Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Αφού οι βουλευτές του Κοινοβουλίου, προφανώς ως ειδικοί επί του θέματος, ψήφισαν και έκαναν νόμο του κράτους την αλλαγή φύλου από την ηλικία των 15 ετών, έκαναν και το βήμα παραπέρα αφού προχώρησαν και στην ψήφιση υπέρ της συζήτησης του νομοσχεδίου που αφορά την αναγνώριση τουρκικών σωματείων και συλλόγων στην Ελλάδα. Κι ενώ το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου επισημοποιήθηκε με 148 ψήφους (κάτω από το ψυχολογικό όριο των 150), βρέθηκαν 248 βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της συζήτησης περί της έμμεσης πλην σαφούς έμμεσης αναγνώρισης τουρκικής (δηλαδή εθνικής) μειονότητας εντός της Ελληνικής Επικράτειας!!!
Το συγκεκριμένο θέμα (που αφορά την λειτουργία των τουρκικών σωματείων – συλλόγων με τον προσδιορισμό «τουρκικός») τέθηκε από
τη στιγμή που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) αποφάσισε και διέταξε την αναγνώρισή τους. Χωρίς να λάβει υπόψη του τη Διεθνή Συνθήκη της Λωζάνης, αγνοώντας και διαγράφοντας την τελεσίδικη απόφαση του Ανώτατου Ελληνικού Δικαστηρίου, του Αρείου Πάγου και, επιπλέον, χωρίς να λάβει υπόψη του τις ιδιαιτερότητες και τους κινδύνους που η απόφασή του εισάγει σε εσωτερικά, εθνικής βαρύτητας, ζητήματα.
Ο λόγος που προτάθηκε από κυβερνητικούς αξιωματούχους η συζήτηση – επανεξέταση αυτή (ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας), είναι η απειλή επιβολής προστίμου (ύψους μερικών χιλιάδων ευρώ) από την Ευρώπη, εάν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, με βάση την οποία καταπατείται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των μουσουλμάνων της Θράκης στο να εμφανίζονται ως τούρκοι!!! Στην πραγματικότητα, η Ελληνική Βουλή, αποδέχθηκε σιωπηρά και χωρίς ιδιαίτερες αναστολές, την αναγνώριση τουρκικής εθνότητας εντός της Ελληνικής Επικράτειας. Και με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα –δια των βουλευτών της- καταπατά την Συνθήκη της Λωζάνης και εισάγει σειρά από προβληματικές συνθήκες στον ελληνοτουρκικό διάλογο. Για να συζητήσει – επανεξετάσει το θέμα του όρου «τουρκικός» στην Θράκη και με αφορμή τα ανθρώπινα δικαιώματα να καταπατήσει, να ισοπεδώσει και να διαγράψει τους Πομάκους και τους Ρομά της Θράκης, οι οποίοι με πολιτικές τακτικές fast track «ενσωματώνονται» στην έννοια του όρου τουρκικός! Και αυτό, φυσικά, γίνεται μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας και της προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων!!! Αυτή είναι η «λογική» της συζήτησης – επανεξέτασης ενός θέματος που όχι μόνο έχει καταλήξει οριστικά και αμετάκλητα δικαστικά, αλλά δεν υφίσταται καν με βάση τη Διεθνή Συνθήκη της Λωζάνης…
Η πρόσφατη παρέλαση μουσουλμάνων μαθητριών στην επέτειο απελευθέρωσης της Ξάνθης (4 Οκτωβρίου), που για πρώτη φορά εμφανίσθηκαν με μαντήλες (συγκεκριμένα με χιτζάμπ, που είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή μαντήλα κεφαλής), ακολουθώντας τα ισλαμιστικά πρότυπα που επιβάλει στην γείτονα Τουρκία ο ισλαμιστής Ερντογάν, είναι ένα σαφέστατο μήνυμα που οι εθνικοί σωτήρες (ή ολετήρες;) δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν. Και πολύ περισσότερο, δεν στάθηκαν ικανοί να κατανοήσουν την χρονική συγκυρία του συγκεκριμένου «τολμήματος» με τα όσα περί ανεξαρτησίας άρχισαν να συζητούνται στην Ευρώπη μετά το δημοψήφισμα στην Καταλονία.
