ΠΩΣ Η ΠΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΩΣ ΝΤΟΜΙΝΟ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΡΕΜΦΕΡΗ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ........19-5-2017

Ως γνωστόν κατά την διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, στις οποίες, η κατάρρευση (για διάφορους λόγους), ενός πολιτικού συστήματος, είχε ως τελικό αποτέλεσμα την πτώση και άλλων παρεμφερών με αυτό καθεστώτων και την ανάδειξη νέων (με μία καινούργια πολιτική-οικονομική ιδεολογία) στην θέση τους. Αυτό είναι ένα γεγονός, το οποίο ξεκίνησε από την αρχαιότητα, και συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Έτσι, στην αρχαία εποχή, πιο γνωστό παράδειγμα, ήταν η πτώση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και της ηγεμονίας της, στο τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/01/blog-post_50.html) και η αντικατάσταση της από ένα ολιγαρχικό καθεστώς. (Φυσικά πριν την οριστική πτώση της Αθήνας στον Πόλεμο αυτό και την τελική κατάληψη της από την Σπάρτη, είχε εν τω μέσω αυτό προηγηθεί άλλη μία, «εσωτερική» προσπάθεια πραξικοπήματος για την πτώση της.

Αυτή ήταν το εσωτερικό πραξικόπημα, το οποίο διενήργησαν με την βία, οι ολιγαρχικοί της πόλης, το 411, μέσω του οποίου κατάφεραν να καταλάβουν την εξουσία για λίγους μήνες στην Αθήνα-

Όμως λόγω της έντονης καταπίεσης, αδικίας, σκληρότητας, ανικανότητας, αλλά και προδοσίας που επέδειξαν, αυτό κατέρρευσε μετά από λίγους μήνες με πάταγο, εν μέσω χαράς της πλειοψηφίας των Αθηναίων πολιτών.

Αντίστοιχο παράδειγμα στην ιστορία, όπου εν μέσω πολέμου γίνεται πραξικόπημα από μία μειοψηφία, η οποία παίρνει την εξουσία και επιβάλλει ένα βίαιο και τυραννικό καθεστώς υπάρχει και στην μετέπειτα ιστορία.

Είναι το πραξικόπημα των μπολσεβίκων στην Ρωσία, εν μέσω Παγκοσμίου Πολέμου, υπό τις διαταγές του Λένιν- https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2014/11/siloviki-1999.html).

Όταν η Σπάρτη κέρδισε οριστικά την Αθήνα, μετά την μάχη στους Αιγός Ποταμούς, και η πόλη της Παλλάδας κατακτήθηκε, αυτή εκτός από τον αφοπλισμό της, την ανάγκασε να αποδεχθεί και ένα ολιγαρχικό καθεστώς, την γνωστή τυραννία των «τριάκοντα».

Στην δε πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, η πτώση της δημοκρατίας στην Αθηνά, μαζί με την εμφάνιση του Σπαρτιατικού στρατού στις πόλεις-μέλη της, είχε σαν τελικό αποτέλεσμα, ένα «ντόμινο» πτώσεων των δημοκρατικών καθεστώτων των πόλεων αυτών και την αντικατάσταση τους με ολιγαρχικά.

Όλοι οι ηττημένοι, αναγκάστηκαν, είτε με την θέληση τους (οι φίλοι και ιδεολογικοί συνοδοιπόροι των Σπαρτιατών), είτε με την βία (οι δημοκρατικοί εχθροί τους), να «προσομοιώσουν» το πολίτευμα του νικητή του πολέμου (της ολιγαρχικής εν μέρει Σπάρτης), αποκηρύσσοντας αυτό του ηττημένου (της δημοκρατικής Αθήνας).

(Όμως η Σπάρτη, αντέδρασε έντονα στις προτάσεις των συμμάχων της, κυρίως της Θήβας και της Κορίνθου, για πλήρη καταστροφή ή διαμελισμό της πόλης των Αθηνών και ζήτησε κυρίως την αλλαγή του πολιτεύματος της.

