“The Blues Brothers”. 37 χρόνια μετά. Υπήρχαν πολιτικά μηνύματα;

         Elwood: “Illinois Nazis”.
         Jake: “I hate Illinois Nazis”. 
Στις 20 Ιουνίου του 1980, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες η μουσική κωμική ταινία δράσης “The Blues Brothers”, του εβραϊκής καταγωγής παραγωγού και σκηνοθέτη John Landis, με πρωταγωνιστές τους John Belushi και Dan Aykroyd. Το δίδυμο των αδελφών Blues, "Joliet" Jake (John Belushi) και Elwood (Dan Aykroyd) υπήρχε ήδη ως μουσικό σκετς "The Blues Brothers" στην δημοφιλή σειρά ‘Saturday Night Live’ του καναλιού NBC. Ο Belushi ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής εκείνη την εποχή (‘National Lampoon's Animal House’) αν και εθισμένος στα βαριά ναρκωτικά.

Οι χαρακτήρες των Jake και Elwood Blues, δημιουργήθηκαν από τους Belushi και Aykroyd στις παραστάσεις τους στο Saturday Night Live. Το όνομα "The Blues Brothers" ήταν η ιδέα του εβραϊκής καταγωγής μουσικοσυνθέτη Howard Shore. Στα πρώτα επεισόδια οι Blues Brothers εμφανίζονταν με στολή μέλισσας! Στην συνέχεια, καθώς άρχισαν να τραγουδούν blues τραγούδια, υιοθέτησαν την κλασσική πλέον εμφάνιση με τα μαύρα (κι όχι μπλε!) κουστούμια, τα μαύρα καπέλα και τα μαύρα γυαλιά. Ο Aykroyd είπε ότι η ιδέα του καπέλου ήρθε από τον τραγουδιστή της blues, John Lee Hooker και του κοστουμιού από τις τζαζ μπάντες της δεκαετίας του '40. Κάποιοι είδαν πάντως κοινά με την χαρακτηριστική εμφάνιση των ορθόδοξων Εβραίων.

Στην ταινία εμφανίζεται ένας αριθμός διάσημων και αποκλειστικά μαύρων τραγουδιστών της blues, της rhythm & blues και της soul μουσικής, όπως James Brown, Cab Calloway, Aretha Franklin, Ray Charles και John Lee Hooker. Χώρος δράσης της ταινίας είναι το Σικάγο του Ιλλινόις και η γύρω περιοχή.

Η ταινία είχε εγείρει αρχικά ανησυχίες για ενδεχόμενη εμπορική αποτυχία, αλλά αφού έλαβε από κριτικούς κινηματογράφου θετικές κριτικές, «έπιασε», κερδίζοντας 5 εκατομμύρια δολάρια με την πρώτη προβολή της και φτάνοντας σε πάνω από 115 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις στους κινηματογράφους σε όλο τον κόσμο πριν κυκλοφορήσει σε βίντεο. Στην Ευρώπη γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία από τις ΗΠΑ (στην Ελλάδα ήρθε ως «Οι Ατσίδες με τα Μπλε»!) και είναι πλέον μια κλασσική cult ταινία, που δεν έχει πάψει να προβάλλεται κερδίζοντας νέους οπαδούς. Μπλουζάκια ή οτιδήποτε άλλο με τις χαρακτηριστικές φάτσες των Blues Brothers πουλιούνται ακόμα.

18 χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το sequel με τον τίτλο “Blues Brothers 2000”, χωρίς τον Belushi (είχε πεθάνει από ισχυρή δόση ναρκωτικών το 1982), που ήταν μια κάκιστη απομίμηση της πρώτης ταινίας και δίκαια αποτέλεσε μια μεγάλη εμπορική αποτυχία. Μοναδική καλή στιγμή το φινάλε της ταινίας με μια συναυλία που συμμετέχουν κορυφαία ονόματα της blues.
 

Ο αλβανικής καταγωγής Belushi που γεννήθηκε στο Σικάγο και μεγάλωσε ως ορθόδοξος χριστιανός, έκανε μόλις δύο ταινίες στη συνέχεια, πριν βρεθεί νεκρός από ναρκωτικά στις 5 Μαρτίου 1982, σε ξενοδοχείο στο Χόλυγουντ. Την κηδεία του έκανε ορθόδοξος ιερέας. Ήταν 33 χρονών.