Φυσικά οι μουσουλμάνες μαθήτριες φυσικά έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα και να φορούν μαντήλες, αλλά οι «φωστήρες» του Ελληνικού Κοινοβουλίου δεν αναρωτήθηκαν καν γιατί αυτή η εμφάνισή τους συνέβη τώρα και ποιος ή ποιοι αποφάσισαν να διαταράξουν την ελευθερία στην εμφάνιση των μαθητριών, όπως αυτή εκφραζόταν μέχρι τώρα, εμφάνιση χωρίς μαντήλες για την οποία δεν υπήρξε ποτέ καμία ένσταση ή διαμαρτυρία;
Τι, άραγε, θα συμβεί αρχικά στις 28 Οκτωβρίου και κατόπιν στις 25 Μαρτίου εάν στις παρελάσεις (στην Θράκη) για την εθνική γιορτή, εμφανιστούν και άλλα σχολεία, τόσο στην Ξάνθη όσο και στην Κομοτηνή, με μαθήτριες που θα φορούν μαντήλες, χιτζάμπ ή οτιδήποτε άλλο άμεσα ή έμμεσα συσχετιζόμενο με το τουρκικό «δόγμα» εμφάνισης των γυναικών;
Τι θα πούνε οι «αρμόδιοι», οι «υπεύθυνοι» και οι λοιποί ασχολούμενοι με την περιοχή και ειδικά με θέματα που έχουν κατηγοριοποιηθεί αυστηρά ως εθνικά; Θα ψάξουν άραγε για δικαιολογίες και υπεκφυγές, θα δηλώσουν (κατόπιν εορτής) πως «η δική τους αίσθηση δημοκρατίας γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κέντρα που λειτουργούν εις βάρος των ελληνικών θέσεων και συμφερόντων» ή μήπως θα επικαλεστούν το ανθρώπινο και πολιτικό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και αυτοπροσδιορισμό των πολιτών, αποδεχόμενοι στο έπακρο την αρνητική κατάληξη της προσωπικής τους συναυτουργίας στην επιδείνωση των όσων συμβαίνουν στην Θράκη;
Να υποθέσουμε πως οι «σωτήρες» μας δεν έχουν χρόνο να σκεφθούν όσον αφορά τον τομέα πρόληψης καταστάσεων ή να θεωρήσουμε πως εκείνοι που κυβερνούν τη χώρα θεωρούν «εθνικά επικίνδυνο» οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρεί να διαταράξει την επιλεκτική «νιρβάνα» τους;
Οι γνωρίζοντες και έχοντες γνώμη για τα πάντα βουλευτές (και κόμματα) της χώρας, δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα της πράξης τους και τους εθνικούς κινδύνους που «φύτεψαν» στην Θράκη και την Ελλάδα με την ψήφο τους;
Δεν κατανοούν ότι δημιουργούν μια πρώτη επίσημη βάση στήριξης των τουρκικών επιχειρημάτων και τις συνθήκες εκείνες πάνω στις οποίες η τουρκική εξωτερική πολιτική πρόκειται να στηρίξει τα ό,ποια παράλογα αιτήματα ή απαιτήσεις της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας;
Πέρα όμως από το «συμβάν στην παρέλαση της Ξάνθης», τι θα πράξει η κυβέρνηση (και η συμπλέουσα με αυτήν στα εθνικά θέμα αντιπολίτευση) με το άλλο σοβαρότατο θέμα, που αφορά αιτήσεις τούρκων πολιτών για επιστροφή σε αυτούς της Ελληνικής υπηκοότητας; Πρόκειται για 52 περίπου χιλιάδες, οι οποίοι περιμένουν να τους αναγνωριστεί το δικαίωμα (ανθρώπινο και πολιτικό, σύμφωνα με αυτούς) επιστροφής της υπηκοότητας που απώλεσαν (οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους) στις δεκαετίες μεταξύ 1960 και 1970.