Αντίστοιχα γεγονότα, όπως η αλλαγή του πολιτεύματος μίας ηττημένης χώρας και η άρνηση πλήρης καταστροφής ή διαμελισμού της συνέβησαν και μετέπειτα ιστορικά.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων αποτελούν, η άρνηση διαμελισμού της Γαλλίας μετά την ήττα του Ναπολέοντα, την οποία προτείναν οι Ρώσοι μαζί με τους Πρώσους, αλλά αρνήθηκαν οι «δημοκρατικοί» Άγγλοι, που επέμειναν απλώς στην επαναφορά της μοναρχίας στην χώρα.

Παρεμφερή γεγονότα πραγματοποιήθηκαν, όταν μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αγγλογάλλοι απαίτησαν την πλήρη καταστροφή ή διαμελισμό της ηττημένης Γερμανίας, κάτι που αποφεύχθηκε λόγω των αντιρρήσεων των «δημοκρατικών» ΗΠΑ που ζήτησαν κυρίως την αλλαγή του πολιτεύματος της χώρας.

Και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, υπήρξε μια αντίστοιχη κατάσταση, όταν οι Σοβιετικοί, μαζί με τους Γάλλους, απαίτησαν την πλήρη καταστροφή της ηττημένης Γερμανίας, κάτι που αποφεύχθηκε λόγω των αντιρρήσεων των «δημοκρατικών» ΗΠΑ που ζήτησαν κυρίως την αλλαγή του πολιτεύματος της χώρας.

Παράλληλα, αποδέχθηκαν τον διαμελισμό της Γερμανίας σε δύο μόνο μέρη, αντί για τέσσερα που ήθελαν οι Γάλλοι και η ΕΣΣΔ.

Φυσικά, οι ΗΠΑ, αυτό το έπραξαν με στόχο, να καταστήσουν το δυτικό τμήμα της Γερμανίας, που είχαν στην κατοχή τους, συμμαχικό σε αυτούς κράτος. Την ίδια ακριβώς πολιτική εφάρμοσαν και οι Σοβιετικοί με το Ανατολικό τμήμα της χώρας αυτής).

Οι νέοι, δωσίλογοι στην ουσία, ηγέτες των Αθηνών, αντέγραψαν και προσπάθησαν να επιβάλλουν με την βία, αλλά και με την υποστήριξη της Σπάρτης, το πολίτευμα της στην δημοκρατική πλειοψηφία των Αθηναίων, αντιμετωπίζοντας με βία ή εκτελώντας, οποιονδήποτε έφερνε αντίρρηση στα σχέδια τους.

Έτσι, φρόντισαν για την εκτέλεση του «εκπροσώπου» του παλαιού δημοκρατικού συστήματος, του διεφθαρμένου Αλκιβιάδη, ο οποίος για πολλούς, εκπροσωπούσε την ελπίδα αποκατάστασης της Αθηναϊκής δημοκρατίας, υπό την ηγεσία μιας ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας.

Στην συνέχεια, εφάρμοσαν κτηνώδη βία, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και μέλη της ίδιας της παράταξης των τριάκοντα, να αρχίσουν να φέρνουν αντιρρήσεις στην εφαρμοσθείσα πολιτική, και ένεκα αυτού, να υπάρχουν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις στο καθεστώς και αλληλοεξοντώσεις (π.χ. σύγκρουση Κριτία-Θηραμένη).

Ο λαός των Αθηνών, αηδιασμένος, κατατυραννημένος και αγανακτισμένος με την βιαιότητα των τριάκοντα τυράννων, ξεσηκώθηκε εναντίον τους, υπό την ηγεσία του Θρασύβουλου, και κατάφερε, μετά από πολλές περιπέτειες, αλλά και πολύ άδικα χυμένο αίμα αθώων, να τους εκδιώξει από την εξουσία, επαναφέροντας την δημοκρατία.

Στο τέλος, η σκληρότητα των τριάκοντα, το μόνο που κατάφερε, ήταν να κάνει όλον τον Αθηναϊκό λαό, να μισήσει εντελώς την ολιγαρχία και να προτιμήσει με χαρά την επιστροφή στο παλαιό και τόσο γνώριμο για αυτόν, δημοκρατικό καθεστώς.