Ο Aykroyd που γεννήθηκε στον Καναδά και μεγάλωσε ως καθολικός, απέκτησε πρώτο όνομα κωμικού, είχε κάποιες επιτυχίες στην συνέχεια κυρίως με την ταινία Ghostbusters (1984), αλλά σιγά – σιγά εξαφανίστηκε και σήμερα εμφανίζεται σε δευτεροκλασάτους ρόλους. Κάποια στιγμή το έριξε στην ουφολογία και την παραψυχολογία. 

Η καριέρα του John Landis πήρε και αυτή την κατιούσα. Ειδικά μετά το τραγικό ατύχημα με ελικόπτερο κατά την διάρκεια επεισοδίου της σειράς ‘Twilight Zone’ που προξένησε το θάνατο του ηθοποιού Vic Morrow (γνωστού από την πολεμική σειρά «Μάχη») και δύο μικρών παιδιών.

Ο Landis στην πρεμιέρα της ταινίας

Η ηλικίας 37 ετών ταινία βλέπεται ευχάριστα, είναι πρωτότυπη, συνδυάζει δράση, κυνηγητό στους δρόμους, επικές συγκρούσεις αυτοκινήτων, κωμικές σκηνές, αστείες ατάκες και - φυσικά - απολαυστική μουσική, ενώ οι δύο αδελφοί Blues είναι cult φιγούρες που άφησαν εποχή. Μου αρέσει η blues μουσική, θυμάμαι την ημέρα που την πρωτοείδα και τις ευχάριστες αναμνήσεις που έχω και ομολογώ ότι μέχρι και σήμερα την θεωρώ μια από τις πιο καλές ταινίες που έχω δει.

Πέρα από την πλάκα και την καλή μουσική, ένα στοιχείο που είναι δύσκολο να μην παρατηρήσει κάποιος, είναι ότι εκτός των δύο πρωταγωνιστών, όλοι οι υπόλοιποι Λευκοί που εμφανίζονται στην ταινία είναι είτε «κακοί», είτε γελοίοι, είτε και τα δύο μαζί. Απεναντίας όλοι οι μαύροι που εμφανίζονται είναι είτε cool τύποι, είτε «καλοί» ή και τα δύο. Ακόμα και ο Ray Charles που αν και τυφλός  πυροβολεί ένα μαύρο παιδάκι (!) που μπαίνει στο μαγαζί του να του κλέψει μια κιθάρα. Και αυτή η σκηνή έχει «πλάκα».

Οι αδελφοί Blues, αν και κακοποιά στοιχεία, είναι κάποιου είδους «αγωνιστές της δικαιοσύνης» ή “liberators” που βρίσκονται σε «αποστολή από τον Θεό» με σύμμαχους μόνο μαύρους και εχθρούς μόνο λευκούς. Ιδιαίτερα το τρίπτυχο των «κακών» που τους κυνηγάει σε όλη την ταινία είναι η αστυνομία, μια ομάδα νεοναζί και κάποιοι λευκοί «χωριάτες» με καουμπόικα καπέλα.

Ο Steven Spielberg (φίλος του Landis) εμφανίζεται για λίγο στο τέλος της ταινίας

Κάθε χολυγουντιανή ταινία - είτε «επιτυχημένη», είτε όχι - είναι ξεκάθαρο ότι έχει συγκεκριμένους ανθρώπους από πίσω με συγκεκριμένες απόψεις και ατζέντες, οι οποίοι πέρα από τα χρήματα στα οποία αποβλέπουν, χρησιμοποιούν την δουλειά τους ως έναν ασφαλή και αποτελεσματικό τρόπο να περάσουν συγκεκριμένα μηνύματα. Νομίζω ότι μόνο αδαείς δεν αντιλαμβάνονται ότι η ατζέντα αυτή – ας την περιγράψουμε με τον γενικό όρο «νεοταξική» - περιέχει, ως προς το κομμάτι "φυλή", υποτίμηση ή και δαιμονοποίηση του λευκού (και κατά προτίμηση χριστιανού «συντηρητικού») Αμερικάνου και ταυτόχρονα εξύψωση ακόμα και εξαγιασμό των μαύρων, των ισπανόφωνων (και γενικώς μη λευκών). Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του χόλυγουντ (ηθοποιών, παραγωγών, σκηνοθετών κλπ) είναι φανατικοί λίμπεραλ δεν αφήνει περιθώρια για απλά «αθώες» πλάκες ή πλοκές.