Όλα τα προηγούμενα αφορούν Έλληνες πολίτες της Θράκης, μουσουλμάνους στο θρήσκευμα ή άλλους που επιθυμούν να αποκτήσουν την ελληνική υπηκοότητα. Όμως, υπάρχει και ένας σεβαστός αριθμός (επίσης) Ελλήνων μουσουλμάνων, οι οποίοι κατεγράφησαν να έχουν καταθέσει αιτήσεις απόκτησης υπηκοότητας στις τουρκικές αρχές, μέχρι τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του αιώνα που διανύουμε. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, πρόκειται για μερικές χιλιάδες, στους οποίους η Τουρκία –παίζοντας τότε το δικό της «ευρωπαϊκό» παιχνίδι- δεν έχει μέχρι σήμερα απαντήσει, εκτός από ελάχιστες «ειδικές» περιπτώσεις.
Εκτός όμως από αυτά, σύμφωνα με δικές μας, αδιαμφισβήτητες, πληροφορίες, κατά το διάστημα των τελευταίων χρόνων, υπάρχει μια νέα έντονη «τάση» κατάθεσης -από μουσουλμάνους της Θράκης- αιτήσεων απόκτησης της τουρκικής υπηκοότητας προς τις τουρκικές αρμόδιες αρχές. Δική μας έρευνα στον χώρο της μειονότητας, καταγράφει πως οι αιτήσεις αυτές είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένες με ένα κλίμα τρομοκρατίας που μέχρι στιγμής επιτυχώς επιχειρεί να επιβάλει η Τουρκία στην Θράκη, είτε μέσω των ανά χωριό τοποθετημένων εκλεκτών και «εκπροσώπων» του τουρκικού προξενείου, οι οποίοι απεύχονται αλλά και υπενθυμίζουν είτε την πιθανότητα να αναφερθεί το όνομα κάποιου σε «κύκλωμα γκιουλενιστών στην Θράκη», είτε «το παιδί που σπουδάζει στην Τουρκία να βρεθεί μπλεγμένο με φιλο-γκιουλενιστές»… Παρόμοιες συζητήσεις αναπτύσσονται από ζευγάρια τούρκων τουριστών (που έχουν πανάκριβα αυτοκίνητα πολυτελείας μεγάλου κυβισμού και συνήθως μαύρου ή άσπρου χρώματος, κινούνται ανά ζεύγη αυτοκινήτων και αναφέρονται σε άνδρες επιβάτες άλλους τουρκικού πολυτελούς αυτοκινήτου που κυκλοφορεί με πινακίδες Κωνσταντινούπολης), οι οποίοι τονίζουν το πόσο σημαντικό είναι να μην χαρακτηριστεί κάποιος φιλο-γκιουλενιστής στη σημερινή Τουρκία…!
Τι πρόκειται να πράξει η σημερινή κυβέρνηση σε μια τέτοια εξέλιξη, δηλαδή μαζικής αποδοχής αιτήσεων απόδοσης τουρκικής υπηκοότητας σε έλληνες πολίτες; Θα τις αποδεχτεί ως τετελεσμένο γεγονός ή θα αντιδράσει; Άραγε, θα τολμήσουν οι σημερινοί (ή και οι αυριανοί) κυβερνώντες να προχωρήσουν σε νομοθέτηση ακύρωσης της ελληνικής υπηκοότητας σε όσους έχουν διπλή υπηκοότητα με όμορες χώρες;
Με απλά μαθηματικά, ένας αριθμός που κυμαίνεται μεταξύ 30 έως και 90 χιλιάδων μουσουλμάνων, ενδέχεται να «αναγνωριστεί» ως τουρκική εθνική μειονότητα εντός της Ελληνικής Θράκης. Εάν σε αυτό το «χαρακτηριστικό» προσθέσουμε και την συνδεδεμένη γεωγραφικά αυτοδιοικητική περιοχή, η οποία αφορά τους Δήμους Μύκης, Ιάσμου και Αρριανών (αφορά σχεδόν το σύνολο του ορεινού όγκου της Θράκης), τότε έχουμε και μια έτοιμη (αυτο)διοικητικά, οικονομικά, κοινωνικά, και θρησκευτικά περιοχή, η οποία ενδέχεται να ασκήσει πιέσεις για ανεξάρτητους μηχανισμούς ή ακόμη (συνεργαζόμενη και με όμορα στοιχεία της νότιας Βουλγαρίας) και για πλήρη ανεξαρτησία.