Τα ίδια ακριβώς γεγονότα επαναλήφθηκαν τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης (http://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF-1789-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%B1-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BB/).

Αμέσως μετά την πτώση της μοναρχίας στην Γαλλία, εν μέσω πολέμου και την αρχή της περιόδου της τρομοκρατίας στην χώρα αυτή (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%b9%cf%84%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%b1%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1/), μία σκοτεινή περίοδος ξεκίνησε για την χώρα.

Οι νέοι ηγέτες της, οι οποίοι αν και αυτοαποκαλούταν δημοκρατικοί, ήταν στην πραγματικότητα τύραννοι (δικτάτορες), προσπάθησαν να επιβάλλουν με την βία τις  πολιτικές τους απόψεις της στην πλειοψηφία των Γάλλων, αντιμετωπίζοντας με βία ή εκτελώντας, οποιονδήποτε έφερνε αντίρρηση στα σχέδια τους.

Έτσι, φρόντισαν για την εκτέλεση του «εκπροσώπου» του παλαιού μοναρχικού συστήματος, του βασιλιά Λουδοβίκου του 16^ου και της γυναίκας του, της διεφθαρμένης Μαρίας Αντουανέττας, οι οποίοι για πολλούς, εκπροσωπούσαν την ελπίδα αποκατάστασης της Γαλλικής μοναρχίας.

Στην συνέχεια, εφάρμοσαν κτηνώδη βία, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και μέλη της ίδιας τους της παράταξης, να αρχίσουν να φέρνουν αντιρρήσεις στην εφαρμοσθείσα πολιτική, και ένεκα αυτού, να υπάρχουν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις στο καθεστώς και αλληλοεξοντώσεις (π.χ. σύγκρουση Ροβεσπιέρου-Δαντών).

Τελικά, ο λαός της Γαλλίας, αηδιασμένος, κατατυραννημένος και αγανακτισμένος με την βιαιότητα των τυράννων, ξεσηκώθηκε εναντίον τους, υπό την ηγεσία των μελών του μετέπειτα διευθυντηρίου, και κατάφερε, μετά από πολλές περιπέτειες, αλλά και πολύ άδικα χυμένο αίμα αθώων, να τους εκδιώξει από την εξουσία, επιφέροντας την «ορθή δημοκρατία» (το διευθυντήριο).

Αλλά και η εξουσία του διευθυντηρίου, ήταν στην τόσο διεφθαρμένη και καταπιεστική, που στο τέλος, ο Γαλλικός λαός, είδε με μεγάλη χαρά και ανακούφιση, την επαναφορά της μοναρχίας, υπό τον Ναπολέοντα, ως λύση στα προβλήματα του.

Η λήξη δε, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου Πόλεμου, σηματοδότησε παρεμφερείς καταστάσεις στις χώρες της Ευρώπης.

Παντού, οι ηττημένες απολυταρχικές αυτοκρατορίες, που πήραν μέρος σε αυτόν (Γερμανική, Αυστροουγγρική, Ρωσική, Οθωμανική) κατέρρευσαν, και την θέση τους πήραν αρχικά πολλές θνησιγενείς δημοκρατίες, οι περισσότερες εκ των οποίων στην συνέχεια, αντικαταστάθηκαν από φασιστικά δικτατορικά καθεστώτα.

Εξαίρεση αποτέλεσε η Ρωσία, στην οποία υπό τους μπολσεβίκους (με ηγέτη τον Λένιν), εγκαταστάθηκε, ένα κομμουνιστικό δικτατορικό καθεστώς.

Η κατάσταση αυτή κράτησε μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τον οποίο, η πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη άλλαξε ξανά και η πλειοψηφία των φασιστικών ή δεξιών δικτατορικών της καθεστώτων, αντικαταστάθηκε με φιλο-αμερικανικά δημοκρατικά ή φιλο-σοβιετικά κομμουνιστικά καθεστώτα. 

Δημιουργήθηκαν έτσι, δύο μεγάλοι αντίπαλοι ιδεολογικοί (κομμουνισμός-δημοκρατία) και στρατιωτικοί συνασπισμοί (ΝΑΤΟ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας), υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, οι οποίοι μάχονταν με μανία για 44 χρόνια μεταξύ τους, στον γνωστό σε όλους μας, Ψυχρό Πόλεμο.

Με την λήξη όμως αυτής της χρονικής περιόδου, το 1989, τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη έπεσαν, (αλλά αναίμακτά, αλλά με λίγο αίμα και αλλά με πολύ, όπως αυτό του Τσαουτσέσκου στην Ρουμανία).

Φυσικά, το ίδιο συνέβη και στην ΕΣΣΔ. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε με πάταγο, ακόμα και στην θεωρουμένη από όλους μήτρα του, την Ρωσία.

Αμέσως μετά, όλοι οι ηττημένοι στον Ψυχρό Πόλεμο (και η Ρωσία),  εκτός από τον αφοπλισμό τους, την αναγκάστηκαν να αποδεχθούν παράλληλα και το πολιτικό (φιλελεύθερη δημοκρατία) και οικονομικό (καπιταλισμός) καθεστώς των νικητών.

Ουσιαστικά, η πτώση του κομμουνισμού στις χώρες του ανατολικού μπλοκ το 1989, είχε σαν τελικό αποτέλεσμα, ένα «ντόμινο» πτώσεων των κομμουνιστικών καθεστώτων, ακόμα και των λεγομένων «λαϊκών δημοκρατιών» της ίδιας της ΕΣΣΔ και την αντικατάσταση τους, είτε με φιλελεύθερα δημοκρατικά (στην ουσία ολιγαρχικά), είτε με «καθόλα» δικτατορικά πολιτεύματα.

Όλοι οι ηττημένοι, αναγκάστηκαν, είτε με την θέληση τους (οι φίλοι και ιδεολογικοί συνοδοιπόροι των Αμερικανών), είτε με την βία (οι αντίπαλοι τους), να «προσομοιώσουν» το πολίτευμα του νικητή του πολέμου (της ολιγαρχικής εν μέρει Αμερικής), αποκηρύσσοντας αυτό του ηττημένου (της Σοβιετικής Ένωσης).

Οι νέοι, δωσίλογοι στην ουσία, ηγέτες, αντέγραψαν και προσπάθησαν να επιβάλλουν με την βία, αλλά και με την υποστήριξη των ΗΠΑ, το πολίτευμα της, αντιμετωπίζοντας με βία ή εκτελώντας, οποιονδήποτε έφερνε αντίρρηση στα σχέδια τους και ξεπουλώντας την περιουσία των ίδιων τους των χωρών.

Στην συνέχεια, εφάρμοσαν κτηνώδη βία, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και μέλη της ίδιας τους της παράταξης, να αρχίσουν να φέρνουν αντιρρήσεις στην εφαρμοσθείσα πολιτική, και ένεκα αυτού, να υπάρχουν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις στα καθεστώτα και αλληλοεξοντώσεις.

Ο δε λαοί του πρώην ανατολικού μπλοκ (κυρίως οι Ρώσοι), αηδιασμένοι, κατατυραννημένοι και αγανακτισμένοι με την βιαιότητα των νέων ηγετών τους (δωσίλογων τυράννων στην πραγματικότητα), ξεσηκώθηκαν εναντίον τους, υπό νέες ηγεσίες (π.χ. του Πούτιν στην Ρωσία), και κατάφεραν, μετά από πολλές περιπέτειες, αλλά και πολύ άδικα χυμένο αίμα αθώων, να τους εκδιώξουν από την εξουσία, επαναφέροντας ξανά τις «παλαιές» αυταρχικές εξουσίες στις χώρες τους.

Στο τέλος, η σκληρότητα των φιλοδυτικών διεφθαρμένων ηγετών των χωρών αυτών, το μόνο που κατάφερε, ήταν να κάνει όλους αυτούς τους λαούς,  να μισήσουν εντελώς τα λεγόμενα «δημοκρατικά δυτικά πολιτεύματα» και να προτιμήσουν με χαρά την επιστροφή στα παλαιά και τόσο γνώριμα για αυτούς, «αυταρχικά καθεστώτα». 

Η αποκαλούμενη «Αραβική Άνοιξη» (στην πραγματικότητα όμως έναν «Αραβικό Χειμώνα»), ήταν για πολλούς μία επανάληψη των παραπάνω γεγονότων. Πολλές αραβικές δικτατορίες κατέρρευσαν με πάταγο, ακόμα και εκεί που κανείς δεν το περίμενε, αρχής γενομένης από το έτος 2010.

Τα δικτατορικά καθεστώτα της Τυνήσιας, της Αιγύπτου, της Υεμένης και της Λιβύης,  έπεσαν το 2011 (αλλά με λίγο αίμα και αλλά με πολύ, όπως αυτό του Καντάφι στην Λιβύη).

Αμέσως μετά, σε όλες αυτές τις χώρες, «εγκαταστάθηκαν» (με την «προτροπή» και χρηματοδότηση των ΗΠΑ), «δημοκρατικά καθεστώτα» (στην ουσία διεφθαρμένες και τυραννικές ολιγαρχίες).

(Ο δυτικός Τύπος εκθείαζε την κατάσταση, μιλώντας για ένα «νέο 1989» στον Αραβικό κόσμο αυτή την φορά, που θα οδηγούσε σε ένα ντόμινο πτώσης όλων των δικτατορικών καθεστώτων της περιοχής και την αντικατάσταση τους με δημοκρατίες, οι οποίες θα ακολουθούσαν τα ήθη, τα έθιμα και το πολίτευμα των δυτικών.

Άλλοι,  μιλούσαν για μια «νέα Γαλλική Επανάσταση» στον Αραβικό χώρο, η οποία θα σάρωνε όλες τις μοναρχίες και δικτατορίες σε αυτόν και θα εγκαθιστούσε παντού φιλοδυτικά δημοκρατικά καθεστώτα.

Προσωρινός «δημοκρατικός» αυταρχισμός, θα ήταν απαραίτητος μέχρι την πλήρη εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στις χώρες αυτές, υποστήριζαν. Φυσικά, όλα αυτά πριν και οι ίδιοι οι δυτικοί δουν τι συνέβη στην συνέχεια στις χώρες αυτές και παραδεχθούν πολλοί από αυτούς στο τέλος, ότι οι πρώην δικτάτορες ήταν προτιμότεροι για συνεργασία).

Οι νέοι, δωσίλογοι στην ουσία, ηγέτες, αντέγραψαν και προσπάθησαν να επιβάλλουν με την βία, αλλά και με την υποστήριξη των ΗΠΑ, το πολίτευμα της στην πλειοψηφία των Αθηναίων, αντιμετωπίζοντας με βία ή εκτελώντας, οποιονδήποτε έφερνε αντίρρηση στα σχέδια τους και ξεπουλώντας την περιουσία των ίδιων τους των χωρών.

Όπου έγιναν δε, «ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές», αυτές έφεραν στην εξουσία δικτατορικά ισλαμικά καθεστώτα (π.χ. στην Αίγυπτο του Μόρσι). 

Αυτά στην συνέχεια, εφάρμοσαν κτηνώδη βία, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα ακόμα και μέλη της ίδιας τους της παράταξης, να αρχίσουν να φέρνουν αντιρρήσεις στην εφαρμοσθείσα πολιτική, και ένεκα αυτού, να υπάρχουν έντονες εσωτερικές συγκρούσεις στα καθεστώτα και αλληλοεξοντώσεις.

Ο δε λαοί των αραβικών χωρών, του πρώην αηδιασμένοι, κατατυραννημένοι και αγανακτισμένοι με την βιαιότητα των νέων ηγετών τους (δωσίλογων ή φανατικών ισλαμιστών τυράννων στην πραγματικότητα), ξεσηκώθηκαν εναντίον τους, υπό νέες ηγεσίες (π.χ. του Σίσι στην Αίγυπτο), και κατάφεραν, μετά από πολλές περιπέτειες, αλλά και πολύ άδικα χυμένο αίμα αθώων, να τους εκδιώξουν από την εξουσία, επαναφέροντας ξανά τις «παλαιές» αυταρχικές εξουσίες στις χώρες τους.

Στο τέλος, η σκληρότητα των φιλοδυτικών διεφθαρμένων πολιτικών ή των βίαιων ισλαμιστών ηγετών των χωρών αυτών, το μόνο που κατάφερε, ήταν να κάνει όλους αυτούς τους λαούς,  να μισήσουν εντελώς τα λεγόμενα «δημοκρατικά δυτικά πολιτεύματα» (και τα ισλαμικά) και να προτιμήσουν με χαρά την επιστροφή στα παλαιά και τόσο γνώριμα για αυτούς, «αυταρχικά καθεστώτα». 

Για πολλούς, τα ίδια αναμένονται να συμβούν και στην ΕΕ, λόγω της αυταρχικής και βίαιης ηγεμονικής πολιτικής των Γερμανών σε αυτή, όταν οι λαοί της, ξεσηκωθούν εναντίον του τυραννικού τους καθεστώτος (http://www.triklopodia.gr/%ce%b7-%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%83-%ce%bd%ce%b1%ce%b6%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%b7%cf%83-%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%83-%cf%84/).

Και τότε, αναμένεται να υπάρξει ένα ντόμινο πτώσης των δωσίλογων φιλογερμανικών καθεστώτων, που κυριαρχούν σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτά να αντικατασταθούν με ευρωσκεπτικιστικά.

Τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε, Και δεν είναι τυχαίο, πως στην σύγχρονη εποχή ο πόλεμος μεταξύ αντίπαλων κρατών (ή ιδεολογιών-συνασπισμών), διεξάγεται και μέσω προπαγάνδας, όχι μόνο με άμεση απαγγελία κατηγοριών έναντι του εχθρού μέσω των ΜΜΕ, αλλά ακόμα και μέσω της παραγωγής, δυσφημιστικών προς αυτόν ταινιών.

Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο, που τα τελευταία χρόνια, όπου σοβεί περισσότερο η αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ, και της γερμανοκρατούμενης ΕΕ, δεν «βγαίνουν» πια τόσες ταινίες στο Χόλυγουντ με αντικινεζικό ή αντιρωσικό περιεχόμενο, αλλά με αντιγερμανικό (https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2015/06/h-odessa_29.html).

 Πιο γνωστές από αυτές είναι οι: Captain America, Wonder Woman, X-men First Class, Star Wars the Force Awakens. Παντού σε αυτές «θυμίζεται» το ναζιστικό ή μιλιταριστικό παρελθόν της Γερμανίας και παραπέμπει τους λαούς σήμερα ότι και τώρα υπάρχει αναβίωση του για άλλη μία φορά. 

Και εννοείται ότι σε όλες αυτές τις ταινίες, οι καλοί «απεικονίζουν» την ίδια την Αμερική και τις δημοκρατικές αξίες της, που σαν «ήρωας», «σώζει» πάντα «αλτρουιστικά» τον κόσμο, ενώ οι Γερμανοί είναι πάντα (όντως ισχύει στην πραγματικότητα) οι βάρβαροι καταπιεστές ή τα τέρατα που θέλουν να καταλάβουν τον κόσμο.

Εννοείται πως αυτή η παραγωγή ταινιών προπαγάνδας (αλλά και με αρκετή δόση αλήθειας), δεν θα σταματήσει μέχρι την τελική νίκη των ΗΠΑ κατά των εχθρών που «απεικονίζονται» σε αυτές.

Και αυτός ο αγώνας προμηνύεται σκληρός, αφού στο τέλος θα μείνει όρθιος μόνο ένας νικητής, ο οποίος θα υποτάξει οριστικά τον ηττημένο, του οποίου το αμετάκλητο μέλλον θα είναι η πλήρης ιστορική, οικονομική και γεωπολιτική απαξίωση. 

 

https://hellenicsunrise.blogspot.gr/2017/05/blog-post_99.html