Το παρακάτω άρθρο συνδέει την προ 37ετίας δημοφιλή ταινία με το εν εξελίξει ξέσπασμα βίας από ομάδες “antifa” στις μετα-Τραμπ Ηνωμένες Πολιτείες (πρωτοφανές στην χώρα για τα νεότερα χρόνια). Οι “antifa” των ΗΠΑ έχουν αρκετά κοινά με εκείνους της Ευρώπης, αλλά και διαφορές. Ένα από τα κοινά είναι η βία, οι «αντισυγκεντρώσεις» και η στοχοποίηση οποιουδήποτε δεν συμφωνεί με τα μυαλά τους, ως «ναζί» ή «φασίστα». Βέβαια, η made in USA εκδοχή των “antifa” μάλλον ξεπερνά σε γελοιότητα την ευρωπαϊκή.

Το παρακάτω άρθρο (με λίγες τροποποιήσεις) είναι του C. F. Robinson από την ιστοσελίδα Counter Currents. Ο αρθρογράφος προσπαθεί να συνδέσει την ταινία με κάποιου είδους «επιρροή» που άσκησε αυτή στις ομάδες “antifa”, αναφέροντας συγκεκριμένα στοιχεία για το Σικάγο και την πολιτεία του Illinois. Το Ιλλινόις είναι μεσοδυτική πολιτεία των Η.Π.Α. με πρωτεύουσα το Σπρίνγκφιλντ. Το 63.7% του πληθυσμού στην πολιτεία είναι Λευκοί και το 14.5% Μαύροι. Μεγαλύτερη πόλη είναι το Σικάγο, όπου το 31,7% του πληθυσμού είναι Λευκοί, το 32,9% Μαύροι και το 28,9% ισπανόφωνοι. Πολιτικά θεωρείται προπύργιο των Δημοκρατικών. Από το Σικάγο ξεκίνησε την επαγγελματική / πολιτική καριέρα του ο Ομπάμα.

Περιστατικά πολιτικής βίας στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν περιστασιακά. Για παράδειγμα, η Εθνική Συνέλευση των Δημοκρατικών του 1968 στο Σικάγο ήταν ένας βίαιος ανταγωνισμός μεταξύ των απλών Δημοκρατικών και της Νέας Αριστεράς, λόγω των διαφορών τους σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η Νέα Αριστερά και οι χίπηδες υποστηρικτές της επηρεάστηκαν από τις ήδη υπάρχουσες πολιτιστικές δυνάμεις πριν από τις εκλογές. Ξεκινώντας από τις προεδρικές εκλογές του 2016 και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, οι "antifa" έχουν πραγματοποιήσει μεγάλη πολιτική βία. Όπως και οι χίπις και εκείνα τα στοιχεία της Νέας Αριστεράς που είχαν εμπλακεί στην πολιτική βία σε μια προηγούμενη γενιά, οι βίαιοι αντίφα διαμορφώθηκαν από την κύρια μεταπολιτική κουλτούρα. Ένα κύριο πολιτιστικό προϊόν που επηρέασε τους antifa μπορεί να φανεί καθαρά στην ταινία του 1980, “The Blues Brothers”, της οποίας ο χώρος δράσης είναι η πολιτεία του Illinois και ειδικά το Σικάγο. Όπως και οι επιθέσεις των “antifa” εναντίον Αμερικανών της μεσαίας τάξης, οι ταινίας ‘The Blues Brothers’ είναι εν μέρει μια πράξη εθνοτικού πολέμου.