Αυτό το έχουν σκεφτεί οι διάφοροι πολιτικοί που δεν διστάζουν να προχωρούν σε αποφάσεις αντικρουόμενες με το εθνικό συμφέρον και την εσωτερική ειρήνη και ασφάλεια; Ή οι επιλογές τους αγνοούν το γενικό και εθνικό συμφέρον και κινούνται αυστηρά μεταξύ κομματικού και προσωπικού συμφέροντος;
Μήπως αυτές οι επιλογές τους αντανακλώνται στην απόφαση πιλοτικής λειτουργίας δίγλωσσων νηπιαγωγείων (πάγιο αίτημα του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής και των περί αυτού σιτιζομένων), τα οποία αποφασίστηκε να λειτουργήσουν σε μουσουλμανικά χωριά που κατοικούνται από Πομάκους και δεν έχουν καμία απολύτως γλωσσική σχέση με την επιβαλόμενη -από την Ελληνική κυβέρνηση- τουρκική γλώσσα;
Αυτό, σύμφωνα με τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καταναγκασμός και αποκαλείται εκτουρκισμός ή γενιτσαρισμός. Δεν το γνωρίζουν οι έλληνες βουλευτές; Ή, μήπως, δεν γνωρίζουν πως απώτερος στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι ο εκτουρκισμός των μουσουλμάνων κατοίκων της Θράκης και οι συγκεκριμένες πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις λειτουργούν προς ικανοποίηση της Άγκυρας και του Ερντογάν (ο οποίος ονειρεύεται την επαναφορά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας);
Η Τουρκία, ήδη ετοιμάζει την δική της κίνηση, και χωρίς να παραβιάσει τη Συνθήκη της Λωζάνης, πρόκειται να επιχειρήσει να εμφανίσει «τούρκους» στην Θράκη. Το Ελληνικό Κοινοβούλιο, από τη δική του πλευρά, κινούμενο ενάντια στην λογική, αλλά και ενάντια στην κρισιμότητα και την βαρύτητα ενός εθνικού ζητήματος, προλαμβάνει την Τουρκία και αναγνωρίζοντας το ζήτημα ως θέμα που άπτεται συζήτησης επί της Βουλής των Ελλήνων, προσπερνά την Τουρκία και παραβιάζει μια Διεθνή Συνθήκη εις βάρος της ίδιας της Ελλάδας!
Ποιος και πως θα δικαιολογήσει, άραγε, αυτή την παράλογη ενέργεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής, η οποία κινούμενη σε ένα θέατρο του παραλόγου, αποφασίζει σχεδόν σύσσωμη να συμπλεύσει ενάντια στα εθνικά συμφέροντα, αλλά και ενάντια στις σαφείς επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος, το οποίο επιβάλει ως κυριαρχικό σκοπό την προστασία της χώρας από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς;
Όλα αυτά ανατρέπουν άρδην την υπάρχουσα κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και δημιουργούν νέες συνθήκες για την διπλωματία, ενώ εισάγουν «καινά δαιμόνια» σε ζητήματα που άπτονται της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας. Ταυτόχρονα και σε διεθνές επίπεδο οικοδομούν ένα απολύτως νέο σκηνικό, στο οποίο η Ελλάδα αφού χειροκροτηθεί για το «μεγαλείο του ανθρωπισμού» της θα βρεθεί σε δεινότατη θέση και πλέον χωρίς κανέναν σύμμαχο θα πρέπει να αντιμετωπίσει συντονισμένες επιθέσεις όλων των φιλοτουρκικών λόμπι. Πρόκειται για μία ανατροπή που θα δημιουργήσει -σχεδόν άμεσα- πλείστα όσα ζητήματα στο σύνολο των εθνικών θεμάτων, ενώ οι τουρκικές πιέσεις σε Αιγαίο, Ρόδο (αλλά και Κύπρο) θα αυξηθούν κατακόρυφα.
To ίδιο σχεδόν «σκηνικό» ισχύει (ελέω άφθονων χρηματοδοτήσεων και διαφόρων πολυεπίπεδων βοηθημάτων της Τουρκίας) και για την περιοχή της Φλώρινας (με τους περίφημους «μακεδόνες»), και για την Θεσπρωτία (με του γνωστούς Τσάμηδες) και με τα Δωδεκάνησα (με τη γνωστή και σχετικά πρόσφατη χρονικά «τουρκική μειονότητα Δωδεκανήσων)…
Εϊναι γνωστό πως επί σειράς δεκαετιών η Τουρκία μεταχειριζόμενη κάθε μέσο και επιχειρώντας με κάθε τρόπο, προσπαθεί να εισάγει τον όρο «τουρκικός» στην ελληνική πραγματικότητα. Από την ελληνική πλευρά έχει καταγραφεί σειρά λανθασμένων ενεργειών και παραλείψεων, στοιχεία τα οποία έχουν συντελέσει στην ισχυροποίηση των θέσεων της Τουρκίας, η οποία προσφάτως έχει καταστεί άτυπη συγκυρίαρχος στην Ελληνική Θράκη. Και αυτή η άτυπη, υπαρκτή όμως, τουρκική θέση ισχύος εντός της Ελληνικής Επικράτειας καταγράφεται και με την πρόσφατη έμμεση αναγνώριση του όρου «τουρκικός» από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, όπου αποφασίστηκε να συζητηθεί ένα θέμα που μέχρι σήμερα ήταν μη παραδεκτό και νοούνταν ως ανύπαρκτο.
Όμως ο παραλογισμός αυτός έχει και τις αιτιάσεις του. Οι οποίες χαρακτηρίζονται ως διαχρονικές και περιορίζονται στην αγωνία των κομμάτων για το αποτέλεσμα της κάλπης «στις επόμενες εκλογές». Αποτέλεσμα αυτής της «πολιτικής φιλοσοφίας» είναι τα πολιτικά κόμματα να συνωστίζονται στο ποιός θα εξυπηρετήσει καλύτερα τις θέσεις που προβάλουν οι τουρκόφρονες της Θράκης.
Με απλά λόγια, όλα σχεδόν τα σημερινά κόμματα αναγνωρίζουν ως ισχυρότερο – υπέρτερο στοιχείο τη θέση και το συμφέρον του κόμματος έναντι των εθνικών θέσεων και συμφερόντων. Και αυτό ακριβώς θεωρείται ως προάγγελος εξελίξεων που μόνο αρνητικές μπορούν να είναι, με δεδομένη την «εξάρτηση της κάλπης», όπως αυτή έχει καταγραφεί από τους έως σήμερα ιθύνοντες και εμπλεκόμενους πολιτικούς (φορείς και πρόσωπα). Αν αυτή η καταγεγραμμένη πολιτική βούληση συνδυαστεί και με την αποδυνάμωση των αρμοδίων κρατικών υπηρεσιών (σε επίπεδου υποδομών, υλικού και στελεχών), τότε εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται πως οι πραγματικά δύσκολες ημέρες για την Ελλάδα δεν έχουν καν έλθει. Γιατί, μια κακή οικονομία μπορεί να επανέλθει με κόπους σε τροχιά ανάπτυξης. Μια κακή ή αρνητική κατάληξη χείριστων πολιτικών αποφάσεων επί εθνικών θεμάτων που άπτονται γεωγραφικών περιοχών δεν μπορεί να αναστραφεί παρά μόνο με συνθήκες που δεν έχουν να κάνουν με την φυσιολογική ειρηνική λειτουργία μιας χώρας.
Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Το παρόν πολιτικό σκηνικό, παραβιάζει (συστηματικά και χωρίς τον φόβο της τιμωρίας) το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας, «εξυπηρετώντας» συμφέροντα τα οποία είναι αντίθετα με την έννοια της ασφάλειας και της ακεραιότητας της Ελλάδας. Είτε για λόγους ιδεοληψίας, είτε για λόγους αδιαφορίας, είτε -ακόμη- για λόγους κομματικού και εκλογικού συμφέροντος, η παρούσα Βουλή και κυβέρνηση δεν εκπροσωπούν τον θεσμικό τους ρόλο, ενώ οι βουλευτές φαίνεται να παραβιάζουν τον λόγο ή τον όρκο που έδωσαν πριν την έναρξη του «εθνοσωτήριου» έργου τους. Και θα είναι οι ίδιοι -σχεδόν στο σύνολό τους- που στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα ζητήσουν την ψήφο των Ελλήνων για να συνεχίσουν το επαρκώς κατανοητό από όλους «έργο» τους, αναφερόμενοι με γενικόλογα σε μια Ελλάδα και στου Έλληνες. Το περιεχόμενο και ποιά θα είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα και ποιοί ακριβώς θα είναι οι Έλληνες δεν τους ενδιαφέρει…, αφού αρκούνται στο να αντιλαμβάνονται μόνο αριθμούς… Και η ευθύνη απόδειξης του αντιθέτου βρίσκεται στην δική τους πλευρά.
ΥΓ1: Αν σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Τουρκία χάνει σημαντικό γεωπολιτικό έδαφος, φίλους και συμμάχους*, τότε δικαίως μπορεί ο οποιοσδήποτε να αναρωτηθεί: Γιατί τα κάνουν όλα αυτά οι πολιτικοί της Ελλάδας; Για να ικανοποιήσουν τους σχεδιασμούς, τις απαιτήσεις και τις βλέψεις μιας χώρας που μένει τραγικά μόνη και προβλέπεται λίαν συντόμως να βρεθεί αντιμέτωπη με τους εφιάλτες της;
ΥΓ2: Από σεβασμό στους θεσμούς, αλλά και για λόγους που εξαναγκάζουν σε γεωγραφικό προσδιορισμό, οι αναφορές γίνονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και τους Βουλευτές του.
ΥΓ3: Το δημοσίευμα από την ιστοσελίδα του Rodop Ruzgari είναι σαφές. Αφορά μια εκδήλωση σουνιτών-τουρκόψυχων που έγινε στο Μεγάλο Δέρειο στις 7/10/2017. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στις ¨υψηλές¨ παρουσίες ήταν και ο ανεκδιήγητος πρόεδρος του DEB Μουσταφά Αλή Τσαβούς.
Στην ομιλία λοιπόν που έκανε εκεί, σε μια αποστροφή του λόγου του είπε: «Αυτή η περιοχή για αιώνες ήταν τουρκική και αύριο θα παραμείνει ως τουρκική».
Η φράση αυτή παραπέμπει ευθέως στην φράση που φώναζε ο όχλος στην Τουρκία όταν έσπαζε τα μαγαζιά των Ελληνων το 1955.
Φώναζαν τότε «Kıbrıs Türktür, Türk kalacak». Δηλαδή «Η Κύπρος είναι τουρκική και θα παραμείνει τουρκική».
Φαίνεται ότι το δήθεν αστείο του ψευδομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μέτε, ο οποίος το 2016 είχε ευχηθεί δημόσια στον Τσαβούς «να γίνει ο Ντενκτάς της Θράκης», δεν ήταν και τόσο αστείο… άσχετα με το αν οι εξ Αθηνών (και με εντολές Βρυξελλών) κυβερνώντες λειτουργούν σαν να βρίσκονται σε άλλη χώρα, χωρίς καμία ενσυναίσθηση περί των ευθυνών των αποφάσεών τους…
* Ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Philip Gordon, σε συνέντευξη στην τουρκική εκπομπή του BBC και που δημοσιεύτηκε στις Financial Times, αναφερόμενος στην τελευταία μεγάλη κρίση μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας ξεκαθάρισε με σαφή τρόπο πως η Τουρκία δεν είναι πλέον ο παραδοσιακός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά έχει γίνει ένα από τα προβληματικά κράτη της Μέσης Ανατολής και με αυτή την ιδιότητα θα αντιμετωπίζεται από τούδε και στο εξής από τις ΗΠΑ.
Πηγή Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου