Γυναίκες που δηλώνουν ότι δεν είναι φεμινίστριες μπορεί και να είναι

Του Corey Savage (Return of Kings) / ΚΟ

Ο Corey είναι συγγραφέας του βιβλίου “Man's Fight for Existence”. Πιστεύει ότι στην μοντέρνα κοινωνία οι άνδρες έχουν χάσει την ταυτότητά τους και θα πρέπει να επιστρέψουν και να τιμήσουν την «πρωταρχική τους φύση». Ακούγεται ότι ο φεμινισμός χάνει έδαφος, επειδή όλο και λιγότερες γυναίκες ονομάζουν τον εαυτό τους φεμινίστριες. Υποτίθεται ότι είναι ένα σημάδι νίκης ότι οι γυναίκες δεν δείχνουν ενδιαφέρον για αυτό το αδιάφορο κίνημα. Αλλά είναι αλήθεια αυτό; Είναι σημάδι ότι πεθαίνει αυτή η σέκτα που λέγεται φεμινισμός;

Εγώ λέω όχι. Πιστεύω ότι οι γυναίκες απλά δεν αποκαλούνται φεμινίστριες λόγω της αρνητικότητας που σχετίζεται με αυτόν τον όρο. Οι γυναίκες ενδιαφέρονται για την εικόνα τους και δεν πρόκειται να την θυσιάσουν συνδέοντας τον εαυτό τους με κάποιο φρικιό που έχει τα μαλλιά του μπλε. Οι περισσότερες από αυτές δεν θέλουν καν να μπλέκονται και να «λερώνονται» μέσα σε ιδεολογικές μάχες. Όχι, είναι περισσότερο μακιαβελικές από αυτό. Αλλά η αποστροφή τους δεν σημαίνει ότι έχουν απορρίψει τις βασικές αρχές του φεμινισμού.

Πρώτον, πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι ο φεμινισμός έχει ήδη κερδίσει. Σήμερα ζούμε σε μια μετα-φεμινιστική δυστοπία όπου εφαρμόζονται μέτρα για τον έλεγχο των ανδρών και τη μετατροπή τους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Εάν έχετε αμφιβολίες, ας ρίξουμε μια ματιά στα αποτελέσματα: Στη σημερινή κοινωνία, μια γυναίκα μπορεί να κοιμηθεί χωρίς να «δεσμευτεί» με ένα σωρό άντρες, να κάνει τατουάζ και άλλες τροποποιήσεις του σώματος, να παχύνει και να περιμένει να βγει με άντρες με τέλειους κοιλιακούς, να έχει μια συμπεριφορά σκύλας, να προβαίνει σε ψευδείς κατηγορίες βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης, να έχει πλεονέκτημα πρόσληψης δύο προς ένα στο STEM (Επιστήμη, Τεχνολογία, Μηχανική και Μαθηματικά), να χωρίσει κατά βούληση και να τα κάνει όλα αυτά χωρίς συνέπειες και χωρίς να αποκαλείται φεμινίστρια επειδή ζει ήδη σε έναν κόσμο όπου ο φεμινισμός έχει καταστρέψει κάθε ευαισθησία.

Οι γυναίκες σήμερα δεν θέλουν να αποκαλούνται φεμινίστριες επειδή αυτό είναι απλώς περιττό. Το γεγονός είναι ότι η πλειοψηφία θα προτιμούσε να απολαμβάνει τα χαλάσματα της νίκης παρά να είναι πολιτικά ενεργή. Να λεηλατήσει όλα αυτά που άφησε πίσω της η νίκη. Εσύ άνδρα, θα έκανες σοβαρό λάθος να παρατήσεις την σκοπιά σου ακριβώς επειδή ένα κορίτσι δεν ονομάζει τον εαυτό του φεμινίστρια.

Το ψέμα της ισότητας

Γνωρίζουμε ότι οι περισσότερες γυναίκες εξακολουθούν να πρεσβεύουν φεμινιστικές αξίες επειδή, ενώ πολλές απορρίπτουν την ετικέτα "Φ", η ίδια δημοσκόπηση έδειξε ότι οι περισσότερες εξακολουθούν να πιστεύουν στην "ισότητα". Ποια είναι λοιπόν αυτή η ισότητα; Η ισότητα που αναφέρονται είναι επιλεκτικά προνόμια που κέρδισαν άνδρες που αγωνίστηκαν γι’ αυτές.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το δικαίωμα ψήφου. Αυτό είναι ένα πράγμα που ακόμη και πολλές αντι-φεμινίστριες αναφέρουν ως παράδειγμα πατριαρχικής καταπίεσης του παρελθόντος. Αλλά ξέρετε γιατί δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να ψηφίζουν; Επειδή δεν συντάχθηκαν σε πολέμους όπως οι άντρες. Ναι, το ψέμα της καταπίεσης και της ισότητας μπορεί να λειτουργήσει μόνο όταν κερδίζεις συγκεκριμένα προνόμια χωρίς να λαμβάνεις υπόψη οτιδήποτε άλλο στην κοινωνία που χορήγησε αυτά τα "προνόμια." Πείτε μου πού ήταν οι φεμινίστριες κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων που ζητούσαν «ίσες ευκαιρίες» να πάνε να σταλούν στην πρώτη γραμμή;

Έτσι, αυτό που οι πρώτες φεμινίστριες κατάφεραν να επιτύχουν ήταν να δημιουργήσουν ένα παράλογο σενάριο ανισότητας όπου οι γυναίκες είχαν το δικαίωμα να έχουν το προνόμιο των αντρών να ψηφίζουν χωρίς την ευθύνη να μάχονται στον πόλεμο. Ακόμη και στη Σοβιετική Ένωση, όπου τα δύο φύλα υποτίθεται ότι έγιναν ίσα υπό τον κομμουνισμό, οι άντρες γενικά εξακολουθούσαν να πληρώνουν τον φόρο αίματος του πολέμου με πάνω από 20 εκατομμύρια θύματα (σίγουρα, πολλές γυναίκες πολέμησαν επίσης). Και για να έρθουμε στο σήμερα, τώρα που η αμερικανική κυβέρνηση σκέφτεται την στρατιωτική θητεία για τις γυναίκες, αυτές οι ίδιες χαϊδεμένες φεμινίστριες κλαίνε ότι δεν είναι ίσες. Με απλά λόγια, σε αυτές τις θρηνούσες γυναίκες τους αρέσει να τους δίνεται "ισότητα" από την κυβέρνηση αντί να πρέπει να την κερδίσουν.

Αυτό που πολλοί δεν θέλουν να δεχτούν είναι ότι οι άντρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί. Τέρμα. Αυτό οφείλεται στη βιολογία, όχι σε κάποια πατριαρχική συνωμοσία που υποδουλώνει τη γυναίκα. Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν τα δικά τους δυνατά σημεία και τις δικές τους αδυναμίες και έχουν (ή τουλάχιστον είχαν μέχρι πρόσφατα) διαφορετικούς ρόλους και πρότυπα που αντιστοιχούσαν στους ρόλους των φύλων τους. Το να λέμε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είναι «ίσοι» είναι τόσο ανόητο, όπως το να λέμε ότι τα μήλα και τα πορτοκάλια είναι «ίσα». Η κοινωνία λειτουργεί επειδή τα δύο φύλα παίζουν τους δικούς τους μοναδικούς τους ρόλους, έτσι όπως ένας άνδρας και μια γυναίκα μπορούν να χορέψουν ένα ταγκό αρμονικά λόγω των ξεχωριστών αλλά συμβατών ρόλων τους. Οι φεμινιστικές προσπάθειες να καταστραφεί αυτό το πρότυπο είναι αυτό που προκαλεί όλα τα προβλήματα μεταξύ των φύλων που βλέπουμε σήμερα.

Μια νέα μεζούρα: «Ισότητα» (καλύτερα «Εξισωτισμός»)

Τώρα που έχουμε καθιερώσει την "ισότητα" ως ψευδή προϋπόθεση, ας επιστρέψουμε στο αρχικό θέμα των σύγχρονων γυναικών και των κοινωνικών τους αξιών. Προτείνω ότι, αντί να κρίνεται μια γυναίκα με βάση το αν είναι "φεμινίστρια" ή όχι, θα πρέπει να κρίνεται με βάση το αν πιστεύει στην (ισοπεδωτική) ισότητα (equalism) ή όχι. Ο equalism είναι η λανθασμένη προσπάθεια να τυποποιηθούν δύο διαφορετικά πράγματα (σε αυτή την περίπτωση, τα φύλα) που δεν μπορούν να γίνουν ίσα. Για να το παραφράσω: οι γυναίκες είτε πιστεύουν στον παραδοσιακό και βιολογικό ρόλο για τον εαυτό τους, είτε πιστεύουν σε μια ισοπαλία «ισότητας» όπου απολαμβάνουν όλα τα αντρικά προνόμια χωρίς όμως τις ευθύνες.

Και όπως επεσήμανε ο Roosh V, η γυναίκα μπορεί ακόμη να μιλάει εναντίον του φεμινισμού και να εξακολουθεί να έχει equalist απόψεις που αντιστοιχούν στον φεμινισμό. Δεν είναι απαραίτητο ότι συμφωνούν μαζί μας. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να είναι αυθεντικές στην στάση τους εναντίον των φεμινιστριών του 21ου αιώνα που λογοκρίνουν τους άλλους ενώ υποκινούν μια αντί-ανδρική κουλτούρα. Αλλά στη χειρότερη περίπτωση, απλώς παίζουν ένα παιχνίδι για να συγκεντρώσουν την προσοχή των ανδρών για τους δικούς τους σκοπούς. Προσωπικά, δεν θα απέρριπτα αυτές τις γυναίκες εντελώς, αλλά δεν θα ενθουσιαζόμουν κιόλας. Είναι αστείο το πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα με εμφάνιση πάνω από το μέσο όρο να συγκεντρώνει ορδές αρσενικών οπαδών απλώς επειδή έχει μια αντι-αριστερή ρητορική.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα συναντήσεις μια γυναίκα, ρώτησε τον εαυτό σου: Πιστεύει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν βασικές διαφορές στο φύλο καθώς και διαφορετικούς ρόλους ή πιστεύει στην "ισότητα"; Η στάση της απέναντι στις διαφορές φύλου θα σου πει πολλά περισσότερα για την αληθινή της φύση από ό, τι χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της.

ΚΟ - διευκρινιστικά: Τα όσα περιγράφουν οι αρθρογράφοι της ιστοσελίδας Return of Kings μπορεί να ακούγονται ακραία και κάποια όντως είναι. (Ενθυμείσθε το άρθρο περί της απαγόρευσης ψήφου στις γυναίκες, ως "μόνη λύση" για να σωθεί ο δυτικός κόσμος από την μεταναστευτική λαίλαπα που την οδηγεί σε σίγουρο αφανισμό). Το συγκεκριμένο site μου φαίνεται ενδιαφέρον, αν και πολλές φορές αποπνέει μια αίσθηση υποτίμησης της γυναίκας. Εντούτοις: Η σύγχρονη κοινωνία βλέπει πιο εύκολα τις γυναίκες ως θύματα και δείχνει ευκολία στο να «κατανοήσει» ή και να δικαιολογήσει κάθε συμπεριφορά τους, ακόμα και «ακρότητά» τους (ομάδες ή εκδηλώσεις "μόνο" για γυναίκες που βασιλεύει ο μισανδρισμός, αντιανδρικά στερεότυπα κλπ), αλλά στέκονται πολύ αυστηροί προς τους άνδρες. Κοιτάξτε να δείτε. Ο ΚΟ δεν υιοθετεί κάθε άποψη που παρουσιάζει, αλλά δεν θα διστάσει να την ακούσει και να την προβάλει. Το αν αυτή η άποψη δεν είναι mainstream ή «προκαλεί», πιστέψτε με, την κάνει πιο... ελκυστική. Αυτό είναι το ελάττωμα του ΚΟ. Γιατί σε καιρούς απάθειας και συμβιβασμού ακόμα και το ακραίο είναι ελκυστικό ως μια κάποια αντίδραση. Η διαφθορά στις σύγχρονες δυτικές μετα-χριστιανικές κοινωνίες (βάλτε και την δική μας μέσα) αγγίζει όλους μας και θα στιγματίσει όχι μόνο εμάς αλλά και (το κυριότερο) εκείνους που έρχονται μετά από εμάς. Και ας έχουμε υπόψιν μας ότι οι άνθρωποι που ζουν στην Αμερική ζουν μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που ίσως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα. Αλλά μέσα σε αυτό πολύ σύντομα και εμείς θα υποχρεωθούμε να ζήσουμε. Και ίσως τότε να μιλάμε διαφορετικά. Αν μας αφήνουν να μιλάμε. 

ΚΟ / Πηγή