Πίσω από την ταινία βρίσκονται δύο Εβραίοι των ΗΠΑ, ο παραγωγός Robert K. Weiss και ο σκηνοθέτης John Landis, οι οποίοι και οι δύο έχουν δεσμούς με το Ιλλινόις. Ο Landis και ο Weiss χρησιμοποιούν την αφρο-αμερικανική μουσική και την κουλτούρα των «πολιτικών δικαιωμάτων» εναντίον των Λευκών των μεσοδυτικών πολιτειών. Συγκεκριμένα, επιτίθενται στις δύο πλευρές της λευκής κουλτούρας του Ιλλινόις. Συχνά στις ταινίες, ο κακός είναι εκείνος που λέει την αλήθεια και ο ηγέτης των νεοναζί του Ιλλινόις το παραδέχεται αυτό κατά τη διάρκεια της ταινίας, όταν απευθύνει έκκληση σε έναν οργισμένο όχλο λευκών του Ιλλινόις: «Ο Εβραίος χρησιμοποιεί τον μαύρο ως μοχλό πίεσης εναντίον σας! Και εσείς μένετε εκεί, αβοήθητοι».

Για να καταλάβουμε ορισμένα πράγματα, η πολιτεία του Ιλλινόις περιλαμβάνει δύο πολιτιστικά στοιχεία. Στο νότιο τμήμα της πολιτείας, με κέντρο την Carbondale (όπου ο Weiss αποφοίτησε από το εκεί κολλέγιο), η κουλτούρα ευθυγραμμίζεται με τα Απαλάχια (όρη). Οι πρώτοι άποικοι στο νότιο Ιλλινόις προέρχονταν κυρίως από τη Βιρτζίνια, τη δυτική Πενσυλβανία και το Κεντάκι. Αυτή η περιοχή ονομάζεται συχνά Μικρή Αίγυπτος (Little Egypt). Καθώς κάποιος ταξιδεύει βόρεια προς το Σικάγο (όπου γεννήθηκε ο Landis), η κουλτούρα όλο και πιο ευθυγραμμίζεται με τον βιομηχανικό βορρά των Πουριτανών και των Κουάκερων. Πράγματι, τα χωριά του βόρειου Ιλλινόις μοιάζουν με χωριά της Νέας Αγγλίας, με ένα σωρό σύμπλεγμα κατοικιών που περιβάλλουν μια Εκκλησιαστική Εκκλησία με ένα λευκό καμπαναριό.

Με μια πρώτη ματιά οι Blues Brothers φαίνεται να είναι μια ιστορία «λύτρωσης» δύο απατεωνίσκων αδελφών καθώς και ένα rhythm-and-blues μιούζικαλ. Η «λύτρωση» ξεκινά όταν ο Jake "Joliet" Blues (John Belushi) βγαίνει από τη φυλακή και η περιουσία του αποτιμάται από τον φύλακα πριν του επιστραφεί. Μεταξύ των περιουσιακών του στοιχείων είναι ένα λερωμένο προφυλακτικό. Υποτίθεται ότι αυτό έχει «πλάκα».

 

Η ταινία συνεχίζει με την επανασύνδεση του Jake και του αδελφού του Elwood Blues (Dan Aykroyd) με τις χριστιανικές τους ρίζες, αν και με έναν διεστραμμένο τρόπο (άλλη «πλάκα»). Ο Τζέικ έχει δώσει μια υπόσχεση να επισκεφθεί την γηραιά καλόγρια η οποία διευθύνει το ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσαν, μόλις βγει από τη φυλακή. Η συνάντηση με την καλόγρια, αδελφή Mary Stigmata (Kathleen Freeman), - την οποία κοροιδευτικά αποκαλούν "πιγκουίνο" - θέτει την πλοκή σε κίνηση. Αποδεικνύεται ότι το ορφανοτροφείο χρειάζεται πέντε χιλιάδες δολάρια για να πληρώσει τους φόρους που χρωστάει. Η τοπική καθολική ιεραρχία δεν θέλει να τους πληρώσει και, αντίθετα, επιθυμεί να κλείσει το ορφανοτροφείο και να πουλήσει το κτίριο.

Από την συνάντηση με την αδελφή Μαρία προκύπτουν ένα σωρό ευτράπελα, αλλά στην ουσία βλέπουμε ότι ο Τζέικ και ο Έλγουντ ήταν ουσιαστικά ανίκανοι να συνδεθούν με το θεσμό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και να αποκτήσουν κάποια ας πούμε, θεοσέβεια. Αντίθετα οδηγήθηκαν σε μια παραβατική ζωή. Επιπλέον, η Αδελφή Μαρία δεν μπορεί να φερθεί στους αποφοίτους του ορφανοτροφείου της ως ενήλικες. Τους βάζει να καθίσουν σε μικρά θρανία σαν μαθητούδια και ο Τζέικ χρησιμοποιεί «κακιά γλώσσα» όταν μιλάει μαζί της. Η Λευκή Εξουσία (θρησκεία) με την μορφή της Αδελφής Μαίρη, η οποία χτυπάει τους αδελφούς Blues, εμφανίζεται ως βίαιη, απαρχαιωμένη και αφιλόξενη.

Στη συνέχεια, οι αδελφοί Blues πηγαίνουν στο υπόγειο του ορφανοτροφείου όπου συναντούν έναν από τους υπαλλήλους του, τον Curtis (Cab Calloway). Ο Curtis είναι ένας cool γελαστός γερο-μαύρος που έχει έναν πίνακα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Ο πίνακας του μαύρου - σχεδόν «αγίου» σήμερα - προτεστάντη πάστορα και ακτιβιστή των «πολιτικών δικαιωμάτων» σε ένα καθολικό υπό λευκή ηγεσία ίδρυμα δεν προβάλλεται τυχαία. Αν μη τι άλλο, ο Curtis αντιπροσωπεύει τη νέα μετα-“civil rights” θρησκεία της αμερικανικής κοινωνίας. [Αν παρατηρήσετε θα δείτε δίπλα στην "εικόνα" του Κίνγκ να είναι η "εικόνα" του Malcom X (που ήταν και μουσουλμάνος!)].

Κατόπιν συστάσεων του Curtis, οι αδελφοί Blues επισκέπτονται μια εκκλησία. Αν και καθολικοί δεν τους προτρέπει να πάνε να παρακολουθήσουν κάποια καθολική λειτουργία σε κάποια εκκλησία λευκών του Σικάγο, αλλά σε μια μαύρη προτεσταντική. Ο James Brown (1933-2006) παίζει τον προτεστάντη πάστορα και αυτός μαζί με την χορωδία και όλο το εκκλησίασμα τραγουδούν ένα τυπικό R&B τραγούδι. Αν και μιμείται τα gospel των μαύρων δεν υπάρχει κάποιο πραγματικό χριστιανικό μήνυμα στο τραγούδι, παρά μόνο ένας επιφανειακός συναισθηματισμός, ενώ όλο το εκκλησίασμα χορεύει ξέφρενα. Κατά τη διάρκεια του τραγουδιού, του χορού και των χοροπηδητών, ο Τζέικ "βλέπει το φως". Αποφασίζουν να ξανασχηματίσουν την παλιά τους μπάντα και να μαζέψουν τα πέντε χιλιάδες δολάρια που χρειάζονται για να κρατήσουν το ορφανοτροφείο ανοιχτό. Προφανώς, οποιαδήποτε «θεία αποκάλυψη» δεν συμβαίνει στον λευκό Χριστιανισμό, αλλά μόνο μέσα από έναν "αυθεντικό" μαύρο Χριστιανισμό. Εάν αντιπαραβάλετε την σκηνή με την στριμμένη, ξινή λευκή γριά καλόγρια με την «ζωντανή» και «χαρισματική» μαύρη εκκλησία έχετε το πλήρες μήνυμα.

Η διαστρέβλωση της «λύτρωσης» συνεχίζεται με τον τρόπο με τον οποίο οι αδελφοί Blues παίρνουν τα πέντε χιλιάδες δολάρια. Η αδελφή Μαίρη επιμένει ότι δε θα δεχτεί κλεμμένα χρήματα. Οι δύο αδελφοί παίρνουν τα χρήματα όταν οργανώνουν μια συναυλία, αλλά για να ξανασχηματίσουν το συγκρότημα πίσω, αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Τα χρήματα δεν κλέβονται, αλλά δύσκολα μπορούν να ονομαστούν έντιμα κέρδη. Επιπλέον, μια μυστηριώδης λευκή γυναίκα (η μακαρίτισσα Carrie Fisher) προσπαθεί να σκοτώσει τον Τζέικ με διάφορα εξελιγμένα όπλα (μπαζούκας, φλογοβόλο!) για να τον εκδικηθεί. Ο Τζέικ είχε στήσει τη γυναίκα αυτή στην εκκλησία την ημέρα που θα την παντρεύονταν. Αυτή τώρα είναι εξαγριωμένη γιατί την κορόιδεψε και τον σημαδεύει με ένα αυτόματο. Ο Τζέικ δίνει ένα κάρο δικαιολογίες γιατί δεν μπόρεσε να έρθει στο γάμο, και για πρώτη φορά βγάζει τα γυαλιά του κοιτώντας την γλυκά και αφού «ρίχνει» την γυναίκα και την πείθει μην το σκοτώσει, την παρατά και φεύγει με τον Έλγουντ για να ολοκληρώσουν την «αποστολή» τους. Στην ουσία εκμεταλλεύεται την αγάπη της για να ξεφύγει.

Οι «εχθροί» των αδελφών Blues είναι οι εχθροί των Antifa: Η Αστυνομία ως εχθρός και… ως φίλος

Τους αδελφούς Blues κυνηγά ασταμάτητα η αστυνομία σε όλη την ταινία. Είναι ένας «εχθρός». Αλλά όχι πάντα. Σε μια σκηνή, ένας αστυνομικός τους πληροφορεί για το τι προκαλεί μια κυκλοφοριακή συμφόρηση μπροστά σε μία γέφυρα*.

Αστυνομικός: "Οι αλήτες κέρδισαν την υπόθεσή τους στο δικαστήριο κι έτσι κάνουν πορεία σήμερα."

Τζέικ: "Ποιοι αλήτες;"

Αστυνομικός: “F….ng Nazi Party”

Η αστυνομία είναι επομένως και εχθρός και βοηθός ταυτόχρονα. Αυτή είναι η σχέση μεταξύ των antifa και της αστυνομίας στην πραγματική ζωή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η αστυνομία μένει απαθής και δεν κάνει τίποτα αφήνοντας ελεύθερους τους antifa να προβούν σε εμπρησμούς, ξυλοδαρμούς και βανδαλισμούς στυλ Blues Brothers. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, η αστυνομία αποφασίζει να βάλει ένα φρένο σταματώντας τις δραστηριότητές τους με λίγη δυσκολία. Οι antifa είναι μια παράμετρος της πολιτικής εξουσίας, ένας κρυφός μοχλός του κράτους, που κάνουν το «βρώμικο» έργο, όταν δικαστήρια και πολιτική εξουσία αδυνατούν.

Οι άλλοι «εχθροί»: Ναζί και Good Old Boys

Οι Blues Brothers έχουν επίσης δύο άλλους εχθρούς. Ο πρώτος εχθρός είναι ένας καρτούν ναζί ηγέτης, τον οποίον υποδύεται ο Henry Gibson (1935-2009). Στο μυαλό των antifa όλοι που πολεμούν - αστυνομία, Ρεπουμπλικάνοι ή η Εθνική Φρουρά - είναι «ναζί». Ωστόσο, υπάρχουν και κάτι παραπάνω εδώ. Είναι γνωστό ότι οι Εβραίοι θεωρούν τους εχθρούς τους, ανεξάρτητα από το πόσο ασήμαντοι είναι, «ναζί». Σε αυτή την ταινία, σκηνοθέτης και παραγωγός - και οι δυο εβραϊκής καταγωγής - μπορεί να αισθάνονται ότι οι ναζί δεν είναι διαφορετικοί από τους κατοίκους του Σικάγο και των Προαστίων. Οι ναζί (ο Τζέικ τους αποκαλεί ειδικά «ναζί του Ιλλινόις») αντιπροσωπεύουν την ντόπια πληθυσμιακή ομάδα των Πουριτανών και Κουάκερων του βόρειου Illinois. Όταν ο ηγέτης των ναζί απευθύνεται στον όχλο του Ιλλινόις, δηλώνει: «Θα έρθετε μαζί μας».

Σε μια άλλη σκηνή υπονοείται ότι οι ναζί έχουν επαφές με την κυβέρνηση του Ιλλινόις. Έχουν επίσης κερδίσει μια υπόθεση δικαστηρίου και επιτρέπεται να κάνουν πορεία, φράσσοντας την κυκλοφορία. Καθώς η ταινία συνεχίζεται, οι ναζί κυνηγούν τους Blues Brothers παράλληλα με την αστυνομία.

Ο δεύτερος εχθρός των Blues Brothers είναι μια αγροτική, λευκή country μουσική μπάντα που ονομάζεται ‘The Good Old Boys’, με επικεφαλής τον Tucker McElroy (Charles Napier). Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το νότιο Ιλλινόις είναι περισσότερο Απαλάχια από το κανονικό βορρά που εκπροσωπείται από τους ναζί, έτσι ώστε οι Good Old Boys αντιπροσωπεύουν την Μικρή Αίγυπτο.

Οι Blue Brothers κερδίζουν τον εχθρό τους (The Good Old Boys) όταν εξαπατούν τον ιδιοκτήτη ενός honky-tonk bar (αποκλειστικά λευκό ακροατήριο που ακούει western & country μουσική) υποδυόμενοι τους Good Old Boys που ήταν προσκεκλημένοι να παίξουν εκεί, προκειμένου να αρπάξουν τα χρήματα. Όταν τους ανακοινώνεται όμως ότι τα λεφτά για τις μπύρες που έχουν πιει ξεπερνούν την αμοιβή τους για τη συναυλία, το βάζουν στα πόδια με τον ιδιοκτήτη και τους πραγματικούς Good Old Boys, που στο μεταξύ έχουν καταφθάσει, να τους κυνηγούν.

Προφανώς η εβραϊκή ομάδα παραγωγής των Weiss και Landis να βλέπει την πληθυσμιακή αυτή ομάδα του Ιλινόις εξίσου αλλόκοτη και εχθρική. Ίσως η άποψή τους να έχει κάποια λογική. Η περισσότερη αμερικανική αντίσταση στην εβραϊκή επιρροή στην Αμερική έχει ένα Yankee, New England υπόβαθρο. Για παράδειγμα, οι Lothrop Stoddard (ιστορικός, φυλετιστής και klansman, 1883 – 1950) και Madison Grant (δικηγόρος υπέρμαχος του φυλετικού διαχωρισμού, 1865 – 1937) ήταν Yankees, ενώ οι πρόγονοι του George Lincoln Rockwell (ιδρυτής του Αμερικάνικου Ναζιστικού Κόμματος, 1918 – 1967) ήταν οι ιδρυτές του Κοννέκτικατ. Ακόμη και ο Yankee υπερασπιστής της κατάργησης της δουλείας William Lloyd Garrison ήταν εχθρικός στη εβραϊκή επιρροή. Επιπλέον, οι Κουάκεροι είναι ένα από τα λίγα προτεσταντικά θρησκευτικά δόγματα που εκφράζουν συμπάθεια για τους Παλαιστινίους. Στην πραγματικότητα, το αγροτικό νότιο Ιλλινόις έχει πολύ περισσότερους Ευαγγελικούς Προτεστάντες που συμπαθούν τους Εβραίους και το Ισραήλ, αλλά αυτό το συναίσθημα συμπάθειας δεν είναι αμοιβαίο...

Παρά την ωραία και χαρούμενη μουσική και τη λεγόμενη «αποστολή από το Θεό», η ταινία The Blues Brothers είναι μια ταινία βαθιά εχθρική προς τους λευκούς του Illinois. Η απεικόνιση των αδελφών Blues που εξαπατούν τους Good Old Boys και στην ουσία πάνε να πατήσουν τους ναζί με το αυτοκίνητό τους, είναι ένα μεταπολιτικό «πράσινο φως» για πραγματική ισοπέδωση εκείνων με τους οποίους διαφωνεί κανείς.

Παρά την απερίσκεπτη και εγκληματική οδήγηση τους, (σε κάποια στιγμή τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα εμπορικό κέντρο γεμάτο από κόσμο!) οι εγωιστές Blues Brothers δεν φαίνεται να χτυπάνε ή να σκοτώνουν κανέναν κατά τη διάρκεια του κυνηγητού. Οι αρνητικές συνέπειες της Μεγάλης Μετανάστευσης που έφεραν μαύρους από τον αγροτικό Μισσισσιπή στο Σικάγο δεν παρουσιάζονται. Βλέπουμε γειτονιές μαύρων που γελάνε και χορεύουν και έναν μαύρο ιεροκήρυκα τραγουδιστή παγκόσμιας κλάσης, αλλά κανένα από τα εγκλήματα, την παρακμή, το γκέτο και ούτω καθεξής, που πραγματικά καταπλάκωσαν το Σικάγο της δεκαετίας του 1980.

Η μουσική κερδίζει αμέσως τα πλήθη των απλών ανθρώπων. Πράγματι, η συναυλία στο αποκορύφωμα της ταινίας έρχεται με μαγικό τρόπο. Για παράδειγμα, ο Curtis «ζεσταίνει» το κοινό με το τραγούδι του Cab Calloway, "Minnie the Moocher." Η μπάντα και ο Curtis με τα απλά ρούχα και τα τζιν μεταμορφώνονται ξαφνικά σε μια καλά ντυμένη του στυλ big band μπάντα της δεκαετίας του 1940. Θαύμα!

Πολύ πιθανό ένας antifa που σπάει παράθυρα να πιστεύει ότι είναι τόσο cool όσο οι Blues Brothers. Μπορεί να «τα βάζει» με την εξουσία μένοντας ατιμώρητος, να συμμαχεί με τους μαύρους και να είναι σε μια «αποστολή από τον Θεό», προστατευόμενος από κάποιο «θαύμα».

ΥΓ: Στο “Blues Brothers 2000” οι κακοί δεν είναι ναζί, αλλά ένοπλη παραστρατιωτική ομάδα λευκών (εννοείται) 'white power' Αμερικάνων που ετοιμάζονται για μαζικές τρομοκρατικές επιθέσεις και μιλάνε για κάποια συνομωσία Εβραίων και κομμουνιστών με βλέμμα απλανές και έχοντας ως ντεκόρ - τι άλλο; - σημαίες του Νότου! Στο τέλος ο αρχηγός τους σκοτώνεται γιατί έχει "πλάκα". Επίσης στους "κακούς" προσθέστε και τους Ρώσους.

* Η σκηνή με το “F….ng Nazi Party” έχει κάποια ιστορική βάση. Στα 1978, το λεγόμενο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Ιλλινόις επιχείρησε να πραγματοποιήσει πορεία στο Skokie, ένα προάστιο στο νότιο Σικάγου. Το Skokie ήταν περιοχή με τον πιο πολυάριθμο εβραϊκό πληθυσμό και αρκετούς επιζώντες του Ολοκαυτώματος και για αυτό η κίνηση θεωρήθηκε προκλητική. Μετά την απαγόρευση από τις αρχές η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια και δόθηκε τελικά άδεια να πραγματοποιηθεί η πορεία, αλλά χωρίς την παρουσία της σβάστικας. Η πορεία ήταν μια αποτυχία και τελικά, δημιουργήθηκε μεγάλη αντίδραση, μαζεύτηκε πλήθος κόσμου που φώναζε «θάνατος στους ναζί», όλο αυτό το περιστατικό έφερε εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τους Εβραίους, δόθηκε υπόσχεση ότι θα δοθεί βάρος στην εκπαίδευση για την καταπολέμηση του μίσους, ενώ σήμερα στην περιοχή υπάρχει ένα μνημείο και ένα Μουσείο Ολοκαυτώματος (βλ. εδώ κι εδώ). To 1981 περιστατικό έγινε ακόμα και ταινία.

Αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ότι ο ηγέτης των νεοναζί του Ιλλινόις ήταν ο Frank Collin, (φώτο) του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Francis Joseph Cohen και ήταν Εβραίος! Μετά την αποτυχημένη πορεία, ο Collin/Cohen ανακαλύφθηκε ότι είχε διασυνδέσεις με κυκλώματα παιδεραστίας και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Σήμερα δηλώνει «παγανιστής» (βλέπε άρθρο εδώ).

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή