Του Timofey Bordachev, Διευθυντή Προγράμματος του Valdai Club ( θυμηθεῖτε τήν τελευταία ὁμιλία τοῦ Ποῦτιν στό ἐν λόγῳ φόρουμ. ΕΔΩ )
Η σύγχρονη διεθνής πολιτική, όπως ασκείται από τις δυτικές χώρες, ενίοτε παίρνει έναν εντελώς παράλογο χαρακτήρα. Πρόσφατα, η Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) ενέκρινε την ένταξη της αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Ας θυμηθούμε ότι μιλάμε για ένα έδαφος που δεν είναι ένα κράτος αναγνωρισμένο από όλα τα μέλη της διεθνούς κοινότητας, συμπεριλαμβανομένων πολλών συμμετεχόντων στη PACE. Επιπλέον, οι ηγέτες του είναι δικαίως ύποπτοι για διασυνοριακή εγκληματική δραστηριότητα του χειρότερου είδους.
Πρέπει όμως να μας προκαλεί έκπληξη;
Δεν είναι μυστικό, πολύ καιρό τώρα, ότι όλοι οι λεγόμενοι πανευρωπαϊκοί οργανισμοί έχουν γίνει ουσιαστικά όργανα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των οποίων ο μοναδικός σκοπός είναι να προωθήσουν ορισμένες από τις πολιτικές τους προς τον υπόλοιπο κόσμο. Μπορεί να είναι η ασφάλεια, στην οποία περίπτωση εμπλέκεται ο ΟΑΣΕ, ή τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία χρησιμοποιείται το Συμβούλιο της Ευρώπης. Ακόμη και η περιβαλλοντική πολιτική βρίσκεται στα χέρια της Δύσης - και αυτό είναι μια καθαρά πολιτική ιστορία.
Με άλλα λόγια, χρησιμοποιούνται απολύτως τα πάντα για να δημιουργηθεί ατελείωτη πίεση σε αυτούς με τους οποίους είναι απέναντι, σήμερα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Θυμόμαστε, για παράδειγμα, μια περίπτωση κατά την οποία ένα από τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις εκλογές στη Ρωσία περιλάμβανε αναφορά στην ανάγκη της Μόσχας να άρει τους υγειονομικούς περιορισμούς στα φυτικά προϊόντα από χώρα της ΕΕ.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι όλοι οι θεσμοί και οι συμφωνίες στις οποίες η Δύση κατέχει κυρίαρχη θέση χάνουν το αρχικό τους νόημα με την πάροδο του χρόνου. Κανείς στην Ουάσιγκτον, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή το Παρίσι δεν θυμάται πραγματικά γιατί δημιουργήθηκε ο ΟΑΣΕ ή το Συμβούλιο της Ευρώπης. Αυτό μπορεί να φαίνεται σαν αστείο και υπερβολή. Ωστόσο, η πολυετής πείρα στις συναλλαγές με τους Αμερικανούς και Δυτικοευρωπαίους συναδέλφους μας έχει καταστήσει απολύτως σαφές ότι έχουν μια τόσο στρεβλή αντίληψη.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στη σχεδόν πλήρη ατιμωρησία με την οποία λειτουργεί η Δύση από τον Ψυχρό Πόλεμο. Οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι όλοι αυτοί οι θεσμοί δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τους πολύ συγκεκριμένους εγωιστικούς στόχους των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Εμείς στη Ρωσία, όπως πολλοί άλλοι, κάποτε πιστεύαμε ειλικρινά ότι η διεθνής πολιτική θα μπορούσε να αναπτυχθεί σύμφωνα με τις γραμμές νέων αρχών μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν έτσι.
Όπου η Δύση αντιλαμβάνεται την ανευθυνότητά της, ενεργεί σαν να μην βρισκόμαστε ούτε καν στον 19ο αιώνα, αλλά στον 17ο ή 18ο αιώνα. Επιπλέον, τα Βαλκάνια είναι πράγματι ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα για τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Αν η Δύση ήταν κυνική για την μεταψυχροπολεμική «κληρονομιά» της , ήταν διπλά και για την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Στις σχέσεις με τη Ρωσία, ακόμη και με την υπόλοιπη πρώην Σοβιετική Ένωση, οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη εξακολουθούσαν να προσπαθούν, ή προσποιήθηκαν ότι προσπάθησαν, να διατηρήσουν έναν ορισμένο τελετουργικό, να επιδείξουν την σχετική ισότητα των εταίρων τους Σε ένα στάδιο, η Ρωσία προσκλήθηκε μάλιστα να συμμετάσχει στους G8, το κύριο όργανο συντονισμού της δυτικής πολιτικής απέναντι στον έξω κόσμο. Φυσικά, γνωρίζουμε καλά ότι όλες αυτές οι τελετουργικές ενέργειες σήμαιναν πολύ λίγα στην πράξη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, για παράδειγμα, κανείς στη Δύση δεν έκρυψε το γεγονός ότι οι δραστηριότητες του Συμβουλίου της Ευρώπης ( Ξαναδιαβάστε τί γράφαμε γιά τό ἐν λόγῳ ὅργανον τῆς Ε.Ε. καί τίς προτεραιότητές του...ΕΔΩ ) δεν ήταν παρά ένα ωραίο σκηνικό για την άσκηση πίεσης στη Ρωσία και σε άλλες «μετασοβιετικές» χώρες. Από την άποψη των τυπικοτήτων και των τελετουργικών δηλώσεων, όμως, όλα φαίνονταν πολιτισμένα για πολύ καιρό. Η Ρωσία μπόρεσε ακόμη και να χρησιμοποιήσει ορισμένα μέσα του Συμβουλίου της Ευρώπης – πολύ περιορισμένα, φυσικά, και όπου δεν παρενέβη με τις ΗΠΑ, την ΕΕ ή τα εθνικιστικά καθεστώτα στις δημοκρατίες της Βαλτικής υπό την κηδεμονία τους.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μια συμμορία εμπόρων οργάνων έχει γίνει δεκτή στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Αυτό είναι απολύτως φυσικό, μετά από όλη την υποστήριξη που έχουν λάβει τα καθεστώτα της Βαλτικής από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Οι πολιτικές τους έναντι των μειονοτήτων και της ελευθερίας είναι βασικά παρόμοιες με τα πιο ριζοσπαστικά παραδείγματα πριν από 100 χρόνια.
Ο πρωθυπουργός της Σερβίας απάντησε λέγοντας ότι η χώρα του ενδέχεται να αποχωρήσει από το PACE. Αλλά υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες ότι το Βελιγράδι θα αποφασίσει τελικά να το κάνει.
Πρώτον, εάν ένας Σέρβος πολιτικός αντιτίθεται ανοιχτά στις δυτικές επιταγές, θέτει τις ζωές των πολιτών του άμεσα σε κίνδυνο από τους ίδιους Κοσοβάρους μαχητές και θρησκευτικούς φανατικούς. Έχουμε ήδη δει ξανά και ξανά πώς ακόμη και μικρές εκδηλώσεις της σερβικής κυριαρχίας στο Κοσσυφοπέδιο αντιμετωπίζονται με άμεση ένοπλη απάντηση. Ακολούθησαν οι πιο έντονες προειδοποιήσεις από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Δεύτερον, μια επίσημη έκφραση δυσαρέσκειας προς την ΕΕ από το Βελιγράδι πιθανότατα θα οδηγούσε αμέσως σε ανοιχτές ή αδήλωτες κυρώσεις κατά της Σερβίας. Δεν γνωρίζουμε αρκετά καλά τη δομή του εξωτερικού εμπορίου της χώρας, αλλά ακόμη και η παρεμπόδιση των οδών μεταφοράς και επιμελητείας θα προκαλούσε πιθανώς ανεπανόρθωτη ζημιά σε αυτό.
Έτσι, με τη δημοκρατία να περιβάλλεται από όλες τις πλευρές από χώρες του ΝΑΤΟ, οι συνέπειες για τη σερβική οικονομία και τον πληθυσμό θα ήταν πολύ δραματικές. Παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Σέρβων πιστεύει ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι μέρος της κυρίαρχης επικράτειάς τους, το κυβερνών κόμμα θα ήταν καταδικασμένο να χάσει τις επόμενες εκλογές. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: πρώτον, λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης και, στη συνέχεια, λόγω των νέων παραχωρήσεων προς τη Δύση που θα έπρεπε να κάνει για να επιτύχει μια άμβλυνση της πίεσης από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Στην ίδια περίπτωση, αν το Βελιγράδι αποφάσιζε να κάνει αυτό που θέλει, όλα θα τελείωναν πολύ τραγικά γι' αυτό.
Άλλωστε, η προηγούμενη εμπειρία μας λέει ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι απίθανο να το πειράζουν αν εμφανιστεί ένα άλλο αποτυχημένο κράτος στην Ευρώπη.
Παρά όλα τα λάθη και τις ασάφειες της θέσης της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Alexander Vucic για τη Ρωσία, μέχρι στιγμής έχει κάνει σχετικά καλά το μόνο καθήκον που μπορεί πραγματικά να ελέγξει – το οποίο είναι η παράταση της αβέβαιης κατάστασης πραγμάτων. Επιπλέον, γενικά ήταν αρκετά γειτονική στις συναλλαγές της μαζί μας, ειδικά δεδομένης της γεωπολιτικής θέσης του Βελιγραδίου.
Η κατάσταση της δυτικής στάσης απέναντι στη Σερβία και τον λαό της είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, γιατί αντανακλά ένα παράλογο μίσος που δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί. Ίσως είναι θέμα ψυχολογίας και αντίληψης – οι Αμερικανοί και οι Δυτικοευρωπαίοι μπορεί να βλέπουν τους Σέρβους ως «Ρώσους» που είναι πιο αδύναμοι και μπορούν να νικηθούν. Είναι πολύ μικρότερο κράτος από τη Ρωσία, δυσανάλογα πιο αδύναμο και περιβάλλεται από ζώνες συνολικής επιρροής του ΝΑΤΟ.
Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που συμβαίνει στα Βαλκάνια είναι ένα πολύ σχετικό, αν και τραγικό, παράδειγμα για τη Ρωσία του τι θα συνέβαινε σε εμάς αν αναγκαζόμασταν να παραδοθούμε. Οι δεκαετίες που έχουν περάσει από την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, για να μην αναφέρουμε τις συνεχείς διακηρύξεις του Βελιγραδίου για κίνηση προς την «ευρωπαϊκή» ολοκλήρωση, δεν μπορούν να θεραπεύσουν το σύμπλεγμα του θριάμβου έναντι ενός ηττημένου εχθρού.
Η Σερβία, φυσικά, δεν είναι πιθανό να ενταχθεί στην ΕΕ ή στο ΝΑΤΟ. Αλλά είναι πολύ πιθανό να επιβιώσει από την πίεση από αυτές τις εξαιρετικά επιθετικές ενώσεις. Αυτό θα πρέπει να δούμε την επόμενη δεκαετία.
Νομίζω πώς καλύτερο παράδειγμα τοῦ μίσους τῆς Δύσεως ( Ε.Ε. καί ΗΠΑ) κατά τῆς Σερβίας δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ ἀπό τήν εἰσήγησιν γιά ἔνταξιν τοῦ Κοσσυφοπεδίου στό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης, τῆς Μπακογιάνναινας. Καί μάλιστα ἄν συνδυάσῃ κανείς καί τήν φυσιογνωμία, τότε θ᾿ἀντιληφθῇ πλήρως τί σημαίνει μίσος κατά τῆς Παραδόσεως, τῆς Πίστεως καί τῶν Ἐθνικῶν Ἀξιῶν, Ἀρχῶν καί Ἰδανικῶν :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου