπενθυμίζονταν ότι έπρεπε οι εκτοπισμένοι να υπογράψουν πιστοποιητικά ότι
εγκαταλείπουν ηθελημένα τα σπίτια τους. Για τους εκτοπισμούς φαίνεται ότι
χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι εμπνευσμένες από Γερμανούς συμβούλους.
Ήδη από το τέλος του
1913 τη στρατιωτική διοίκηση της Τουρκίας είχε αναλάβει ο Γερμανός στρατηγός
Λίμαν φον Σάντερς. Ο τελευταίος θεώρησε ως επιτακτική ανάγκη την απομάκρυνση
από τις περιοχές που γειτνιάζουν με την Ελλάδα, δηλαδή τα δυτικά μικρασιατικά
παράλια, των ελληνικών πληθυσμών. Η ζώνη που έπρεπε να εκκενωθεί από τους
Έλληνες ξεκινούσε από την περιοχή του Αδραμύττιου, βόρεια, ως και απέναντι από
τη Σάμο, ενώ συμπεριελάμβανε και μερικές δεκάδες χιλιόμετρα προς την ενδοχώρα.
Το 1915, η οθωμανική
κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να θέσει το εμπόριο αποκλειστικά σε τουρκικά
χέρια, ίδρυσε στη Σμύρνη μια αποκλειστικά μουσουλμανική εταιρεία, που ασκούσε
το μονοπώλιο στις εισαγωγές και εξαγωγές. Επιπρόσθετα, οι οθωμανικές αρχές
απαίτησαν την απόλυση όλων των Ελλήνων που απασχολούνταν σε ξένες επιχειρήσεις
στη Σμύρνη και την αντικατάστασή τους με Μουσουλμάνους.
Ένα ακόμη σημαντικό
μέτρο που ενεργοποίησε τη επόμενη φάση των μαζικών εξοντώσεων, ενώ αρχικά
φαινόταν ως μέτρο προώθησης της ισότητας των μειονοτήτων, ήταν η στρατιωτική
θητεία. Το διάταγμα για τη μαζική στρατολόγηση, αφορούσε όλους τους Οθωμανούς
υπηκόους από 20 έως 45 ετών, ενώ υπήρχε η δυνατότητα εξαγοράς. Όμως όσοι ήταν
πάνω από 45 ετών, υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα περιβόητα "Τάγματα
Εργασίας", το οποία στην ουσία ήταν στρατόπεδα συγκέντρωσης για την εξόντωση
των ελληνικών, αλλά και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της χώρας.
Δηλαδή, για
τις μεγαλύτερες ηλικίες η στρατιωτική θητεία υποκαταστάθηκε με καταναγκαστικά
έργα σε λατομεία, ορυχεία, δρόμους και αγρούς. Οι πορείες προς το εσωτερικό της
Μικράς Ασίας, πραγματοποιούνταν σε άθλιες συνθήκες, ενώ όσοι επιβίωναν της
απάνθρωπης πεζοπορίας και των επιδημιών, κατέληγαν και οδηγούνταν υποσιτισμένοι
στα βάθη της Μικράς Ασίας, σε Άγκυρα, Ικόνιο, Σεβάστεια, Ερζερούμ ή Μερσίνη.
Αντιδρώντας στην
καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των
χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα
βουνά για να περισώσουν ότι ήταν δυνατόν.
Στον Α΄ Παγκόσμιο
πόλεμο η Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε μαζί με την σύμμαχο της
Γερμανία και οι εναπομείναντες χριστιανικοί πληθυσμοί της περιοχής με την
σύμφωνη γνώμη των νικητών του πολέμου και της Κοινωνίας των Εθνών δημιούργησαν
ανεξάρτητα κράτη για την προστασία τους με την υπογραφή συνθηκών ειρήνης και
από μεριάς των ηττημένων με κυριότερη την Συνθήκη που υπογράφηκε στις Σέβρες.
Έτσι δημιουργήθηκαν τα
κράτη της δημοκρατίας Πόντου-Αρμενίας, του Κουρδιστάν και η Ανατολική Θράκη
ενσωματώθηκε στην Ελλάδα, στην οποία παραχωρήθηκε και η περιοχή της Σμύρνης με
την ευρύτερη περιοχή της για διάστημα πέντε ετών με την παρέλευση του οποίου θα
γινόταν δημοψήφισμα για ένωση ή μη με την Ελλάδα (κάτι σχεδόν σίγουρο αφού η
πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Έλληνες και όλες οι μειονότητες και κυρίως οι
Αρμένιοι και οι Εβραίοι ήταν υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα, ενώ οι Τούρκοι και
οι Λεβαντίνοι κατά).
Ύστερα από την
συνθηκολόγηση της Ρωσίας και την απόσυρση του ρωσικού στρατού από την περιοχή,
εντάθηκαν οι διώξεις στην περιοχή. Αυτή η κατάσταση είχε σαν συνέπεια την άνοδο
του τουρκικού εθνικισμού υπό τον Μουσταφά Κεμάλ (τον μετέπειτα ονομαζόμενο
Αττατούρκ), ο οποίος συνέστησε ένα προσωπικό στρατό και άρχισε αντάρτικο κατά
των Ελλήνων, της νόμιμης κυβέρνησης του Σουλτάνου και των συμμάχων
(υποστηριζόμενος αρχικά από τους Σοβιετικούς και Ιταλούς και αργότερα από
Γαλλία και ΗΠΑ), αρχίζοντας παράλληλα τους διωγμούς κατά των εθνικών
μειονοτήτων των περιοχών που ήλεγχε (με την ευγενική στήριξη και αρωγή και
αρκετών κουρδικών ομάδων, των τσετών που τους έπεισε να συμμαχήσουν μαζί του με
ψεύτικες υποσχέσεις περί ισοπολιτείας και ισονομίας, τις οποίες φυσικά ποτέ δεν
πραγματοποίησε και αργότερα εξόντωσε και 400.000 κούρδους, πρώην συμπολεμιστές
του).
Στις 19 Μαΐου 1919 ο
Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο
άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και
σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι
Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι
ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000. ] Με τη βοήθεια μελών του
Νεοτουρκικού Κομιτάτου, ο Κεμάλ, συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη "Mutafai
Milliye", κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την
ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού.
Όσοι γλίτωσαν από το
τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στην Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000
ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην
ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις
πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Ακολούθησε η
Μικρασιατική καταστροφή κατά την οποία ολοκληρώθηκαν οι τουρκικές γενοκτονίες
με την εξόντωση ή εκδίωξη του Ελληνικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας και του
Πόντου και άρχισε η αιμοσταγής δικτατορία του Κεμάλ (μετά και την πλήρη
επικράτηση του στον τουρκικό εμφύλιο και την εκδίωξη του Σουλτάνου), η οποία
επέφερε τον πλήρη όλεθρο και καταπίεση σε όλους όσους ήταν υπό την εξουσία του.
Τα «κατορθώματα» αυτού
του ανθρώπου ενέπνευσαν άλλους δύο «διακεκριμένους» ομοϊδεάτες του, ένας εκ των
οποίων δήλωσε τον Απρίλιο του1939 περιχαρής: «ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν ο δάσκαλος,
ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος του μαθητής κι
είμαι ο δεύτερος μαθητής του». Το όνομα αυτού του αντρός ήταν Αδόλφος Χίτλερ
(εξίσου κολακευτικά μιλούσε και ο Μουσολίνι για τον Κεμάλ)…
Υποστήριξε επίσης πως η
συνθήκη των Σεβρών για τους Τούρκους ήταν σαν την συνθήκη των Βερσαλλιών για
τους Γερμανούς, οι Έλληνες για τους Τούρκους ήταν σαν τους Γάλλους για τους
Γερμανούς, βίαοι σαν αυτούς φονείς και πως όπως ό Αττατούρκ εκδίωξε τους
Έλληνες και τους Αρμένιους, έτσι έπρεπε να διώξουν και οι Γερμανοί τις
ανεπιθύμητες για αυτούς εθνικές μειονότητες.
Θα μπορούσε να
υποστηριχθεί πειστικά ότι το νεοτουρκικό κίνημα (Τζεμάλ, Εμβέρ, Ταλαάτ) που
κατέλαβε την εξουσία το 1908, αποτελεί
μια πρωτοναζιστική ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική μορφή. Συνέχεια και
ολοκλήρωση του κινήματος εκείνου υπήρξε το κεμαλικό κίνημα, του οποίου ο ηγέτης
αναγνωρίζεται ως διδάσκαλος του Αδόλφου Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Ο Χίτλερ είχε μελετήσει
τη δράση του Κεμάλ κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο και είχε επηρεαστεί δραματικά
από τον τρόπο με τον οποίο ο σφαγέας του Ελληνισμού – και όχι μόνο – «καθάρισε»
κάτι ενοχλητικές μειονότητες που ζούσαν, επί δεκάδες αιώνες στα εδάφη που
σήμερα ανήκουν στην Τουρκία. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας Χίτλερ και Γκέμπελς
θαύμαζαν τον Κεμάλ για την ικανότητά του να καταστήσει πραγματικότητα το
«εθνικιστικό όνειρο».
Οι στενοί στρατιωτικοί
δεσμοί μεταξύ Γερμανίας και Τουρκίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξαν
επίσης τον ρόλο τους, όπως και η κοινή μοίρα των ηττημένων που υπέστη τόσο η
Γερμανία, όσο και η Τουρκία, μετά το πέρας του πολέμου αυτού. Έτσι στα μάτια
των υπέρ-εθνικιστών Γερμανών, η νίκη των Τούρκων κατά των Ελλήνων και η τακτική
της εθνοκάθαρσης που ακολούθησε ο Κεμάλ, αποτελούσαν οδηγό, καθοδήγηση για το
πώς και αυτοί όφειλαν να κινηθούν στην προσπάθεια αποκατάστασης του πρότερου
μεγαλείου.
Η ναζιστική εφημερίδα «Völkischer Beobachter», έγραφε το 1921:
«Σήμερα οι Τούρκοι είναι το πιο ζωντανό έθνος. Το γερμανικό έθνος δεν έχει άλλη
επιλογή από το να αντιγράψει τις τουρκικές μεθόδους, μια μέρα». «Έτσι»,
αναφέρει ο συγγραφέας, «οι Γερμανοί άρχισαν να λένε, αφού αν ανατράπηκε η
Συνθήκη των Σεβρών γιατί δεν μπορεί να ανατραπεί και η Συνθήκη των
Βερσαλλιών;».
Ένα δε από τα πολλά
σημεία σύγκρισης Χίτλερ και Κεμάλ ήταν η θεωρία της φυλετικής καθαρότητας και η
εκκαθάριση των «παρασιτικών» μειονοτήτων. Ο Χίτλερ δεν έκρυψε ποτέ τον θαυμασμό
του για την γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου
που διέπραξαν οι Τούρκοι. Οι γενοκτονίες που διέπραξαν οι Τούρκοι, με
πρωτεργάτη τον Κεμάλ, με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τον Χίτλερ έχουν πολλά
κοινά σημεία, τα οποία είναι υπερβολικά πολλά για να αγνοηθούν.
Επίσης, ο Κεμάλ
αποτέλεσε τον πρώτο «φύρερ» του 20ου αιώνα, πριν καν ο Χίτλερ φανταστεί, καν,
πως θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο. Ο ίδιος έλαβε τον τίτλο Αττατούρκ (πατέρας
των Τούρκων), ο οποίος είναι σαφώς παραπλήσιος με τους αντίστοιχους τίτλους του
Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Μια πλειάδα στοιχείων
συνάδει με την πιθανότητα η “τελική λύση” του Χίτλερ να είχε βρει έμπνευση από
τη σφαγή των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Το ερώτημα που απηύθυνε
στις 22 Αυγούστου 1939 (λίγο πριν τη σφαγή στην Πολωνία) στους αξιωματικούς
του, ίσως να τα λέει όλα:
“Ο σκοπός του πολέμου
δεν είναι να κατακτήσεις συγκεκριμένες γραμμές, αλλά συνίσταται στη φυσική
καταστροφή του αντιπάλου. Έτσι, τώρα, έχω στείλει στην ανατολή μόνο τις
επικεφαλείς Ομάδες Θανάτου μου, με την διαταγή να σκοτώσουν χωρίς δισταγμό ή
έλεος όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά της πολωνικής φυλής ή
γλώσσας. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα κερδίσουμε το ζωτικό χώρο που χρειαζόμαστε.
Άλλωστε, ποιος μιλά ακόμα, σήμερα, για την εξολόθρευση των Αρμενίων”;
Η μοίρα των
χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και του Πόντου γινόταν κατανοητή στη
ναζιστική ιδεολογία. Ο Βρετανός συγγραφέας Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν είχε
τεράστια επιρροή στον Χίτλερ. Ο Τσάμπερλεν, έγραφε: “Η Τουρκία είναι η
τελευταία μικρή γωνιά της Ευρώπης στην οποία ένας ολόκληρος λαός ζει σε
ανενόχλητη ευφορία και ευτυχία” (…) αφού “κατέστρεψε αυτόν που ενόχλησε την
ειρήνη” (Αρμένιοι- Έλληνες).
Ο θεωρητικός των Ναζί,
Alfred Rosenberg -τεράστιος θαυμαστής του Τσάμπερλεν- ο οποίος έλεγε πως οι
Αρμένιοι ήταν για την Τουρκία ότι οι Εβραίοι για τη Γερμανία, συνέστησε στον
Χίτλερ τον Max Erwin von Scheubner-Richter. Ο Scheubner-Richter ήταν ο Γερμανός
υποπρόξενος στο Ερζερούμ και κατέγραψε τον σχεδιασμό, εκτοπισμό και δολοφονία
των Αρμενίων και Ελληνοποντίων από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Η σχέση του
Scheubner-Richter’s με τον Χίτλερ ήταν τόσο κοντινή που σκοτώθηκε καθώς καθόταν
δίπλα του σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ, το 1923. Ο Χίτλερ αφιέρωσε το
πρώτο μέρος του “Ο Αγών μου” σε αυτόν.
 |
| Adolf Hitler talking to the Palestinian leader, the Grand Mufti Hajj Amin al Husseini |
Ο Αμερικανο Αρμένιος
ιστορικός Vahkan Dadrian λέει πως ο Scheubner-Richter είχε άμεση επιρροή στον
Χίτλερ και πως τελικά τον “συνέστησε” στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν ώστε
οι Αρμένιοι (τότε αποκαλούνταν “Εβραίοι της Ανατολής”) και οι Έλληνες να
εγκαταλείψουν τα χωριά τους, να δουλέψουν σε καταναγκαστικά έργα μέχρι θανάτου,
να πεθάνουν από πείνα, κρύο και να εκτεθούν σε ακραίες καιρικές συνθήκες. Ο
Mike Joseph αποκαλεί τον Scheubner-Richter το “προσωπικό σύνδεσμοτου Χίτλερ με
τη γενοκτονία.
Ο Scheubner-Richter
έγραφε συνεχώς αναφορές στον Χίτλερ σχετικά με τις “γενοκτονικές λύσεις” (έτσι
τις αποκαλούσε) από τις οποίες πιθανότατα ο Χίτλερ εμπνεύστηκε, καθώς σε λόγους
είχε αναφερθεί στις τουρκικές μεθόδους για την “καταπολέμηση των τρομοκρατών”.
Όμως και άλλοι
υψηλόβαθμοι Ναζί πήραν προσωπικά μαθήματα από τη γενοκτονία των Ποντίων και των
Αρμενίων και ενημέρωσαν προσωπικά τον Χίτλερ. Ο Franz von Papen, για παράδειγμα
(σύμβουλος του Χίτλερ) πήρε τη θέση του αφού υπηρέτησε ως επικεφαλής προσωπικού
στην Τέταρτη Τουρκική Στρατιά κατά τη διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο
“πολύς” Rudolf Hess, γενικός επιθεωρητής των στρατοπέδων συγκέντρωσης υπό τον
Himmler, είχε υπηρετήσει στις τουρκικές δυνάμεις την ίδια περίοδο. Παρομοίως
και ο Hans von Seeckt.
Βλέπουμε έτσι καθαρά
ότι υπήρξε πολύ στενή και άμεση σχέση ανάμεσα στις γενοκτονίες των Χριστιανικών
πληθυσμών της Μικράς Ασίας και του Ολοκαυτώματος, κάτι που συνεχίζεται και
σήμερα μιας και το σύγχρονο τουρκικό κράτος σε συμμαχία με την Σαουδική Αραβία,
το Κατάρ και τις ΗΠΑ, υποστηρίζουν στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά το
Ισλαμικό κράτος στην περιοχή της Μεσοποτάμιας, σφαγιάζοντας και πάλι όπως πριν
ένα αιώνα τους Χριστιανικούς πληθυσμούς των περιοχών αυτών και τους Κούρδους,
μια τακτική που μπορεί να του γυρίσει στο τέλος μπούμερναγκ και να συσπειρώσει
τους διωκόμενους πληθυσμούς και την κοινή γνώμη εναντίον του, με τελικό
αποτέλεσμα όχι την πλήρη εξόντωση τους και την τελική επικράτηση του ισλαμισμού
που ονειρεύονται οι Τούρκοι, αλλά την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους δίπλα της,
κάτι που μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στην απόσπαση του δικού της κουρδικού
τμήματος και στην πλήρη αποσταθεροποίηση και κατάρρευση του τουρκικού κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου